Al een poos zat Adam Cartwright te wachten. Omdat hij wist dat Abigail Jones les gaf bleef hij op veilige afstand. De lerares was nog altijd smoorverliefd op de oudste Cartwright jongen maar hij had zijn hart al weggegeven aan de (stief)moeder Sally van zijn kinderen, Mitch, Pam en Rose.
Vanaf de rots had Adam goed uitzicht op de school die even buiten Virginia City gebouwd was. Hij wist wanneer de school uitging maar nu was het allang tijd en nog was de school dicht.
In de klas vroeg Abigail:“Onze school is uitverkoren om mee te doen met een honkbaltoernooi. Heeft er iemand zin om mee te doen?”
Mitch Cartwright zei direct:“Miss Jones, ik doe mee.”
“Ik ook”, zei zijn tweelingzus Pam.
“Meiden gaan niet honkballen. Dat is alleen voor jongens”, snauwde Trudy Willis.
“Dat maakt niet uit want het gaat om de school en niet of het team alleen uit jongens of meisjes bestaat”, antwoordde Abigail.
“Wel Trudy, jij en je broer kunnen toch wel meedoen aan dat toernooi”, zei Mitch.
“Hoe dan? Ik ga niet honkballen”, zei Trudy statig.
“Een honkballer moet de bal wegslaan met een knuppel. En daar hebben we jou en je broer voor nodig”, antwoordde de jonge Cartwright.
De hele klas behalve de Willis kinderen en Abigail lachte.
“Zo is het genoeg, Mitchell Jonathan Cartwright! Het is vrijwillig om mee te doen. Denk er maar over na en vraag thuis of je mee mag doen. Dan hoor ik het morgen. Tot morgen”, zei de lerares.
De kinderen stormden de school uit.
Lopend naar hun paarden zei Mitch:“Zus, ik weet zeker dat papa ons zal helpen trainen met het team.”
“Dat zal Missy Ab vast wel erg leuk vinden”, reageerde Pam.
“Maar mam niet”, antwoordde Mitch.
Ze stegen op en reden naar de rots waar hun vader nog steeds zat te wachten.
“Waarom zijn jullie zo laat?”, vroeg Adam terwijl hij op zijn paard steeg.
“Missy Ab kwam met de mededeling dat onze school aan een honkbaltoernooi mee mag doen. Wij hebben ons er al voor opgegeven”, vertelde Mitch.
“Wil jij ons trainen?”, vroeg Pam hoopvol.
“Ik wil het best doen maar ik vrees dat je moeder het niet erg leuk zal vinden. Vooral omdat Miss Jones er ook bij zal zijn”, reageerde Adam.
“Ze rekent er vast op dat jij de trainer wordt”, zei Mitch lachend.
“Dat is iets wat ik met je moeder zal moeten bespreken”, zei Adam.
“Je zou de lerares er anders erg gelukkig mee maken”, reageerde zijn dochter.
“En je moeder doodongelukkig”, was het antwoord van Adam waardoor de tweeling zeker wist dat hun vader hen niet zou helpen.
“Je kunt het toch allicht met haar bespreken?”, vroeg Mitch smekend.
Ook zijn zus keek haar vader smekend aan.
“Goed dan. Jullie winnen”, zei Adam uiteindelijk.
Tevreden reden ze naar huis.
Ondertussen liep Abigail naar huis en ze kreeg een geweldig idee. ‘Waarom haal ik Adam Cartwright niet over om de kinderen te trainen voor het honkbalteam? Zijn kinderen zijn dol op hem en honkbal. Bovendien zijn ze er nog goed in ook.’ Het idee gaf Abigail een goed gevoel. Ze wist wel dat Adam zeer gelukkig getrouwd was maar dat kon haar niets schelen.
Op de Ponderosa stond Sally haar man en kinderen al op te wachten.
“Sorry schat dat we zo laat zijn maar Missy Ab hield de klas op door er over te beginnen dat haar school meedoet met een honkbaltoernooi. En twee van haar leerlingen willen dat ik het team ga coachen”, zei Adam terwijl hij afsteeg.
“Het is niet erg want ik wacht graag op je”, antwoordde Sally.
Adam kuste zijn vrouw hartstochtelijk.
“Jij gaat gewoon dat team coachen want ik weet toch wel dat je bij me blijft. Wat die Abigail Jones ook probeert”, zei Sally.
“Maak je maar geen zorgen want ik verlaat jou en de kids écht niet voor haar. Mocht ze dat soms denken”, verzekerde Adam haar.
“Als je het probeert neem je maar de kinderen mee. Dan is ze je zo beu”, waarschuwde Sally.
Adam wist genoeg.
Die avond kregen de Cartwrights bezoek. De kinderen sliepen allemaal dus alleen de volwassenen waren in de woonkamer.
Abigail Jones viel meteen met de deur in huis door tegen Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright te zeggen:“Ik kom voor Adam Cartwright!”
“Kom binnen, Miss Jones”, zei de rancher.
Abigail kwam binnen en zag niet alleen Adam en zijn vrouw maar ook hun familieleden Hoss en Little Joe en Betsy die bij Hoss hoorde.
“Adam, ik kwam om te vragen of jij het jeugdhonkbalteam wil trainen voor dat toernooi”, zei Abigail.
“Dat wil ik wel maar op 1 voorwaarde”, zei Adam.
“En dat is?”, wilde de lerares weten.
“Dat de kids op mijn manier trainen. Eventueel met behulp van mijn broers”, antwoordde de oudste Cartwright jongen.
Abigail slikte want dit had ze niet verwacht. Toch bond ze in.
“Dat is goed”, zei ze.
“Prettige avond verder Miss Jones”, zei Adam.
