Mitch Cartwright zag als een blok op tegen zijn examenjaar. Hij had altijd al last gehad van faalangst en nu zijn examenjaar er aan kwam werd dat nog erger. Zijn vader Adam Cartwright merkte dat als eerste.
Op een morgen vroeg Mitch:“Papa, mag ik stoppen met school?”
“Waarom? Je wilt toch naar de kunstacademie na je eindexamen?”, vroeg Adam verbaasd.
“Natuurlijk wel maar ik zak toch voor mijn eindexamen. Dus ook geen kunstacademie”, antwoordde zijn oudste zoon.
Adam pakte hem vast en zei:“Ik weet zeker dat jij volgend jaar je diploma in handen hebt. Je weet dat wij je kunnen en zullen helpen.”
“Dat weet ik wel maar het lukt me toch niet”, antwoordde de jongen.
Toen kwam Adam met een voorstel:“En wat als er een beloning tegenover staat? Ik bedoel: jij doet gewoon dit schooljaar. En of je nu slaagt of zakt: ik betaal een vakantie ergens in het buitenland voor jou en Matthew. Jullie mogen zelf bepalen waarheen.”
“Goed. Maar reken er wel op dat jij geld overhoudt”, was de reactie van Mitch.
“Zoon, dat doe ik pas als ik je moeder en zusjes thuislaat. Vrouwen zijn kampioen in winkelen. Onthoud dat dus voor als jij verkering krijgt”, zei Adam waarschuwend.
“Ik zal het onthouden”, antwoordde Mitch.
Toch was hij er niet erg gerust op dat hij het zou halen. Adam merkte dat maar kon niets doen om die nare onzekerheid weg te nemen. Hoe graag hij dat ook zou willen.
Tegen het einde van de zomervakantie zat Mitch bij Matthew thuis.
“Waar ga jij heen na deze school?”, vroeg Mitch opeens.
“Ik ga naar New York om rechten te studeren. Jij gaat zeker naar de kunstacademie?”, wilde Matthew weten.
“Als ik het haal wel. Mijn pa laat ons volgend jaar op vakantie gaan naar het buitenland op zijn kosten. We mogen zelf bepalen waarheen”, zei Mitch.
“Dat is geweldig. Mijn ouders zijn op huwelijksreis geweest naar Nederland. Ze hadden het daar erg fijn”, vertelde Matthew.
“Ja, zo fijn dat jij later ook bij hen kwam”, lachte zijn vriend.
Matthew reageerde met:“Dat jouw ouders op een culturele huwelijksreis gingen en daarom jou kregen als cultuurbarbaar is ook een raadsel.”
Ze lachten. Matthew zocht de info site over Nederland op en liet hem zien aan Mitch. De jongens vonden het machtig interessant en hun keuze was gemaakt.
Toen ze de Efteling ontdekten zei Mitch:“Daar gaan we zeker heen. Maar ik ga niet in die enge achtbanen. Alleen ben ik bang dat we wel wat souvenirs mee terug moeten brengen voor onze families.”
“Daar ben ik ook bang voor“, beaamde Matthew.
Mitch merkte op:“We moeten dit jaar wel een extra leervak erbij nemen.”
“Hoe bedoel je?”, vroeg Matthew verbaasd.
“De Nederlandse taal. Ze spreken wel goed Engels maar natuurlijk niet iedereen. Dus daarom gaan wij Nederlands leren”, legde Mitch uit.
Zijn vriend stemde toe.
Toen werd de jonge Cartwright serieus en hij zei:”Als het bij mij thuis te druk wordt zou ik dan hier mogen leren? Op de ranch is het toch soms zo'n grote heksenketel met al die smurfen.”
“Natuurlijk kan dat. Mijn ouders weten hoe moeilijk jij leert”, zei Matthew.
Mitch was gerustgesteld.
Toen vroeg Matthew:“Ken jij Paul Baker?”
“Die bij mij op ijshockey zit? Natuurlijk ken ik hem. Hij is anders dan wij. Hoezo?”, vroeg Mitch verbaasd.
Matthew aarzelende even voordat hij antwoord gaf. Maar toen hij zag dat Mitch het echt wilde weten besloot de jonge Walker het te vertellen.
“Paul en ik hebben een relatie met elkaar. Ik val op jongens en niet op meisjes”, bekende Matthew.
Mitch begon te glimlachen en vroeg:“Vandaar dat Paul mij uitvroeg over jou. Wat fijn voor jullie. Weten je ouders het al?”
“Ja, ik heb het ze verteld nadat Paul verkering met me wilde. Het is voor hen geen probleem. Zolang ik maar gelukkig ben. Dan zijn zij het ook. Wist je dat Amy, het zusje van Paul, op jou valt?”, vroeg Matthew op zijn beurt.
“Ik had zoiets al gemerkt. Tijdens de trainingen bij het ijshockey komt ze erg vaak kijken. Maar steeds als ik naar haar kijk draait Amy zich snel om”, zei Mitch.
Toen ging de gsm van Matthew. Hij nam op en aan zijn ogen zag Mitch dat het Paul was.
“Mitch, Paul vraagt of we naar hem toekomen voor een barbecue. Ga je mee?”, vroeg Matthew.
De jonge Cartwright knikte en belde op zijn gsm naar huis om te zeggen dat hij niet thuis was voor het avondeten. Adam gaf meteen toestemming.
Mitch reed naar het huis van Paul en Amy. Matthew merkte dat zijn vriend zenuwachtig was.
“Durf je Amy niet onder ogen te komen?”, vroeg Matthew opeens.
“Om je de waarheid te zeggen: nee! Ik weet nooit of hun belangstelling voor mij persoonlijk is of omdat ik een Cartwright ben”, antwoordde Mitch.
“Bij Paul en Amy is het omdat ze jou graag mogen. Ze hebben zelf ook rijke ouders. Net als wij”, zei Matthew.
De reactie van Mitch was:“Mijn ouders hebben geen geld want mijn opa is rijk. Niet zij.”
Ze lachten.
Al snel hadden de jongens de villa van de familie Baker bereikt. Mitch parkeerde zijn Jeep binnen de hekken. Ze stapten uit en de jonge Cartwright sloot zijn auto af.
Paul zag Matthew, rende naar hem toe en zei:“Hallo schat. Fijn dat je er bent. Hallo Mitch.”
Paul en Matthew kusten elkaar en Mitch kreeg een stevige handdruk.
Na de liefdevolle begroeting liepen de jongens naar de grote achtertuin waar de ouders van Paul, Greg en Marie, waren. De zus van Paul, Amy, was er ook.
“Welkom jongens”, zei Greg.
Hij was bezig met de barbecue en Marie met de overige voorbereidingen. De jongens begroeten hen ook.
