TERREUR IN TUCSON
Tucson werd al een tijd onveilig gemaakt door Enrico en Amando Castillo. Ze waren gevlucht uit Mexico waar ze gezocht werden voor moord en overvallen. Niet alleen de gewone mensen werden slachtoffer van hun misdaden maar ook de ranchers moesten het ontgelden.
De eigenaar van de High Chaparral, Big John Cannon, zou er alles aan doen om zijn familie en ranch te beschermen. Zijn jongere broer Buck had zich dezelfde mening toegedeeld. Ze konden geen van beiden vermoeden dat ze er heel dicht bij betrokken zouden worden.
Manolito Montoya kwam ermee thuis. Die bewuste avond had hij zoals vaak de tijd door gebracht met de een of andere mooie dames. Op een gegeven moment kwam Nicky Johnson binnen gelopen.
Manolito riep:“Hey Nicky, kom eens even hier amigo.”
“Mano, wat is er? Ben je weer op de versiertoer? Ik zal het Buck zeggen zodra ik hem tegenkom”, was de reactie van de jonge rancher die niet op zijn mondje was gevallen.
“Buck Cannon heeft niet de charmes die ik wel heb. Waarom kijk je zo somber?”, vroeg Manolito.
“Het zoontje van weduwe Murray, je weet wel Andy, is vermoord. Watkins zei me dat het op de manier van Amando Castillo is gedaan. Recht door het hart. Het kereltje was nog geen acht jaar oud”, zei Nicky langzaam.
Terwijl Nicky het nieuws vertelde werd het erg vlug doodstil in de saloon. Iedereen keek naar de tafel waar Manolito en Rosa zaten. Nicky pakte een stoel bij en ging ook aan hun tafel zitten. De feestelijke stemming die tot dan toe in de saloon hing was plotsklaps verdwenen. Iedereen kende Andy Murray. Hij was weliswaar geestelijk gehandicapt maar dat verhinderde hem niet om op de Johnson ranch de dieren te eten te geven. Zijn moeder was de huishoudster op de ranch en ze woonden er ook.
“Wie vond hem?”, vroeg Jake, een knecht van een andere ranch.
“Ik vond hem toen ik terugkwam van de kudde. Mrs Murray is erg van streek”, zei Nicky ongerust.
“Dat kan ik me voorstellen. Andy was zo’n aardig jochie. Waarom juist hij?”, vroeg Manolito.
“Dat weten we niet maar Watkins zal de dader wel te pakken krijgen. Wat is die Amando Castillo voor een figuur?”, vroeg Nicky nieuwsgierig.
“Hij en zijn broer Enrico maakten Mexico onveilig met moord en hun overvallen. Misschien zijn ze nu wel in Arizona”, vertelde Manolito.
Hij kende de broers wel. Iedereen in Tucson had wel eens wat over het beruchte tweetal gehoord maar was er nog nooit mee geconfronteerd. Nu maakte het duo Tucson en omgeving onveilig. Andy Murray was het eerste slachtoffer maar zeker niet het laatste slachtoffer. Enrico en Amando keken niet op een dode meer of minder. Ze hadden er zelfs plezier in. Ze zorgden er echter wel voor dat niemand hun schuilplaats kon vinden.
Op een avond moest de brandweer uitrukken want Enrico had de ranch van Nicky Johnson in brand gestoken. Buck Cannon en zijn huisgenoot Manolito Montoya waren er toevallig getuige van. Ze kenden Nicky erg goed. Nicky had de ranch geërfd van zijn ouders en zelf voortgezet. Bij moeilijkheden kon hij altijd bij de Cannons aankloppen. Nicky was de jongste rancher in de omgeving van Tucson. Hij was hard maar rechtvaardig.
Nicky zat in de saloon maar toen hij het alarm hoorde ging hij kijken waar de brand was. Algauw had hij in de gaten dat de brandweer bezig was bij zijn ranch. Buck zag Nicky en rende naar hem toe. Manolito rende hem achterna. De ranch was intussen al bijna helemaal verwoest. Dit tot grote ergernis van de eigenaar. Met veel moeite konden Buck en Manolito Nicky tegenhouden.
“Nicky, hier blijven. Je kan toch niets meer redden”, riep Buck.
“Laat me los. Het is mijn ranch die afbrandt, niet de jouwe”, schreeuwde Nicky van streek.
