DE THUISKOMST VAN VICKY
De voorman, Candy Baker, haalde uit de stallen de twee meest geschikte paarden en leidde ze naar de wagen. Zorgvuldig bond hij de dieren hier aan vast.
Toen dat gebeurd was ging hij naar zijn baas toe.
“Mr Holmes, het rijtuig staat klaar”, melde Candy.
Rancher John Holmes stond op en liep met hem mee naar buiten.
“Ik ga mijn dochter ophalen. Let jij op de boel”, antwoordde John.
Hij klom op de bok en stuurde de paarden naar het station.
De wagen werd voor vele doeleinden gebruikt, maar meestal om het vrouwelijk gezelschap te vervoeren. Bijvoorbeeld voor een ritje naar de stad en op zondag naar de kerk. Of zoals in dit geval iemand van het station te halen.
De ranch van John Holmes lag bij een woestijn in het zuiden van New Mexico. De dichtstbijzijnde stad was Touch Stone. Het was een rustig stadje waar misdaad nauwelijks plaatsvond. Daarom had John zijn dochter van kostschool gehaald om haar in de stad verder te laten leren.
Bij het station aangekomen zag de rancher dat de trein van twee uur nog niet gearriveerd was. Hij sprong van de wagen en liet de paarden staan. Hierna liep hij het perron op. Wachtend op de trein dacht John aan zijn tienjarige dochter die sinds haar achtste op kostschool had gezeten en nu voorgoed thuiskwam. De voormalige huishoudster van John, Claire Willis, had er destijds voor gezorgd dat Vicky naar die school ging. Nu er een nieuwe huishoudster op de ranch was en zij wel bereid was om te helpen John’s dochter op te voeden keerde ze weer terug naar huis.
Eindelijk kwam de trein het station binnenrijden. Weliswaar een kwartier te laat maar dat was vrij normaal. Eerst zag John zijn dochter niet omdat alle volwassenen de trein uitkwamen en haast hadden om het station te verlaten. Pas toen het perron weer leeg was zag de rancher zijn dochter staan. Een conducteur had haar bagage op het perron gezet en daarna het meisje zelf.
“Victoria”, riep de rancher tegen haar.
Vicky herkende haar vader en rende naar hem toe. John pakte haar blij lachend op en kuste het meisje op beide wangen.
“Kom meid. We gaan naar huis” , zei de rancher.
Hij zette haar op de grond en pakte haar bagage. Samen liepen ze naar de wagen. Vicky klom er zelf op. John zette de bagage erin en klom naast zijn dochter op de bok.
Candy liep de keuken in en vroeg aan de Mexicaanse huishoudster Rosa:“Is de welkomsttaart
voor Miss Vicky al klaar?”
“Si. Wat vind je ervan?”, vroeg ze op haar beurt.
De voorman glimlachte en zei terwijl hij naar de taart keek:“Het is toch zonde om hem aan te snijden en op te eten. ”
Rosa had de taart in de vorm van een beer gemaakt en hem prachtig versierd. Op de taart stond te lezen: WELKOM THUIS VICKY.
John en Vicky waren het erf opgereden.
“We zijn thuis schat”, zei de rancher toen hij de wagen voor de deur had geparkeerd.
Hij klom er van af en zette zijn dochter op de grond. Candy en Rosa kwamen naar buiten.
De voorman riep met opgewonden stem:“Miss Vicky! ”
“Candy!”, riep het meisje en ze rende naar hen toe.
De voorman en Rosa kregen allebei een hartelijke begroeting.
Met behulp van Candy en Rosa zorgde John ervoor dat Vicky thuis opgroeide tot een gelukkige en beeldschone jongedame.