De hele zaterdagmiddag van 21 oktober 2000 had Mitch Cartwright gespeeld bij zijn beste vriendje Matthew Walker. Nu was de jonge Cartwright op weg naar huis. Opeens vloog hij van zijn fiets af en viel hij op de grond. Nog een beetje bij kennis voelde Mitch hoe iets zwaars over zijn linkerenkel reed en het gebeurde opnieuw. Daarna verloor de jonge Cartwright het bewustzijn.
Op de Ponderosa was alles in gereedheid gebracht voor het avondeten. De Cartwrights kregen de buurman en zijn gezin te eten.
“Waarom komen ze eigenlijk?”, vroeg Hoss, de tweede zoon van rancher Ben Cartwright.
“Ze komen voor zaken”, antwoordde Ben.
“Hij wil vast ons vee hebben”, reageerde Adam, de oudste zoon.
“Hij is mij te corrupt”, zei Little Joe, zijn jongste broer.
“Adam, misschien gaan ze je wel vragen of hun zoon Billy ook in je team kan spelen”, zei Hoss.
“Hij is wel geweest maar het kind had er geen interesse in”, antwoordde Adam.
“Is Mitch er eigenlijk al?”, vroeg Sally Baxton.
Ze was de vriendin van Adam en stiefmoeder van Mitch.
“Nee, hij had er al moeten zijn”, zei Adam.
Om stipt 5 uur kwam Miles Johnson met zijn vrouw Sylvia en zoon William op de ranch. Hij parkeerde zijn lichtblauwe Mercedes voor de veranda.
“De Cartwrights hebben genoeg vee en land dus zij zullen mij erg graag wat geven”, zei Miles.
Sylvia klopte aan. Ben deed open en zag de gasten staan.
“Hallo Miles, Sylvia en William. Welkom op de Ponderosa. Kom binnen”, zei de rancher.
Ze kwamen binnen en werden begroet door de anderen.
“Wat een gezellige woonkamer”, zei Sylvia vleiend.
“Het is anders een doodgewone woonkamer”, reageerde Hoss.
“Ik vind het gezellig!”, zei ze een beetje bits.
De broers en Sally keken elkaar aan maar zeiden niets. Adam en Sally maakten zich ongerust over waar Mitch bleef.
Tijdens het eten vroeg Miles:“De reden waarom wij hier zijn gekomen is dat ik graag wat vee en land wil hebben. Jullie hebben genoeg dus zullen we een deal sluiten?”
“En als wij dat niet willen geven, verhuren of verkopen?”, vroeg Adam.
“Dan kan ik het jullie zeer moeilijk maken. William wil dolgraag de eerste startende werper zijn in jouw jeugdteam dus dat is hij nu ook!”, zei Miles.
“Het seizoen is voorbij en ik heb al een eerste startende werper en de rest van het team is ook al bezet”, reageerde Adam.
“Dus onze zoon is niet goed genoeg?”, snoof Sylvia.
“Hij is 1 keer bij de training geweest en zat alles tot op de grond af te kraken”, zei Adam.
“Ik moest dat zeggen van Mitch. Hij was bang dat hij zijn plek kwijtraakte. Daarom moest ik dat doen”, antwoordde William.
“Mitch is zo niet”, zei Adam.
“Miles, je kunt ons niet dwingen om je ons vee en land te geven. Vooral niet als jij je zoon erbij gebruikt om mijn kleinzoon dwars te zitten”, zei Ben.
“Mijn zoon gaat wel mee uit eten en dat kan ik van die zoon van Adam niet zeggen”, reageerde Sylvia uit de hoogte.
Nu werd het doodstil in de eetkamer. Je kon een speld horen vallen.
Intussen waren voorman Candy Canaday en knecht Griff King richting Virginia City gegaan om te gaan stappen.
“Candy, stop even. Daar ligt iemand”, zei Griff opeens.
