Terwijl hun vader Adam Cartwright en opa Ben Cartwright voor zaken bij de bank waren speelden Mitch Cartwright (11) en zijn zus Pam (ook 11) op het marktplein met hun vriendjes. Plotseling klonk er een schot waarbij Mitch in zijn linkerenkel geraakt werd. Zijn hond Cody rende direct naar de bank. Hij blafte zo hard dat Ben en Adam in actie kwamen.
“Er is wat met de tweeling”, zei Ben.
Ze renden naar het marktplein waar Mitch overeind zat met Pam bij zich.
Adam knielde bij zijn kinderen neer en vroeg:“Cody kwam ons halen. Wat is er gebeurd?”
“We waren gewoon aan het spelen toen ik geraakt werd in mijn enkel”, antwoordde Mitch.
“Ik zag Trevor Franklin met een pistool in zijn handen”, zei Pam.
“Trevor Franklin? Hij is 11, net zo oud als jullie”, zei Ben verbaasd.
“Ik ga met Mitch naar de dokter. Pam, jij blijft bij opa”, zei Adam.
Zijn dochter knikte en hielp haar broer overeind. Adam ondersteunde Mitch naar de dokter. Cody liep mee.
Sheriff Roy Coffee had intussen ook al over de schietpartij gehoord en kwam orde op zaken stellen. Pam vertelde wat er gebeurd was.
“Trevor Franklin schoot op je broer? Hij is de zoon van de voorzitter van de schoolraad”, zei Roy toen hij hoorde wie er had geschoten op Mitch.
“Zijn vader heeft er wel voor gezorgd dat de tweeling niet meer welkom is op school”, zei Ben.
“Ze zijn inderdaad niet meer welkom op school. Nu niet en nooit niet”, sprak toen Dean Franklin.
Hij was de vader van Trevor en had een gloeiende hekel aan de Cartwrights.
“Is dat de reden dat jouw zoon mijn kleinzoon neerschoot?”, was de vraag van Ben.
“Jouw kleinkinderen mogen helemaal niet op het marktplein hier in Virginia City spelen”, antwoordde Dean.
Hij kreeg veel verbaasde en vragende blikken zodat hij gedwongen was om tekst en uitleg te geven:“Jullie Cartwrights wonen niet in Virginia City. Dus die kinderen van jullie mogen hier ook niet spelen. Trevor woont hier dus hij mag dat wel.”
“Wat belachelijk”, reageerde Ben.
Dean ging verder met zijn betoog:“Ben, je kleinzoon leest nog slechter dan een kind van 6. Hij houdt de hele klas op.”
Toen nam Pam het op voor haar broer door te zeggen:“Daar kan hij niets aan doen. Trevor pest hem daar altijd mee terwijl hijzelf altijd bij een ander afkijkt.”
Nu keek Dean haar aan.
“Dat doet hij niet. Hij is niet zoals jullie Cartwrights”, zei hij fel.
“Dean, waar is je zoon?”, vroeg Roy voordat het uit de hand zou lopen.
“Ik heb hem naar huis gestuurd”, antwoordde Dean.
Hij wist hoe de Cartwrights waren en ook dat zijn zoon in de problemen zat.
Daarom gooide Dean het over een andere boeg door te zeggen:“Mitch zat Trevor gewoon te pesten. Hij schepte op hoe goed hij een bal kan gooien. Trevor wilde hem een lesje leren.”
“Mitch pestte hem helemaal niet. Het was juist andersom en alleen omdat Mitch mank is”, reageerde Pam.
“Dat is nog een reden waarom vooral hij niet meer in Virginia City mag komen”, antwoordde Dean.
Hij liep weg, overtuigd van zijn overwinning op de Cartwrights. Pam keek ongerust van Ben naar Roy en terug.
“Pam, maak je geen zorgen. Jullie mogen gerust hier komen”, zei de sheriff.
Intussen waren Adam en Mitch bij dokter Paul Martin aan gekomen. Cody wachtte buiten. De jongen had alles verteld wat er gebeurd was.
Doc zei:“Ik zal de kogel eruit moeten halen.”
Adam deed de laars en loopbeugel uit. Mitch liet niet merken dat hij pijn had waardoor de operatie snel achter de rug was.
“Mitch, probeer niet te lopen op je gewonde enkel”, zei Doc.
De jongste Cartwright knikte. Hij en Adam haalden Cody op en gingen naar Ben en Pam toe. Ze vertelden over de confrontatie met Dean Franklin. Uiteraard was ook Adam hier niet blij mee. Hij mocht Dean ook niet maar liet dat nooit merken.
“Jullie blijven hier op ons wachten. We moeten nog een paar zaken afhandelen bij de bank. Het duurt hooguit een uurtje”, zei Ben.
De tweeling knikte. Ben en Adam gingen opnieuw naar de bank. Mitch ging zitten en keek Pam aan.
“Ik haat die Trevor Franklin”, zei hij.
“Ik ook”, zei Pam.
Cody blafte alsof hij wilde zeggen:“Ik haat die Trevor Franklin ook.”
De tweeling aaide hem lachend.
Dean zei tegen Trevor in de woonkamer:“Je had dat joch van Cartwright dood moeten schieten, niet zomaar licht verwonden.”
“Hij was te ver bij mij vandaan. Het was een losse flodder”, antwoordde Trevor.
