Het was de avond voor kerst. Buiten was het al donker toen er een zeer goede kindervriend nietsvermoedend voorbij de Ponderosa kwam rijden. Hij wist dat er een kind woonde dat erg in hem geloofde. Hij zag dat de buitenverlichting het deed en ook dat de ranch al erg versierd was en dat bracht hem nog meer in de kerststemming. Maar dat kwam ook omdat hij al veertig kilo rumbonen naar binnen had gewerkt. Plotseling reed hij met zijn slee over een steen waardoor hij viel en zijn arm erg kneusde. Dit ging uiteraard gepaard met een harde gil en een vloek. Het gaf nogal een harde klap wat men in het ranchhuis hoorde. De Cartwrights renden naar buiten en de achtjarige Mitch zag als eerste dat het een oude bekende was.
“U bent toch zeker de kerstman?”, vroeg de jongen zonder schroom.
“Jazeker ben ik het in hoogst eigen persoon. Ik ben uit mijn rijtuig gedonderd. Ik bedoel gevallen”, zei de gewonde kindervriend met een beetje dubbele tong.
Uit zijn mond kwam een flinke rum geur. Candy en Mitch hielpen hem op de been terwijl de anderen de slee overeind zetten. Hoss onderzocht Rudolph maar deze mankeerde niets.
“Uw linkerarm is bezeerd”, zei de rancher nadat hij de arm had bekeken.
Het reactie vermogen van de kerstman was dusdanig langzaam dat het bericht pas na enkele minuten tot hem doordrong.
“U kunt bij ons blijven totdat uw arm genezen is”, stelde Ben voor.
De kerstman zei:“Maar de kindertjes in het weeshuis verwachten dat ik cadeautjes kom brengen. Dat gaat nu niet meer. Ze zullen heel teleurgesteld zijn. Verdomme nog aan toe.”
Ondertussen keek Mitch steeds van de kerstman naar Hoss en terug. Adam, Mary, Little Joe en Candy herkenden de blik in de ogen van de jongen en moesten erg veel moeite doen om hun lachen in te houden.
“Ik heb misschien wel een oplossing”, zei Mitch opeens.
“Wat is dat dan voor een oplossing?”, vroeg de rancher verbaasd.
“Als de kerstman nu bij ons thuisblijft, dan kan oom Hoss hem toch vervangen? Hun omvang is haast hetzelfde en dan zijn de kindertjes ook niet teleurgesteld”, was het mooie voorstel van Mitch.
Nu konden Adam, Mary, Little Joe en Candy hun lachen niet meer inhouden. Hoss keek eerst verontwaardigd naar zijn broers en de voorman. Maar even later kwam hij tot inkeer.
“Ik doe het op 1 voorwaarde: dat jij meegaat om het rijtuig te besturen en mij gezelschap te houden”, zei Hoss.
Mitch keek naar zijn ouders en Adam zei ernstig:“Als je oom maar goed op je past.”
“Dat zal ik zeker doen”, beloofde Hoss.
Ook al was dit niet echt nodig om te zeggen omdat dit toch wel gebeurde.
Mitch zei:“Ik ben tenslotte een Kerstkindje.”
Het hele gezelschap inclusief de kerstman ging het ranchhuis binnen. Candy zette Rudolph op stal. Het rijtuig stond stil op het erf.
In de warme woonkamer merkte men pas goed hoe aangeschoten de kerstman was.
Hij zei na een flinke neut genuttigd te hebben tegen Mitch:“Ik wist niet dat jij een identieke tweelingbroer had.”
De jongen keek zijn vader niet begrijpend aan.
Deze zei: “Naar boven kid. Ik kom zo.”
“Welterusten iedereen”, zei het oudste kind van Adam en ging naar boven.
Toen Mitch in bed lag kwam Adam hem toedekken zoals iedere avond.
“Papa, de kerstman is toch nooit bezopen? Waarom deze dan wel”, vroeg Mitch verbaasd.
“Dat weet ik ook niet maar hij heeft meer op dan koude thee. Hij werkt rumbonen naar binnen zoals jij melk naar binnen gooit. Zeg hierover niets tegen de kinderen in het weeshuis. Morgen ben je jarig en dat zal je weten ook. Probeer maar wat te slapen”, antwoordde Adam kalm.
