24 December
Mark Jenson kwam zijn gasten uit Amerika ophalen in Rotterdam. Hij wachtte bij het station omdat de jongens met een bus vanaf het vliegveld kwamen.
“Hallo pa”, zei Mitch glimlachend.
Mark bekeek zijn schoonzoon en vroeg:“Wat is jou overkomen?”
“Van de trap gevallen door een speelgoedbeer in de B&B. Ik heb loopgips en een schoen er omheen”, antwoordde Mitch.
Tim rende naar zijn Nederlandse opa en kreeg een warme begroeting. Ook Matthew werd hartelijk welkom geheten. Ze gingen vlug weg.
Bij hun gastgezin thuis vertelde Mitch hoe hij zijn enkel had gebroken. Matthew en Tim brachten de bagage naar hun kamers. Daarna kwamen vader en zoon weer naar beneden.
Matthew gaf Diana een plat pakje en zei:“Ik moest je dit geven namens Lisa.”
Diana pakte het uit en zei vol ontroering:“Wat een schatje is Amy toch. Bedank je schoonzus voor de foto.”
“Dat zullen we doen. Amy is een schat maar ook een handenbindertje”, zei Mitch.
Amy was 1½ jaar oud en de dochter van Lisa, de zus van Mitch.
Diana zette de foto op de schoorsteenmantel. Hierna ging ze koffie zetten.
Tijdens de koffie en cake brachten de Cartwrights de Jensons op de hoogte en andersom.
“Ik zal jullie straks bij het Poorthuys afleveren en kom jullie daar ook weer ophalen vanavond”, zei Mark
Diana pakte hun jaarkaarten en gaf ze en 15 euro aan Mitch.
“Breng voor vanavond cupcakes mee voor bij de anijsmelk”, zei ze.
“We zullen proberen er aan te denken”, zei Mitch plagend.
Matthew pakte wat ze nodig hadden en deed het in zijn rugzak.
“Heel veel plezier en tot vanavond jongens”, zei Diana toen de Cartwrights weggingen.
Mark zette zijn gasten af bij het pad bij het Poorthuys.
“Jongens, heel veel plezier. Ik ben hier rond half 9”, zei hij.
“We zullen er zijn en eten wel in het park”, zei Mitch.
Matthew pakte de rugzak en keek Tim aan.
“Jij wilt vast niet mee naar het park?”, vroeg Matthew plagend.
“Natuurlijk wel. Ik zal bij jullie blijven”, zei de jongen.
Ze liepen langzaam naar het park omdat Mitch hen anders niet bij kon houden. Hij liep op krukken met een gebroken linkerenkel.
“Gaan opa en oma niet met ons mee naar het park?”, vroeg Tim opeens.
“Morgen gaan ze met ons mee om mijn verjaardag te vieren. En we eten dan ’s avonds bij Polles Keuken”, antwoordde Mitch.
In het Huis van de 5 zintuigen keek Tim naar boven en hij zag de glas in lood afbeeldingen.
“Kijk eens naar boven jullie”, zei de jongen.
Zijn ouders keken en zagen ook de glas in lood afbeeldingen. Matthew nam van allemaal een foto. Daarna gingen de Cartwrights het park in.
Direct nadat de Cartwrights binnen waren zag Tim als 1e Aquanura en Fata Morgana.
“Kijk daar eens”, riep hij enthousiast, wijzend op de 2 attracties.
De jongen rende erheen, gevolgd door Matthew. Mitch hobbelde er in zijn tempo achteraan.
“Mooi is het hier hé?”, vroeg Tim terwijl Matthew hem omarmde.
“Het is hier zeker mooi”, antwoordde zijn vader.
Mitch was er intussen bij gekomen.
“Vanavond is het nog mooier als het donker is”, reageerde hij.
Dat wisten ze allemaal.
Na een poosje zie Mitch op plagende toon:“Matt, ga je mee lekkere warme chocolademelk drinken? Dan laten we Tim hier en nemen we hem vanavond wel mee naar huis.”
“Goed idee. Tot vanavond Tim”, zei Matthew.
“Ik ga meteen mee met jullie. Anders verdwalen jullie nog in het Sprookjesbos”, reageerde hun zoon.
Via een verkorte weg door het Sprookjesbos kwamen de Cartwrights bij Het Witte Paard.