“Onzin. Jij gaat terug naar het marktplein en rekent af met die ellendige Cartwrights!”, zei Dean streng.
“Doe het zelf”, zei zijn zoon.
Dean keek zijn zoon streng aan en de jongen zwichtte. Trevor ging terug naar het marktplein waar de Cartwright tweeling en Cody nog steeds waren.
“Wat heb ik nou gehoord?”, vroeg Trevor.
“Wat heb jij gehoord?”, vroeg Mitch op zijn beurt.
“Jullie hebben een verbod gekregen om hier in Virginia City te zijn. Jullie ranch is groter dan het marktplein dus ga daar maar spelen. En neem die vlooienbaal mee”, antwoordde Trevor.
Pam gaf Cody ongemerkt een teken waarna de hond tegen Trevor opliep en aan hem snuffelde. Trevor schrok zich wild en wilde weg rennen maar struikelde over Cody. De tweeling lachte en de andere kinderen die er waren zagen het ook.
“Cody, je bent eindelijk van al je vlooien af want Trevor heeft ze nu allemaal”, zei Mitch.
Hun vijand rende snel weg.
“Cody heeft toch nooit vlooien?”, vroeg Jenny Wilkins.
Ze was een vriendin van de tweeling.
“Nee, maar het is wel leuk om die Trevor te plagen”, antwoordde Pam.
Dat vond Jenny ook. Cody was de held en werd door iedereen vertroeteld. De hond vond het wel leuk dat hij nu alle aandacht kreeg.
“Straks wil hij niet mee terug naar de ranch”, fluisterde Pam.
“In dat geval heeft oom Hoss nog meer te eten. Dan kan hij ook het eten van Cody krijgen”, antwoordde haar broer.
Ze lachten. Hoss was hun grote oom met een grote liefde voor voedsel.
Trevor rende naar het kantoor van de sheriff om te klagen over de Cartwright tweeling. De jongen hoopte Roy Coffee aan te treffen maar alleen deputy Clem Foster was aanwezig.
“Deputy, u moet die hond van de Cartwrights dood schieten. Ik stond gewoon te praten toen hij mij zomaar aanviel. Ik kon nog net aan mijn zeer vroegtijdige dood ontsnappen”, zei Trevor.
Clem keek hem aan en vroeg:“Cody viel jou zomaar aan?”
“Ja, dat deed hij inderdaad”, antwoordde Trevor.
“Hij viel jou net aan?”, vroeg Clem.
De jongen knikte.
“Hoe komt het dan dat je kleding nog helemaal heel is? Cody bijt alleen door kleding heen. Weet jij toevallig hoe Mitch Cartwright nu op krukken loopt?”, vroeg Clem.
Trevor haalde onverschillig zijn schouders op en gaf als antwoord:“Dat joch is altijd al kreupel geweest. Misschien moet hij ze voorgoed gebruiken.”
Clem zei:“Ik kwam de tweeling eerder vanmiddag tegen en toen mankeerde Mitch nog niets. Nu wel. Er zijn getuigen dat jij hem neer schoot. Ik heb een mooie rustplek voor je waar je veilig bent voor hondjes.”
Trevor liep mee en werd opgesloten in een cel.
Dean begon zich af te vragen waar zijn zoon bleef. Tenslotte ging hij terug naar het marktplein. Daar was het wat stiller geworden omdat de meeste kinderen naar huis waren gegaan. Hij zag zijn zoon nergens en ging toen naar het kantoor van de sheriff.
“Deputy, is mijn zoon hier?”, vroeg Dean.
“Ja, en hij blijft hier. Hij schoot Mitch Cartwright neer”, antwoordde Clem.
“Trevor moest hem dood schieten maar deed het niet. Dus nu zal ik dat moeten doen”, zei Dean.
Hij wilde weggaan maar toen ontsnapte Trevor uit de cel. Dean sloeg Clem neer en met zijn zoon rende hij naar buiten. Op dat moment kwamen Ben en Adam naar buiten.
“Adam, ga naar de tweeling. Ik kijk hoe het met Clem is”, zei Ben.
Zijn zoon knikte. Hij rende naar zijn kinderen en zag dat ze onder schot gehouden werden door vader en zoon Franklin. Cody blafte fel.
“Cartwright, roep je beest terug. Anders kan jij je kinderen een begrafenis geven”, riep Dean.
Hij had dit net geroepen of Cody viel Trevor aan. Hierdoor kon Pam wegkomen. Trevor begon te gillen als een mager speenvarken. Mitch pakte een kruk en sloeg Dean ermee. Hierdoor liet Dean Mitch met rust. Door de commotie zag Dean Trevor voor Pam aan en schoot hij hem dood. Pam en Cody zochten dekking en Mitch kroop naar zijn vader. Adam trok zijn zoon naar zich toe en beschermde hem. Dean schoot nu op Adam en Mitch maar miste. Adam zag kans om hem dood te schieten en deed dat dan ook. Pam en Cody renden naar hem toe.
“Het is voorbij. We moeten nog wel aan de sheriff vertellen wat er gebeurd is. Daarna gaan we naar huis”, zei Adam.
Pam pakte de krukken voor Mitch zodat ze hun verklaring konden geven aan de sheriff.
Een uurtje later konden de Cartwrights eindelijk weer naar hun vertrouwde ranch gaan.