Candy stopte de auto en ze stapten uit. Ze knielden neer bij de persoon die langs de weg lag.
“Dat is onze Mitch. Wat doet hij hier?”, vroeg Griff verbaasd.
“Ik zou het niet weten”, zei Candy ongerust.
Langzaam werd Mitch wakker en keek hij de vrienden aan.
“Wat is er met jou gebeurd?”, vroeg Candy.
“Ik weet het niet. Het ene moment reed ik op mijn fiets en even later lag ik hier en voelde ik 2 keer iets zwaars over mijn enkel gaan”, zei Mitch die nu op zijn ellebogen steunde.
“Ik waarschuw de sheriff en de ambulance”, zei Griff.
Hij pakte direct zijn gsm.
“We blijven bij je”, zei Candy.
Zo gezegd, zo gedaan.
Spoedig lag Mitch in het ziekenhuis met Candy en Griff bij zich. Dr Paul Martin onderzocht de jonge Cartwright.
“Mitch, je linkerenkel is gebroken. Weet je vader dat je hier bent?”, vroeg Paul.
Mitch schudde van nee.
“We vonden hem langs de weg”, zei Candy.
“Ik zal je enkel in het gips zetten”, zei Paul.
Sheriff Roy Coffee toog naar de ranch om Adam en Sally te waarschuwen. Nadat hij op de voordeur had geklopt liet Ben hem binnen.
“Adam en Sally, ga even zitten”, zei Roy ernstig.
Dat deden ze.
“Mitch is aangereden door iemand die daarna doorreed. Candy en Griff vonden hem. De jongen ligt in het ziekenhuis”, zei de sheriff.
“Dan pakken we een tas en gaan we naar hem toe”, zei Adam.
Sally ging meteen een tas pakken. Hierna vertrokken ze meteen. Hoss en Joe gingen naar buiten.
“Joe, moet je kijken. De buurman heeft 1 kapotte voorlamp”, zei Hoss.
“Ja, de lak is ook flink beschadigd”, zei Joe.
Hij maakte foto’s van de schadeplekken. De gezelligheid was meteen verdwenen zodat de gasten onverrichte zaken naar huis gingen.
In het ziekenhuis werden Adam en Sally al snel bij hun zoon gebracht.
“Kid, wat doe jij hier?”, vroeg Adam ongerust.
“Liggen. Mijn enkel is gebroken doordat er 2 keer iets zwaars over heen reed. Candy en Griff vonden en hielpen me”, zei Mitch.
“We vinden de dader wel. En hij of zij zal er voor boeten”, zei Adam vastbesloten.
Langzaam besefte Mitch wat hem was overkomen en begon hij te huilen. Adam nam hem in zijn armen en liet hem begaan. Mitch viel in slaap maar zijn ouders gingen niet weg.
“Adam, wie rijdt er nou een kind aan en rijdt dan door?”, vroeg Sally.
“Dat weet ik niet. Maar ik weet wel dat hij of zij er voor zal boeten”, was het antwoord van haar vriend.
Ze keken naar de slapende Mitch. Candy en Griff kwamen binnen. Adam wees naar de jongen.
“We gaan naar huis en vertellen je pa wat er gebeurd is”, zei Candy.
“Vertel hem tevens dat wij bij Mitch blijven”, reageerde Adam.
De voorman beloofde dat te doen.
Op de ranch zei Ben tegen Hoss en Joe:“Onze gasten zijn weg. Maar nu ligt jullie neefje in het ziekenhuis. Hij is aangereden.”
“En niemand weet door wie?”, vroeg Hoss.
Ben schudde van nee.
Joe zei:“Miles heeft anders wel een kapotte voorlamp en de lak van zijn Mercedes is ook weg. Alsof er een fiets langs gegaan is.”
Ben dacht even na en antwoordde toen:“Mitch was op de fiets gegaan naar Matthew en hij is aangereden.”