“Mitch, jij gaat zitten. Tim en ik halen wel wat voor ons”, zei Matthew.
Zijn echtgenoot knikte en zocht een rustig plekje op. Tim gaf de rugzak aan zijn vader en ging toen Matthew achterna.
Matthew zei:“Tim, jij gaat 3 cupcakes halen. Ik doe de chocolademelk wel.”
“Wel in die speciale bekers”, zei zijn zoon.
“Natuurlijk in die speciale bekers”, was het antwoord van Matthew.
Tim pakte 3 cupcakes en volgde zijn vader naar de kassa. Matthew betaalde en samen met Tim liep hij naar Mitch toe.
“Papa, kijk eens wat een mooie beker met deksel. En we mogen ze mee naar huis nemen”, zei de jongen.
Mitch bekeek de beker en antwoordde:“Dat is inderdaad een mooie beker voor je collectie. Thuis maken we ze wel schoon.”
De heren lieten zich de chocolademelk en cupcakes zeer goed smaken.
“Wat gaan we nu doen?”, vroeg Matthew na de traktatie.
Tim bekeek de plattegrond en antwoordde even later:“We gaan het Anton Pieckplein bewonderen. En daarna naar Carnaval Festival.”
Matthew pakte de rugzak en gaf hem aan Tim.
Matthew fotografeerde alles van het Anton Pieck Plein. Maar ook Mitch en Tim werden door hem op de gevoelige plaat vastgelegd.
“Het is net alsof je in een geheel andere wereld bent”, zei Tim opeens.
“Dat ben je in feite ook. Even weg van de echte wereld”, reageerde Mitch.
Matthew zei:“Vanavond is het hier ook erg mooi als alle lichten branden.”
“Zou je het kunnen filmen zodat ze het thuis ook kunnen zien?”, stelde Mitch voor.
“Natuurlijk kan en zal ik dat filmen”, zei zijn echtgenoot.
Hij keek zijn zoon aan en vroeg:“Tim, ga je mee en poppen wereldreis maken?”
“Ik ga meteen mee”, zei de jongen.
Ze liepen in een rustig tempo naar het Carnaval Festival plein waar een bankje vrij was.
“Ik wacht hier wel op jullie. Veel plezier”, zei Mitch terwijl hij ging zitten.
Tim legde de rugzak neen en ging met Matthew Carnaval Festival in. Mitch pakte zijn tekenspullen en maakte in de tussen tijd wat schetsen van de omgeving van het plein. Toen hij daar tevreden over was deed Mitch de rugzak om en ging hij Jokie’s Wereld in.
Terwijl Matthew en Tim bij Carnaval Festival waren verbleef Mitch in de souvenirwinkel Jokie’s wereld. Hij zag een beer met een rood truitje en sjaal om.
Mitch hobbelde naar de kassa en vroeg aan de verkoopster:“Ik wil voor mijn zoon een beer met een rood truitje. Zou u die voor mij willen pakken?”
“Natuurlijk. Wacht maar even hier”, zei ze.
De verkoopster pakte de beer en deed hem in een tasje waarna Mitch betaalde. Tevreden ging hij naar buiten om op een bankje te wachten op zijn man en zoon.
Na een bezoek aan Monsieur Cannibale kwamen Matthew en Tim weer bij Mitch.
“Tim, ik moest je dit geven van de Kerstman”, zei Mitch.
Hij gaf de plastic tas. Tim nam hem aan en keek erin.
“Bedankt papa. Deze beer had ik nog niet”, zei Tim verheugd.
“Zullen we naar de Pagode gaan en dan via Symbolica ergens iets gaan eten?”, stelde Matthew voor.
Dat voorstel werd door de anderen direct aangenomen. Matthew nam de rugzak bij zich.
Onderweg genoten de Cartwrights van alles wat ze zagen en hoorden. Vooral toen het schemerig begon te worden vond Tim het schitterend.
Vanuit de Pagode nam Matthew veel foto’s van het park. Tim zat naast Mitch en samen genoten ze van de vlucht.
Na het bezoek aan de Pagode gingen de Cartwrights via het Paleis der Fantasie naar een eetgelegenheid.
“Zullen we bij Polle’s gaan eten?”, vroeg Mitch onderweg.
“Nee, dat doen we morgen al. Maar ik weet zeker dat jullie geen zin in poffertjes hebben”, zei Tim uitdagend.