Hij rukte zich los en rende naar de stallen om de paarden te redden. Buck rende de jonge rancher achterna om hem te helpen. Echter het vuur had de stallen al bereikt. Bij het openen van de deuren kreeg Nicky wat vuur aan zijn armen maar Buck gooide een deken erover. De twee paarden hadden inmiddels al kans gezien om weg te komen. Hierdoor konden Buck en Nicky zichzelf in veiligheid brengen. Op een veilige plek verloor Nicky het bewustzijn.
“Mano, we nemen hem mee naar huis. Ik weet zeker dat John er geen bezwaar tegen zal hebben”, zei Buck toen het vuur gedoofd was.
Op dat moment kwam Daisy Holmes langs.
Ze zag Nicky en vroeg ongerust:“Is hij dood?”
“Nee, señorita Holmes. Hij is alleen maar buiten westen. We nemen hem mee naar de High Chaparral. Kunnen we de wagen van je vader lenen?”, vroeg Manolito.
Daisy knikte en knielde neer bij haar verloofde. Manolito ging de wagen halen die hij meteen meekreeg. Behoedzaam legden ze Nicky op de wagen. Daisy mende de paarden en onder begeleiding van Buck en Manolito ging ze naar de ranch waar ze woonden. Alle drie wisten ze dat dit een tegenslag was voor Nicky. Ze wisten niet hoe of wat zijn reactie zou zijn als hij hoorde dat zijn ranch totaal verwoest was.
Op de High Chaparral kwam Nicky bij. Daisy was bij hem.
“Waar ben ik? Wat is er gebeurd?”, vroeg de rancher.
“Je wilde de ranch ingaan terwijl het afbrandde en raakte bewusteloos door de rook. Allebei je armen zijn lichtelijk verbrand. We zijn nu op de High Chaparral”, vertelde Daisy.
Nicky keek naar zijn onderarmen en zag dat ze in het verband zaten.
Hij probeerde te zitten maar Daisy zei:“Doc zei dat je moet rusten. En daar hou jij je aan. Waar moeten we anders heen? De ranch is totaal afgebrand.”
Nicky keek haar verbaasd aan en zei:“Dus we zijn dakloos? Geweldig! Nu kunnen we onze trouwplannen ook wel vergeten.”
“Nicky, het maakt mij niet uit waar of hoe we wonen. Als we maar samen zijn”, zei Daisy.
Ze ging bij hem op bed zitten. De jonge rancher knikte. Hij voelde zich moe en viel weer in slaap. Daisy ging naar beneden waar John en Victoria waren.
“Hoe is het met hem?”, vroeg John kalm.
“Hij slaapt nu maar hij vindt het een catastrofe dat de ranch verwoest is”, vertelde Daisy.
“Dat kan ik me voorstellen. Jullie blijven voorlopig hier”, zei John.
Op de High Chaparral kon Nicky weer herstellen. Bij de tweede verwoesting van zijn ranch had hij enige brandwonden aan zijn armen opgelopen. Hij had weinig zin en moed om zijn ranch opnieuw op te bouwen.
“Als ik opnieuw begin brandt het toch weer af”, was zijn argument.
John en Buck keken elkaar aan.
“Je weet wat ze zeggen: bliksem slaat nooit twee keer in op dezelfde plek”, zei John.
“Behalve als je in Tucson woont”, was de reactie van Nicky.
“Wat bedoel je daarmee?”, vroeg John hem niet begrijpend.
“Wel, het is de tweede keer dat ik mijn ranch moet opbouwen. Het zou me niets verbazen als mijn zus en haar echtgenoot achter al deze terreur zitten”, legde Nicky uit.
“Ik betwijfel dat. Ze zitten in de gevangenis. Ik denk gewoon dat je overdrijft. Andere ranchers zijn ook overvallen”, zei John.
Buck wist hoe Nicky zich voelde. Hij had geholpen de ranch op te bouwen tot een van de mooiste van de omgeving.
Op een nacht werd de kudde van de familie Taylor volledig afgeslacht. Ze waren de buren van de Cannons. Hierdoor besefte men dat de terreur zowat voor hun deur stond te wachten om toe te slaan.
Uit veiligheid zorgde Nicky ervoor dat Mrs Murray naar familie kon gaan. Dat deed ze dan ook na de begrafenis van Andy.