“Pa, bedoelt u dat Mitchy aangereden is door de buurman?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Het zou kunnen. Maar als hij het heeft gedaan zal hij ervoor boeten en de ziekenhuiskosten en de revalidatie van mijn kleinzoon betalen”, antwoordde Ben.
Hoss en Joe waren het met hem eens.
In het ziekenhuis hadden Adam en Sally een gesprek met Paul Martin.
“Mitch is twee keer aangereden doordat een auto over zijn enkel reed. Gelukkig is hij nog jong en gezond en kan hij helemaal genezen. Maar het herstel zal lang duren en daarna zal hij opnieuw zijn enkel moeten leren gebruiken en dan lopen”, zei Paul.
“Hoe lang moet Mitch hier blijven?”, vroeg Sally.
“Voorlopig twee weken en daarna zal hij krukken moeten gebruiken”, zei Paul.
“Dan zal hij vast veel geplaagd worden door die broers van mij”, zei Adam glimlachend.
“Mitch kan gerust van zich afbijten en zal dat ook wel doen”, zei Paul.
Dat wisten Adam en Sally ook wel.
Toen de familie Johnson thuisgekomen was en Miles de Mercedes in de garage had gezet bemerkte hij de schade aan zijn auto.
“Hoe is dat nou gekomen?”, vroeg hij hardop.
De linker voorlamp was duidelijk beschadigd en de lichtblauwe lak op de auto was ook goed zichtbaar weggeveegd.
Hij belde de garage en zei:“Ik heb zeer dringend lichtblauwe lak nodig voor mijn Mercedes want een of andere vandaal heeft mijn Mercedes beschadigd en ook mijn voorlamp moet meteen gemaakt worden.”
Maar wat hij niet merkte was dat het een voicemail bericht was. Hij besefte wel dat hij een ongeluk had veroorzaakt had maar besloot er niets over te zeggen.
Intussen zei William tegen zijn moeder:“Ik wil dat vader honkbal verbiedt in Virginia City. Dat zal die Mitch leren!”
“Je vader zal het meteen regelen”, beloofde Sylvia.
Dat was een overwinning voor William.
Wat Ben al vermoedde werd bevestigd door wat Candy en Griff vertelden omtrent het ongeluk van Mitch.
“Ik wil dat jullie de fiets van Mitch gaan zoeken. Hij had ook zijn rugzak van de Yankees bij zich”, zei Ben.
“Die waren weg toen we Mitch vonden”, zei Griff.
De jongens gingen weg om de fiets en rugzak van Mitch te zoeken. De Chinese kok Hop Sing kwam binnen en vond een zeer ongeruste baas.
“Problemen Mr Cartwright?”, vroeg de kok voorzichtig.
“Iemand heeft Mitch aangereden en is toen doorgereden. Adam en Sally zijn bij hem in het ziekenhuis”, antwoordde Ben.
“Wat mankeert kleine Mitch?”, vroeg Hop Sing ongerust.
“Zijn linkerenkel is gebroken doordat een auto er twee keer over heen reed”, zei Ben.
Dit schokte Hop Sing ook diep want ook hij was dol op Mitch en andersom.
Candy en Griff wezen Hoss en Joe de plek aan waar ze Mitch hadden gevonden.
“Jullie zoeken aan de overkant, dan kijken wij hier”, zei Hoss.
Dat gebeurde en al snel hadden ze de rugzak van de jonge Cartwright gevonden.
“Dat is de rugzak van Mitchy want hij kreeg hem van mij voor de vakantie. Maar waar is zijn fiets?”, vroeg Hoss.
“Die is nergens te bekennen. Het kan zijn dat hij gejat is”, stelde Candy voor.
“Niemand in Virginia City heeft een chopper fiets. Pa heeft hem speciaal voor Mitch besteld”, zei Joe.
“Zeg Joe, weet jij of de kofferbak van de auto van Miles helemaal dicht was?”, vroeg Hoss opeens.