Abigail verliet zwaar beledigd het ranchhuis en ging terug naar huis. Hoss, Joe en Candy wilden maar al te graag helpen met de training van de kids.
Adam zei:“Ik kan jullie hulp zeer goed gebruiken. Vooral als Missy Ab in de buurt blijft.”
“Doordat jij het team traint wordt ze nog verliefder op je”, zei Hoss lachend.
“Kan dat dan nog?”, vroeg Joe plagend.
“Morgen na school gaan we de kids onder handen nemen”, zei Adam.
De broers en Candy stonden bij de school te wachten op de kinderen.
“Kinderen, ik heb goed nieuws over ons honkbalteam. Er is een trainer gevonden in de persoon van Adam Cartwright”, zei Abigail.
Mitch en Pam keken elkaar verbaasd aan.
“Goh, dan mag hij dat dan toch doen van mam”, zei Mitch.
“Dan worden jullie toch voorgetrokken op ons”, zei George.
“Dat zal écht niet gebeuren”, reageerde Pam.
“We gaan nu naar buiten om te trainen”, zei de lerares.
In een mum van tijd was iedereen buiten.
“Zus, onze ooms zijn er ook bij”, zei Mitch.
“Dan hebben we zeker genoeg knuppels”, merkte Pam op.
“Kids, hier komen”, riep Adam.
De kinderen kwamen en gingen bij hem zitten.
“We gaan serieus trainen. Eerst gaan jullie twee rondjes langs het schoolplein rennen”, zei Adam.
De kinderen renden langs het schoolplein.
Na de warming-up zei Adam:“Iedereen krijgt de kans om zich in het team te spelen. Een voor een gooien jullie een aantal ballen naar Hoss. Hij is de catcher.”
Hoss nam zijn positie in en kreeg elke leerling tegenover zich. Adam merkte al snel wie wel wilde spelen en wie niet. Abigail stond toe te kijken en zag dat ook. Tot haar grote opluchting wilde de Cartwright tweeling wél spelen zodat Abigail geen last van ze had.
Spoedig had Adam het team bij elkaar.
“Alleen hebben we nog een catcher nodig. Chipper, kom hier”, zei hij tegen een vriendje van Mitch.
De jongen kwam en keek de coach vragend aan.
“Mitch, jij gooit een bal naar Chipper. Chipper, jij vangt de bal”, zei Adam.
De vriendjes deden dat en het was de perfecte combinatie. George zag dat en werd witheet. Hij stormde op Adam af.
“Mr Cartwright, waarom mag dat joch wel vangen en ik niet? Ik ben toch veel beter”, zei George.
“Chipper toont wel interesse om te spelen en jij niet dus dan is de keuze niet zo moeilijk”, antwoordde Adam.
George ging het schoolgebouw in en kreeg gewoon les, net als zijn zus en hun vriendjes.
Elke dag werd er getraind en Adam had veel vertrouwen in het team. Iedereen keek dan ook uit naar het toernooi. Tevreden zat Adam toe te kijken hoe de kinderen aan het honkballen waren. Zonder enige moeite haalde hij er de twee meest getalenteerde spelers uit.
Op een middag zat Abigail thuis na te denken. Het was weliswaar haar plan geweest om met het honkbalteam te beginnen en daarbij Adam Cartwright te strikken als coach maar het liep geheel anders dan ze had verwacht en gedacht. Ze hoopte dat hij meer bij haar zou zijn. Maar zijn vrouw Sally was er steeds bij. Ze stond hun geluk in de weg. Toch nam het schuldgevoel toe bij Abigail. Ze trok de stoute schoenen aan en ging naar de ranch.
Op het erf zaten de Cartwrights te praten over het komende toernooi.
“Wij gaan toch wel winnen omdat we gewoon de beste zijn”, zei Mitch.
“Dat zijn jullie zeker. Maar er kunnen ook teams bij zitten die misschien nóg beter zijn”, zei Hoss.
“Zou je denken?”, vroeg Pam.
Haar grote oom knikte. Toen zagen ze Abigail komen.
“Komt ze voor ons of voor onze coach?”, vroeg Mitch.
“Haar kennende zal ze je vader wel moeten spreken”, antwoordde Joe.
Abigail stopte haar rijtuig en stapte uit.
“Hallo iedereen. Is Adam er ook?”, vroeg ze.
“Hij is binnen”, zei Hoss.
De lerares ging meteen naar binnen.
“Adam, kan ik je even spreken? Het is zeer belangrijk”, zei ze met de deur in huis vallend.
“Natuurlijk. Wat is er?”, vroeg hij.
“Ik heb tegen jou gelogen”, bekende Abigail meteen.
“Hoe bedoel je?”, vroeg Adam verbaasd.
“Er is helemaal geen honkbaltoernooi georganiseerd. Ik verzon het gewoon om meer bij jou te kunnen zijn. Maar ik had er niet op gerekend dat je vrouw erbij zou zijn. Er is al een andere lerares en ik vertrek nadat ik het de kinderen morgen heb uitgelegd. Het spijt me”, zei Abigail.
“Dus je hebt niet alleen mij bedrogen maar de kinderen ook voorgelogen? Ze vertrouwden jou en nu blijkt dat jij dat misbruikte. Denk maar niet dat de kids je het zullen vergeven. De mijne in elk geval niet. Als ze willen blijf ik hen trainen want ze vinden het leuk en wij ook. Verdwijn nu maar voordat Sally thuiskomt”, reageerde Adam.
Abigail verdween en het was meteen voorgoed.
Hoewel het toernooi niet doorging bleef Adam met de kids honkballen en ze waren snel over de teleurstelling heen.