De vrouwen en kinderen vertoonden zich steeds minder op straat uit angst om te worden vermoord door de Castillo broers. De spanning was te snijden. Hierdoor begon Nicky hevig te drinken, iets wat hij nog nooit gedaan had. Door het drinken was hij erg vlug kwaad wat de spanningen in de stad ook weer geen goed deden. Nicky bracht daardoor wel eens een nacht in de cel door. Dit tot ergernis van Daisy. Ze had hem hard nodig maar de jonge rancher scheen dat niet te beseffen.
Kort erop werd Simon Watts aangevallen toen hij naar de ranch reed. Simon werkte als stalknecht op de High Chaparral. Amando zag hem komen en stopte de jonge cowboy.
“Amigo, help me”, zei de outlaw.
“Waarom? Je mankeert toch niets?”, vroeg Simon argwanend.
“Afstijgen!”, beval Amando.
Simon weigerde maar de outlaw trok hem er hardhandig vanaf. De knecht had geen enkele kans tegen hem. Amando sloeg Simon behoorlijk in elkaar. Opeens pakte Simon zijn mes en stak hij de Mexicaan in zijn arm. Hierop sloeg hij de outlaw buiten westen. Simon steeg op en reed naar de ranch. Hij wist dat hij op het nippertje ontsnapt was aan de dood.
Buck zag hem onhandig van zijn paard af komen en liep naar hem toe.
“Simon, wat is er gebeurd?”, vroeg de rancher.
“Ik werd onderweg aangevallen door die vuile Mexicaan van een Amando Castillo. Buck, mijn pols doet zeer”, antwoordde de jonge stalknecht.
Hij ademde hevig en hield zijn linkerpols omhoog ondersteund door zijn rechterarm.
Buck nam hem mee naar binnen en zei:“John, er is weer een slachtoffer.”
John keek naar Simon en vloekte binnensmonds.
“Neem hem mee naar Doc en meld het bij Watkins”, zei hij nadat hij gekalmeerd was.
Buck en Simon gingen weg.
Doc zette de pols van Simon in het gips en verzorgde de wonden. De geneesheer besefte dat het steeds verder ging.
“Zeg je broer dat er gauw een spoedvergadering komt en dat hij en Nicky ook moeten komen. Ik zal dit wel doorgeven aan de sheriff”, zei Doc O’Brien voordat Buck en Simon terug naar huis gingen.
“Ik zal het aan hen doorgeven”, beloofde Buck.
Tijdens een spoedvergadering werd besproken hoe men de terreur het beste kon bestrijden. Voor deze vergadering hadden alle belangrijke mannen van Tucson plaatsgenomen. Nicky had voor dit spoedberaad ook een uitnodiging gehad maar hij bleef als enige weg. Sheriff Watkins opende de vergadering.
“Is Nicky Johnson er niet? Hij heeft ook belang in deze spoedvergadering”, zei Watkins.
“Hij zei geen zin te hebben om te komen omdat het volgens hem niets helpt”, zei John.
“Is dit de Nicky Johnson die we allemaal kennen?”, vroeg Doc.
“Hij zit er erg mee dat zijn ranch als enige totaal afgebrand is. Hij is nu op de High Chaparral”, antwoordde John.
“Het is wel opvallend dat uitgerekend hij afwezig is”, zei Harry Taylor.
Watkins zei:“Nicky kwam naar me toe met het bericht dat hij Andy Murray gevonden heeft. Andy woonde op zijn ranch. Toch denk ik niet dat hij er zelf iets mee te maken heeft. Maar meer met de Castillo broers. Amando stak de kleine Andy neer en Enrico stak de ranch van Nicky in brand.”
“Dus ze zijn toch hier in Arizona? Manolito zei dat al te vermoeden”, zei John kalm.
“Omdat Nicky iets gedaan heeft tegen hen moet de hele stad onder hun terreur lijden? Mijn kinderen durven niet meer op straat te spelen”, antwoordde Charles Huston, de bankier van Tucson.
“Als Nicky zegt er niets mee te maken te hebben, dan geloof ik hem”, was de reactie van John.
Na een erg lange en felle discussie zei de sheriff:“Vanaf heden stel ik een avondklok in. Niemand mag zich meer op straat vertonen van 20.00 uur ’s avonds tot 8.00 uur ’s morgens. Degene die zich daar niet aan houdt wordt ter plekke in de cel gezet. Deze spoedvergadering is gesloten.”
