Het was kerstavond 1992. In heel Virginia City werd alles in gereedheid gebracht voor het jaarlijkse kerstfeest. Dit was voor iedereen een ware happening maar de Cartwrights keken naar iets geheel anders uit. Namelijk de geboorte van het eerste Cartwright kleinkind dat pas na de kerstdagen werd verwacht. Maar de kleine Cartwright had weinig zin om nog langer te verblijven bij zijn moeder.
Op de middag van 24 december hielp Mary de Chinese kok Hop Sing met de voorbereidingen van het komende kerstfeest. Ondanks de bezorgdheid van Adam had zijn vrouw hem verzekerd dat alles goed was met haar.
“Als je me nodig heb, ik ben in de woonkamer aan het lezen”, zei Adam.
“Ga maar fijn lezen”, antwoordde Mary plagend.
Opeens kreeg de jonge vrouw hevige pijn. Ze ging voorzichtig zitten en nam de tijd op. Een kwartier later kwam dezelfde pijn weer.
“Komt de kleine Cartwright?”, vroeg Hop Sing.
“De vorige wee kwam een kwartier geleden. Ik heb het sterke vermoeden dat de baby geboren wil worden”, antwoordde Mary.
Hop Sing ging naar de woonkamer waar Adam zat te lezen.
“Mr Adam, vlug naar keuken komen”, zei de kok.
Adam legde zijn boek neer en ging mee naar de keuken.
“Adam, ik ga je een heel apart kerstcadeau geven. Oh daar komt die pijn weer”, zei Mary.
Ze kromp ineen wat Adam begreep.
“Je bedoelt dat de baby komt?”, vroeg hij.
Mary zei:“Ja, maar het is nog in het beginstadium.”
Langzaam ging Mary naar hun slaapkamer ondersteund door Adam. Ben zag hoe zijn schoondochter zich voelde en belde direct de dokter.
Adam bleef bij zijn bevallende vrouw. Mary voelde de weeën steeds vlugger komen. Adam bleef bij haar voor steun.
“Ik geloof dat de baby nu écht komt”, zei ze.
Hierna begaf de aanstaande moeder zich naar bed.
Toen ze in bed lag kromp Mary plotseling ineen van de pijn. Ze gilde het uit. Op dat moment had ze een hevige wee.
“Onze zoon komt”, zei ze langzaam.
Adam bleef bij haar. Mary kon de hevige persdrang nauwelijks nog tegenhouden en pakte Adams hand vast. Ze bekeek haar enorme buik.
“Weet je nog voordat ik zwanger was? Zo mager als ik toen was, zo dik ben ik nu”, verzuchtte de jonge vrouw.
“Nog even en dan ben je weer net zo slank. Maar dan hebben we er wel een kindje bij”, zei haar echtgenoot.
Mary zuchtte en zei:“Mede door jou heb ik nu zo’n dikke buik maar ik vind het niet erg.”
“Dat is goed”, zei Adam glimlachend.
Drie kwartier later werd er aan de deur gebeld. Ben stond op en deed open. Het was dokter Paul Martin.
“Ben ik nog op tijd?”, vroeg Paul terwijl hij binnenkwam.
“Mary ligt boven met hevige weeën”, zei Ben kalm.
Hij ging hem voor naar de slaapkamer van Adam en Mary.
Mary kon de hevige persdrang niet meer tegenhouden en gilde het uit van de pijn. Op dat moment kwam Paul de slaapkamer binnen.
“Ik help je met het krijgen van je zoon”, zei haar echtgenoot zorgzaam.
Paul onderzocht de jonge vrouw en zag dat de baby goed lag voor de geboorte.
“Mary, bij de volgende wee moet je persen”, zei Paul.
De aanstaande moeder knikte. Mary pakte Adams hand vast en ze haalde diep adem. Hierna begon de jonge vrouw te persen met alle kracht die ze had.
Pas een paar uur later voelde de aanstaande moeder iets komen.
“Ik voel het hoofdje”, zei Mary.
Paul keek en zag dat de baby al bijna geboren was.
“Ga je gang maar want het kindje komt heel snel”, zei hij.
Mary perste zo hard ze kon waarna de baby vrijwel direct daarna geboren was.
“We hebben een zoon”, zei de kersverse vader glimlachend.
Hij kuste zijn vrouw en Paul legde de baby bij de moeder.
“Hij heet voluit Mitchell Jonathan en de roepnaam wordt Mitch. Adam, hier is mijn kerstcadeau aan jou”, zei Mary blij maar doodmoe.
Adam nam Mitch over en zei ontroerd:“Bedankt lieverd. Je kon me geen mooier cadeau geven.”
De baby begon meteen te huilen wat iedereen in huis hoorde. Ben en zijn twee jongste zoons Hoss en Joe keken elkaar verheugd aan.
Toen de bevalling achter de rug was kwam Paul naar beneden en zei:“Ben, bereid je maar voor op een hoop verwennerij en slapeloze nachten want je schoondochter en kleinzoon zijn kerngezond.”
De rancher ging meteen naar de slaapkamer van zijn zoon en schoondochter. Daar zag hij een dolgelukkig gezin bij elkaar.
“Pa, hier is uw kleinzoon Mitch. Wilt u hem vasthouden?”, vroeg Mary bijna huilend van geluk.
“Geef hem maar even aan mij”, zei Ben.
Hij kreeg hem vast en was meteen gek op de kleine.
“Adam en Mary, dit is het allermooiste kerstcadeau dat iemand ooit kan krijgen”, zei de rancher apetrots.
Toen Mary Mitch vasthield keek Adam toevallig naar buiten. Hij zag iets heel wits naar beneden komen.
“Kijk lieverd, Mitch heeft ons meteen een witte kerst bezorgd”, zei hij glimlachend.
Mary zag de sneeuw ook vallen en voelde zich intens gelukkig.