In Virginia City werd al een paar weken reclame gemaakt voor paardenraces. Zoals gewoonlijk hoorden de Cartwrights er ook van. Vooral de 2 jongste Cartwright broers, Hoss en Little Joe, kregen dollartekens in hun ogen toen ze hoorden wat de hoofdprijs was.
“Hoss, we doen allebei mee met die paardenrace. Dan hebben we meer kans op die hoofdprijs van 100 dollar”, zei Joe.
“We doen mee maar wel ieder voor zich. Want ik weet precies hoe jij bent. Ik win en jij pikt 99 % van mijn geldprijs in”, reageerde Hoss.
Met tegenzin zei Joe uiteindelijk:“Goed dan. We doen het wel op jouw manier.”
Ze liepen naar het inschrijfbureau en troffen daar deputy Clem Foster aan.
“Clem, wat doe jij hier?”, vroeg Joe verbaasd.
“Ik ben aangewezen om er op toe te zien dat alles inclusief de inschrijvingen eerlijk verloopt. Wat komen jullie hier doen?”, vroeg de deputy op zijn beurt.
“We komen ons inschrijven voor de paardenrace op 30 mei”, zei Hoss.
“Welke race? Die voor de kinderen of de volwassenen?”, vroeg Clem plagend.
“Die van de volwassenen race natuurlijk. Over die race voor de kinderen gesproken: als ons neefje Mitchy mee wil doen mag dat dan? Ik bedoel hij is mank en rijdt met een aangepast zadel”, zei Hoss.
Clem antwoordde:“Natuurlijk mag Mitch meedoen als hij wil. De enige regel is dat het paard gezadeld moet zijn.”
“Bedankt. Dan kun je ons allebei inschrijven”, zei Joe.
Clem schreef hun namen op en inde het entreegeld. Tevreden gingen de broers weer naar huis.
Op de Ponderosa zat Adam Cartwright buiten op de veranda met zijn zesjarige zoon Mitch.
“Wat een rust zeg nu oom Hoss en oom Joe weg zijn”, zei Mitch.
“Zeg dat wel. Laten we er zoveel mogelijk van genieten nu het nog kan”, antwoordde zijn vader.
Hij wist dat als zijn jongere broers er waren het gedaan was met de rust. Vader en zoon kregen gezelschap van de Ponderosa eigenaar Ben Cartwright en hun hond Cody.
“Verbeeld ik me het of is het écht zo rustig?”, vroeg Ben.
“Nee, het is echt zo want uw twee grote belhamels zijn weg”, antwoordde zijn oudste zoon Adam.
“Wat doe jij hier dan nog?”, vroeg Ben plagend.
“Erg leuk pa”, zei Adam.
Mitch kreeg alle aandacht van Ben en Adam.
Op een gegeven moment kwamen Hoss en Joe het erf oprijden.
“Papa, het is weer gedaan met de rust”, riep Mitch.
Ben en Adam zaten te lezen en begrepen wat de jongen bedoelde. Hoss en Joe stegen af en liepen naar hun vader en broer.
“Pa, Adam, we hebben goed nieuws voor jullie”, zei Joe in zijn handen wrijvend.
“Laat me raden: jullie gaan samenwonen in een hutje op de hei zodat Mitch in alle rust kan opgroeien tot een keurige jongeman”, zei Adam.
“Erg leuk Adam. We blijven fijn hier wonen. Nee, we doen mee met de paardenrace op 30 mei. De hoofdprijs is 100 dollar”, zei Hoss.
“Interessant”, zei Ben.
“Er wordt ook een kinderpaardenrace gehouden”, zei Joe.
Mitch hoorde dat en kwam met Cody naar de veranda.
“Papa, mag ik meedoen met Caramel? Je weet hoe snel hij is”, zei Mitch hoopvol.
“Als jij het écht wil mag het van mij”, antwoordde Adam.
Mitch knikte.
“Hij mag meedoen. Ook al heeft hij een aangepast zadel. We hebben het nog expres gevraagd aan Clem die over de inschrijvingen gaat”, zei Hoss.
“Dan gaan we jou maar inschrijven”, zei Adam.
Ze pakten hun paarden en reden naar Virginia City. Hoss en Joe brachten hun paarden naar de stal om ze te verzorgen.
Er hadden meer mensen zich ingeschreven voor de race voor volwassenen. Maar dat was ook zo voor de kinderrace. Zo ook Jason Harris, de aartsvijand van Mitch.