De maatregel was niet echt leuk maar wel noodzakelijk. Het werd ingesteld om zo min mogelijk slachtoffers te maken. Iedereen wist wel dat het nodig was maar ook dat het weinig zou helpen. De Castillo broers sloegen toe op een moment waarop je het niet zou verwachten.
Op een middag kwam Daisy Enrico tegen. De Mexicaan was meteen weg van haar schoonheid.
“Hallo schoonheid. Jij bent nu van mij”, zei de outlaw vals lachend.
“Laat me met rust”, zei Daisy geïrriteerd door hem.
Enrico pakte haar vast maar een stem zei:“Laat haar met rust!”
De outlaw draaide zich om en keek in de ogen van Blue.
“Wie denk je wel wie je bent? Deze señorita is van mij”, schreeuwde de outlaw.
“Maak het even”, reageerde Daisy fel.
Ze beet in zijn hand waardoor hij haar wel los moest laten.
“Jij vuile smerige Yankee rotgriet”, beet Enrico haar toe terwijl hij zijn gewonde hand bekeek.
“Zo spreek je niet tegen een dame. Heeft je moeder je dat niet geleerd? Opgelazerd”, zei Blue die zijn revolver al had getrokken.
Woest verliet Enrico het tweetal.
Daisy zuchtte diep en zei tegen Blue:“Fijn dat je er was. Anders was ik er geweest.”
“Het was niets. Oom Buck zei dat hij degene is geweest die jullie ranch in de fik heeft gestoken. Zullen we naar huis gaan?”, vroeg Blue terwijl hij zijn revolver terug deed in zijn holster.
Daisy knikte. Ze pakten hun paarden, stegen op en lieten Tucson achter zich.
Op wat er nog over was van de Johnson ranch zag Nicky in dat hij beter een nieuwe ranch kon gaan bouwen dan zijn oude ranch weer te gaan renoveren. Hij had het gevoel dat hij had gefaald. Daisy kon beter met een ander trouwen dan met een mislukkeling als hij was. Nicky stond voor de keuze: of hij ging er vandoor als een dief in de nacht of hij bleef om zijn ranch te herbouwen. Om over zijn keuze na te denken besloot hij naar de saloon te gaan. Dat deed hij altijd. Hij wist dat Daisy niet wilde dat hij veel tijd in de saloon doorbracht maar dat kon hem op dat moment niets schelen. Ze was veilig op de High Chaparral dus hij kon gerust zijn gang gaan in de saloon. Bij binnenkomst zag hij wel Buck Cannon staan aan de bar maar hij ging niet naar hem toe. Nicky moest alleen zijn om te denken. Hij bestelde een fles whisky welke hem meteen gebracht werd. Nicky dronk whisky zoals een baby melk dronk. Sinds de terreur begon had Nicky meer dan eens de nacht in de cel bij sheriff Watkins doorgebracht. Iedereen in Tucson wist hoe gevoelig Nicky was bij een verandering. Vooral als er geweld bij kwam. Zijn hele leven was Nicky Johnson tegen geweld. Maar als het moest gebruikte hij wel zijn revolver en/of geweer. Zijn ouders hadden hem geleerd de wapens alleen in noodgevallen te gebruiken.
Wat later kwam Amando binnenlopen.
Hij zei tegen Jack (die de bar bediende):“Geef mij een tequila en snel.”
Jack gaf hem dat en ging bij Buck staan. De rancher hield hem in de gaten maar zo dat het niet opviel. Omdat de outlaw merkte dat zijn aanwezigheid niet op prijs gesteld werd verliet hij algauw de drinkgelegenheid. Nicky had de outlaw ook geobserveerd en het wantrouwen was bij hem gewekt. Het probleem was: het bewijs ervoor moest nog worden geleverd. Nicky besloot eerst maar te genieten van zijn nog halfvolle fles whisky. Echter de drank had zijn nuchtere gedachten al weggenomen. Hierdoor was de rancher niet echt meer tot normale conversatie in staat.
Nicky zat nog steeds hevig te drinken. Buck zag hem zitten en liep naar hem toe.
“Vind je het erg als ik erbij kom zitten?”, vroeg Buck.
Nicky wierp een blik op hem en zei:“Als je gaat zitten zeuren over mijn drinkgedrag, ja.”