Zijn vaders keken elkaar aan en beiden herkenden de toon in de stem van hun zoon maar al te goed.
“Wel Timothy Cartwright, leid ons dan maar naar ’t Poffertje”, zei Matthew.
Dat deed de jongste Cartwright.
In het poffertjes restaurant bekeken ze de menukaart.
“Tim, bij het kindermenu krijg je een bordje van Symbolica. Wat zou je ervan zeggen als we alle drie zo’n menu nemen en jij ze straks omruilt voor 3 verschillende bordjes voor je collectie thuis?”, stelde Mitch voor.
“Dat doen we”, antwoordde zijn zoon.
Ze gaven de bestelling naar keuze door en nadat 3 bordjes leeggegeten waren ruilde Tim ze om voor 3 verschillende en schone exemplaren.
Weer buiten vroeg Mitch:“Zullen we door het Sprookjesbos naar Aquanura gaan?”
“Goed”, zei Tim.
Het gezelschap stak het spoor over en ging het Sprookjesbos in omgekeerde route in. Tim had al veel geleerd van Matthew wat fotograferen betrof want de jongen nam zelf ook wat foto’s van de Sprookjes. Hij had een oude gsm van Mitch die alleen gebruikt werd voor foto’s maken.
Na een lange wandeling kwamen de Cartwrights weer uit op de Pardoes Promenade. Tim hield Matthew wat tegen terwijl Mitch langs de Hollandse Gebakkraam hobbelde.
“Paps, moeten we geen cadeautje kopen voor papa?”, vroeg Tim op fluisterende toon.
Matthew knikte en zag een leeg bankje staan.
“Mitch, jij gaat hier even uitrusten. Dan gaan Tim en ik wat souvenirs bekijken in de Efteldingen”, zei hij.
“Goed, ik vermaak me wel”, antwoordde zijn echtgenoot.
Hij pakte zijn schetsboek en tekenmateriaal en ging de grote kikker van Aquanura natekenen.
Matthew en Tim gingen naar de souvenirwinkel. Al snel zagen ze iets geschikts voor Mitch.
“Papa tekent toch heel veel. In dit boekje kan hij alles bijhouden wat hij maakt zoals jullie alle gasten bijhouden in de computer”, stelde Tim voor.
“Dat is een uitstekend idee van jou. En dan kopen we er een pen bij in dezelfde stijl”, zei Matthew.
Hij merkte dat zijn zoon het ook wel mooi vond en wist dat zijn schoonouders het al hadden gekocht voor Tim.
“Pak het maar en dan gaan we betalen”, zei Matthew.
Zo gezegd, zo gedaan.
Tevreden gingen de Cartwrights weer naar Mitch toe die nog steeds aan het tekenen was.
Tim had het cadeautje voor Mitch bij zijn beer gedaan en ging met Matthew 3 oliebollen en 5 cupcakes halen.
“Ben je moe?”, vroeg Matthew.
“Best wel. Zou opa ons wat eerder kunnen komen ophalen?”, vroeg Tim op zijn beurt.
“Ik denk van wel. Ik zal hem een sms sturen als we de oliebollen ophebben”, beloofde zijn vader.
Hij was zelf ook moe en wist dat Mitch het ook was.
De oliebollen smaakten heerlijk en toen was het tijd om de watershow Aquanura te bekijken en te beluisteren. Matthew stond toevallig op de perfecte plek om het te filmen, wat hij dus ook deed.
Toen het weer rustig was op het Dwarrelplein stuurde Matthew een sms naar zijn Nederlandse schoonouders om hen wat eerder op te halen. Mark stuurde bericht terug dat hij wegging.
“Over 3 kwartier op de afgesproken plek”, zei Matthew.
Zijn echtgenoot en zoon vonden het best. Ze hadden nog wat last van jetlag en dat begon het gezin nu parten te spelen.
In een rustig tempo gingen de Cartwrights richting Poorthuys waar hun taxi al stond te wachten.
“Hoe was het in het park?”, vroeg Mark.
“Hartstikke leuk en mooi”, antwoordde Tim.
“Fijn dat te horen want morgen gaan we met zijn allen”, zei Mark.
Mitch vroeg onschuldig:“Wat is er dan morgen?”
“Dat zal jij niet weten”, reageerde Matthew.
Mitch schudde van nee. Matthew wist genoeg.
