Einde van de schoolmiddag. Lerares Abigail Jones gaf de kinderen een huiswerktaak op.
“Ik geef jullie een taak op voor het weekend. Maak een opstel of tekening van de radarboot die op de Mississippi vaart. Je mag het ook maken. Maar wel alleen. Het is voor een cijfer. Ga maar naar huis en ik wil jullie projecten maandagmorgen zien”, zei Abigail tegen de kinderen.
De kinderen renden naar buiten met Mitch Cartwright als eerste zoals altijd.
Patty Jenkins vroeg aan Mitch:“Zullen we het project samen maken?”
“We moeten het allemaal alleen maken. Trouwens, geef me een goede reden waarom ik het met jou zou maken”, reageerde de jonge Cartwright fel.
“Ik heb vorig jaar een poos voor jouw hond gezorgd!”, antwoordde Patty.
“Nietes! Je jatte hem van ons”, zei Mitch.
Hij zag zijn vader Adam Cartwright komen en rende naar zijn pony. Hierna steeg hij op en reed hij zijn vader tegemoet.
Onderweg naar huis vertelde Mitch over het project.
“Hoe ziet zo’n radarboot eruit? Ik heb er nog nooit eentje gezien”, zei de jongen.
“Het is een boot en die dingen varen in het water”, zei Adam op een nuchtere en plagerige toon.
“Dat snap ik ook nog wel”, reageerde Mitch.
“Ik geloof dat opa wel een plaatje van zo’n radarboot heeft. Hoe wil je het maken?”, vroeg Adam.
“Ik wil er eentje van hout maken maar ik ben nog niet zo handig als jij. Wil je me ermee helpen?”, vroeg Mitch hoopvol.
“Natuurlijk help ik je”, beloofde zijn vader.
Thuis zat Ben Cartwright de krant te lezen toen zijn kleinzoon binnenkwam.
“Hallo opa. Ik heb uw hulp nodig”, zei de jongen direct met de deur in huis vallend.
“Hallo knul. Waarvoor heb jij mijn hulp nodig?”, vroeg de rancher terwijl hij zijn krant opvouwde en weglegde.
“Ik moet voor school iets maken over een radarboot zoals die op de Mississippi vaart. Maar ik heb er nog nooit eentje gezien. Papa zei dat u er misschien wel een plaat van heeft in een boek. Ik wil het van hout maken. Papa helpt me ermee”, legde Mitch uit.
“Ik geloof het wel”, zei Ben.
Hij stond op en liep naar de boekenkast. Na lang kijken en lezen pakte Ben een dik boek met platen.
“Mitch, kom eens even”, zei de rancher.
De jongen kwam. Ben zat en sloeg het boek open bij de desbetreffende plaat.
“Kijk Mitch, zo ziet zo’n radarboot eruit”, zei Ben.
“Goh, wat een boot zeg. Mag ik dat boek lenen om te gebruiken als voorbeeld?”, vroeg Mitch.
“Natuurlijk”, zei de rancher.
Hij gaf het boek aan zijn kleinzoon. De jongen ging ermee naar de schuur.
Omdat Adam wist hoe een radarboot eruit zag was hij er al mee begonnen. Mitch kwam hem wat later helpen. Hij legde het boek neer en sloeg het open bij de plaat van de radarboot.
“Papa, zo ziet zo’n boot eruit”, zei Mitch.
Hij wees op de plaat. Adam keek even vragend naar zijn zoon.
“Ga jij je vader even vertellen hoe zo’n boot eruit ziet?”, vroeg hij plagend.
“Ja!”, zei de jongen.
“Vooruit dan maar. Ik zal alles zagen en dan mag jij hem in elkaar zetten en als er nog tijd over is verven. Afgesproken?”, vroeg Adam.
De jonge Cartwright knikte.
Het hele weekend werkten Adam en Mitch aan het project. Op zondagmiddag was de boot klaar en stond het vaartuig op de salontafel. Iedereen bekeek het werkstuk.
Ben zei bewonderend:“Je hebt heel erg je best gedaan. Nu maar hopen dat Miss Abigail er een goed cijfer voor zal geven.”
“Vast niet. Ik ben niet echt haar favoriete leerling”, antwoordde zijn kleinzoon.
Maandagmorgen op school.
Abigail bekeek elk project afzonderlijk. Ze bleef extra lang staan bij de boot van Mitch.
Uiteindelijk zei ze:“Ik geef er een onvoldoende voor.”
Ze liep toen naar het volgende project. Mitch keek haar verbijsterd aan en dacht:‘Missy Ab, zo gemakkelijk kom je niet van mij af!’
De jonge Cartwright wachtte zijn kans zorgvuldig af. In de lunchpauze moest Mitch zoals gewoonlijk binnen blijven. Abigail was buiten waar ze genoot van de zon. Behoedzaam sloop de jongen naar haar bureau waar hij in een bakje wat punaises vond. Glimlachend legde de jonge Cartwright de punaises op de stoel van Abigail.
“Je derrière zal nu wel heel wat pijnlijker aanvoelen dan de straf die je mij zal geven”, zei Mitch tegen zichzelf.