“Hebben jullie al plannen voor na je examenjaar?”, vroeg Paul die een jaar ouder was dan Mitch en Matthew.
“Ik ga naar de kunstacademie in San Francisco”, zei Mitch.
“En ik ga naar New York om rechten te studeren”, antwoordde Matthew.
“Maar eerst gaan we samen in de zomer op vakantie naar Nederland. Cadeautje van mijn vader”, zei Mitch.
Toen vroeg Greg:“Waar in Nederland?”
“We willen naar dat pretpark de Efteling”, antwoordde Matthew.
“Oom David en tante Janet wonen er op fietsafstand. Misschien kunnen jullie daar wel slapen. En ik denk dat Paul en Amy ook wel willen meegaan”, zei Marie.
Broer en zus hadden er wel oren naar. Vooral omdat ze verwachtten dat hun ouders de reis wel zouden betalen voor hen. Anders zouden ze het wel eisen.
“Vader, u en moeder betalen toch wel die reis voor ons?”, vroeg Amy toen.
“Waarom zouden wij dat eigenlijk doen? Jullie verdienen allebei erg goed. Dus dan kan je het ook wel zelf betalen”, antwoordde Greg.
“Maar de vader van Mitch betaalt wel voor hem en Matthew”, reageerde Paul.
“Omdat zij nog op school zitten en jullie werken”, zei Marie.
“Dan kan Cartwright ook wel zelf voor zijn maaltijd zorgen”, zei Paul.
Hij was toch al niet gecharmeerd van de familie Cartwright en van Mitch helemaal niet. Mitch keek verbaasd naar Paul maar zei niets. De jonge Cartwright merkte wel dat zijn aanwezigheid niet langer gewenst was door Paul en Amy. Paul nam Matthew apart.
“Ik hou van jou en ik eis dat jij nu je vriendschap met Cartwright verbreekt”, zei Paul.
“Jij houdt van mij en moet ik daarom Mitch maar laten vallen? Nooit”, antwoordde Matthew.
“Ga je me vertellen dat we niet gaan samenwonen?”, vroeg Paul opeens poeslief.
“Nee, ik ga je vertellen dat het uit is tussen ons. Er is geen ander maar ik kan niet meer tegen jouw manier van leven. Vaarwel Paul”, zei Matthew.
Terug bij de anderen zei Matthew:“Kom Mitch!”
De 2 jeugdvrienden gingen weg.
Na hun vertrek bedacht Paul al een plan om wraak te nemen op zijn ex. Amy merkte meteen dat haar broer gedumpt was.
“Ik weet hoe je die Cartwright kan kwetsten. Matthew Walker is zijn allerbeste vriend en ze zijn teveel samen naar mijn zin. Matthew verwaarloost mij hierdoor. Met onze club geven we een feest voor Matthew. Ik durf te wedden dat Cartwright ook komt. We voeren hem dronken en maken zijn auto zo onklaar dat Cartwright verongelukt”, zei Paul.
“Zodat jij Matthew weer helemaal voor jezelf hebt? Geweldig plan!”, zei Amy.
Ze werkten het moordplan verder uit.
Het was 5 september 2011 toen de levens van de families Cartwright en Walker flink overhoop kwamen te liggen. Dat kwam door de oudste kleinzoon van Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright, Mitch van 18.
Mitch was met zijn allerbeste en jeugdvriend Matthew op een feest dat gegeven werd door de ex vriend van Matthew, Paul Baker. Hier waren ook andere vrienden van Paul die het niet hadden op Mitch. Een van die jongens was Brendan Taylor.
Hij kwam op een gegeven moment naar de jonge Cartwright toe en vroeg hem:“Wat doe jij hier eigenlijk?”
“Ik ben hier omdat Matthew mij meenam als introducé. Bezwaar tegen?”, vroeg Mitch.
“Natuurlijk heb ik er bezwaar tegen. Dit is een jongeheren club met een hele goede naam en reputatie. En we laten geen boerenpummels zoals jij toe. Oprotten dus!”, snauwde Brendan.
Mitch zei sarcastisch:“Wat je taalgebruik betreft ben jij een nog grotere boerenpummel dan ik. Ook al woon ik op de grootste ranch van Nevada.”
Natuurlijk wist Brendan hier niets op terug te zeggen en liep hij kwaad weg. Paul zag hem komen en vermoedde problemen.
Brendan vroeg fluisterend:“Welke auto is van die boerenpummel?”
“Welke boerenpummel? Bedoel je Cartwright?“, vroeg Paul.
Brendan knikte.
“Er staat maar 1 lelijke en goedkope auto op het parkeerterrein en dat is die Jeep Cherokee. Maak hem maar onklaar. Dan voer ik Cartwright bezopen zodat hij zichzelf ter pletter rijdt. Matthew gaat toch met mij naar huis”, antwoordde Paul.
Brendan ging naar buiten met Barry Parker en gingen sleutelen aan de auto van Mitch. Ze hadden het voertuig al snel gevonden en deden wat ze van plan waren.
In een hoekje maakte Paul een speciale cocktail voor Mitch. Er zat zowat 90% alcohol in omdat Paul wist dat Mitch nooit alcohol dronk. Gelukkig zag niemand wat Paul deed. Toen de cocktail gereed was en Brendan en Barry ook ging Paul met het drankje naar Mitch en Matthew die buiten op het terras zaten.
“Hallo schat en Mick, vermaken jullie je nog een beetje?”, vroeg Paul overdreven beleefd.
“Paula, ik heet Mitch en niet Mick. Ik ben wel naar gezelligere feestjes geweest dan dit kinderpartijtje”, antwoordde Mitch.
“Ik moet Mitch helaas gelijk geven. Zijn al jouw vrienden zo?”, vroeg Matthew.
“Matthew, ik zal er voor zorgen dat ook jij je thuis voelt in mijn geweldige wereld. Dan heb je echt geen vriend zoals hij nodig”, antwoordde de gastheer op bekakte toon.
Mitch en Matthew keken elkaar verbaasd aan.
“Paul, je gaat me toch niet vertellen dat ik moet gaan kiezen tussen mijn allerbeste en jeugdvriend of mijn ex-geliefde? Dan weet ik wel wat het antwoord is“, zei Matthew.
Paul voelde zich in zijn hemd gezet en antwoordde lachend:“Ik weet toch wel dat je voor onze toekomst samen kiest.”
Hij zweeg even en zei toen terwijl hij Mitch de cocktail gaf:“Mitch, neem dit drankje en mijn welgemeende excuses aan.”
Mitch pakte het drankje aan en Paul maakte dat hij wegkwam. De jonge Cartwright dronk het glas in 1 keer leeg en voelde zich niet lekker.
“Matt, ik moet kotsen”, zei Mitch.