Mitch knikte en viel in slaap. Adam dekte hem toe en verliet de slaapkamer. Hij keek nog even bij Lisa maar ook zij sliep.
Toen het erg laat was geworden ging iedereen naar bed. De kerstman ging in een logeerkamer op de benedenverdieping slapen.
Op een gegeven moment werd Mitch wakker omdat hij niet meer kon slapen. Hij was echter niet de enige want Ben had ook een slapeloze nacht. De rancher was al aangekleed en bezig met zijn administratie toen zijn kleinzoon naar beneden kwam.
Ben keek op en vroeg verbaasd:“Knul, wat doe jij hier beneden?”
“Ik kan niet meer slapen. Wat doet u hier?”, vroeg de jongen op zijn beurt.
“Ik kon ook niet meer slapen en omdat jullie overdag allemaal zo druk zijn doe ik nu mijn administratie”, legde de rancher uit.
Mitch zweeg even.
Toen vroeg hij:“Papa mag zeker niet weten dat u het doet omdat hij altijd zegt dat u er een hekel aan heeft?”
Ben glimlachte en gaf zijn kleinzoon een knipoog.
“Zeker weten. Maar dit is ons geheimpje en niemand komt het te weten”, zei de rancher.
Mitch knikte en ging zijn huiswerk maken. Opeens viel zijn oog op het tafeltje waar de sterkte drank stond.
Hij zei:“Opa, ik dacht dat er op dat tafeltje nog een volle fles whisky stond? Toen ik naar bed ging wel.”
Ben keek naar het tafeltje en merkte dat Mitch gelijk had. Toen hoorden ze wat lawaai op de veranda. Ze gingen kijken en waren zeer verbaasd om wat er te zien was. Mitch geloofde direct niet meer in de kerstman. De kindervriend lag straalbezopen op de veranda. Hij zong luid lallend kerstliedjes met een geheel andere tekst die nog behoorlijk schunnig was ook.
“Wat doen we met die zatlap?”, vroeg Mitch fluisterend.
“We laten hem in de stal zijn roes uitslapen en morgen kijken we verder”, zei Ben.
Ze hielpen de kerstman naar de stal waar hij algauw luid snurkend in slaap viel. Ben en Mitch gingen weer naar binnen. De rancher merkte dat zijn kleinzoon een groot probleem had.
“Opa, hoe kan ik nu iets van de kerstman krijgen als ik er niet meer in geloof en hij zo bezopen is?”, vroeg de jongen.
“Volgens mij heb jij nooit in de kerstman geloofd”, zei Ben glimlachend.
“Dat klopt maar zeg dat tegen niemand. Vooral niet tegen papa”, antwoordde zijn kleinzoon.
“Dit blijft ook tussen ons. Ga jij maar terug naar bed want jij moet morgen met oom Hoss naar het weeshuis. Welterusten”, zei Ben.
“Het is toch al kerstdag?”, vroeg de jongen toen.
De rancher knikte en keek hem vragend aan.
“Dan ben ik al negen jaar”, antwoordde Mitch doodleuk.
“Gefeliciteerd knul. En nu naar bed”, zei Ben glimlachend.
Mitch ging opnieuw naar bed en zijn opa volgde wat later. Nu konden de twee Cartwrights wel slapen.
De volgende morgen na het ontbijt gingen Hoss en Mitch naar het weeshuis om daar de cadeautjes uit te delen aan de weeskinderen. Ook moesten ze vermaakt worden. Hoss had met erg veel pijn en moeite het pak van de kerstman gekregen én aangetrokken wat hem perfect stond.
Onderweg zei Mitch:“Oom Hoss, ik zou bijna echt geloven dat je de kerstman was.”
Niet veel later arriveerde het stel bij het weeshuis. Daar hoorden ze al kerstliedjes zingen. Mitch mende voor het eerst van zijn leven de rendieren wat best goed ging, maar de dieren stoppen lukte niet. Mitch kon met moeite het rijtuig stoppen maar met behulp van Hoss lukte dat wel.
“Sorry dat ik de rendieren niet kon stoppen”, verontschuldigde de jongen zich.
“Mitchy, dat is helemaal niet nodig. Je doet dit voor het eerst en ik weet dat je nog niet zo sterk bent. Je moet het gewoon nog leren”, zei zijn oom kalm.