Hij verkondigde vol trots:“Er doet niemand anders mee met de kinderpaardenrace dus het geld is voor mij!”
“De eerste prijs is geen geld maar een beker”, zei Clem.
“Wat heb je nou aan zo’n stomme beker? Dan doe ik liever niet mee”, antwoordde Jason.
“Dat moet je zelf weten”, zei Clem.
Hij zag toen Adam en Mitch komen en wist genoeg. Jason zag hen ook komen en ging naar huis. Adam en Mitch stopten bij Clem en stegen af.
“We hoorden dat er ook een kinderpaardenrace gehouden wordt. Deze jongen wil graag meedoen”, zei Adam.
“Dat kan. Er is maar 1 inschrijving voor de kinderpaardenrace”, zei Clem.
“Toch niet die Jason Harris?”, vroeg Mitch ongerust.
“Helaas wel. Hij loopt te verkondigen dat hij gaat winnen omdat niemand anders meedoet. Maar nu jij meedoet zal hij dat niet leuk vinden”, antwoordde Clem.
Hij schreef de jonge Cartwright in en Adam betaalde het entreegeld.
Dagen gingen voorbij en de dag van de races kwam dichterbij. Mitch trainde serieus voor de race maar dat deden zijn ooms ook.
30 Mei 1869.
Heel Virginia City maakte zich op voor de feestdag en vooral de races. Juliet Harris, de moeder van Jason, trok alle aandacht door ruzie te zoeken met iedereen. Dat was totdat deputy Clem optrad.
“Ik heb ook het recht om hier te zijn”, zei ze.
“Jawel, maar dat betekent niet dat je met iedereen ruzie moet zoeken. In de cel is er nog genoeg ruimte voor je”, antwoordde Clem.
Juliet beloofde beterschap en liep statig door.
De race voor de kinderen was eerst. Jason zag Caramel staan en kreeg een geniepig idee. Hij liep naar de bruine hengst en sneed een zadelriem voor 3 kwart door. Hierna liep hij terug naar zijn paard. De deelnemertjes stegen op en werden naar de start gebracht door hun begeleiders (Adam en Juliet).
Clem zei:“Klaar? Af!”
Beide jongens gaven hun paarden de sporen en Mitch had algauw en flinke voorsprong. Plotseling kwam hij ter val wat Jason lachwekkend vond. Mitch stond op, sprong op zijn paard en merkte toen dat zijn zadel kapot was. Toch reed de jonge Cartwright door en hij haalde als enige de finish terwijl Jason achterbleef op de plek waar Mitch gevallen was.
“Mitch Cartwright is de winnaar”, riep Clem.
Adam stopte de hengst en merkte toen dat er iets gebeurd was.
“Mijn zadel is kapot. Ik viel halverwege en durf te wedden dat Jason ermee te maken heeft”, zei Mitch.
Adam hielp zijn zoon op de grond en merkte dat Mitch een zere pols had.
“Jij gaat eerst mee naar de dokter voor je pols”, zei Adam.
Ben en Candy zorgden voor Caramel en Cody.
Dokter Paul Martin onderzocht de zere pols.
“Hij is gebroken. Ik zal je pols in het gips zetten en je pols en arm moeten rusten in en mitella”, zei Paul.
Mitch zuchtte diep.
“Nou ben ik natuurlijk weer het mikpunt van alle pesterijen op de ranch”, zei hij.
“Dat zal heus wel meevallen. Bovendien weet jij goed genoeg van je af te bijten”, zei Paul terwijl hij de pols in het gips zette.
Dat wist de jongen ook wel.
Weer terug bij de anderen kreeg Mitch de beker uitgereikt.
“Mitch, je hebt hem eerlijk verdiend”, zei Clem terwijl hij de beker overhandigde.
“Bedankt dep”, zei de jonge Cartwright.
Toen kwamen Juliet en Jason erbij.
“Ík verdien die beker en niet Cartwright!”, zei Jason kwaad.
“Mitch kwam binnen maar jij niet”, antwoordde Clem.
“Jason zei dat alleen hij mee mocht doen met de kinderrace”, zei Matthew Walker opeens.
Iedereen keek naar hem.
“Matthew, hoe weet jij dat?”, vroeg Mitch verbaasd.
