Nadat hij zijn geliefde Betsy Kent had gered en zij hem een zalige maaltijd had beloofd ging Hoss Cartwright fluitend naar huis in het gezelschap van zijn neefje Mitch en de boodschappen. Natuurlijk had de jongste Cartwright weer zijn mening klaar en schroomde hij niet om dat bekend te maken.
“Oom Hoss, je moet écht gek op haar zijn met je gedrag”, zei Mitch droog.
Hoss stopte met fluiten en keek zijn neefje aan.
“Mitchy, ik zie dat je nog erg veel moet leren. Miss Kent is de liefste van de hele wereld”, zei hij.
“Dat kan wel zijn maar als jij je zo gedraagt als je verliefd bent zoals jij nu doet blijf ik liever alleen”, reageerde Mitch.
Hoss zuchtte diep en zweeg.
Eenmaal thuisgekomen nam Hoss onmiddellijk een uitgebreid bad.
Terwijl zijn zoons Adam en Little Joe de boodschappen binnen brachten vroeg Ponderosa eigenaar Ben Cartwright aan zijn kleinzoon:“Mitch, je gaat me toch niet vertellen dat je oom in Virginia City is achtergebleven?”
“Nee, maar hij heeft Miss Betsy Kent gered en ze heeft aangeboden voor hem te koken. De hele weg naar huis was hij opgewekt aan het fluiten. Volgens mij is er iets mis met oom Hoss”, antwoordde de jongen.
Hij ging naar zijn hond Cody en ging met hem spelen. Ben zuchtte en ging op de veranda de krant lezen.
Na twee uur gebadderd te hebben was Hoss super schoon. Hij deed zijn schoonste kleding aan en ging toen naar beneden. Adam en Joe zagen hun broer komen en konden hun lachen niet inhouden.
“Waarom moeten jullie nu weer lachen?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Wel, Mitch heeft ons verteld over wat er in de stad gebeurde. Eet smakelijk. Wat Miss Betsy ook in elkaar mag flansen voor jou”, antwoordde Adam.
“Jullie zijn gewoon jaloers omdat ik wel een etentje heb en jullie nooit!”, zei Hoss.
“Hop Sing kookt zalig eten voor ons en jouw meisje misschien niet”, reageerde Joe.
Hoss antwoordde niet en ging weg.
In Virginia City was Betsy al druk bezig met koken. Omdat ze wist dat Hoss een grote eter was had Betsy een flink aantal boodschappen gedaan. Ze wachtte met smart op haar droomprins.
Hij kwam dan ook niet veel later. Uit de tuin van de Ponderosa had Hoss stiekem wat bloemen geplukt om aan Betsy te kunnen geven. Hoss stopte zijn paard en bond hem vast. De geur van het warme eten was buiten al te ruiken. Bij de voordeur meende hij de geur al te herkennen. Hoss klopte op de deur want er was geen bel. Betsy deed open en nam meteen het bosje bloemen in ontvangst.
“Dat had je niet hoeven doen”, zei ze verlegen.
“Ze komen uit onze eigen tuin”, verontschuldigde Hoss zich.
“Kom verder”, zei Betsy.
In de woonkamer ging Hoss alvast aan tafel zitten en dacht:‘MMM…Gebraden eend, bataten en zelfgemaakte appeltaart…’ Hij kon niet wachten totdat het op tafel stond. Betsy kwam hem gezelschap houden. Een tijd werd er niets gezegd totdat er zwarte rook uit de keuken kwam.
Betsy sprong op en riep:“@#$%^&*!”
“Dat zegt een dame toch niet?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Ik ben dan ook geen dame zoals die Abigail Jones!”, antwoordde Betsy terwijl ze naar de keuken rende.
Maar het was al te laat. Al het eten was zwart verbrand.
Toen de schade bekeken was zei Betsy:“Hoss, het spijt me dat ik niet kan koken. Maar ik heb nog wel brood, beleg en koffie.”
“Meid, dan eten we dat toch. Elke maaltijd met jou is voor mij een koningsmaal”, zei Hoss.
Zo werd het toch nog gezellig en Hoss verzweeg voor zijn broers en neefje wat er gebeurd was.