Thuis maakte Diana anijsmelk voor iedereen. De anijsmelk voor Mark, Mitch, Matthew en haarzelf gingen in een gewone beker maar Tim kreeg het in een speciaal voor hem gekochte beker van Roodkapje.
“Laat het je smaken heren”, zei ze toen ze de bekers had neergezet.
Tim zag zijn beker en vroeg:“Oma, mag ik die beker meenemen?”
“Dat mag jij inderdaad. We hebben er voor jou 2 gekocht zodat jij hem hier ook kan gebruiken”, antwoordde Diana.
“Bedankt opa en oma”, zei Tim met stralende ogen.
“Niets is teveel voor onze kleinzoon”, antwoordde Mark.
Na de anijsmelk met cupcakes nam Tim een douche en ging hij daarna slapen.
“Ma, mogen we even de computer gebruiken om alle foto’s en filmpjes over te zetten?”, vroeg Mitch.
“Natuurlijk mag dat. Ga je gang”, zei Diana.
Matthew zette vlug alles over op een USB stick en niet veel later gingen ook hij en Mitch slapen.
25 December
De volgende morgen waren Mitch en Matthew zoals elke morgen vroeg wakker.
“Schat, van harte gefeliciteerd met je 27e verjaardag en nog heel veel gezonde jaren met Tim en mij”, zei Matthew.
“Bedankt lieverd”, zei Mitch.
Ze stonden op en gingen zich wassen en aankleden.
“Help jij Tim?”, vroeg Mitch.
“Natuurlijk. Ga jij maar alvast naar beneden”, antwoordde Matthew.
In de keuken waren Mark en Diana bezig met het kerstontbijt.
“Pa en ma, fijne kerstdagen”, zei Mitch terwijl hij ging zitten.
“Hetzelfde en van harte gefeliciteerd met je verjaardag”, zei Diana.
“Bedankt. We hebben helaas geen kerstcadeau voor jullie”, zei Mitch.
Mark zei:“Het feit dat jullie er zijn is al een cadeau voor ons. Tim wordt al zo groot.”
“Ze worden veel te snel groot”, zei hun schoonzoon.
Toen Matthew en Tim ook beneden waren feliciteerden ze Mitch ook.
“Papa, dit krijg je van ons”, zei Tim.
Hij gaf Mitch het pakje. Mitch pakte het uit en was er zeer blij mee.
“Voor je tekeningen administratie”, zei Matthew.
“Bedankt jullie allebei”, zei de jarige.
Toen hij op zijn gsm keek waren er veel appjes gekomen van zijn familie om hem te feliciteren.
Na het ontbijt zei Mitch:“Omdat het vandaag mijn verjaardag is mogen jullie mee naar de Efteling.”
“Dat aanbod accepteren we meteen”, zei Mark.
“Bedankt”, zei Mitch.
Onder de kerstboom lagen 3 pakjes met de namen van 3 Amerikaanse jongens op.
“Oma, zijn die pakjes soms voor ons?”, vroeg Tim.
“Ja. De Kerstman vroeg ons of wij ze aan jullie wilden geven. Pak maar uit zou ik zeggen”, antwoordde Diana.
De pakjes werden uitgepakt en wat zat er in?
“Matt en Tim, we doen deze echt foute kersttruien meteen aan”, zei Mitch.
Dat gebeurde en even later poseerden de Cartwrights in hun Langnek kersttrui voor Mark die er een foto van nam.
“Jongens, jullie staan er schitterend op”, zei Mark toen hij de foto zag.
Diana vond hem ook schitterend. De Cartwrights deelden haar mening.
“Stuur hem maar per app naar opa. Dan zal hij hem wel naar de anderen sturen”, zei Matthew.
Mark stuurde de foto meteen via een appje naar de opa van Mitch en Matthew, Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright. De rancher stuurde meteen antwoord terug:‘Mijn kleinzoons en achterkleinzoon zijn echte fotomodellen.’
“Hoe wisten jullie onze maten?”, wilde Mitch weten.
“We hebben gemaild met jullie ouders. Vandaar dat we het wisten”, bekende Diana.
“Opa en oma, enorm bedankt voor deze mooie maar toch erg foute kersttruien”, zei Tim beleefd.
Niet veel later vertrok het gezelschap naar het park.
In het park trakteerde Mitch iedereen op koffie met een tompouce. Tim nam warme chocolademelk.