Hij hielp zijn neefje eruit en bond toen de rendieren vast.
“Wacht hier”, zei de jongen.
Mitch glipte vlug naar het kantoor van de directrice Claire Thompson. Hij klopte netjes op de deur.
“Binnen”, zei Claire.
Mitch kwam binnen en zei:“Mrs Thompson, de echte kerstman kwam gisteravond bij ons op de ranch aan. Bovendien lag hij vannacht op de veranda luid te zingen nadat hij een fles whisky had leeggedronken. Om deze reden heeft oom Hoss zijn pak aangetrokken en hij wacht buiten.”
“Ik snap het en ik zal het meespelen. Blijf jij ook maar hier. Jij moest zeker mee van je oom?”, vroeg Claire vriendelijk.
“Helaas wel”, antwoordde de jongen.
Ze ging met de jongen mee naar de ontvangsthal waar alle kinderen al zaten te wachten op de komst van de kerstman.
Ze ging op het podium staan en vroeg:“Kinderen, het is zover want ik heb gehoord dat de kerstman buiten staat te wachten op jullie. Zullen we hem maar binnenlaten?”
Mitch schudde plagend van nee maar hij had wel lachende ogen.
Alle kinderen riepen meteen in koor:“Ja.”
Claire liep naar de voordeur en liet Hoss binnen.
Ze fluisterde:“Je neefje heeft me alles verteld. Hij wilde je zelfs buiten laten staan.”
“Ik krijg dat joch thuis wel. Hij heeft zijn verjaardagscadeautjes nog niet gehad. Hij is ook nog jarig vandaag”, was het antwoord van Hoss.
Hij had zoiets wel verwacht van Mitch. Wat dat betrof leek hij precies op Adam. Die was ook erg sluw.
De kerstman werd hartelijk ontvangen door de kinderen. Mitch keek toe van achteren in de hal maar het kon hem niet echt bekoren. Dat gold ook voor de tweelingbroers Andrew en David Jackson. Ze kwamen hem achterna.
In de gang hielden ze Mitch tegen.
“Jij bent toch een Cartwright?”, vroeg David.
“Nou én? Wat zou dat?”, vroeg Mitch die veel jonger en kleiner was dan de tweeling.
“Je bent gewoon meegekomen om tegen ons op te scheppen dat jouw opa een rijke rancher is en de grootste ranch van de omgeving heeft. Nou, dat zullen we je snel afleren. Voortaan betaal jij ons elke zondag voor de kerkdienst tien dollar per persoon”, zei Andrew.
“Nooit”, zei Mitch koel.
“Verkeerd antwoord”, zei David en hij gaf de jonge Cartwright een stomp in zijn maag.
Mitch viel op de grond waardoor Andrew op zijn rechterhand ging staan en David schopte er tegen aan. Pas toen ze voetstappen hoorden renden ze weg. Mitch lag te kermen op de grond. Claire en Hoss zagen de jongen liggen en renden naar hem toe.
“Ik neem hem wel meteen mee naar huis”, zei Hoss terwijl hij zijn neefje oppakte en hem mee naar buiten droeg.
“Ik kom later langs om alles van Mitch te horen”, zei Claire.
“Het waren Andrew en David”, zei Mitch.
“Ga maar naar huis. Ik regel het verder wel”, zei de directrice.
Toen Hoss en Mitch weer naar de Ponderosa gingen kreeg de jongste steeds meer pijn in zijn rechterhand.
“Oom Hoss, mijn hand doet steeds meer pijn”, zei Mitch klagend.
“We zijn zo thuis jongen”, zei Hoss ongerust.
Hij reed wat harder om vlugger thuis te zijn.
Toen Hoss en Mitch thuiskwamen waren Adam, Little Joe en Candy buiten.
“Kijk, daar heb je de kerstman met zijn hulpje”, zei Little Joe spottend.
Ze zagen meteen dat het niet goed ging met Mitch en renden zo hard ze konden naar hen toe. Hoss stopte het rijtuig. Adam ving zijn zoon op en zag wat er gebeurd was.
“Candy, maak het rijtuig in orde want Mitch is gewond”, riep Adam tegen de voorman.