Hij stond op en liep naar een lege bloembak. Mitch gaf flink over en werd toen duizelig.
“Gaat het wel goed met jou?”, vroeg Matthew bezorgd.
“Nee, ik ga naar huis. Ga je mee?”, vroeg Mitch op zijn beurt.
Zijn vriend knikte en ondersteunde hem naar de uitgang.
“Schattebout, ga je nu al weg? Het wordt straks pas gezellig”, zei Paul.
“Paul, het is allang uit tussen ons en dat weet je”, zei Matthew.
“Smoel houden watje”, gromde Mitch waarna hij over de dure schoenen van Brendan kotste.
De twee vrienden gingen snel weg.
“Zal ik rijden? Jij hebt gedronken. Bovendien zie jij er niet zo gezond uit”, zei Matthew.
“Goed”, zei Mitch waarna hij weer overgaf maar nu op de auto van Barry Parker.
Matthew startte de Jeep en reed weg van het parkeerterrein.
“Mitch, die vriendjes van Paul zijn echt niets voor ons. Dan blijf ik nog liever vrijgezel”, zei Matthew.
“Je komt de ware echt wel tegen. Kijk naar mijn oom Joe. Geen enkel meisje was veilig voor hem en nu is hij ook een brave huisvader geworden. Breng me maar naar huis”, antwoordde Mitch.
Paul pakte zijn gsm en belde de sheriff op.
“Deputy, op de weg naar Virginia City rijdt een bezopen jongen in een zwarte Jeep Cherokee rond. Ik vrees voor het leven van zijn medepassagier”, zei Paul tegen Clem die de melding aannam.
Paul zei echter zijn naam niet maar de deputy liet wel het telefoontje natrekken. En met succes. Hij had al vaker te maken gehad met Paul en Amy Baker.
Precies op de plek waar op 26 november 1993 Mary Cartwright de dood vond verloor Matthew de macht over het stuur. Hij ramde een vangrail en kwam tot stilstand. De jonge Walker viel bewusteloos met zijn hoofd op het stuur terwijl Mitch op de passagiersstoel door een klap tegen het portier ook bewusteloos raakte.
Deputy Clem Foster ontdekte de Jeep als 1e omdat hij wat rond reed. Er was een melding binnengekomen dat een jongen onder invloed roekeloos op de weg reed in een zwarte Jeep Cherokee. Hij gaf de boodschap door aan de sheriff en zag toen toevallig de auto van Adam Cartwright komen. Adam stopte.
“Adam, ik heb je hulp nodig. Je zoon Mitch is bewusteloos en Matthew gewond”, zei Clem.
Omdat Clem de jongens had geïdentificeerd kon zijn baas sheriff Roy Coffee de ouders van Matthew, Dan en Laura Walker, gaan vertellen dat hun enige zoon een ongeluk had gekregen.
Roy stopte zijn auto voor hun huis en belde aan. Dan deed open.
“Sheriff, kom binnen. Wat kunnen we voor je doen?”, vroeg hij.
“Is Laura er ook?”, vroeg Roy.
“Ze is in de woonkamer”, zei Dan niet begrijpend.
Ze liepen naar de woonkamer en gingen zitten.
“Clem vond Matthew gewond in de Jeep van Mitch Cartwright. Kennelijk is de jonge Walker tegen een vangrail gereden en heeft daardoor een ongeluk gekregen. Mitch is bewusteloos maar het is nog niet bekend hoe het met hem is. Ze liggen in het ziekenhuis”, zei Roy.
Laura begon te snikken en Dan voelde zich ook geschokt door het verschrikkelijke nieuws. Ze gingen naar het ziekenhuis waar Matthew met een gebroken been lag.
Mitch werd wakker in het ziekenhuis met zijn ouders Adam en Sally Cartwright aan zijn bedzijde.
“Papa, mam, waar ben ik? Wat is er gebeurd?”, vroeg de jongen verward.
“Je bent in het ziekenhuis omdat jij en Matt een auto ongeluk hebben gekregen. Jullie waren naar een feestje van de vriend van Matt geweest. Matt heeft het ongeluk ook overleefd”, zei Adam.
“Matt is ook gewond? Dan heeft die Paul ermee te maken en zijn holmaatjes ook. Ik herkende daar op het feest die ellendige Barry Parker. Hij herkende mij gelukkig niet”, antwoordde Mitch diep geschokt.
Hij wilde opstaan maar Sally hield hem tegen.
“Jij blijft in bed want je hebt een zware hersenschudding en een gebroken pols”, zei ze op besliste toon.
Vader en zoon Cartwright wisten dat wanneer Sally op die toon sprak ze het ook echt meende. Dat deed ze nu dus ook.
“Jij gaat rusten en wij gaan dit zaakje verder uitzoeken. We komen vanavond weer even kijken”, zei Adam.
Mitch viel in slaap zodat zijn ouders weggingen.
Ondertussen hadden Paul, zijn zus Amy en hun ouders ook al het nieuws gehoord.
“Sheriff, u moet onmiddellijk die Mitch Cartwright arresteren. Hij was straalbezopen toen hij en Matthew weggingen. Matthew wilde liever bij mij blijven maar dat mocht niet van Cartwright!”, zei Paul van streek.
Roy vroeg:“Ik ken Mitch Cartwright erg goed en hij weet ook dat hij nog geen alcohol mag drinken en dat ook niet vrijwillig zou doen. Wat voor drankje had Mitch op dat feestje voor het laatst gedronken? Voordat hij wegging bedoel ik. Dat zou jij dan moeten weten of niet?”
Paul antwoordde:“Mitch vroeg om een cocktail met minstens 90% alcohol erin. Met tegenzin heb ik hem dat gegeven.”
“Gaat die Mitch Cartwright nu voorgoed de gevange nis in?”, vroeg Amy.
“Dat kunnen we nog niet zeggen”, zei Roy waarna hij wegging.
Dan en Laura verlieten met hun zoon Virginia City en verhuisden naar San Francisco.
“Pa en ma, ik moet jullie bekennen dat ik al jaren stapelgek ben op Mitch en met hem ons leven wil doorbrengen”, zei Matthew kort na de verhuizing.
“Weet Mitch dit ook?”, vroeg Laura.
“Nee, maar ik weet wel dat hij niet zonder mij kan”, zei haar zoon.
Dan adviseerde:“Ik stel voor dat je hem dit gaat vertellen. Hij kan je hooguit afwijzen. Maar zover ik Mitch ken zal hij dat niet doen.”
Maar Matthew was nog niet klaar voor deze confrontatie.
Kort na zijn ontslag uit het ziekenhuis ging Mitch met zijn ouders naar San Francisco terug. De jongen was erg veranderd sinds het ongeluk. Hij was stil en trok zich veel terug van zijn familie.