Buck ging zitten en zei kalm:“Ik dacht dat jij een vechter was. Maar als jij bij een tegenslag de saloon opzoekt en je vol laat lopen met drank heb ik me toch sterk in jou vergist. Ik dacht dat je anders was.”
“Ga toch weg Buck. Het is toch niet jouw ranch die ze in de fik hebben gestoken. Ga je preek in de kerk houden en laat me met rust”, raasde Nicky.
Buck zag in dat praten niet hielp dus ging hij over op daden. Hij pakte het glas van de jongen af en gooide het leeg op de grond. Nicky keek eerst verontwaardigd en sloeg toen Buck door de saloon heen. Buck ging met Nicky op de vuist totdat ze door John en Sheriff Watkins uit elkaar werden gehaald.
“Hij is begonnen”, zei Nicky woest wijzend op Buck.
“Ik probeerde alleen maar te helpen. Dat is toch niet teveel gevraagd?”, vroeg Buck.
“Ik heb echt niet gevraagd om jouw preek”, reageerde de jonge rancher.
“Jij gaat maar weer eens de nacht in de cel doorbrengen. Meekomen Johnson”, zei Watkins.
Hij voerde Nicky af naar de gevangenis.
“Ik krijg jou nog wel Buck Cannon. Je bent nog niet van me af”, zei Nicky.
Hij gaf nog een trap tegen een stoel.
Terwijl Nicky door de sheriff gearresteerd was en naar de gevangenis werd gebracht zei John tegen Buck:“Was dat nou echt nodig? Je weet hoe Nicky is sinds zijn ranch afgebrand is.”
“Ik probeerde het eerst met praten maar hij was al zo ver weg dat hij niet wilde luisteren. Dus toen ging ik maar over op daden. Volgens mij geeft hij niets meer om zijn ranch”, reageerde Buck.
“Ik moet toegeven dat hij heel erg veranderd is sinds de terreur begonnen is”, zei zijn broer.
“Zou hij er iets mee te maken hebben?”, vroeg Buck ongelovig.
“Daar durf ik geen ja en geen nee op te zeggen. Maar het is best mogelijk”, zei John.
“Mano zei dat hij Andy Murray gevonden had. Ik vind Nicky wel erg verdacht”, was de reactie van Buck.
“We kunnen hem nu moeilijk verdenken als hij zegt er niets mee te maken hebben gehad. Blijf voorlopig maar uit zijn buurt. Dat is het enige advies dat ik je op dit moment kan geven”, adviseerde zijn oudere broer.
Buck knikte instemmend.
Beide broers besloten de terugtocht naar de ranch te aanvaarden en proberen te zwijgen over de arrestatie van Nicky tegenover Daisy. Ze was toch al zo erg gevoelig de laatste tijd. Wie weet hoe ze zou reageren op zijn arrestatie.
In de nacht dat Nicky in de cel zat wegens openbare dronkenschap en vechten in de saloon sloegen Enrico en Amando weer toe. Dit keer zou de familie Holmes het slachtoffer zijn.
Buiten de stad zei Enrico tegen zijn broer:“Die griet van Glen Holmes gaat er dit keer aan. Ik zal haar krijgen.”
“Hoe wil je dat doen? Je zei dat die cowboy haar meenam naar zijn ranch”, zei Amando.
“We moorden eerst haar familie uit. Dan komt ze vanzelf wel terug naar de stad”, antwoordde zijn broer vals lachend.
Rond 1 uur ’s nachts slopen de broers uit hun schuilplaats en reden ze per paard naar Tucson. In een donker gedeelte van de stad stegen ze af. Ze lieten de paarden achter. Weldra hadden ze het huis van de familie Holmes bereikt. Daar was alles in diepe rust. Ongemerkt konden de broers binnenkomen. Ze sloegen direct toe. Alle leden van de Holmes familie vonden de dood op de gebruikelijke manier van de outlaws. Een messteek recht door het hart. Na de moordpartij hadden de broers voldoening en gingen ze op dezelfde weg terug.
Onderweg naar hun schuilplaats zei Enrico:“Nu is die meid wel gedwongen voor mij te kiezen. Ik hou van haar en ze zal ook van mij gaan houden. Ik kan haar veel meer bieden dan al die ranchers bij elkaar.”
Amando was het er roerend mee eens.