“Wat zijn de plannen voor vandaag?”, wilde Matthew weten.
“Straks gaan we eerst naar het Snoephuisje in het Sprookjesbos”, zei Mark.
“Daarna ergens lunchen en vanmiddag gaan we verschillende attracties doen”, zei Diana.
Mitch reageerde met:“En vanavond eten bij Polle’s keuken.”
Deze dagindeling viel bij iedereen in de smaak.
Tim leidde zijn familie via 2 sluipweggetjes bij het kasteel van Doornroosje naar het Snoephuisje.
“Mooi en lekker gebouwd huisje”, zei Mitch.
Hij zag een leeg bankje en ging er meteen zitten. Matthew legde de rugzak naast hem.
“Ik heb een leuke speurtocht voor jullie”, zei Mark.
De Cartwrights keken hun gastheer vragend aan.
“Zoek elke Holle Bolle Gijs in het park en maak er een foto van. Jullie hebben 2 uur de tijd”, zei Mark.
“Ik kan niet mee met Matt en Tim”, zei Mitch.
“We hebben daar al rekening mee gehouden want jij gaat het Snoephuisje natekenen. Je kan daar makkelijk zitten. Dat is tevens het beginpunt van de speurtocht”, antwoordde Diana.
“Dat doen we. Maar wat gaan jullie doen in die 2 uur?”, vroeg Mitch.
“Ze gaan alle achtbanen uit proberen”, was de reactie van Tim.
Iedereen lachte.
“Wij zorgen voor wat extra kerstcadeaus voor jullie. We ontmoeten elkaar weer hier bij het Snoephuisje”, antwoordde Mark.
Zo gezegd, zo gedaan.
Matthew nam zijn fototas, wat geld en gsm mee en ging met zijn zoon de speurtocht maken.
Mitch ging zitten en pakte zijn schetsboek en tekenmateriaal. Daarna zette hij zijn MP3 op om niet gestoord te worden bij het tekenen. Opeens ging zijn gsm. Mitch keek en het was Diana.
“Mitch, zou Tim de puzzel van het Snoephuisje leuk vinden om te krijgen?”, vroeg ze.
“Dat zou hij heel erg leuk vinden. Thuis hebben we die van Raveleijn en Symbolica al”, was het antwoord van Mitch.
“Dan weten wij genoeg. Tot straks”, zei ze en Diana hing op.
Mitch zette zijn gsm uit en ging verder tekenen.
“Tim, jij maakt met mijn gsm de gewone foto’s en ik maak met mijn camera die van Holle Bolle Gijs”, zei Matthew voordat de speurtocht begon.
“Goed paps”, zei de jongste Cartwright.
Tim noemde Matthew altijd paps. Ze zochten naar alle exemplaren van Holle Bolle Gijs.
Toen zijn schoonouders de tekening van het Snoephuisje zagen wist Mitch dat hij nog meer indruk op hen had gemaakt.
“Mitch, dit is echt schitterend gemaakt. Onze complimenten”, zei mark namens zijn vrouw.
“Bedankt”, zei Mitch wat verlegen.
Matthew en Tim kwamen er ook bij.
“We hebben alle Holle Bolle Gijzen gevonden en op de foto gezet”, zei Matthew.
“Dan gaan we nu zalig lunchen bij het Wapen van Raveleijn”, zei Diana.
De ogen van Tim begonnen te stralen toen hij dat hoorde. Mitch pakte zijn rugzak in.
“Pa en ma, jullie gaan vast vooruit met Tim. Ik volg wel met Mitch”, zei Matthew.
“Goed. We nemen jullie tassen mee”, zei Mark.
Zo gezegd, zo gedaan.
Mark, Diana en Tim vonden een tafel met zeer goed zicht op de show. Ze hielden tevens 2 stoelen bezet voor Mitch en Matthew.
Het stel liep in een rustig tempo naar het restaurant. Even buiten het Sprookjesbos zag Mitch het bord ervan staan.
Matthew vroeg aan een voorbijganger:“Zou u een foto van ons bij dat bord willen maken?”
“Natuurlijk. Ga maar zitten”, zei de man nadat Matthew had uitgelegd hoe zijn camera werkte.
Mitch zat aan de rechterkant van het bord en zijn man aan de linkerkant. Na het fotomoment ging het stel naar het Wapen van Raveleijn voor de lunch.
