Het was een spannende tijd voor de Cartwrights. Elk moment kon de familie groter worden met de geboorte van de baby van Adam en Mary Cartwright. Hun oudste, Mitch van acht, was er goed op voorbereid en verheugde zich op zijn nieuwe speelkameraadje.
Op zondag 8 februari gingen de Cartwrights naar de kerk zoals elke zondagmorgen. Toen Adam en Mary de kerk binnenkwamen keken alle bezoekers natuurlijk naar de hoogzwangere Mary.
“Wat kijken ze nou naar mij? Hebben ze nog nooit een hoogzwangere vrouw in de kerk gezien?”, vroeg ze aan haar echtgenoot.
“Niet zo’n aantrekkelijke zoals jij”, antwoordde Adam droog.
Ze gingen zitten waarna even later de dienst begon.
Na de dienst schoot Abigail Jones het jonge stel nog even aan.
“Het kan nu zeker niet lang meer duren voordat de baby komt?”, vroeg de lerares.
“Het kan elk moment komen. Ik zal er wel blij om wezen”, antwoordde Mary.
“Ik wens je het allerbeste en sterkte met de bevalling”, zei Abigail.
Ze liep toen de kerk uit. De Cartwrights deden hetzelfde.
Juliet Harris wist dat de vrouw van Adam Cartwright, Mary Cartwright, terug in zijn leven was en ook dat ze hoogzwanger van hun tweede kind was. Dit bracht de voormalige lerares op het idee om haar en Mitch te gijzelen voor een grote som losgeld.
Op zaterdagmorgen 14 februari bracht de gemene vrouw een bezoekje aan Mary Cartwright. Mitch was ook thuis met Cody. Juliet klopte op de deur. Mary stond met veel moeite op en liep naar de deur. Toen ze opendeed keek ze in de ogen van de aartsvijand van haar schoonfamilie. Juliet duwde de deur open en nam moeder en zoon onder schot.
“Jullie gaan nu met mij mee. Geen verzet want dan kan Ben Cartwright een paar doodskisten bestellen”, zei de voormalige schoollerares hatelijk.
Mitch pakte uit voorzorg zijn honkbalhandschoen mee en Cody werd ook meegenomen. Mary en Mitch werden vastgebonden met stevig touw. Cody werd gemuilkorfd. Juliet blinddoekte haar twee gijzelaars in de wagen en reed naar haar huis. Pas daar zagen Mary en Mitch waar ze waren.
“Je mag dan wel een Cartwright zijn, hier ben je mijn dienstmeid. Zorg ervoor dat het hele huis schoon is en de lunch om precies een uur op tafel staat”, zei Juliet vinnig.
Ze ging weg.
“Mam, laten we weggaan. Ze is levensgevaarlijk”, zei Mitch zachtjes.
“Ik zou het wel willen maar de baby kan elk moment komen en bovendien hebben we geen vervoer”, zei Mary.
“Je wilt toch niet dat mijn zusje hier geboren wordt?”, vroeg de jongen zelfverzekerd.
Mary schudde van nee.
“Nou dan. We hebben Cody hier en mijn honkbalhandschoen. Als jij nu een briefje aan papa schrijft, stop ik het in de handschoen en dan kan Cody het bij papa bezorgen”, stelde Mitch voor.
Hij deed de muilkorf af. Mary schreef het briefje en stopte het in de handschoen van Mitch. De jongen gaf het aan zijn hond en stuurde hem weg. Cody rende naar huis terug. Mary ging zitten en trok haar zoon naar zich toe.
“Ik hoop dat je plan lukt want ik heb echt geen zin om hier de baby te krijgen. Jij kwam al erg vlug en dan zal deze nog veel sneller komen”, zei Mary moe.
“Het zal lukken. Ik ben toch geen kind van oom Hoss en/of oom Joe? Papa zegt dat hun plannetjes altijd mislukken”, reageerde Mitch nuchter.
“Je bent inderdaad Adams en mijn kind en daarom weet ik zeker dat jij niet zo snel domme dingen zal doen. Au, dat doet pijn zeg”, zei zijn moeder die iets in haar buik voelde.