Het was begin december en nog had de oudste zoon van Adam Cartwright niet gezegd wat hij voor zijn verjaardag en kerst wilde hebben.
“Mitch, wat wil je voor je 19e verjaardag hebben?”, vroeg Sally op een morgen.
“Ik wil deze hebben voor mijn kerst en verjaardag”, antwoordde Mitch.
Hij liet een foto van een zwarte Yamaha motor zien.
“Die krijg je echt niet. Ik verbied het en je vader ook”, zei Sally beslist.
Mitch keek vreemd op en vroeg verbaasd:“Hoezo zal papa het ook verbieden?”
“Dat weet ik gewoon. Verzin maar wat anders als cadeaus”, zei Sally.
“En als Benji voor zijn 19e een motor vraagt krijgt hij er natuurlijk wel een”, beweerde Mitch.
“Ook niet. Mitchell, dit onderwerp is gesloten. Ik wil niet dat je ooit nog over een motor begint. Begrepen?”, vroeg Sally streng.
“Begrepen”, antwoordde haar stiefzoon.
Mitch verliet het huis en ging naar het strand om alleen te zijn.
Tegen de avond kwam Adam thuis. Hij zag wel zijn 3 jongste kinderen maar niet zijn oudste.
“Sally, waar is Mitch?”, vroeg Adam ongerust.
“Hij verliet het huis na onze ruzie over zijn cadeau voor zijn verjaardag en kerst. Jouw oudste zoon wil een zwarte Yamaha motor hebben als hij 19 wordt. Ik zei dat het niet doorging en dat jij het ook niet goed vindt”, antwoordde Sally.
Ze liet de foto van de gewilde motor zien.
“Mooi ding. Heb je ook verteld waarom hij hem niet krijgt?”, vroeg Adam voorzichtig.
“Nee. Toen ik 18 was had mijn toenmalige vriend er ook zo een. We waren van plan om op 1 juni te verloven. Maar onderweg naar mij kreeg hij een dodelijk ongeluk met zijn motor. Ik nam me toen voor dat geen mijn kinderen, eigen en/of stief, ooit een motor zou krijgen. Ook mogen ze geen exemplaar kopen van hun eigen geld”, vertelde Sally.
Adam zweeg even want dit moest hij even verwerken.
Toen zei hij:“Als je het aan Mitch vertelt zal hij het wel begrijpen. Maar om hier uit te komen moeten we wel 1 lijn trekken.”
“Nee is nee en dat weet hij donders goed. Maar hij zal jou wel gaan bespelen”, zei Sally.
“Dat kan hij proberen maar nu lukt dat niet”, antwoordde Adam.
Hij kon zich geen moment herinneren wanneer hij en Mitch ruzie hadden.
Op het strand was het rustig zodat Mitch alles kon overdenken zonder door iemand gestoord te worden. Door zijn gedachten ging:‘Papa zal toch haar kant kiezen en niet de mijne. Als dat gebeurt ga ik het huis uit. Hij kan me niets maken want hij was zelf ook 18 toen hij het huis uit ging.’
Pas vrij laat die avond kwam Mitch thuis. Zijn broertje en zusjes sliepen al maar Adam en Sally waren nog op.
“Weet je wel hoe laat het is, jongeman?”, vroeg Adam streng.
Mitch antwoordde:“Zelfde tijd als gisteren, alleen 24 uur later.”
“Ophouden want je bent niet leuk! Een beetje weggaan zonder te zeggen waarheen. We waren doodongerust”, zei Adam gekwetst.
De jongen merkte dat zijn vader het echt meende en wist dat hij nu moest zwijgen.
Toch zei hij:“Zij heeft je zeker al verteld over wat ik voor mijn kerst en verjaardag wil krijgen? Niet dat ik het krijg natuurlijk.”
“Ik weet ervan en het antwoord is nee!”, zei Adam op strenge en kwade toon.
“Mijn besluit staat vast: ik ga het huis uit”, reageerde Mitch fel.
Hij ging naar boven en pakte vlug zijn spullen. Niet veel later verliet de jonge Cartwright het huis. Hij gooide zijn bagage in zijn jeep en reed snel weg.
In de woonkamer zei Sally:“Mitch komt heus wel terug met hangende pootjes. Bel je vader maar en vertel hem alles. Er is grote kans dat Mitch daar heen is.”
Adam belde direct naar de Ponderosa en kreeg eerst zijn jarige broer Hoss aan de lijn. Hij feliciteerde hem en kreeg even later hun vader aan de lijn. Adam vertelde van de ruzie met Mitch.
“Adam, als ik eerlijk mag zijn kan jij er niets van zeggen dat Mitch het huis uitgaat. Jij was zelf ook 18 toen je naar Boston ging. Hij is nu zelf 18, bijna 19”, zei Ben.
“Er speelde toen niet dat ik een motor voor mijn verjaardag wilde. Hij wil dat wel maar wij zijn er op tegen”, zei Adam.
“Ik zal het doorgeven als Mitch hier arriveert”, zei Ben.
“Pa, vertel hem dan maar dat hij hier niet eerder binnenkomt dan dat hij eerst zijn excuses maakt bij ons”, zei zijn oudste zoon.
“Dat zal gebeuren”, zei de rancher waarna hij ophing.
Adam had een slapeloze nacht volgend op de avond dat Mitch halsoverkop het huis had verlaten. Hij stond om 3 uur op en doorzocht de laptop van zijn oudste zoon. In zijn haast om weg te komen had Mitch vergeten het ding mee te nemen. Opeens ontdekte Adam flink wat haatmail afkomstig van maar 2 personen: Paul en Amy Baker. Langzaam begon Adam het vreemde gedrag van Mitch te begrijpen.
Tijdens de lange eenzame autorit had Mitch veel tijd en gelegenheid om na te denken over zijn nieuwe toekomst. Hij had zeker zijn vader en stiefmoeder niet nodig. Naar de Ponderosa gaan was een optie maar Mitch wist dat Adam zijn vader al ingelicht had. Mitch had ook nog familie in Miles City, Montana. Maar de jongen wist niet waar precies dus die mogelijkheid viel af. Uiteindelijk besloot Mitch toch naar de ranch te gaan waar hij geboren en getogen was.
Mitch reed de hele nacht door totdat hij het erf van de Ponderosa opreed. Het was 5 uur in de morgen maar toch was iedereen al op. De jonge Cartwright bleef even achter het stuur zitten. Hij twijfelde of hij naar binnen zou gaan of niet.
In het ranchhuis hoorde Ben de Jeep van zijn kleinzoon komen. De rancher kwam naar buiten en zag Mitch achter het stuur zitten. Kennelijk was hij zo diep in gedachten verzonken dat Mitch niet eens merkte dat Ben naar de auto was gelopen.