Terwijl het gezelschap genoot van de zalige lunch keken ze meteen naar de show vanuit het restaurant.
Na de lunch stelde Mitch voor: “Zullen we onze tocht voortzetten?”
“Goed. We beginnen met Villa Volta”, zei Mark.
“Ik wacht buiten wel op jullie. Dan kan ik wat tekenen”, reageerde Mitch.
Ze stonden op en gingen naar Villa Volta. Mitch werd bij de uitgang achtergelaten.
Mark, Matthew en Tim bezochten eerst Carnaval Festival en daarna Monsieur Cannibale.
Diana vroeg aan Mitch:“Zullen wij een lekker bakkie met gebak doen?”
“Ik wilde het net voorstellen”, antwoordde Mitch.
Ze liepen naar restaurant Panorama. Omdat het heerlijk weer was besloten ze buiten te gaan zitten.
“Blijf jij maar zitten. Ik haal wel wat”, zei Diana.
Ze ging naar binnen en kwam even later terug met 2x een latte macchiato en 2 een Paddenstoel tompouce.
“Ma, dat is echt zalig”, zei Mitch met lachende ogen.
“Dat wist ik nog van vorig jaar”, zei ze glimlachend.
“Tim vraagt steeds meer naar zijn moeder. Hoe ze was en dat soort dingen”, zei Mitch.
Hij wist dat het een delicaat onderwerp was maar hij wist ook dat hij het zijn zoon enigszins verplicht was.
“We wisten dat deze vragen ooit zouden komen. Vlak na het overlijden van David en Claire kregen we per post een dagboek van Claire over Tim. We hebben er een kopie van laten maken en ook 1 boek over Claire. Je kunt ze meenemen om thuis met Tim te lezen”, antwoordde Diana.
“Dat zal Tim fijn vinden. Hij heeft net als ik dyslexie maar toch leest hij veel.”
“Tim liet ons gisteravond de tekeningen zien die hij had gemaakt in je schetsboek. Hij heeft dus ook het tekentalent van jou”, zei Diana.
Haar schoonzoon knikte.
Algauw was het gezelschap compleet.
“We gaan een tocht maken in de Pagode”, zei Tim.
Na de Pagode gingen ze naar Fata Morgana.
“Gaan jullie maar naar binnen. Ik wacht wel op jullie”, zei Mitch op het Fata Morgana Plein.
Hij nam plaats op een vrij bankje en kreeg de rugzak van Tim. De anderen gingen een vaartocht door 1001 nachten maken.
Matthew en Tim hadden het geluk dat ze helemaal vooraan in de boot kwamen te zitten.
“Tim, hou mijn tas vast. Ik ga proberen de tocht te filmen”, zei zijn vader.
Dat gebeurde en na de tocht had Matthew weer een filmpje gemaakt.
Weer buiten vroeg Tim aan Mitch:“Papa, ga je mee met paps en mij naar Symbolica?”
“Op 1 voorwaarde: dat het niet al te druk is en er niet al te lange wachttijd is”, was het antwoord van zijn vader.
Tim ging ermee akkoord. Ze liepen langs Aquanura over de Pardoes Promenade naar Symbolica.
“Gaan jullie maar. Wij wachten hier wel”, zei Diana.
Matthew gaf haar zijn fototas en rugzak en ging Mitch en Tim achterna. Bezoekers zagen hoe Mitch liep en hielpen hem wat de trappen betrof. Matthew was ook een grote steun voor hem.
De rit was veel te snel voor bij naar de zin van de Cartwrights.
“Zullen we die andere 2 ritten ook doen?”, vroeg Mitch.
Matthew gaf hem een blik van:‘Stel je altijd van die domme vragen?’
De reactie van Tim was:“Zijn we nog niet binnen?”
Dat gebeurde nog 2 keer.
Intussen keken Mark en Diana naar alle bezoekers die voorbij kwamen.
“Even genieten van de rust”, zei Diana.
“Zeg dat wel. Toch vermoeiend 3 Amerikaanse jongens in huis die toch redelijk goed Nederlands spreken”, antwoordde Mark.
“Maar het zijn wel erg leuke en fijne jongens”, zei Diana.
Dat beaamde Mark.
Voor het avondmaal werd Polles Keuken bezocht. Ze waren er rond half 5 en kregen meteen een tafel voor 5 personen toegewezen en ook de menukaart werd uitgereikt.