“Komt de baby?”, vroeg Mitch ongerust.
Mary zuchtte diep en zei:“Nee, ze schopte hard.”
Toen de Cartwrights voor de lunch thuiskwamen merkten ze al dat er wat aan de hand was. Het was abnormaal stil op het erf en dat voor een zaterdagmorgen. Gewoonlijk was Mitch aan het trainen met zijn handschoen en knuppel. Hoss zag Cody komen en vermoedde al meteen onraad.
“Hallo Cody. Wat heb jij daar in je bek?”, vroeg hij.
Hij pakte de handschoen en vond het briefje dat Mary geschreven had. Hij las het briefje.
“Adam, Mary en Mitchy worden vastgehouden door Juliet Harris in haar huis. Cody kwam thuis met dit briefje wat in de handschoen van Mitchy zat”, zei hij opgewonden.
“Als dat monster aan Mary en/of de kids komt is ze er geweest”, gromde Adam woest.
“Woef”, zei Cody terwijl hij opgewonden met zijn staart zwaaide.
“Hoe eerder we Mary en Mitch terug hebben, hoe beter. Vooral nu Mary op alledag loopt”, zei Ben.
Ze maakten de paarden en het rijtuig klaar en ook werden de geweren en revolvers geladen. Daarna leidde Cody de mannen naar het verlaten huis van Juliet Harris.
Plotseling kwam Juliet weer thuis. Ze had nu haar zoon Jason bij zich.
“Hebben jullie weer zitten niksnutten? Jullie zijn mijn slaven en dat zal men weten ook. Vooruit aan het werk”, snauwde Juliet.
“De slavernij is allang afgeschaft. Laat mijn moeder met rust. Ze weet ook wat jij met mij gedaan heb toen ik vier was”, reageerde Mitch fel.
“Dat kwam omdat je vader niet goed op je lette”, zei Juliet kwaad.
Jason kwam tegenover Mitch staan en keek hem smalend aan. Mitch bedacht zich geen moment en verkocht zijn aartsvijand zo’n harde trap dat Jason tegen de open haard viel en zo zijn nek brak. De beide vrouwen schrokken van de plotselinge dood van Jason. Door de onverwachte actie van Mitch werd Mary overvallen door de eerste weeën. Ze pakte haar buik vast en ademde hevig.
“Je mag best bevallen maar niet in mijn schone huis. Krijg die schreeuwlelijk van je maar buiten in de kou”, zei Juliet.
Mary ging naar buiten waar Adam haar beetpakte en in veiligheid bracht.
“Eindelijk”, zei Mary vlug.
Adam nam zijn vrouw mee naar hun rijtuig. Ben, Hoss en Little Joe slopen naar het huis toe om Mitch in veiligheid te brengen. Mitch had een fles nitroglycerine in zijn hand en keek de voormalige schooljuffrouw uitdagend aan.
“Geef die fles hier. Dat is 100 % champagne en veel te duur voor een joch zoals jij”, zei Juliet kwaad.
“Voor jou ook”, antwoordde de jonge Cartwright.
Mitch liep naar de deur, deed die open en gooide de fles in de open haard. Toen rende hij weg waarna het huis ontplofte mét Juliet en Jason erbij. Ben ving zijn kleinzoon op en keek met zijn zoons en schoondochter toe hoe het huis tot op de grond afbrandde.
“Kunnen we naar huis gaan want het is zover”, zei Mary.
“We gaan onmiddellijk naar huis want Mitch kan ook wel wat rust gebruiken, zo te zien”, zei Adam bezorgd.
Candy waarschuwde de dokter.
Men arriveerde op tijd op de Ponderosa. Mary ging meteen naar bed ondersteund door Adam. Mitch bleef achter bij de anderen. Ben nam zijn kleinzoon in zijn armen.
“Jongen, wat jij deed was erg moedig maar ook gevaarlijk. Ik wil niet meer dat je zoiets doet zolang ik leef. Begrepen?”, vroeg de rancher ernstig.
“Begrepen opa. Maar dan moet ik natuurlijk nog heel lang wachten”, zei Mitch.