Op de High Chaparral zei Buck tegen zijn broer:“Ik ben benieuwd bij wie de Castillo broers vannacht weer gaan toeslaan. Nicky zit in de gevangenis. Dus hij kan het moeilijk doen.”
“Nicky in de gevangenis? Waarom? Wat heeft hij gedaan?”, vroeg Daisy die zijn woorden hoorde.
“Hij was dronken en ging met Buck op de vuist in de saloon. We denken misschien dat hij achter de terreur zit”, zei John bedaard.
“Nicky achter de terreur? Dat zou hij nooit doen. Hij is zelfs tegen geweld”, zei Daisy iets feller dan ze bedoelde.
“Dat lijkt me ook sterk pa. Nicky is daar de persoon niet voor”, was de inbreng van Blue.
“Hij is wel erg veranderd sinds de verwoesting van zijn ranch. Misschien komt het wel daardoor”, redeneerde de rancher.
“Ik denk niet dat Nicky er achter zit, John. Enrico en Amando laten zich nooit in met Amerikanen”, reageerde Manolito die zich de hele tijd stil had gehouden.
Iedereen keek opeens naar hem.
Buck vroeg:“Mano, wil je soms zeggen dat die twee outlaws er achter zitten?”
“Si amigo”, was zijn antwoord.
“Ik geloof dat Manolito gelijk heeft. Enrico viel mij ook al een keer lastig. Gelukkig was Blue er net op tijd bij om me te helpen”, reageerde Daisy.
John keek naar zijn zoon en Blue bevestigde dat.
De volgende morgen gingen Buck en Daisy naar Tucson om Nicky op te halen uit de gevangenis. Daisy was erg gespannen wat Buck erg goed merkte. Ze zei haast niets en het leek erop als of Daisy elk moment in tranen zou of kon uitbarsten.
“Ik weet zeker dat Nicky blij zal zijn om jou weer te zien”, zei Buck om haar op te beuren.
“Of niet. Hij weet hoe ik denk over zijn drinken”, reageerde Daisy.
Uit haar stem maakte Buck op dat ze bang was om Nicky te verliezen. Of door drank of door de dood.
Algauw kregen ze de eerste huizen in het zicht. Eenmaal in de stad aangekomen reden ze direct door naar de gevangenis waar Nicky op Buck en Daisy wachtte. De jonge rancher zag er redelijk uitgeslapen uit ondanks zijn kater en was in een opgewekte stemming. De sheriff liet hem vrij. Buiten zag Nicky zijn verloofde komen. Er kwam een grijns op zijn gezicht en hij liep naar toe. Daisy steeg van haar paard en rende naar hem toe. Ze vloog in zijn armen en hij kuste haar hartstochtelijk. Het leek wel of het jonge stel elkaar in geen duizend jaar had gezien. Buck zat op zijn paard en keek glimlachend toe.
“Het spijt me schatje”, verontschuldigde Nicky zich.
“Voor deze keer vergeef ik je, Nick Johnson. Op voorwaarde dat als deze nare geschiedenis voorbij is wij in het huwelijksbootje stappen”, zei Daisy.
Nicky keek zijdelings naar Buck met een blik van:‘Help me hier uit!’ Maar de rancher bleef op zijn paard zitten en zweeg. Nicky gaf Daisy weer een tongzoen.
“Kom tortelduifjes. Er is meer toe doen dan elkaar af te likken”, zei Buck na een poosje.
“We komen. Rustig maar Buck Cannon”, zei Nicky.
Hij hielp Daisy op haar paard en steeg toen op het zijne. Naast elkaar rijdend hielden ze elkaars hand vast. Hoewel Buck voorop reed merkte hij toch wat Nicky en Daisy deden.
Aangekomen bij haar huis steeg Daisy af. Ze deed de deur open. Buck en Nicky keken toe totdat ze een afschuwelijke gil hoorden. De ranchers keken elkaar aan, stegen af en renden naar binnen. Nicky moest een paar keer slikken toen hij de lijken van zijn schoonfamilie zag. Daisy vloekte hardop en begon in de armen van Nicky te snikken.
“Ik ga de sheriff halen”, was het enige commentaar van Buck.
Hij ging op weg naar het kantoor van de sheriff. De rancher wist dat het nu echt ernstig was.
De sheriff ging met Buck mee om het op te nemen. Nicky en Daisy zaten buiten voor het huis. Daisy had rode ogen van het huilen.