Mitch zei:“Ik zal de rekening betalen omdat het mijn verjaardag is.”
Een ober kwam om de bestelling op te nemen. Tim was door Matthew op de achterkant gewezen maar durfde er niet om te vragen.
Mark zag dat ook en vroeg:“Ober, mag deze jongen deze 4 menukaarten mee naar huis nemen als souvenir?”
“Natuurlijk mag hij dat. Er zijn 4 kaarten die 1 geheel vormen”, zei de ober.
Hij ging de bestelling doorgeven en kwam even later terug met menukaarten.
“Hier heb je de hele achterkant compleet + een menukaart als aandenken”, zei de ober.
“Bedankt meneer”, zei Tim beleefd zoals hij was opgevoed.
“We nemen ook nog een pak pannenkoekmeel mee zodat jullie ze thuis ook kunnen maken. Plus het pannenkoekboek. Dat betalen wij”, zei Diana.
Hier hadden de Cartwrights geen bezwaar tegen.
“Samen met Lisa voeden we Tim en Amy tweetalig op. In het grote ranchhuis spreken we Engels en in de B&B Nederlands”, zei Mitch.
“En oma Nelly leert ook Nederlands via ons”, zei Tim.
“Die lieve oude dame die bij jullie woont toch?”, vroeg Diana.
Mitch knikte en antwoordde:“Ze is vroeger lerares geweest en geeft nu Tim thuis les. Ook is ze er altijd voor ons.”
Tegen het einde van de dag gingen Mark en Matthew naar de Hollandse Gebakkraam voor oliebollen voor iedereen.
“We hebben ze voor het eerst gegeten in december 2016”, zei Matthew in de wachtrij.
“We eten ze vooral met Oud en Nieuw”, zei Mark.
Matthew zei:“Oom Hoss zou ze meteen opeten. Behalve als er kaas en/of wortel in zit.”
Mark vroeg:“Hij houdt daar zeker niet van?”
“Inderdaad niet”, zei zijn schoonzoon lachend.
Thuis liet Matthew alle foto’s van Holle Bolle Gijs zien. Mark en Diana waren erg onder de indruk van zijn talent als amateur fotograaf.
26 December
Mark zei:“Mitch en Matt, vandaag gaan we met zijn allen naar het park. Maar Diana en ik zorgen voor Tim. Dan hebben jullie ook wat tijd voor elkaar.”
“Dat aanbod is aangenomen. Tim, je luistert wel naar opa en oma en blijft bij hen. Begrepen?”, vroeg Mitch.
“Begrepen papa”, antwoordde de jongen.
Kort erop ging het gezelschap naar het park.
Op het Dwarrelplein bij de ingang.
“We ontmoeten elkaar bij Raveleijn om 16.30 uur. Fijne dag heren”, zei Diana.
“Goed. Jullie ook een fijne dag”, zei Mitch.
Hij en Matthew gingen als 1e naar Symbolica.
“Tim, zullen wij eerst naar die Fabula film gaan en daarna wat lekkers nemen?”, vroeg Mark.
“Goed. Maar ik ben nog steeds bang in het donker”, antwoordde zijn kleinzoon.
“Hou onze hand maar vast”, zei Diana.
Hun kleinzoon knikte.
Ze liepen naar de ingang van de attractie waar ze eerst een grote schildpad tegenkwamen.
“Tim, ik maak een duidelijke foto van deze schildpad zodat jij hem thuis kan natekenen”, zei Mark.
“Dat is goed”, zei Tim.
Dat gebeurde en even later liepen ze langs een fontein in de vorm van een olifantenkop. Ook deze werd natuurlijk gefotografeerd.
Na de voorstelling trakteerde Mark en Diana Tim op een warme chocolademelk met een plak bananen kokos cake.
“Dat ziet er lekker uit”, zei Tim.
“Dat ziet er niet alleen lekker uit. Het is ook lekker”, zei Mark.
De jonge Cartwright probeerde de cake en moest zijn opa gelijk geven.
“Zullen we deze cake vanavond meenemen voor bij de anijsmelk?”, was het voorstel van Tim.
Natuurlijk werd dit voorstel meteen aangenomen.
Bij de souvenirwinkel zagen Mitch en Matthew een bouwdoos van Symbolica.
“Zullen we dit kopen voor onze jongen?”, vroeg Mitch.