“Ik dacht het niet. Hoezo?”, vroeg Joe verbaasd.
“Dan kan het zijn dat Miles de fiets van ons neefje heeft gejat. Het is algemeen bekend dat Billy Johnson erg jaloers is op Mitchy”, zei Hoss.
“Dan gaan we de vermissing van zijn fiets aangeven”, zei Candy.
Zo gezegd, zo gedaan.
Deputy Clem Foster nam de aangifte aan. Hoss en Joe beschreven de fiets in detail en tevens het ongeluk van Mitch.
“Waarom zou jullie buurman een kleine jongen aanrijden, zijn fiets meenemen en dan doorrijden? Vooral als hij jullie vee en land wil hebben”, zei Clem.
“Hij wil dat pa hem steunt maar dat zal nu niet meer gebeuren”, zei Joe.
“Was dat voor of nadat Mitch aangereden werd?”, vroeg de deputy.
“Ik denk nadat want Mitchy was er niet met het avondeten”, zei Hoss
Clem schreef alles op en de jongens gingen weer weg.
De volgende dag viel het iedereen in de kerk op dat alleen Ben, Hoss en Joe aanwezig waren. Dominee Nick Larson kwam naar ze toe.
“Ben, waar zijn Adam, Sally en Mitch?”, vroeg hij.
“Mitch is gisteren aangereden en ligt nu in het ziekenhuis. Zijn ouders zijn bij hem”, antwoordde de rancher.
“Ook zijn fiets is gejat”, zei Hoss.
“Laten we hopen en bidden dat de dader gauw gevonden wordt en dat Mitch snel herstelt”, zei Nick.
Dat hoopten de Cartwrights ook.
Op maandag 23 oktober kreeg Mitch bezoek van zijn geliefde opa.
“Opa, kijk eens naar mijn nieuwe laars”, zei de jongen.
Hij sloeg de dekens weg en toonde zijn enkel in het gips.
“Je ziet er fraai uit met je nieuwe laars”, zei Ben glimlachend.
Mitch sloeg de dekens terug en vroeg toen:“Opa, kan u de volgende keer een foto van Cody meenemen? Ik mis hem zo. En bij zijn plek een foto van mij zetten zodat hij mij dan kan zien?”
“Natuurlijk zal ik dat doen. Hij zoekt je iedere dag”, beloofde Ben.
Toen ging de deur open en 2 verpleegsters kwamen binnen.
“Dus dat is onze kleine hartenbreker”, zei zuster Annie.
“Ik neem aan dat jullie mijn kleinzoon Mitch bedoelen”, reageerde de rancher.
“Inderdaad”, zei zuster Polly.
Na het bezoek aan zijn kleinzoon was Ben op bezoek bij Roy en Clem.
“Hoe is het met je kleinzoon?”, vroeg Roy.
“Redelijk goed. De verpleegsters lopen met hem weg”, zei de rancher.
“Dat wil ik best geloven. Laat Joe het maar niet horen”, reageerde Clem.
“Is de dader al gevonden?”, vroeg Ben.
“Nee, en de fiets van Mitch is ook nog steeds weg”, antwoordde Roy.
William kwam apetrots op zijn nieuwe fiets naar school.
“Matthew, kijk eens naar mijn nieuwe fiets”, zei hij.
Matthew kwam en herkende de fiets meteen.
“Die is van Mitch Cartwright. Heeft hij hem aan jou gegeven?”, vroeg hij.
“Nee, mijn vader heeft hem gloednieuw gekocht. Maar ik durfde er niet eerder op te rijden”, zei William.
“Als jouw vader hem voor jou heeft gekocht waarom staat het merk van de Ponderosa er dan op?”, vroeg Matthew.
William gaf geen antwoord. Teddy Rashdon, een ander vriendje van Mitch en Matthew, kwam er ook bij.
