In Virginia City werd een feestavond georganiseerd voor alle inwoners en degenen die buiten de stad woonden. De Vrouwenbond had het initiatief genomen om een leuke avond voor iedereen te houden.
Toen Little Joe met de uitnodigingen thuiskwam was hij in een erg goede bui. Adam en Hoss waren bezig op het erf en Mitch speelde op de veranda met Cody.
“Het is jammer dat pa en Candy weg zijn want drie keer raden wat ik hier bij me heb”, zei Little Joe.
“De post”, zei Adam.
“Verkeerd antwoord”, zei Little Joe.
“Het zal wel niet veel waard zijn”, zei Hoss.
Little Joe zei:“Wat ik hier heb zijn uitnodigingen voor een feest in Virginia City. Nette kleding vereist.”
“Dan kan ik tenminste gaan want ik zie er altijd perfect uit”, reageerde Adam.
“Wie moet er dan op je zoon passen? Hop Sing zeker?”, vroeg Little Joe.
“Helemaal niet. Ik neem hem gewoon mee. Hoeveel uitnodigingen heb je gekregen?”, vroeg Adam.
“Vier”, zei Little Joe verbaasd.
“Jij, Hoss en ik zijn drie en Mitch erbij is vier”, legde zijn oudste broer uit.
“Goh Joe, ik wist niet dat onze broer al tot vier kon tellen”, zei Hoss lachend.
“Dat heeft hij geleerd op de universiteit in Boston”, reageerde Little Joe.
“Ik kan dat maar jullie niet omdat jullie nooit naar de universiteit zijn geweest”, zei Adam droog.
“Is het eigenlijk wel goed voor een vijfjarige om naar een feest te gaan? De Vrouwenbond heeft het geregeld”, zei Little Joe ernstig.
“Mitch is vaak genoeg aanwezig geweest op een feest op de ranch. Hij heeft zich dan altijd keurig netjes gedragen dus dat zal dit keer ook wel gebeuren. Bovendien zijn wij de hele tijd bij hem”, zei Adam.
“Ik hoop wel dat er genoeg te eten is op dat feestje want anders hoeft het niet voor mij”, antwoordde Hoss om van onderwerp te veranderen.
Adam en Little Joe keken elkaar lachend aan want ze wisten precies hoe hun broer over eten dacht.
Omdat Adam ook een uitnodiging had gekregen voelde hij zich verplicht om te gaan. Op zich was dit geen probleem ware het niet dat hij de vader was van de vijfjarige Mitch. De jongen was erg ondernemend en openhartig. Vaak genoeg had Mitch Adam onbedoeld voor schut gezet. Toch hield de oudste Cartwright jongen teveel van zijn nageslacht om hem te kunnen straffen. Dat gold ook voor de andere Cartwrights, Candy en Hop Sing. Hierdoor zat Adam als het nodig was nooit om een oppas verlegen.
De avond van het feest.
Het feest werd gehouden in het International House.
“Wat moet dat kind hier?”, vroeg Kate Smith verbaasd toen de Cartwrights hun uitnodiging aan haar gaven.
“Pa is er niet dus daarom heeft Mitch zijn uitnodiging gekregen. U kunt niet zeggen dat hij zonder begeleiding is want dat is hij toevallig wel”, zei Adam.
“Hm, je wilde zeker geen oppas voor hem regelen?”, vroeg Kate snibbig.
“Hij wilde zelf mee. U zal nooit op hem mogen passen. Ook al was u de beste kinderoppas ter wereld”, reageerde Adam.
Kate kookte van woede en moest Mitch wel binnenlaten. De vrouw wist hoe de Cartwrights waren en bond daarom in.
De sfeer op het feest was enigszins gespannen. De broers merkten dat al meteen toen ze binnenkwamen. Mitch zat bij zijn vader op de arm en keek rond.
“Komt Matthew ook met zijn ouders?”, vroeg de jongen na een poosje.
“Ik denk van niet. Misschien hebben zijn ouders geen uitnodiging gehad. Maar we vermaken ons toch wel”, antwoordde Adam.
Little Joe en Hoss besloten wat rond te lopen terwijl hun broer en neefje een tafeltje bezet hielden. Af en toe knikten ze naar een paar bekenden maar erg amusant vonden de broers het feest niet.
“Heb ik me voor deze modeshow als een aap verkleed?”, vroeg Hoss verontwaardigd.
“Ik zal niets zeggen”, was het commentaar van Little Joe.
“Dat is je geraden ook”, zei Hoss.
Bij de bar haalden ze wat te drinken voor hen vieren. Dit ritueel herhaalde men de hele avond.
Na een paar uur zagen Adam en Little Joe Hoss staan.
“Joe, zullen we een geintje uithalen met Hoss?”, vroeg Adam grinnikend.
“Wat had je dan in gedachten?”, vroeg Little Joe.