“Hoe bedoel je?”, vroeg Ben verbaasd.
“Nou, u bent nu al erg oud. Tegen de tijd dat ik net zo oud ben als papa nu leeft u zeker nog”, legde de jongen uit.
Hoss en Little Joe kwamen niet meer bij van het lachen. Ben wist niet wat hij moest zeggen en besloot maar te zwijgen. Mitch ging uit zichzelf naar bed om bij te komen van de nare gijzeling.
Toen kwamen Paul Martin en Candy thuis.
“Mitch is uit zichzelf naar bed gegaan en Mary is ook naar bed om de baby te krijgen”, zei Ben.
“Dan zal ik eerst Mitch onderzoeken en daarna je schoondochter helpen”, zei de huisarts.
Hij ging naar boven om zijn plicht te doen. Gelukkig mankeerde Mitch niets maar hij was wel doodmoe.
In hun slaapkamer kleedde Mary zich uit. Ze keek eerst naar haar dikke buik en toen naar Adam.
“Nog even volhouden. Straks is ons kindje geboren en dan ben je alle pijn vergeten”, zei haar echtgenoot rustig.
Het moment erop kreeg Mary een behoorlijk pijnlijke wee. Hierbij werd Adams hand haast fijngeknepen. Toen de wee voorbij was kroop Mary in bed. Ze wist nu zeker dat de baby spoedig kwam. Ze lag in bed te kramperen van de pijn. Toen kwam de dokter binnen.
“Mitch is in orde en slaapt nu. Laten we deze patiënt maar even helpen”, zei Paul Martin.
Tijdens de bevalling was Mary kalm. Ze had veel pijn maar Adam week niet van haar zijde.
“Komt de baby nog niet? Ik heb hevige weeën en het doet zo’n pijn”, zei de aanstaande moeder.
“Voorlopig nog niet. De tweede baby komt vaak wat sneller nadat de weeën zijn begonnen. Maar je doet het goed. Nog even volhouden. De baby zit er aan te komen”, zei Paul Martin.
Niet veel later voelde Mary persweeën.
“Ik kan de persdrang niet meer tegenhouden”, zei ze.
“Zodra je de wee voelt komen pers zo hard je kunt”, zei Paul.
De jonge vrouw knikte. Ze haalde diep adem en begon te persen.
Toen ze de baby voelde komen gilde Mary het uit.
“Ik hou het niet meer binnen”, zei Mary hijgend.
Paul onderzocht haar opnieuw en wist genoeg.
“Nog even goed persen want de baby komt eraan”, zei de huisarts.
Mary begon opnieuw te persen en schonk even later het leven aan een dochter. Ze gilde het uit toen ze de baby ter wereld bracht.
“Het is een meisje en kerngezond”, zei Paul toen hij zag van welk geslacht de baby was.
Adam kuste zijn vrouw van geluk terwijl Mary de baby bij zich kreeg.
“We noemen haar Elizabeth”, zei de trotse en overgelukkige moeder.
Het jonge stel genoot van de baby.
“En?”, vroeg Ben ongerust toen de dokter weer naar beneden kwam.
“Mitch zal over twee dagen weer helemaal beter zijn. Hij heeft gewoon wat slaap tekort. Wat je schoondochter betreft: moeder en kind maken het goed. Ga maar kijken”, zei Paul.
Ben vloog naar boven. Hij opende de slaapkamer en zag een vermoeide maar gelukkige Mary in bed liggen met hun dochter in haar armen. Een van oor tot oor glimlachende Adam zat bij vrouw en kind.
“Pa, wilt u Elizabeth vasthouden?”, vroeg Mary.
De rancher wist niet wat hij hoorde.
“Natuurlijk wil ik haar vasthouden”, zei Ben.
Hij pakte de baby over en hield haar voorzichtig vast.
“We hebben haar naar mam vernoemd. Als het een jongen was heette hij Benjamin”, zei Adam.
“Adam, ik weet zeker dat je moeder hier dolblij mee zou zijn als ze nog leefde”, zei de rancher ontroerd.
Ondanks dat het een nare dag was geweest voor de Cartwrights eindigde het toch nog erg goed.