“Gisteren na de kerkdienst hoorde ik Mr Cartwright tegen mijn ouders zeggen dat Mitch in het ziekenhuis ligt en dat zijn fiets gestolen is”, zei Teddy.
“Zijn probleem. Mijn vader krijgt toch hun landgoed en dan is het gedaan met die ellendige Cartwrights!”, snauwde William.
Hij stapte af en zette de fiets in de fietsenstalling maar met een hangslot. Daarna liep hij weg.
“Mitch heeft toch een cijferslot voor zijn fiets?”, vroeg Matthew.
“Ja, maar waar is die dan?”, vroeg Teddy op zijn beurt.
Matthew haalde zijn schouders op.
Na school gingen Matthew en Teddy op zoek naar een Cartwright in Virginia City. Ze vonden Ben bij de deputy.
“Hallo jongens”, zei Ben.
“Hallo Mr Cartwright, dep. Hoe is het met Mitch?”, vroeg Matthew.
“Goed. Hij heeft een gebroken enkel en moet 2 weken in het ziekenhuis blijven”, antwoordde de rancher.
“Wij weten wie zijn fiets heeft”, zei Teddy.
Ben en Clem keken elkaar verbaasd aan.
“Wie dan?”, vroeg de deputy.
“Vanmorgen kwam Billy Johnson op school op een fiets met een bananenzadel, hoog stuur en het brandmerk van de Ponderosa. Verder is ie oranje. Dat is toch de fiets van Mitch?”, vroeg Matthew.
“Ja, ik heb die fiets speciaal voor hem gekocht. Heeft William gezegd hoe hij er aan kwam?”, vroeg Ben.
“Billy zei dat zijn vader hem had gekocht. Wij denken eerder gestolen”, antwoordde Teddy.
Clem schreef alles op.
“Ben, het begint er steeds meer op te lijken dat je buurman zich op het criminele pad bevindt. Hij rijdt jouw kleinzoon aan, rijdt door en steelt de fiets van Mitch”, zei Clem.
Toen kwam Joe binnen met de foto’s die hij van de lichtblauwe Mercedes had gemaakt.
“Clem, heb je hier iets aan?”, vroeg Joe terwijl hij de foto’s aan hem gaf.
Ben en Clem bekeken de foto’s en wisten genoeg.
“Joseph, breng jij Matthew en Teddy naar huis? Dan gaan wij een bezoekje brengen aan Miles Johnson”, zei Ben.
“Goed. Kom jongens”, zei Joe.
Ze vertrokken.
Miles was met zijn vrouw thuis toen Ben en Clem aanklopten.
“Cartwright, wat kom je nou weer doen? Als het over de fiets van mijn zoon gaat, ik heb hem zelf gekocht en niet gestolen”, zei Miles direct met de deur in huis vallend.
“Mogen we binnenkomen?”, vroeg Clem.
Miles liet de mannen binnen met grote tegenzin. Sylvia zag de mannen komen en vermoedde het ergste.
“Miles, wat komen zij hier doen?”, vroeg ze ongerust.
“Ze komen zeker weer moeilijk doen”, zei Miles.
“We willen jullie gewoon een paar vragen stellen omtrent het ongeluk van Mitch Cartwright, jullie blauwe Mercedes en de chopper fiets van jullie zoon”, zei Clem.
“Voor de zoveelste keer: ik heb dat kind niet aangereden, onze auto was al beschadigd voor het ongeluk en William heeft toevallig dezelfde fiets als Mitch”, antwoordde Miles fel.
“Het brandmerk van de Ponderosa staat op de fiets van mijn kleinzoon en ook op die van jullie zoon. Jullie wonen niet op de Ponderosa dus……..”, zei Ben.
“Jullie hebben de antwoorden en wij zijn 100% onschuldig dus wegwezen!”, snauwde Sylvia.
Ben en Clem wisten genoeg en vertrokken.