“Omdat Joey Taylor ook mee wilde doen maar zijn moeder kon het geld niet missen voor de inschrijving. Daarom zei Jason dat hij niet mee mocht doen”, antwoordde zijn beste vriendje.
“Of is het omdat Joey anders is dan wij?”, vroeg Mitch.
“Joey is een kind dat niet in onze stad thuishoort. Daarom mag hij niet meedoen”, snauwde Juliet.
“Ik mocht wel meedoen en ik ben mank. Of telt dat ook niet?”, vroeg Mitch.
“Ik betaal het geld wel voor Joey en we laten de kids opnieuw rijden”, stelde Adam voor.
“Dan wil ik dat Joey op Caramel rijdt maar dan met een gewoon zadel”, reageerde Mitch.
Clem ging ermee akkoord en Ann Taylor ook. Mitch en Matthew gingen het aan Joey vertellen en die deed mee.
“Als dat achterlijke joch meedoet doe ik niet mee”, zei Jason beslist.
“Jij doet wel mee want die beker is voor ons!”, snauwde zijn moeder.
Adam zadelde Caramel met een nieuw zadel en hielp Joey erop. Met tegenzin steeg Jason op en de tweede kinderrace begon. Opnieuw verloor Jason en deze keer kreeg Joey de beker wél. Maar hij gaf hem al snel aan zijn moeder om met Mitch, Matthew en Cody mee te gaan.
“Adam, hoe kan ik je bedanken? Joey kan niet voor zichzelf opkomen zoals jouw zoon dat wel kan”, zei Ann.
“Het is al goed. Zie het maar als een vriendendienst”, antwoordde Adam.
Wat later begon de race voor de volwassenen. Hier deden Hoss en Joe aan mee. Althans dat was hun plan. Maar ze vonden het zo gezellig in de saloon dat ze het helemaal vergaten. Ben en Candy stonden bij de start maar zagen de broers nergens.
“Mr Cartwright, ik dacht dat Hoss en Joe ook meededen. Maar ik zie ze nergens”, zei de voorman verbaasd.
“Dat dacht ik ook maar ze zijn het kennelijk vergeten”, antwoordde de rancher.
Clem gaf het startschot en de mannen reden weg.
“Wel, dan is uw kleinzoon de enige winnaar vandaag”, merkte Candy op.
“Ik vrees dat Mitch het hen wel flink zal inwrijven als ze hier achter komen”, zei Ben.
“Anders Adam wel”, reageerde Candy glimlachend.
Pas toen de race allang voorbij was kwamen de broers de Silver Dollar Saloon uit.
“Joe, we zijn te laat voor de race. En dat is jouw schuld”, zei Hoss verontwaardigd.
“Mijn schuld? Het is ook jouw schuld”, antwoordde Joe fel.
“Fijn gereden oom Hoss en oom Joe?”, vroeg Mitch aan hen op dat moment.
De broers keken eerst elkaar verbaasd aan en toen naar hun neefje.
“Mond dicht Mitchy! Je gaat me toch niet vertellen dat jij wél gereden hebt?”, vroeg Hoss.
Mitch knikte en vertelde wat er allemaal gebeurd was.
“Jason Harris kreeg precis wat hij verdiende! Jij en Joey verdienen die beker veel meer dan hij”, zei Joe.
Door dit nieuws was hun kwade bui weer voorbij.
“Wie heeft eigenlijk de race voor volwassenen gewonnen?”, vroeg Hoss.
“Jullie in elk geval niet”, zei Matthew.
De vriendjes lachten maar de broers vonden het niet leuk.
“Matthew, Mitch en Joey, gaan jullie mee pannenkoeken eten?”, vroeg Dan Walker, de vader van Matthew.
“Natuurlijk maar waarom?”, vroeg Matthew verbaasd.
“Omdat ik de race gewonnen heb en jullie op pannenkoeken trakteer”, was het antwoord.
“Mag Cody ook mee?”, vroeg Mitch hoopvol.
“Waarom niet? Zolang jouw grote oom maar niet meekomt”, zei Dan.
Hij nam de kinderen en hond mee naar zijn vrouw voor de heerlijke maaltijd.
“Joe, ik vrees dat we dit nog heel lang zullen moeten aanhoren. Biertje?”, vroeg Hoss.
Joe knikte en ze gingen terug naar binnen.
Pas heel laat kwamen de Cartwrights thuis van een leuke dag voor een paar en voor de anderen een rampdag.