Hij ging vlug weer op zijn plek zitten en deed alsof hij hard aan het werk was. De andere kinderen en ook Abigail kwamen binnen om de schooldag voort te zetten. Nietsvermoedend ging de lerares zitten. Wat Mitch vermoedde, gebeurde ook. Abigail gilde nog erger dan 100 gillende varkens bij elkaar toen ze op de punaises ging zitten. Alle kinderen behalve Mitch keken direct haar richting op. Abigail stond op en keek op haar stoel. Daarna keek ze direct naar de jonge Cartwright.
Witheet zei ze streng:“CARTWRIGHT! VERDWIJN UIT MIJN KLAS!”
Mitch pakte zijn spullen bijeen en verliet slenterend de klas. Hierna ging hij op Caramel naar huis.
Onderweg naar huis kwam Mitch Little Joe tegen.
“Ben je niet wat vroeg uit school?”, vroeg Little Joe verbaasd.
“Missy Ab heeft me eruit gestuurd nadat ik wat punaises op haar stoel had gelegd. Ze ging er nog op zitten ook”, vertelde Mitch.
Little Joe keek even serieus naar zijn neefje en kwam toen niet meer bij van het lachen.
“Waarom deed je het dan ook?”, vroeg hij lachend.
“Omdat ik expres een onvoldoende kreeg voor mijn werkstuk. Ik heb er het hele weekend aan gewerkt met papa. Dat mens heeft gewoon een hekel aan mij”, antwoordde Mitch.
“Je vertelt het gewoon aan je ouders en zij gaan weer eens met haar praten. Haar liefde voor je vader zal dan nog erger bekoelen”, reageerde Little Joe.
Samen reden ze lachend naar de ranch.
Op het erf waren Adam en Mary met hun jongste kind Lisa bezig. Ze keken op toen ze hun zoon zagen komen. Adam liep naar de twee en pakte Caramel bij de teugels.
“Kid, waarom ben je zo vroeg?”, vroeg hij verbaasd.
“Missy Ab heeft me eruit gestuurd omdat ik een paar punaises op haar stoel had gelegd”, antwoordde Mitch.
Hij gleed uit het zadel en keek naar zijn moeder en zusje.
“Wat was de reden voor jouw daad?”, wilde Adam weten.
“Omdat ze het lef had mij een onvoldoende te geven voor mijn boot”, zei de jongen verontwaardigd.
“Joe, pas jij op je neefje en nichtje? Mary, we gaan naar school”, zei Adam tegen zijn broer en vrouw.
“Met jou wil ik altijd wel naar school gaan”, zei Mary plagend.
Little Joe steeg af en bond de twee paarden vast. Mitch ging met zijn zusje spelen.
Toen de Cartwrights bij de school kwamen ging deze net uit. Adam parkeerde het rijtuig aan de kant, stapte uit en hielp zijn vrouw eruit. Abigail was nog bezig met het opruimen toen Adam en Mary binnenkwamen.
Adam zag de boot staan en vroeg:“Waarom kreeg Mitch een onvoldoende voor zijn werkstuk?”
Abigail dacht dat ze een hartaanval kreeg toen ze de stem van haar stille geliefde hoorde. De lerares draaide zich om en zag tot haar schrik ook de vrouw van Adam staan.
“Omdat ik de werkstukken van mijn leerlingen erg eerlijk beoordeel. Mitch kan niet eens goed lezen en schrijven en om zo’n boot van hout te maken heb je toch wel hersens nodig”, was het antwoord.
“Mitch kan dan wel niet zo goed lezen en schrijven maar iets maken behoort wel tot zijn vaardigheden. Hij heeft er het hele weekend hard aan gewerkt”, reageerde Adam.
Mary keek Abigail langdurig aan waardoor ze als het ware in een hoek gedreven werd.
“Ik kan toch erg moeilijk Mitch het beste cijfer geven als ik zijn familie goed ken? Dan gaat men mij beschuldigen van vriendjespolitiek”, zei Abigail.
“En daarom krijgt onze zoon maar een onvoldoende? Adam, ik vind dat onze kinderen haar lesmethodes maar niet meer moeten volgen”, zei Mary beslist.
“Ik ben het volkomen met je eens maar niet voordat Ab Jones Mitch een voldoende heeft gegeven voor zijn boot”, reageerde Adam.
“Ik blijf bij mijn besluit wat het cijfer betreft”, zei Abigail.
Toen viel er een pijnlijke stilte.
“Goed dan. Mitch krijgt er een 9 voor maar dan wil ik er niets meer over horen. De jongen kan morgen gewoon weer komen tenzij hij weer iets op mijn stoel legt”, zei Abigail met tegenzin.
“Je bedoelt de punaises? Dat was gewoon een kwajongenstreek. Little Joe zou het ook bij je gedaan hebben”, zei Adam sarcastisch.
Mary pakte de boot en met Adam ging ze tevreden naar buiten, Abigail kokend van woede achterlatend.
Bij het rijtuig zei Adam lachend:“We sturen onze kinderen gewoon naar de school waar Abigail les geeft want dan kunnen we haar nog vaak op de kast jagen.”
“Wat mij betreft zal ze nog vaak een Cartwright in haar klas tegenkomen”, antwoordde Mary.
Die avond aan tafel werd het hele verhaal in geuren en kleuren verteld.
“Opa, u mag de boot hebben”, zei Mitch.
“Bedankt jongen. Ik zal het op een mooie plaats in mijn slaapkamer zetten. Of moet hij in het kantoor?”, vroeg de rancher.
“In het kantoor zodat iedereen de boot kan zien”, antwoordde Mitch.
Daar was iedereen het mee eens.