“Ze krijgen gauw genoeg last van hun geweten dus we laten ze lekker zweten”, zei Ben.
Door het ongeluk van hun zoon kwamen Adam en Sally dichter bij elkaar.
Op een avond vroeg Sally:“Adam, waarom gaan we niet onze bruiloft regelen?”
“Waarom ook niet? Ik wil wel dat Mitch erbij is”, zei haar vriend.
Hij kuste haar hartstochtelijk.
“Zodra Mitch naar huis mag gaan we trouwen”, zei Sally na de kus.
Adam knikte en vroeg:“Wat dacht je van 1 december?”
“Dat is goed”, zei ze.
Mitch kreeg veel bezoek tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis. Zelfs Miles en William kwamen langs. Dat was op 4 november.
“Hallo Mitch. Hoe gaat het ermee?”, vroeg Miles overdreven vriendelijk.
De jonge Cartwright vertrouwde het niet.
“Goed. Waarom komen jullie eigenlijk op bezoek?”, vroeg Mitch.
“Omdat jij in het ziekenhuis ligt. Ik ben je buurman en goed bevriend met je familie”, antwoordde Miles.
“Ik ben nu de startende werper van de Ponderosa Cowboys geworden en jij mag niet meer meedoen”, zei William hatelijk.
Mitch kwam overeind en keek hem aan.
“Dat zou mijn vader nooit doen”, zei de jonge Cartwright.
“Dat heeft hij wel gedaan. En ik heb net zo’n fiets als jij hebt”, zei William.
Mitch wist genoeg. Precies op dat moment kwamen Ben en Clem binnen.
“Opa! Dep! Ik weet wie mijn fiets heeft gejat”, zei Mitch.
Ben wist meteen wat zijn kleinzoon bedoelde en Clem ook.
“Mr Johnson, wat is er gebeurd op de avond van 21 oktober jongstleden?”, vroeg Clem.
“Goed. We waren op weg naar de Ponderosa toen ik Mitch zag rijden. William zei dat hij die fiets wilde hebben. Dus ik reed de jonge Cartwright aan en nam de fiets mee. Op school zit Mitch mijn William altijd te pesten omdat hij op een grote ranch woont”, zei Miles.
“Dat deed ik nooit. Billy pestte mij”, zei Mitch.
William werd kwaad en snauwde:“Het is William en geen Billy!”
“Mr Johnson, u bent hierbij gearresteerd wegens poging tot doodslag, diefstal en doorrijden na een ongeluk. U heeft het recht om te zwijgen. U heeft recht op een advocaat. Als u die niet kunt betalen krijgt u er eentje toegewezen. Alles wat u zegt kan tegen u gebruikt worden”, zei Clem.
Miles wilde nog protesteren maar hield zich in omdat hij het dan voor zichzelf nog moeilijker zou maken. Clem nam Miles en William mee.
“Ik mag vandaag naar huis”, zei Mitch.
“Dan zal je flink geplaagd worden door je ooms en Candy”, reageerde Ben.
“Ik plaag ze gewoon terug”, zei Mitch.
Dat wist de rancher ook wel. Toen ging opnieuw de deur open. Het was Paul Martin.
“Ben, ik hoop dat je met de auto bent want je kleinzoon mag naar huis. Hij moet wel op de bank liggen”, zei Paul.
Mitch kleedde zich aan en Ben pakte zijn tas. Steunend op krukken ging Mitch met Ben mee naar huis.
William werd door zijn moeder opgehaald en Miles kwam in de cel terecht.
“Miles, door jouw schuld moeten William en ik verhuizen. Ik zie de alimentatie tegemoet”, zei Sylvia.
Ze ging weg. Miles zag in dat hij geen toekomst meer had en nam een besluit. Hij deed zijn stropdas af en maakte een strop waarop hij zichzelf ophing.