Ze zei:“Waarom hen? Ze hebben nooit iemand kwaad gedaan.”
“We krijgen ze echt wel te pakken. De Cannons zullen ons helpen”, troostte Nicky haar.
“Hoe eerder hoe beter”, zei Daisy.
Ze veegde haar ogen droog toen Buck en de sheriff erbij kwamen. Naar wat Buck hem had verteld wist Watkins dat de situatie nu behoorlijk uit de hand gelopen was en het niet zo langer door kon gaan. Maar hij stond volkomen machteloos en de inwoners van Tucson ook.
Terug op de ranch vroeg Nicky:“Het begint me een beetje te dagen. Twee, drie maanden geleden kwam Enrico me een bezoekje brengen op de ranch om werk te vragen. Ik weigerde dat. Zou dat te maken kunnen hebben met al deze terreur?”
“Ik denk het haast wel. Enrico stak niet voor niets jouw ranch in de brand. Ik neem aan dat we op jouw medewerking kunnen rekenen, Nick?”, vroeg John hem ernstig aankijkend.
De jonge rancher knikte en zei:“Al was het alleen maar om mijn schoonfamilie te wreken.”
“Dat is niet bepaald een goede reden”, zei Buck.
“Ze kunnen toch ook niet zomaar een heel gezin uitmoorden? Straks pakken ze ons hier ook nog”, zei Nicky een beetje fel.
Zijn stem klonk nogal radeloos. John keek zijn broer aan en gaf hem een blik van:‘Dat was ook niet erg tactvol.’ Buck sloeg zijn ogen neer en zweeg.
“Wat gaan we doen John?”, vroeg Manolito opgewonden.
Hij had best zin in wat actie. Maar hij was niet de enige. Ook Blue en Buck konden haast niet wachten om af te rekenen met de gebroeders Castillo.
John keek de anderen aan en zei:“We lokken hen uit hun schuilplaats. Dan nemen we ze onder vuur.”
“Is dat alles? Fluitje van een cent”, was de reactie van Nicky.
“Weet je dan ook toevallig waar hun schuilplaats is, John? Het zou handig zijn als we dat wisten”, zei Buck.
“Daisy, zou jij hierbij willen helpen?”, vroeg John.
Daisy keek op en vroeg:“Wat moet ik dan doen?”
“Jij en Nicky maken ruzie. Zorg ervoor dat Enrico het hoort. Zodra hij jou meeneemt komen wij in actie”, legde John het plan uit.
De ogen van Nicky begonnen te stralen bij de gedachten Enrico overhoop te knallen.
“Waar wachten we nog op?”, vroeg Blue, die het enthousiasme met Nicky deelde.
“Goed. We gaan”, zei John.
“John, wees voorzichtig”, zei Victoria bezorgd.
“Ik beloof het”, antwoordde de rancher.
De mannen gingen weg met Daisy die niet erg gerust was.
Even buiten Tucson kregen ze de Mexicaanse outlaws in het oog. De Cannons en Manolito stelden zich verdekt op terwijl Nicky en Daisy in het openbaar ruzie zochten.
“Nick, ik moet je wat vertellen. Ik ben zwanger van jouw kind”, zei Daisy langzaam.
“Hoe bedoel je: mijn kind? Weet je het wel zeker?”, vroeg Nicky verontwaardigd.
“Jij bent de enige met wie ik slaap”, zei Daisy fel.
Nicky besefte dat het waar was maar deed alsof het niet zo was.
“Je zoekt het maar alleen uit met je kind”, zei de jonge rancher.
Hij liet haar in de steek.
Toen kwam Enrico erbij en hij vroeg:“Je laat zo’n mooie señorita toch niet alleen?”
“Ik wel. Wil jij haar hebben? Dan krijg je haar kind erbij voor niets”, reageerde Nicky fel.
Opeens werd Daisy gegrepen door Manolito.
Hij zei fluisterend:“Je bent nu veilig bij ons.”
Enrico miste haar direct en draaide zich om naar Nicky. Deze zat inmiddels alweer op zijn paard. John beval Manolito en Blue Daisy terug naar de High Chaparral te brengen. Dat deden ze terwijl John en Buck Nicky gingen helpen om af te rekenen met Enrico en Amando.