Candy maakte direct het rijtuig klaar. Even later verlieten Adam en Mitch het erf. Hoss en Little Joe zorgden voor het rijtuig en de rendieren van de kerstman. Deze was wakker geworden maar hij had wel een flinke kater. Hij liep de stal uit en zag Hoss, Little Joe en Candy bij zíjn rijtuig en rendieren staan. Als een halve zool vlóóg hij naar ze toe.
“Wat doe jij hier in mijn pak? Ik moet de kindertjes vermaken en pakjes geven en niet jij”, zei hij tegen Hoss.
“Dat is wel zo maar ziet u… U was zó dronken en niet wakker te krijgen om te gaan dat ik met mijn neefje ben geweest. Bovendien moet u rust houden met uw arm. We hadden gisteravond afgesproken dat ik zou gaan”, zei Hoss.
“Lariekoek. Ik drink nooit. Hik”, zei de kerstman.
Hij liet een vrij harde boer waaruit men rook dat de goede kindervriend alweer aardig aangeschoten was.
“Ik weet niet wat jullie gaan doen maar ik ga dit belachelijke pak uittrekken en mijn nette kleding aandoen”, zei Hoss.
Hij ging naar binnen, gevolgd door Little Joe en Candy. De kerstman bleef op het erf achter.
“Pa, die kerstman is gewoon van lotje getikt want hij drinkt bij het leven”, zei Little Joe.
“Dat weet ik want vannacht lag hij op de veranda smerige kerstliedjes te zingen. Mitch en ik hebben hem naar de stal gebracht”, antwoordde Ben kalm.
“Hij heeft nu al meer op dan koude thee”, merkte Candy droog op.
“Jongens, zorg dat hij hier op de ranch blijft. Ik wil niet dat de kinderen in Virginia City ontdekken dat de kerstman een zatlap is”, zei de rancher tegen Little Joe en Candy die het begrepen en er meteen werk van maakten.
Ondertussen vertelde Mitch wat er in het weeshuis gebeurd was.
“Het optreden van oom Hoss interesseerde me niet echt dus ik ging naar de gang. David en Andrew Jackson kwamen me achterna en sloegen me tegen de grond. Andrew ging op mijn hand staan en David schopte er tegen. Ook moet ik ieder van hen elke week tien dollar betalen voordat de kerkdienst begint op zondag. En alleen omdat opa zo rijk is”, zei Mitch.
“Jij betaalt hen niets! Zodra we bij de dokter zijn geweest gaan we langs de sheriff om het aan te geven”, zei Adam geschokt.
Mitch zweeg even.
“Ik wou dat Cody hier was”, zei hij opeens.
“Ik ook jongen. Mis je hem?”, vroeg Adam.
“Ja. Ik vond het wel leuk om enig kind te zijn maar toen Lisa geboren werd hoopte ik dat ik eindelijk iemand had om mee te spelen op de ranch. Dat is ook zo maar ze is nog erg klein. Cody begrijpt me”, vertelde Mitch langzaam.
Adam merkte dat zijn zoon eenzaam was. Maar een oplossing had hij niet zo snel.
Na een poos rijden bereikten ze eindelijk Virginia City. Adam stopte het rijtuig voor de praktijk van dokter Paul Martin. Vader en zoon Cartwright stapten uit en gingen naar binnen.
“Paul, vrolijk kerstfeest en ik heb hier een patiëntje voor je”, zei Adam opgewekt.
“Hetzelfde Adam, Mitch. Welkom. Ga zitten. Wat is er nu gebeurd?”, vroeg de huisarts.
“Oom Hoss speelde voor kerstman in het weeshuis en ik moest mee. Daar bewerkten Andrew en David Jackson mijn hand”, antwoordde de jongste Cartwright.
“Laat maar eens kijken”, zei Paul.
Mitch toonde zijn gewonde hand en keek ondertussen naar zijn vader. Deze gaf hem glimlachend een knipoog.
“Het is gebroken. Ik zal het in het gips zetten. Het moet er twee maanden om blijven”, zei Paul.
Dat gebeurde en even later stonden Adam en Mitch weer buiten.
“We gaan naar huis”, zei Adam.
Mitch bleef even kijken, zag iets bekends en rende toen naar zijn klasgenootje Patty Jenkins.
“Wat moet jij met mijn hond?”, vroeg hij fel.