Onderweg naar huis vroeg Mitch:“Hebben jullie me gemist?”
“Ik wel en je ouders en Cody ook maar oom Hoss niet echt. Hij kreeg een groter stuk pudding”, antwoordde Ben.
“Dat is dan nu afgelopen”, reageerde Mitch lachend.
“Inderdaad”, zei de rancher.
Hij keek even vlug naar zijn kleinzoon.
“Je krijgt je fiets heus wel terug. Maar voorlopig kun je toch niet fietsen”, zei Ben.
“Ik moet toch nog 2 weken schoolwerk inhalen”, zei Mitch.
“Je weet hoe je vader daar over denkt. Je doet het gewoon in je eigen tempo”, zei Ben.
Mitch knikte.
Wat later reed Ben het erf op en stopte hij de auto vlak voor de veranda. Cody herkende de auto en begon luid te blaffen. Adam en Sally kwamen naar buiten en zagen dat hun zoon weer thuis was.
“Mitch, je krukken”, zei Ben.
Mitch pakte ze en strompelde naar binnen, gevolgd door de anderen. De jongste Cartwright moest meteen op de bank gaan liggen van Ben wat dan ook gebeurde.
“Miles Johnson was met zijn zoon op bezoek bij Mitch toen Clem en ik binnenkwamen. Doordat Mitch zei dat hij wist wie zijn fiets gestolen had bekende Miles alles. Clem arresteerde hem meteen. Daarna kreeg Mitch van Doc Martin toestemming om naar huis te gaan. Maar hij moet wel op de bank blijven liggen met zijn enkel”, zei Ben.
“Wel, dat betekent dus dat we onze bruiloft kunnen gaan regelen”, zei Adam.
Ben en Mitch keken hem verbaasd aan.
“We hadden besloten te gaan trouwen zodra Mitch weer thuis was uit het ziekenhuis”, legde Sally uit.
“Ik vind het best”, zei Ben.
“Waanneer gaan jullie trouwen?”, vroeg Mitch.
“Op 1 december en jij bent mijn getuige”, antwoordde Adam.
Mitch stemde toe en viel langzaam in slaap. De volwassenen lieten hem met rust en gingen naar buiten.
Plotseling kwam Roy het erf oprijden. Hij stopte voor het ranchhuis. De Cartwrights keken elkaar verbaasd aan.
“Ben, de zaak omtrent het ongeluk van Mitch is opgelost”, zei Roy.
“Hoe bedoel je? Miles is door Clem gearresteerd”, zei Ben.
“Zijn vrouw had hem verlaten met medeneming van hun zoon waarna Miles zichzelf ophing. En de fiets van Mitch is teruggevonden op hun erf. Er moeten nog foto’s van gemaakt worden voor het dossier en dan kan je kleinzoon hem terugkrijgen”, legde de sheriff uit.
“Dat is geweldig”, zei Adam.
Hij had totaal geen medelijden met Sylvia en William. Maar dat gold ook voor de overige Cartwrights.
Door de liefde en aandacht van zijn familieleden en de knechten verwerkte Mitch het ongeluk en hield hij er niets ernstigs aan over tot grote opluchting van zijn ouders.
Het was eind november. Adam en Sally hielden hun trouwplannen geheim en hoopten dat niemand in Virginia City er over hoorde. Maar het was al te laat. Twee roddeltantes (de zussen Clara en Sue Baker) begonnen erover tijdens hun theekransje op zondagmiddag.
“Heb je het al gehoord?”, vroeg Sue.
“Nee, vertel eens”, antwoordde Clara.
“Die oudste zoon van Ben Cartwright gaat trouwen en dan weet ik nog iets nieuws”, zei haar zus.
“Adam gaat trouwen? En hij heeft al een kind uit een eerdere relatie. Wat is dat andere nieuwtje?”, vroeg Clara nieuwsgierig.
