Net als ieder jaar werd er ook dit jaar in Virginia City een grootse jaarmarkt georganiseerd. De Cartwrights hadden er veel zin in maar Mitch zag het niet zo zitten om te gaan. Hij was de laatste uit bed en dus ook de laatste aan de ontbijttafel.
“Mitch, wat heb jij vandaag? Je bent echt niet vooruit te branden”, zie Adam een beetje geïrriteerd door het getreuzel van zijn zoon.
“Ga maar zonder mij naar die jaarmarkt. Ik blijf wel thuis met Cody”, antwoordde de jongen.
“Geen sprake van. We gaan allemaal en jij dus ook. Dooreten”, zei Adam streng.
“Iedereen zal kijken hoe ik loop en dan gaan ze me weer belachelijk maken en uitlachen”, zei Mitch fel.
“Iedereen in Virginia City weet dat jij mank bent en ook hoe dat komt”, reageerde Ben.
“Goed. Ik ga mee maar ik neem wel mijn handschoen en een bal mee zodat ik als er niets te doen is over kan gooien met Cody”, zei Mitch met tegenzin.
Hij at vlug door om daarna met de anderen mee te gaan.
Toen de Cartwrights op de jaarmarkt aangekomen waren maakte Adam de fout om zijn zoon uit het oog te verliezen. Hierdoor verdwaalde Mitch helemaal en vond hij er niets aan. Hij liep doelloos rond en deed nergens aan mee. Op een gegeven moment kwam de jongen Ben tegen.
“Kun je jezelf nog een beetje vermaken knul?”, vroeg de rancher.
“Nee, ik verveel me zo. Gaan we naar huis?”, vroeg Mitch smekend.
“Nee, voorlopig niet. Je vader en ooms vermaken zich uitstekend. Candy is ook nergens meer te bekennen en ik ga straks bij de dieren kijken. Je mag wel mee gaan met mij”, zei Ben.
“Ik wil naar huis”, zei Mitch zeurend.
Hij keek om zich heen om te zien of hij aandacht trok wat inderdaad het geval was. Ben wist dat zijn kleinzoon erg koppig was en altijd zijn zin wilde krijgen.
Adam kwam erbij en vroeg:“Wat is er?”
“Gaan we naar huis? Ik vind het hier niets aan”, zei Mitch zeurend.
“We gaan niet naar huis omdat jij dat wil. Vanaf nu blijf je bij mij!”, zei Adam streng.
De jonge Cartwright was zo gekwetst dat hij wegrende. Althans dat probeerde hij. Maar Adam pakte hem beet en sloeg hem in zijn gezicht. Nu was de boot helemaal aan bij Mitch. Adam nam zijn zoon mee naar een rustiger plek waar ze gingen zitten.
“Mitch, waarom ben je zo dwars vandaag? Iedereen vindt het gezellig en jij verpest het voor ons”, zei Adam wat rustiger. De jongen zweeg.
“Mitchell, ik vroeg je wat en dan verwacht ik een antwoord. Cody luistert nog beter dan jij”, zei Adam streng.
Mitch keek zijn vader woest aan en zei:“Hou dat beest dan maar in mijn plaats. Vertroetel hem want ik ga weg.”
Het moment erop stond hij op, werd zijn handschoen en bal neergesmeten en rende hij weg. Adam keek hem na maar bleef zitten waar hij zat. Cody kwam naar hem toe en likte zijn gezicht.
“Ach Cody, het baasje is weggerend. Ga hem zoeken en blijf bij hem”, zei Adam tegen de hond.
De herder rook om zich heen en rende ook weg.
Mitch rende van het terrein af maar wist niet waar zijn pony stond. Hij stopte en besloot terug te gaan naar zijn vader en het goed te maken. Opeens kwam Jason Harris naar Mitch toe.
“Waar gaan we heen mankepoot”, vroeg Jason hatelijk.
“Hou je rotsmoel, moederskindje”, antwoordde Mitch.
Hij rende terug naar zijn vader maar Jason rende hem achterna. Bij de kraam van de taarten gooide Jason Mitch neer en ging met zijn volle gewicht op hem zitten. Jason was tien keer zo zwaar als Mitch die er uitzag als een mager skelet.
“Nu biedt jij eerst in het openbaar je excuses bij mij aan. Hierna koop je alle snoep voor mij maar dan van je eigen geld. Niet van mijn geld”, zei Jason.
Mitch sloeg hem hard in het gezicht en werd gered door Cody. De hond begon het gezicht van Mitch te likken en zwaaide enthousiast met zijn staart in Jasons gezicht. Plotseling draaide de herder zich om duwde hij de jonge Harris omver. Jason viel op de grond. Hierdoor zag de jonge Cartwright zijn kans schoon om voorgoed met hem af te rekenen.
“Welke taart is door jouw moeder gebakken?”, vroeg Mitch listig.
“De worteltjestaart. Die gaat winnen”, zei Jason.
“Dacht het niet”, reageerde Mitch.
“Dacht het wel”, zei Jason. Hij stond op om een lange aanloop te nemen en wilde zo Mitch aanvallen.
Maar de jonge Cartwright rolde net op tijd weg zodat Jason tussen de taarten belandde. Hoss stond erbij en hielp zijn neefje op de been. Door de val van Jason viel de hele taartenkraam ineen en alle taarten kwamen op de jonge Harris neer. Mitch zag wat er gebeurde en lag op de grond van het lachen. Hoss vond het ook erg vermakelijk en lachte mee. Spoedig stond iedereen te kijken naar de ingestorte taartenkraam met Jason als trekpleister. Natuurlijk kwamen Ben, Adam, Little Joe en Candy erbij en ook zij kwamen niet meer bij van het lachen. Juliet drong naar voren en zag wat er met haar zoon gebeurd was.