In een seconde werd Nicky van zijn paard geschoten. Hij bleef roerloos op de grond liggen nadat hij van zijn paard was gevallen. De schutter lachte vanaf zijn paard.
“Die is er geweest”, zei Enrico.
Althans dat dacht hij. Maar even later kwam hij in het vizier van Buck Cannon. De rancher bedacht zich geen minuut en schotelde de Mexicaan een maaltje blauwe bonen voor afkomstig uit zijn revolver. Nicky hield zich stil totdat Amando zich over hem boog. Nicky trok zijn revolver en schoot de outlaw overhoop. Hij sprong op en viel toen dood neer. Toen beide outlaws dood waren kwam Buck naar Nicky toe.
“Nicky, ben je gewond?”, vroeg de rancher.
“Niet echt zwaar. Ik bezeerde alleen mijn linkerenkel toen ik van dat paard geschoten werd. Help me even overeind”, zei Nicky nuchter.
John was intussen naar de sheriff gegaan en had hem op de hoogte gebracht van wat er gebeurd was.
Watkins zei:“Ik had er al een flauw vermoeden van dat jullie er een einde aan zouden maken.”
“Wel, eigenlijk komt Nicky alle eer toe. De terreur was in feite op hem gericht”, zei John.
“Ik wil hem spreken. Waar is hij?”, vroeg de sheriff.
“Buck is bij hem. Misschien zijn ze al onderweg naar hier”, antwoordde de rancher.
Langzaam reden Buck en Nicky naar Tucson. Nicky was erg afwezig. Het leek wel alsof hij niet besefte wat er gebeurd was.
“Nicky, we gaan eerst naar Doc om je enkel te laten behandelen. Daarna brengen we een bezoekje aan de sheriff”, zei Buck met opgewekte stem.
Nicky gaf geen antwoord. Hoewel Buck tegen hem bleef praten gaf Nicky totaal geen reactie.
Toen Doc Nicky had behandeld zei hij:“Doe voorlopig nog rustig aan met die enkel. Anders blijf je er mee sukkelen.”
“Goed Doc”, zei de jonge rancher die weer bij zijn positieven was gekomen.
Half strompelend ging Nicky met Buck naar het kantoor van de sheriff.
“Ah, daar is de redder van Tucson. Ga zitten Nick Johnson”, zei de gezagsdrager.
“Buck, dit is zeker een van jouw geintjes”, vroeg Nicky argwanend.
Toch ging hij zitten.
“Ik? Hoe kom je daar nou bij? Ik was de hele tijd bij jou”, reageerde Buck fel.
“Nick, van John heb ik begrepen dat je weinig zin hebt om je ranch opnieuw op te bouwen. Zou je hier deputy sheriff willen worden?”, vroeg Watkins hem serieus aankijkend.
Nicky keek eerst voor zich uit en zei toen:“Ik zal het eerst met Daisy moeten bespreken. Als zij met een rancher in plaats van een deputy wil trouwen gaat het feest niet door. Maar ik denk dat u niet verder zal moeten zoeken.”
“Laten we maar naar huis gaan. Dan kun je het haar vragen”, suggereerde John.
In de woonkamer vroeg Nicky serieus:“Daisy, zou je het erg vinden om te moeten trouwen met een deputy sheriff in plaats van een rancher?”
“Hoe bedoel je?”, vroeg Daisy verbaasd.
“Watkins bood me de baan van deputy aan. Dus…….?”, vroeg Nicky op zijn beurt.
“Het kan me niet schelen wat je doet om aan de kost te komen. Zolang we maar samen zijn”, antwoordde Daisy.
Ze vloog hem om de hals. Nicky begon haar hartstochtelijk te kussen.
“Dat is dus niet mogelijk voor een deputy”, zei Buck.
Nicky stopte en reageerde met de opmerking:“Ik ben nog geen deputy maar het eerste wat ik in die functie doe is Buck Cannon arresteren wegens het beledigen van een deputy in functie.”
Iedereen behalve Buck lachte om deze opmerking.
“Je zal het niet makkelijk krijgen in Tucson met deze deputy hier”, zei Manolito.
“Datzelfde geldt ook voor u señor Montoya”, waarschuwde Nicky.
“Mano, ik denk dat we deze dep maar beter te vriend kunnen houden”, besloot Buck uiteindelijk.
Zijn huisgenoot was het roerend met hem eens.