Patty keek hem verbaasd aan en zei bits:“Jouw hond? Deze herdershond is al sinds november van mij. Ik heb hem gevonden nadat iemand hem had achtergelaten bij dat lege bankgebouw.”
Cody herkende Mitch en begon wild en luid te blaffen.
“Bek dicht rothond!”, snauwde Patty tegen Cody.
Adam kwam erbij en ook de moeder van Patty, Sheila Jenkins.
“Mr Cartwright, u moet uw verwende zoontje bij zich houden en onze hond niet zo opwinden”, zei Sheila uit de hoogte.
Cody herkende Adam ook en sprong tegen hem op.
“Koest Cody”, zei Adam alleen maar en de hond werd rustig.
“Ze heet Julia en geen Cody”, verbeterde Patty Adam.
“Je kan duidelijk zien dat het een mannetjeshond is en geen vrouwtjeshond en daarom heet hij Cody”, reageerde Mitch.
Patty gooide de riem in de sneeuw neer en liep weg.
“Hou die rothond dan maar”, zei Sheila bitsig.
Mitch pakte de riem en gaf zijn vriendje een warme knuffel.
“Nu gáán we écht naar huis want anders krijg jij je cadeaus nooit”, zei Adam.
Mitch en Cody liepen mee. Adam merkte meteen dat zijn zoon niet eenzaam meer was en dat maakte hem ook een stuk gelukkiger.
Toen Adam en Mitch mét Cody thuiskwamen kreeg Cody van iedereen een uitgebreide begroeting. Opeens werd er aan de deur van de Ponderosa geklopt. Men keek op want bezoek werd er niet verwacht op de ranch. Ben deed open en zag een onbekende vrouw staan.
“Hallo Mevrouw. Wat kan ik voor u doen?”, vroeg de rancher enigszins verbaasd.
“Is de kerstman hier?”, vroeg de vrouw.
“Ja. Hij arriveerde hier gisteravond en belandde op ons erf. Maar hij was wel in een erg dronken toestand. Maar komt u binnen”, zei Ben uitnodigend.
De kerstman had het gesprek gehoord en kwam naar de voordeur. Toen hij de vrouw zag werd hij nog witter dan de sneeuw die op het erf lag.
“Theadora, w….w……..at d……d……..doe jij h…….h………h…….hier?”, vroeg hij stotterend.
“Jij liet mij achter in Silver City. Ik moest de hele weg op een muilezel zitten. Mijn kont staat nu afgedrukt op de rug van die ezel”, zei Theadora.
Ben moest erg veel moeite doen om zijn lachen in te houden maar dat gold ook voor de anderen.
Mitch en Cody kwamen erbij staan en Mitch vroeg:“Kerstman, is dat uw vrouw?”
“Ja. Helaas wel. Door haar mag ik niet meer drinken”, zei de kerstman.
“U moet wel blijven drinken want anders droogt u uit”, reageerde de jongen.
“Onzin. Olivier, we gaan samen de kinderen verblijden met hun cadeautjes en dan naar huis”, zei Theadora.
“Goed. Ik was zo eenzaam dat ik om die reden begon te drinken. Vergeef me alsjeblieft, mijn kerstdruifje”, zei de kerstman die zelfs voor zijn vrouw op de knieën ging.
Theadora keek even naar haar smekende echtgenoot en toen naar Mitch en Cody.
“Vergeef hem maar”, zei de jonge Cartwright.
“Goed. Mijn kerstpruimpje, ik vergeef je”, zei ze.
Olivier sprong op en nam zijn vrouw in zijn armen. Een hartstochtelijke kus volgde.
Na een kop koffie met taart verlieten de kerstman en zijn vrouw de Ponderosa. Ben en Mitch keken hen na op de veranda.
“Opa, ik hoop dat oma ook een fijn kerstfeest hebben. Denkt u dat ze bij de andere oma Cartwright is?”, vroeg Mitch na een poosje.
Ben ging zitten en trok zijn kleinzoon naar zich toe.
“Dat weet ik haast wel zeker. Ga je mee naar binnen want ik weet dat jij en Cody elkaar heel veel te vertellen hebben?”, vroeg de rancher.
Mitch knikte en ze gingen maar binnen.
Nu de familie Cartwright weer helemaal bij elkaar was werd het kerstfeest op de ranch nog gezelliger dan eerst.