“Mitch vertelt hem dat er wel hapjes zijn maar dat ze onzichtbaar zijn. Wedden dat hij erin trapt?”, vroeg Adam opnieuw.
Zijn jongste broer stemde toe.
“Kid, je weet dat oom Hoss altijd trek heeft”, zei Adam tegen zijn zoon.
Mitch knikte.
“Vertel hem dat er wel hapjes zijn maar dat ze onzichtbaar zijn. Wij blijven bij je”, zei zijn vader.
De jongste Cartwright liep opgetogen naar zijn grote oom, gevolgd door zijn vader en andere oom.
“Oom Hoss, heb je de lekkere hapjes al gezien?”, vroeg Mitch opgewonden.
“Hapjes? Waar zijn de hapjes? Ik zie ze helemaal niet”, zei Hoss verontwaardigd.
“Ze zijn onzichtbaar”, reageerde zijn neefje van vijf.
Adam en Little Joe lagen op de grond van het lachen maar Hoss vond het niet grappig.
“Erg leuk Mitchy”, gromde Hoss.
Toch kon ook hij niet boos zijn en blijven op zijn neefje.
“Zullen we wat te drinken gaan halen?”, stelde Little Joe voor.
Dit voorstel viel bij iedereen in de smaak. Adam tilde zijn zoon op.
Een bekakte dame zag de Cartwrights naar de bar komen. Het was Miss Vera Stone. Ze was al geen grote fan van de Cartwrights maar nu helemaal niet meer.
“Vera, omdat u een van de organiserende partijen bent kunt u ons zeggen wanneer de hapjes in aantocht komen? Mijn broertje begint langzaamaan trek te krijgen”, zei Adam.
“Ze moeten niet in aantocht zijn maar hier”, zei Mitch.
Vera keek de Cartwrights beledigd aan.
“De versnaperingen arriveren pas later om dan genuttigd te worden”, antwoordde ze.
“Later of helemaal niet?”, vroeg Little Joe.
“Wij hebben het feest volgens schema georganiseerd en ook bepaald wanneer de versnaperingen komen”, antwoordde Vera.
“Wat zijn versna...dingen?”, vroeg Mitch verbaasd.
“Dat zijn hapjes maar dan een beetje deftiger genoemd”, antwoordde Hoss.
De Cartwright broers voelden dat Mitch op een opmerking zat te broeden en grepen daarom in.
Omdat Mitch al bijna sliep vroeg Adam:“Hoss, zou jij je lieve neefje mee naar huis willen nemen en hem naar bed brengen?”
“Natuurlijk doe ik dat. Een feest zonder hapjes is voor mij geen feest!”, antwoordde Hoss verontwaardigd.
“Kid, slaap lekker en ik zie je bij thuiskomst”, zei Adam tegen zijn zoontje.
“Jij ook slaap lekker”, zei de jongen slaperig.
Vader en zoon Cartwright kusten elkaar wat Hoss en Little Joe vertederend vonden en Vera walgelijk. Hoss pakte zijn neefje over en ging naar huis.
Thuisgekomen bracht Hoss eerst zijn slapende neefje naar zijn nest en ging toen de keuken leegplunderen. Althans dat was zijn plan. Maar door het blaffen van Cody was Hop Sing wakker geworden. De kok had stiekem toegekeken hoe Hoss Mitch naar bed bracht en verstopte zich achter de keukendeur. Hoss legde Mitch in bed, kleedde hem uit en dekte hem toe. Hierna begaf Hoss zich weer naar beneden om zijn lege maag te vullen. ‘Ik hoop maar dat Cody Hop Sing niet wakker heeft gemaakt want dan is het feest écht voorbij’, dacht Hoss.
Aangekomen bij de keuken kreeg Hoss de schrik van zijn leven. Bij de deur stond Hop Sing met een deegroller in de hand.
“Eh Hop Sing, ik dacht dat je sliep”, zei Hoss verbaasd.
“Mr Hoss beter nadenken. Hop Sing wakker geworden door Cody”, zei de kok glimlachend.
Hoss voelde zich alsof hij betrapt was met spieken op school en besloot eieren voor zijn geld te kiezen. Mopperend ging hij naar zijn slaapkamer.
Niet veel later kwamen Adam en Little Joe thuis. Omdat Hop Sing ook nog op was maakte hij voor hen warme melk met cake.
“Adam, dit smaakt veel beter dan al die onzichtbare hapjes op dat feest”, merkte Little Joe op.
“Hoss zal balen als een stekker als hij ons ziet eten”, lachte Adam.
Beide broers keken op van de opmerking van hun kok:“Mr Hoss wilde keuken plunderen maar Hop Sing voorkomen dat.”
Even was het doodstil maar toen gilden de broers het uit. Lachend gingen de broers slapen. Ondanks het saaie feest was het toch een geslaagde avond voor de Cartwrights geworden.