De rancher deed de portier open en zei:“Morgen Mitch. Welkom op de Ponderosa.”
“Oh eh morgen opa. Mijn vader heeft zeker allang gebeld en gevraagd om mij hier te weigeren?”, vroeg Mitch ongerust.
“Je vader heeft inderdaad gebeld maar hij zei niet dat ik je moest weigeren. Dat is nog nooit gebeurd en zal ook nooit gebeuren. Zin in ontbijt?”, vroeg Ben.
Mitch knikte, stapte uit en liep mee met zijn opa. De rancher merkte dat zijn oudste kleinkind diep in de problemen zat. De jongen keek weg en zei haast niets.
Natuurlijk wilde iedereen weten waarom Mitch weer op de ranch was en wel alleen. Maar hij zweeg in alle talen. De vrouwen van Hoss en Joe, Betsy en Paula, brachten de kinderen naar school en gingen daarna extra lang boodschappen doen. Dat gebeurde na het ontbijt. Ben, Hoss en Joe namen Mitch mee naar de woonkamer om rustig te kunnen praten.
“Mitch, wat is de reden dat je thuis weggegaan bent?”, vroeg Ben.
“Ik kan niet meer met mijn ouders praten. Ze hebben gewoon geen tijd meer voor mij maar wel voor die smurfen. Gisteren vroeg mam wat ik wilde hebben voor mijn verjaardag en kerst. Ik zei dat ik een zwarte Yamaha motor wilde. Ze weigerde dat zonder te zeggen waarom. We kregen ruzie en ik ging naar het strand tot 11 uur ’s avonds. Bij thuiskomst kreeg ik een kruisverhoor waarna ik mijn spullen pakte en wegging”, antwoordde Mitch.
“Ik heb je vader gezegd dat ik hem zou bellen wanneer je hier was. Hij zei dat jij niet eerder bij hen thuis mag komen voordat jij je excuses hebt gemaakt bij Adam en Sally”, zei Ben.
“Dan zien ze me nooit meer. Laat ze maar gelukkig zijn met hun 3 kinderen”, antwoordde Mitch.
“Dat meen je echt niet. Of speelt er meer?”, vroeg Joe.
Mitch aarzelde om antwoord te geven.
“Ik krijg steeds haatmails van Paul Baker. En alleen omdat ik zijn geliefde Matthew van hem heb afgepakt volgens hem”, zei hij uiteindelijk.
“Het was een ongeluk. De ouders van Matt verwijten jou niets. Testen hebben uitgewezen dat er aan je auto was gesleuteld en ook dat jij veel alcohol in je bloed had”, zei Hoss.
“Dan moet dat in die cocktail gezeten hebben die Paul speciaal voor mij had gemaakt. Ik lust niet eens bier of welke andere alcoholische drank dan ook”, reageerde zijn neefje.
Hij kon zijn ogen nauwelijks nog open houden wat de mannen merkten.
“Mitch, jij neemt een douche en gaat daarna slapen. Je ooms pakken je spullen en zetten je Jeep in de garage. Wij regelen het verder wel”, zei Ben.
De jongen stemde toe en zijn ooms ook.
Mitch nam een douche en viel kort erop in een diepe slaap. Hoss en Joe zorgden dat de spullen van hun neefje binnenkwamen en dat zijn Jeep in de grote garage kwam te staan.
Nadat Mitch thuisgekomen was ging hij na zijn slaap naar het kerkhof van zijn familie. Bij de graven van zijn moeder Mary Cartwright en hond Cody ging de jongen zitten.
“Mama, Cody, ik mis jullie zo enorm. Hier op de ranch begrijpt niemand mij en papa woont fijn met zijn 2e vrouw in San Francisco. Ze hebben geen behoefte aan mij en mijn problemen. Ik durf te wedden dat als ik dood gevonden wordt papa niet eens hier heen komt voor de begrafenis. Mijn stiefmoeder praat niet meer tegen me sinds ik om een motor vroeg voor mijn 19e verjaardag. Papa steunt haar dus ben ik het huis uit gegaan. Dat was op 10 december jl. Sindsdien heb ik ze niet meer gezien. Ik heb ook geen behoefte aan contact met ze. Misschien was het beter geweest als ik met jou, mama, met dat auto ongeluk ook omgekomen was”, zei Mitch tegen de 2 grafstenen.
Na onderling overleg besloot Ben dat Mitch voorlopig bij hem op de ranch woonde. Een voorwaarde was wel dat de jongen mee werkte op de Ponderosa wat Mitch dan ook beloofde en deed.
De oudste oom van Mitch, Hoss, had het erg te doen met hem. Mitch was erg somber en deed zijn taken zwijgend. Zelfs Joe, de jongste oom van Mitch, herkende hem niet meer terug.
Echter op een dag merkten de volwassen Cartwrights dat Mitch zich opeens erg agressief gedroeg. Een gehuurde knecht, Kevin Tucker, zat hem behoorlijk te jennen.
“Kan je het zware werk niet aan?”, vroeg de knecht.
Mitch gaf geen antwoord zodat Kevin het opnieuw vroeg. Maar nu op een nog pesterige toon. Kevin gaf Mitch zelfs een flinke por in zijn zij. Mitch stopte met zijn werk en begon te vechten met zijn pestkop. Kevin moest al snel het onderspit delven maar dat kwam doordat Hoss en zijn jongere broer Joe de 2 kemphanen uit elkaar haalden.
“Ophouden allebei! De anderen weer aan het werk. Tucker, jij gaat naar pa! Mitchy, jij blijft bij mij!”, zei Hoss op kwade toon.
Joe sleurde Kevin mee naar binnen terwijl Hoss zijn paard zadelde en zijn neefje dat ook liet doen.
“Je weet dat ik bang ben voor paarden. Waarom doe je me dit dan aan?”, vroeg Mitch woest.
“Omdat ik met je wil praten zonder dat iemand erbij is. Zadel dat knol en wel nu meteen!”, zei Hoss op strenge toon.
Mitch zadelde zijn paard en steeg op, net als zijn oom. Ze verlieten het erf.
“Wat was de reden van die knokpartij?”, vroeg Hoss toen ze een eindje hadden gereden.
Mitch gaf geen antwoord totdat zijn oom het op een beetje strengere toon vroeg.
“Tucker begon met mij te pesten. Ik hoef dat niet te nemen. Van niemand!”, antwoordde Mitch boos.
“Natuurlijk niet. Maar je hoeft ook niet meteen met iemand op de vuist gaan”, zei Hoss.
Dat begreep Mitch ook wel maar hij weigerde iets te zeggen over wat hem precies dwars zat.
