Op vrijdag 23 april 1993 zei Little Joe Cartwright tijdens het ontbijt:“Jullie gaan vanmiddag niet thuis eten maar ik trakteer jullie op een zalige lunch.”
“Bij McDonald’s zeker?”, vroeg zijn oudere broer Hoss.
Hij en zijn oudere broer Adam lachten. Maar hun vader Ben vond het ook wel een leuke vraag.
De schoonzus van Joe en Hoss zei:“Kentucky Fried Chicken is ook open dus misschien gaan jullie daar wel lunchen.”
Weer werd er gelachen door 4 personen maar niet door Joe.
“Mitch wil misschien wel naar Burger King”, zei Adam met een knipoog naar zijn vrouw Mary.
“We gaan helemaal niet naar die tenten. Ik heb een tafel voor 5 gereserveerd om 1 uur in de Geslachte Koe”, reageerde Joe fel.
“De Geslachte Koe? Wow. Dat is een lekkere dure tent”, zei Hoss.
“Ik ga mee. Jij Hoss?”, vroeg Ben.
“Zeker weten”, antwoordde Hoss.
“Joe, ik weet dat je het goed bedoelt maar Mary en ik blijven thuis met Mitch. Het is al zo’n gedoe om met een kleintje zoals hij weg te gaan. En als hij dan ook nog eens in een chique tent is…. Mitch is tenslotte ook een Cartwright”, zei Adam ernstig.
“Ik begrijp het”, antwoordde zijn jongste broer.
Na het ontbijt gingen Ben, Hoss en Joe aan het werk buitenshuis en Adam stortte zich op de administratie. Maar niet voor lang want toen Mary met hun 4 maanden oude zoon Mitch naar beneden kwam vergat de oudste Cartwright jongen de administratie helemaal. Mitch was een rustige baby die nooit huilde maar de hele dag door lachte. Iedereen op de Ponderosa was dol op hem.
Tegen 11 uur kwamen Ben, Hoss en Joe thuis om zich te verkleden voor de lunch. Adam legde vlug zijn zoon in de box en ging verder met zijn werk. Mary was in de keuken bezig waar ze de Chinese kok Hop Sing assisteerde. Niet veel later waren Ben, Hoss en Joe weer verdwenen. Hop Sing had voor Adam en Mary een zalige lunch klaargemaakt.
In het restaurant aangekomen kregen de Cartwrights hun gereserveerde tafel.
“Pa, wat neemt u?”, vroeg Hoss.
“Hoss, jij neemt maar een kindermenu. Dat is al duur genoeg”, reageerde Joe.
“Als er eentje een kindermenu nodig heeft, dan ben jij het wel Little Joe! Jij bent wel zes jaar jonger dan ik”, antwoordde Hoss.
Ben zei lachend:“Ik neem een steak, aardappels en sla.”
“Doe mij maar een steak XXXL, aardappels en spinazie. Voor mij geen konijnenvoer”, zei Hoss.
Joe riep een ober en zei:“Graag 2 keer steak, aardappels met sla. En 1 maal steak XXXL, aardappels met spinazie.”
“En wat willen de heren drinken?”, vroeg de ober.
“Doe mij maar een biertje”, zei Ben.
“Ik neem een liter bier”, was het antwoord van Hoss.
“En voor mij ook een gewoon biertje”, zei Joe.
De ober schreef alles op en verdween weer naar de keuken. Joe keek op de menukaart hoeveel de steak XXXL kostte en viel bijna flauw toen hij het bedrag zag.
“Hoss Cartwright! Ben je wel helemaal lekker om die steak te nemen?”, vroeg Joe verontwaardigd.
Hoss keek hoeveel het kostte en zei onverschillig:“Ik word toch mee uit eten genomen? Dan neem ik waar ik zin in heb.”
Joe keek naar zijn vader voor steun maar Ben zei:“Hoss heeft gelijk. Jij neemt ons mee uit eten dus de rekening is voor jou.”
Joe keek bedremmeld voor zich uit. Hij zat weer eens in de problemen maar het zou nog erger worden voor de jonge Cartwright.
Thuis zag Mary op het salontafeltje een zwarte portefeuille liggen.
“Adam, is dat niet de portefeuille van Joe?”, vroeg ze verbaasd.
Adam kwam vanachter zijn bureau vandaan en liep naar de woonkamer. Hij pakte de portefeuille en keek erin. Toen barstte hij in lachen uit.
“Zeg niet dat Joe zijn portefeuille vergeten is?”, vroeg Mary.
Adam knikte lachend. Mary begon ook te lachen.
“Dat wordt een dure lunch voor Joe want ik durf te wedden dat pa geen geld bij zich heeft en Hoss het allerduurste neemt. Al was het alleen maar om Joe te pesten”, zei Adam lachend.
“En Hoss heeft natuurlijk ook geen geld bij zich”, merkte Mary op.
Adam schudde van nee. Hop Sing kwam binnen en hoorde het gelach.
“Pa en Hoss zijn uit lunchen op kosten van Joe maar meneer is vergeten zijn gevulde portefeuille mee te nemen”, legde Adam uit.
Natuurlijk vond de kok dat ook wel leuk.
In Virginia City genoten de Cartwrights van hun lunch en tot overmaat van ramp en afgrijzen van Joe nam Hoss nog een supergrote sorbet en Ben een cappuccino speciaal als nagerecht.
Toen alles naar binnen gewerkt was kwam de ober naar Joe en hij zei plechtig:“Mr Cartwright, de rekening.”
Joe pakte de bon, bekeek het en kreeg een rolberoerte.
“Pa, kunt u het voorschieten?”, vroeg Joe verlegen.
Ben bekeek de rekening en richtte toen zijn blik op de jongste Cartwright.
“Joseph, zeg niet dat je bent vergeten om je geld mee te nemen?”, vroeg de rancher ongerust en voorzichtig tegelijk.
Joe knikte verlegen. Hoss kwam niet meer bij van het lachen.
“Wel Little Joe, je weet wat dat betekent. Ga de theedoek maar ophalen in de keuken”, zei hij gillend van het lachen.
Ben wist genoeg en vroeg:“Hoss, ga je mee weer werken?”
Hoss knikte en ging met zijn vader mee, Joe alleen achterlatend.
De ober kwam en vroeg:“Mr Cartwright, heeft u een probleem?”
“Het spijt me maar ik heb geen geld bij me en ook mijn pinpas ligt thuis. Kan ik het laten opschrijven?”, vroeg Joe voorzichtig.
“Daar doen wij hier niet aan maar komt u maar met mij mee”, zei de ober.
‘Gelukkig komt het nog goed’, dacht Joe. Hij werd naar de keuken gebracht.
“U kunt uw rekening van 100 dollar niet betalen dus dan mag u afwassen. Veel plezier”, zei de ober.
Met tegenzin ging Joe aan het werk en pas ver na sluitingstijd had hij zijn rekening voldaan. Naar huis rijdend nam de jonge Cartwright zich voor om zijn familie nooit meer mee uit eten te nemen.