“Wel, het schijnt dat de toekomstige Mrs Adam Cartwright al flink op weg is om moeder te worden. Maar of het kind van Cartwright is weet niemand”, vertelde Sue.
Clara sloeg haar handen voor haar mond van verbazing.
“En die Cartwrights denken dat ze alles kunnen en mogen doen en alleen omdat ze rijk zijn”, zei ze even later.
Na hun theekransje kwamen ze Hoss en Little Joe tegen.
“Heren, is het echt waar dat de aanstaande vrouw van Adam hoogzwanger is maar dat hij niet de vader van de baby is?”, vroeg Sue.
De broers keken elkaar verbaasd aan en waren sprakeloos.
“Dames, ik kan jullie geruststellen dat het allemaal leugens zijn”, zei Hoss.
Ze gingen snel naar huis. De vrouwen bleven verbijsterd achter.
Eenmaal thuisgekomen vroeg Hoss aan zijn schoonzus:“Sally, is het waar dat je in verwachting bent?”
“Wat is dat voor onzin? Ik ben helemaal niet in verwachting”, antwoordde ze.
“Dat zeiden de zussen Sue en Clara Baker. Ook zeiden ze dat je baby niet van Adam zou zijn en dat je hoogzwanger bent”, vertelde Joe.
“Wat een trutten zeg”, reageerde Sally.
“Laat ze maar doen. Ze mogen toch niet komen”, antwoordde Adam.
Hij kreeg een glimlach die zijn broers ongerust maakten.
“Adam, je gaat toch niet vertellen dat wij ook niet mogen komen?”, vroeg Hoss.
“Hoe raad je het zo?”, vroeg Adam plagend.
Een luid protest volgde wat het aanstaande echtpaar erg amuseerde.
Vrijdag 1 december.
Om tien uur begon de huwelijksvoltrekking. Even ervoor daalde Sally in haar trouwjurk de trap af. Adam keek ademloos naar zijn aanstaande vrouw en zijn hart begon harder te bonzen.
Dominee Jack Ward deed opnieuw de huwelijksvoltrekking.
Hij begon:“We zijn hier tezamen om deze twee jonge mensen in de echt te verbinden. Hun liefde heeft veel problemen gekend maar hun band bracht ze toch samen om nu voor eeuwig verbonden te zijn. Als er iemand bezwaar heeft tegen dit huwelijk, spreekt hij of zij dan nu of zwijg voor eeuwig.”
Het bleef stil dus ging de dominee verder:“Neemt gij, Adam Poindexter Cartwright, Sally Baxton tot uw wettelijke echtgenote in voor- en tegenspoed tot de dood jullie scheidt?”
“Ja”, zei Adam.
“Neemt gij, Sally Baxton, Adam Poindexter Cartwright, tot uw wettelijke echtgenoot in voor- en tegenspoed tot de dood jullie scheidt?”, vroeg de dominee aan Sally.
“Ja”, zei Sally.
Mitch kwam met de ringen.
“Dan verklaar ik jullie tot man en vrouw. Adam, je mag je bruid nu kussen”, zei Jack.
Dat gebeurde met veel liefde en hartstocht. Ben had Mitch bij zich en zag dat zijn kleinkind nu écht dolgelukkig was. Het bruidspaar werd door alle aanwezigen gefeliciteerd. Toen kwam Hop Sing binnen met twee grote taarten.
“Hop Sing twee grote taarten gebakken voor bruidspaar”, zei de kok.
Sally sneed de beide taarten aan waarna iedereen een stuk kreeg. Zelfs Cody werd niet vergeten.
Anders dan elk pasgetrouwd bruidspaar besloten Adam en Sally niet op huwelijksreis te gaan omdat ze hun kind en hond Cody niet wilden en konden missen. In plaats daarvan nam Adam een maand vrij om die tijd door te brengen met zijn nieuwe gezin.
Door de bruiloft kwam er weer een periode van rust op de Ponderosa.