Om zijn neefje wat afleiding te geven nam Hoss Mitch mee naar vrienden van hem, David en Sara Simpson.
“Waarom moest ik eigenlijk mee?”, vroeg Mitch onderweg.
“Ik wil je proberen wat afleiding te geven weg van de Ponderosa”, antwoordde Hoss.
Nu vertrouwde Mitch het helemaal niet meer.
Bij het huis van David en Sara aangekomen werden de Cartwrights hartelijk ontvangen.
“Het behang moet er helemaal van af. Hoss, ga je gang. Er staat een beloning tegenover. We zijn over ruim een uurtje terug”, zei David.
Hij en zijn vrouw gingen weg.
“Mitchy, leef je maar uit met het behang scheuren”, zei Hoss.
De jongen keek hem verbaasd aan.
“Ze zeiden het tegen jou, niet tegen mij”, reageerde Mitch.
“Ik ben ouder dan jou dus ik zeg dat jij het moet doen”, zei Hoss.
Hij pakte een biertje en ging prinsheerlijk bij het zwembad zitten. Mitch ging aan het werk en reageerde zijn boosheid af op het behang. In minder dan een uur zat er geen behang meer op de muur en lag alles op de grond. Ook de jonge Cartwright zat onder. Maar zijn boze bui was wel over.
Hoss zat heerlijk van de lentezon te genieten met zijn ogen dicht. Zo zag hij niet dat David en Sara weer thuiskwamen. David kuchte even en zijn vriend vloog een meter de lucht in.
“Hoss Cartwright! Waarom ben jij niet het behang van onze gangmuur aan het verwijderen?”, vroeg Sara streng.
“Dat doet mijn kleine neefje”, antwoordde Hoss die besefte dat hij in de puree zat.
David en Sara gingen kijken en zagen hoe hun gang bezaaid was met oude kranten en behang.
“Mitch, je gaat ons toch niet vertellen dat jij dit helemaal alleen moest doen?”, vroeg David voorzichtig.
“Ja, oom Hoss pakte een biertje uit de koelkast en ging bij het zwembad zitten”, antwoordde de jongen.
Het echtpaar keek elkaar aan en hun gedachten waren 1.
“Mitch, eigenlijk was de beloning voor dit werk voor je oom. Maar omdat jij het gedaan hebt krijg je van ons de beloning. Een boekenbon van 25 dollar. Alsjeblieft”, zei Sara terwijl ze de boekenbon aan de jonge Cartwright gaf.
“Maar wie ruimt deze rotzooi op?”, vroeg David.
“Oom Hoss. Hij is toch uitgerust en dan kan ik bijkomen van dit zware werk”, antwoordde Mitch.
“Dat is een heel goed idee. Weet je wat, Mitch? Scheur de grote stukken maar in nog kleinere stukken. Des te langer is je oom aan het werk”, adviseerde David.
Dat deed Mitch erg graag.
Hoss kreeg van Sara te horen:“Hoss Cartwright, jij mag alle rotzooi opruimen die je neefje gemaakt heeft. Ga je gang.”
Ze bleef hem streng aankijken zodat Hoss wel aan het werk moest gaan. Mopperend ruimde hij de gang op. Nu kon Mitch lekker in de tuin liggen luieren.
Enkele dagen later.
Ondertussen had Adam alle haatmails uitgeprint en mee naar de ranch genomen. Hij liet alle haatmail aan zijn vader zien. Uiteraard was Ben ook diep geschokt.
“Laat dit maar zien aan de sheriff en deputy”, zei de rancher.
Dat deed Adam en Hoss ging mee als getuige.
Roy keek de mails door en schreef daarna een arrestatiebevel uit voor Paul Baker.
“Die zit snel genoeg achter slot en grendel”, zei Roy.
“Ik ga Mitch zoeken”, zei Clem.
Ze vertrokken en Hoss nam zijn broer mee voor een biertje.
Aan de kant van een weg stond de Jeep van Mitch. Hij zat achter het stuur en Amy Baker zat naast hem.
“We hebben elkaar niets te zeggen. Ik weet dat je broer al die haatmails naar mij stuurt”, zei Mitch om de stilte te verbreken.
“Je weet dat ik zwanger ben. Het is jouw kind”, loog Amy.
“We zijn nooit met elkaar naar bed geweest dus je liegt weer eens”, reageerde Mitch.
“Dat doe ik niet! Je mag mij niet kwetsen want ik ben nu erg breekbaar”, snauwde Amy.
Ze pakte haar zakmes en sneed de rechterpols van Mitch door. Met zijn linkerhand probeerde Mitch het mes weg te pakken maar Amy sneed lachend ook zijn linkerpols door. In een ongezien moment stak Mitch haar in haar been. Precies op dat moment kwam Clem aanrijden.
Met getrokken revolver zei hij:“Uitstappen en handen omhoog allebei!”
Mitch trapte de portier open en viel eruit. Amy bleef zitten en gilde het uit van de pijn. Clem zag de open polsen en bood meteen hulp.
“Arresteer die griet. Zij sneed mijn polsen door”, zei Mitch waarna hij het bewustzijn verloor.
“Amy Baker, je bent gearresteerd wegens poging tot moord”, zei de deputy.
“Hij stak mij neer en sneed toen zijn polsen door. En alleen omdat hij over een poos vader wordt”, snauwde Amy.
Clem luisterde niet en voerde het stel af. Hij waarschuwde tevens Adam en Hoss die meteen naar het ziekenhuis reden.
Paul werd op heterdaad betrapt doordat Roy zijn kamer binnenkwam met het arrestatiebevel.
“Meekomen Paul. Je bent gearresteerd wegens tweemaal poging tot moord, bedreiging en het versturen van haatmail”, zei de sheriff.
“Cartwright verdiende het gewoon om dat ongeluk te krijgen. Hij pakte mijn Matthew van mij af. Bovendien maakte Cartwright mijn tweelingzus tegen haar wil zwanger. Gelukkig is Amy hem nu aan het vermoorden”, zei Paul lachend.
“Fijn dat je nu alles bekent. Meekomen!”, zei Roy.
Hij deed de handboeien om en voerde Paul af tot afgrijzen van zijn ouders.
In het ziekenhuis zaten Adam en Hoss bij het bed van Mitch. De jongen had zijn beide polsen in het verband en zag er verward uit.
“Adam, je zoon heeft echt dringend hulp van een psychiater nodig”, zei Hoss.
Dat besefte Adam ook heel goed. Langzaam werd Mitch wakker en keek hij zijn vader en oom aan.
“Je bent in het ziekenhuis omdat Amy Baker je polsen doorsneed. Clem heeft jou en haar naar het ziekenhuis laten brengen. Amy is overigens gearresteerd wegens poging tot moord op jou”, zei Hoss.