Ze paradeerde met haar parasol naar Mitch toe en zei giftig:“Jij hebt dit natuurlijk weer veroorzaakt.”
Mitch wist niets te zeggen zodat Juliet hem met de punt van haar parasol tegen zijn hoofd sloeg. Hoss onderschepte haar tweede slag en brak het ding in tweeën.
“Hoe durf je mijn nieuwe en dure parasol te breken? Wat ben jij toch een onhandige pummel”, schold Juliet kwaad.
Ze pakte haar zoon op en liep weg van de anderen. Adam kwam naderbij en bekeek de hoofdwond van Mitch.
“Het is niets”, zei de jongen dapper.
“Het bloedt anders wel als een rund. We gaan wel even langs de Eerste Hulp”, zei zijn vader.
Little Joe merkte droog op:“Miss Harris is echt geen dame.”
“Hoe bedoel je?”, vroeg Candy.
“Nou, een dame scheldt niet maar zij wel. Ze noemt Hoss zelfs een pummel”, legde Little Joe uit.
“Ze moet hem niet zo prijzen want ze beledigt de pummels”, zei Candy schaterlachend.
De twee jongens moesten rennen voor hun leven want ze kregen bijna Hoss achter zich aan.
Tijdens die wandeling bekende Mitch:“Papa, het spijt me maar ik verveel me hier zo.”
“Hoe bedoel je?”, vroeg Adam verbaasd.
“Ik kan nergens aan meedoen omdat ik of te klein of te jong of mank ben”, legde de jongen uit.
“We gaan je eerst laten behandelen en daarna gaan we samen overal kijken”, beloofde Adam. Bij de tent van de Eerste Hulp aangekomen vroeg Adam:“Paul, Mitch heeft een mep met de parasol van Juliet Harris gehad. Zou je de wond willen hechten?”
Paul Martin bekeek de hoofdwond van Mitch en zei:“Mitch, ga maar even zitten.”
Dat deed de jongen en de dokter hechtte de wond.
“Zo, jij kan er weer tegen”, zei Paul tegen Mitch.
Adam zei:“Bedankt. Kom kid.”
Ze verlieten de tent weer en gingen samen met Cody alle kraampjes langs. Op een gegeven moment kwamen vader en zoon Cartwright bij de kraam waar de kinderen ballen konden gooien.
“Papa, mag ik een keertje?”, vroeg Mitch.
Adam keek bedenkelijk naar zijn jongen en vroeg:“Weet je dat wel echt zeker?”
Mitch knikte.
Adam zuchtte diep en zei:“Goed.”
“Wil deze jongen het eens proberen?”, vroeg Jed Larson, de man bij de ballenkraam.
Mitch knikte. Adam betaalde en Mitch kreeg de ballen.
“Je moet proberen alle blikken om te gooien met deze drie ballen. Het is nog niemand gelukt”, zei Jed lachend.
“Dan ken je mijn zoon nog niet”, grijnsde Adam.
“Goed. We spreken dit af: als je zoon het niet lukt krijg jij je geld terug. En als het hem wel lukt is deze houten knuppel voor hem”, zei Jed.
“Afgesproken”, zei Adam zelfverzekerd.
Mitch pakt de eerste bal en gooide de onderste stapel van de rij blikken om. Hierdoor vielen alle blikken die erop stonden om. Met de tweede bal werd de tweede stapel blikken omgegooid. Mitch deed het met de derde bal hetzelfde maar dan met de derde stapel. Jed pakte nors de knuppel en gaf hem aan Adam.
“Cartwright, hier heb je de knuppel. Donder alsjeblieft op”, snauwde Jed knorrig.
Adam zei glimlachend:“Jed, nog een prettige dag verder. Kom mee Mitch, Cody.”
“Is die van mij?”, vroeg Mitch opgewonden.
“Je hebt hem eerlijk gewonnen”, zei zijn vader.
Tegen de avond was Mitch zo moe geworden dat hij op Adams schoot in slaap gevallen was.
Ben liep naar ze toe op de afgesproken plek en zei fluisterend:“Zo te zien heeft hij zich toch wel vermaakt.”
“Hij heeft zelfs bij de ballenkraam alle blikken omgegooid en zo een nieuwe houten knuppel gewonnen. Jed was zelfs woest op hem. Ik zou echt niet weten waarom”, vertelde Adam glimlachend.
“Moet je dat nog vragen?”, vroeg Ben met fronsende wenkbrauwen.
“Nee, eigenlijk niet”, zei Adam met lachende ogen.
“Dat dacht ik ook”, was Bens commentaar.
Hoss, Little Joe en Candy kwamen er ook bij en zagen de diep slapende Mitch.
“Zo’n dag is eigenlijk veel te lang voor zo’n kleintje”, zei Adam toen hij de anderen zag kijken.
“Zullen we naar huis gaan want ik heb behoorlijke trek gekregen? Het is jammer dat de verkiezing voor de lekkerste taart niet doorgegaan is want ik had me daar zo op verheugd”, zei Hoss.
“Als die verkiezing wél doorgegaan was had je toch nog trek gehad in een warme maaltijd van Hop Sing”, zei Little Joe plagend.
Iedereen lachte. Ben pakte zijn kleinzoon over zodat Adam kon opstaan. Ze liepen naar de paarden en rijtuig waar Ben, Mitch en Cody ingingen. In een rustig tempo reden de Cartwrights en Candy weer huiswaarts. Ondanks een slechte start was het toch voor iedereen een geslaagde dag geworden.