Mitch keek wazig uit zijn ogen en zei:“Mijn hele leven is 1 grote puinhoop. En alleen door die Paul Baker.”
Adam zag hoe erg zijn zoon er aan toe was en zei:“Mitch, hij gaat de gevangenis in. We gaan ervoor zorgen dat jij zo snel mogelijk in een privé kliniek geholpen wordt aan je depressie en je problemen. Ik heb 2 zoons en er is maar 1 die de hele dag door lacht. Dat is je broertje en ik mis jouw lach. De anderen trouwens ook. Maak je maar geen zorgen over de kosten. Dat is onze zorg.”
“Goed papa. Ik mag zeker niet meer thuis komen?”, vroeg Mitch voorzichtig.
Adam gaf hem een aai over zijn bol en zei:“Ben je gek? Sally heeft ook al die haatmails gelezen en begreep waarom jij zo graag die motor wilde.”
Toen kwam Hoss met een idee:“Als Mitchy toch zo graag een Yamaha motor wil, waarom geven we hem dan niet een klein exemplaar? Om zo neer te zetten bedoel ik.”
Daar gingen vader en zoon Cartwright mee akkoord.
Toen Mitch nog in het ziekenhuis lag kwam Matthew onverwacht op bezoek.
“Mitch, ik moet je wat bekennen”, zei Matthew ernstig.
Mitch ging zitten en keek zijn vriend vragend aan.
“Ik heb ontdekt dat jij de enige ware voor mij bent. Zou jij je leven met mij willen delen? Als partners bedoel ik”, zei Matthew aarzelend.
“Je bedoelt met partners zoals onze ouders leven?”, vroeg Mitch voor de zekerheid.
Zijn vriend knikte.
“Het antwoord is ja”, zei de jonge Cartwright glimlachend.
“Ik ga wel eerst een poosje naar een privé kliniek om van mijn depressie af te komen”, zei hij wat later.
Matthew antwoordde:“Ik woon nu ook in San Francisco en kan spelen als catcher bij de San Francisco Kings. Totdat jij weer bij mij terugkomt zal ik op je wachten.”
Nu hij zijn liefde aan Matthew had verklaard moest Mitch nog aan zijn ouders vertellen dat hij ook op jongens viel in plaats van op meisjes. Terwijl hij nadacht over hoe de jongen dat het beste kon brengen kwam Adam daar zelf al mee.
Op een morgen kwamen Dan en Laura bij de Cartwrights op de koffie. De kinderen waren al naar school zodat de volwassenen in alle rust konden praten.
Toen de koffie was geserveerd vroeg Dan:“Hoe is het met Mitch?”
Het antwoord van Adam was:“Gaat wel. Hij is nog erg in de war.”
“Matt heeft aan ons bekend dat hij ontdekt heeft dat hij al jaren stapelgek is op jullie oudste zoon”, zei Laura.
Adam en Sally keken elkaar verbaasd en vragend aan.
“Matt is al jaren gek op Mitch?”, vroeg Adam voor de zekerheid.
“Ja. Matt kan echt niet meer zonder Mitch. Wij hebben er geen problemen mee. Maar hoe dat bij jullie zit weten wij natuurlijk niet. We zien Mitch ook als onze zoon”, zei Dan.
Adam zuchtte diep en antwoordde:“Mary en ik hadden besloten Mitch zo vrij mogelijk op te voeden. Hij is zelfs erfgenaam van de Ponderosa. Maar als Mitch verder wil met Matt heb ik er geen problemen mee.”
Sally zei:“Ik vind het ook niet erg. Benji zal het ook wel leuk vinden als hij er nog een grote broer bij heeft. Sinds Mitch weg is bevindt hij zich vooral tussen meisjes. Hij vindt dat wel even leuk maar dat joch wil ook wel eens jongensachtige dingen doen.”
Laura vroeg:“Matt zei dat Mitch hem vertelde dat hij eerst nog naar een privé kliniek gaat voor zijn problemen. Waar is die kliniek?”
“In Sacramento. Pa heeft het geregeld. Dus de rekening gaat ook naar hem toe”, antwoordde Adam glimlachend.
“Daarom heb jij het je vader dus laten regelen?”, reageerde Dan plagend.
Adam knikte.
Op een middag kreeg Mitch bezoek van zijn vader. Adam keek nogal ernstig terwijl hij ging zitten.
“Papa, wat is er?”, vroeg Mitch ongerust.
“Sinds wanneer heb jij een relatie met Matthew Walker?”, vroeg Adam.
“Sinds hij zijn liefde voor mij verklaarde. Ik hou ook van hem en wil niets liever dan de rest van mijn leven bij hem zijn. Dat geldt ook voor hem”, antwoordde Mitch.
De donkere ogen van de jongen begonnen helemaal te stralen toen Matthew ter sprake kwam.
“Mitch, ik ben echt blij voor je. Je moet het wel zelf aan je broertje en zusjes vertellen dat je nu met Matt bent. Rose zal het nog wel niet begrijpen maar de tweeling waarschijnlijk wel. Sally is er ook blij mee en je schoonouders zien jou als hun eigen zoon”, zei Adam glimlachend.
Door een van de vele contacten van Ben kwam Mitch in een uitstekende privé kliniek terecht waar hij goed opgevangen werd.
Terwijl Mitch in de kliniek behandeld werd voor zijn depressie zorgde Adam dat zijn zoon ergens aan de slag kon. Door zijn contacten als honkbalcoach kon Adam makkelijk iets vinden wat Mitch kon en leuk vond. Hij wist dat de San Francisco Kings een goede speler zochten die op elke positie geplaatst kon worden.
In een officieel gesprek met coach Steven Keller vertelde Adam over Mitch en zijn honkbaltalent en ook zijn huidige problemen.
“Dus Mitch kan op elke positie behalve 2 spelen? Dat is voor elk team zeer aanlokkelijk. Uit ervaring weet ik dat ouders erg vaak zeggen dat hun kind een uitblinker is. Maar ik heb wel eens ergens gehoord dat ene Mitch Cartwright op zijn 11e al een no hitter gooide”, zei Steven.
“Dat verhaal is waar want ik zag het zelf gebeuren. Die Mitch Cartwright is dezelfde jongen als waar wij het gesprek over begonnen”, antwoordde Adam glimlachend.
“De directeur wil hem al heel lang hebben maar we kregen alsmaar geen reactie van Mitch. Nu weten we dus waarom. Wanneer kunnen we hem hier verwachten?”, vroeg de coach.
“Volgens zijn artsen gaat Mitch goed vooruit. Maar er is wel een kleine kans op een terugval. Mitch is gelukkig zonder medicijnen”, was Adams antwoord.
“We houden hem in de gaten en begeleiden de jonge spelers goed. Ook worden ze goed betaald. Zijn er nog meer clubs die hem willen hebben?”, vroeg Steven.
Adam antwoordde:“Op zijn 14e kon Mitch naar de honkbalschool van de Carson City Diamonds. Maar door een ernstige handblessure ging dat niet door. Toen ging hij maar naar een particuliere kunstacademie.”
“We zeggen nog niets over zijn recente problemen want Mitch moet er zelf ook over kunnen praten”, zei Steven.
Adam knikte.
Ben zei tegen Hoss en Joe:“Ik wil dat jullie met je gezinnen vanmiddag weg zijn. Ga met ze naar de dierentuin of zoiets dergelijks.”
“Goed pa. Maar waarom?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Ik moet vanmiddag iets belangrijks bespreken met 2 jongens. En daarvoor wil ik alleen met ze zijn”, was het antwoord van de rancher.
Hij had al een email naar Matthew gestuurd met een zeer belangrijke opdracht erin.
Na zijn ontslag uit de kliniek was Matthew de eerste persoon die Mitch zag. Matthew stond bij zijn jeep te wachten. Een glimlach verscheen op het gezicht van de jonge Cartwright toen hij zijn geliefde zag. Ze liepen naar elkaar toe.
“Wat ben ik blij om jou te zien. Kom hier schat”, zei Mitch.
Matthew gaf zijn partner een omhelzing zoals Mitch die nog nooit had gehad.
“Ik zal ervoor zorgen dat jij nooit meer in zo'n kliniek terecht komt. Ik moest je ophalen want je opa wil jou iets vertellen. Ga je mee?”, vroeg Matthew na de hartstochtelijke begroeting.
“Ik ga met jou overal mee naar toe. Rij jij?”, vroeg Mitch.
Zijn vriend knikte.
Enkele uren later arriveerden Mitch en Matthew op de Ponderosa. Ben was er alleen zodat de rancher in alle rust met de jongens kon praten.
In de grote woonkamer vroeg Mitch ongerust:“Opa, waarom moesten wij hier komen? U keurt onze relatie zeker af?”
Ben keek zijn kleinzoon aan en antwoordde:“Mitchell, het feit dat jij ook homoseksueel bent maakt voor mij niets uit. Zolang jij gelukkig bent met je partner ben ik het ook. Matt vertelde me dat jullie in San Francisco gaan wonen en werken. Ik heb maar 1 eis en dat is dat jullie alle feestdagen hier op de Ponderosa vieren. Mits jullie werk het toelaat, natuurlijk.”
De 2 vrienden keken elkaar aan en Matthew antwoordde:“Dat doen we, Mr Cartwright.”
Ben verbeterde de vriend van zijn oudste kleinzoon door te zeggen:“Matt, voor jou is het vanaf nu geen Mr Cartwright meer maar ook opa. Begrepen jongeman?”
Matthew knikte en zei:“Goed Mr Cartwright. Ik bedoel opa.”
Ze lachten.
“Maar als we prof honkballers zijn kunnen we niet in de zomer naar de Efteling zoals we gepland hadden”, zei Matthew.
“We hebben voor jullie een vakantie geregeld in de Winter Efteling. Jullie verblijven in het bijbehorende hotel. Alles is al geregeld en betaald. Het enige wat wij verwachten van jullie is dat we allemaal wel een souvenir krijgen van het park”, zei Ben.
“Dat is beloofd. Wanneer gaan we?”, vroeg Mitch.
“Vlak voor kerst en dan zijn jullie weer terug met Oud en Nieuw”, antwoordde de rancher.
De jongens vonden het best. Ben merkte tot zijn grote opluchting dat zijn kleinzoon weer de oude was.
Nadat Mitch had laten zien wat hij kon aan de San Francisco Kings en hij aangenomen was als pitcher en 3e honkman besloot hij hen te vertellen wat er recentelijk met hem was gebeurd.
In de kleedkamer zei coach Steven Keller:“Mag ik even jullie aandacht? Mitch heeft jullie wat te vertellen. Ga je gang, jongen.”
Mitch slikte even want hij had al lang niet meer voor een groep gesproken.
Hij begon aarzelend te vertellen:“Voordat jullie het misschien in de pers zouden kunnen lezen kan ik het beter zelf vertellen. Vlak voordat ik hier kwam spelen heb ik 3 maanden in een psychiatrische inrichting gezeten. Dat kwam doordat de geliefde van mijn jeugdvriend mij dronken voerde op een saai feestje en wij, mijn vriend Matthew en ik, een ernstig ongeluk kregen. We hebben het beide overleefd. Hierdoor gaf die geliefde mij de schuld dat ik zijn leven had verwoest. Maar later bleek dat zijn vriendjes aan mijn auto hadden gesleuteld zodat we wel een ongeluk moesten krijgen. De pesterijen van hen die erop volgden zorgden ervoor dat ik bijna zelfmoord wilde plegen. Bij het graf van mijn moeder en hond kreeg ik het gevoel dat ik me bij hen moest voegen. Aan de rand van Virginia City werden mijn polsen doorgesneden door mijn ex. Zij is de tweelingzus van degene die mij het ongeluk liet veroorzaken. De deputy van Virginia City vond me en zorgde ervoor dat ik gered werd. Mijn vader zorgde ervoor dat ik in die inrichting opgenomen werd. Die opname werd uiteindelijk mijn redding. De enige reden dat ik nog naar de Ponderosa, de ranch van mijn opa, ga is dat mijn familie er woont en me accepteert zoals ik ben. En ik hoop dat jullie dat ook doen.”
Even was het doodstil in de kleedkamer. Toen begon 1e honkman Vernon Young als 1e te klappen en al snel volgden de anderen. Steven gaf de jonge pitcher een knipoog alsof hij wilde zeggen:“Dit zit goed met jou en het team.”
Korte stop Lou Reddington kwam naar Mitch toe en vroeg:“Heb ik jou niet als een klein jochie ontmoet? Ik geloof dat het eind augustus 2002 was. Jij durfde nauwelijks om een handtekening te vragen. Heb ik gelijk of niet?”
Mitch knikte en antwoordde:“Ik was er met mijn oom. De foto en handtekeningen zijn nog steeds in mijn bezit.”
“Welkom bij de club”, zei Lou.
“Heb je al een huis? Anders regelt de club wel onderdak voor je”, zei Steven.
“Mijn ouders hebben een huis aan Alamo Square. We wonen daar sinds de zomer van 2007. Maar bedankt voor het aanbod”, antwoordde de jonge Cartwright.
Deze nieuwe uitdaging betekende een nieuwe toekomst voor vooral Mitch die eindelijk een rottijd achter kon laten.