“Ik maak er een foto van en betalen we hem. Tim kan hem dan thuis in elkaar zetten. Desnoods met onze hulp”, antwoordde Matthew.
Dat deed hij en de doos ging in de rugzak.
“Op naar de Pagode”, zei Mitch.
Ze liepen maar de Pagode in een rustig tempo.
Na de vliegtocht liepen Mitch en Matthew naar Station De Oost via Baron 1898 waar ze even bleven kijken.
“Mooi gebouwd maar ik ga er echt nooit in”, zei Mitch.
“Ik ook niet. Ga je mee verder?”, vroeg Matthew.
Zijn man knikte.
Bij Station De Oost en De Hongerige Machinist nam Mitch een tafeltje in beslag zodat Matthew 2 lunches kon halen. In vlekkeloos Nederlands bestelde hij 2 porties friet, 2 snacks en 2 flesjes drinken.
Mark en Diana namen Tim mee door het hele park en dus ook naar Ruigrijk. Bij de Game Gallery zag de jongen de fotoattractie Plaetjesmaker.
“Timothy, jij wilt vast niet op een foto van Raveleijn staan”, zei Mark plagend.
“Juist wel. Mag het alsjeblieft?”, vroeg zijn kleinzoon smekend.
“Natuurlijk mag het”, zei Diana glimlachend.
Niet veel later had Tim zijn foto laten maken en voor zijn ouders dezelfde foto in 2 sleutelhangers. Maar ook Mark en Diana hadden er elk 1 genomen.
Natuurlijk ging Tim met zijn grootouders ook naar het Sprookjesbos. Bij het sprookje van De 6 Dienaren bleven ze wat langer staan. Mark, Diana en Tim wisten dat dit een speciale plek was voor Mitch en Matthew.
“Ik wil mijn ouders ook wat geven uit het park als herinnering. Papa werd door paps ten huwelijk gevraagd bij Langnek”, zei Tim.
Mark keek Diana aan en zij knikte.
“Wel jongen, waarom geven wij hen niet het beeld van Langnek voor hun kerst en verjaardagen? We weten wel dat Matt in oktober jarig was maar goed. Dat beeld is te koop bij de Marskramer. Na aankoop breng ik het direct naar de auto”, zei Mark.
Tim ging ermee akkoord. Maar hij had nog een idee.
“We plaatsen het beeld in onze woonkamer zodat iedereen het kan zien. Onze familie dan”, zei de jongen.
Dat vonden zijn grootouders een leuk en goed idee
Na de lunch vroeg Matthew:“Staan er al Laven in je schetsboek?”
Mitch keek en antwoordde:“Nee, geen enkele Laaf.”
“Dan gaan we per stoomtrein naar Marerijk. En vanaf daar naar de Laven. We zoeken een leuke Laaf uit voor jou om na te tekenen, Ik ga ze fotograferen”, zei Matthew.
Ze stonden op en liepen naar de stoomtrein.
Het stel keek rond of ze een leuke Laaf zagen en die waren er genoeg. Het probleem voor Mitch was dat ze vrijwel allemaal binnen zaten.
“Jij gaat zitten bij het Lachhuys. Ik maak foto’s van de bakker Laven en stuur ze per app naar jou”, zei Matthew.
Dat gebeurde en niet veel later zat Mitch eerst het Lachhuys vanaf de bank te tekenen en daarna de bakker Laven. Matthew verkende intussen het hele dorp.
Mitch en Matthew waren rond 16.30 bij Raveleijn. Ze zaten op een bankje te genieten van alles wat ze zagen en hoorden.
Opeens hoorden ze in een luid Amerikaans accent:“Papa en paps.”
“Dat kan er maar 1 zijn en dat is onze Tim”, zei Mitch lachend.
Hun zoon rende naar hen toe en kreeg een zeer warme begroeting.
“Ik ben met opa en oma het hele park doorgeweest. Het was geweldig. We hebben ook nog iets voor jullie gekocht”, vertelde Tim opgewonden.
Hij gaf de 2 sleutelhangers met zijn foto aan zijn ouders.
“Enorm bedankt knul”, zeiden ze allebei tegelijk.
Mark en Diana waren er intussen ook bijgekomen.
“We gaan eerst de show bekijken en daarna eten bij Het Wapen Van Raveleijn. Mitch, kan jij de trap op en af?”, vroeg Diana.
“Dat lukt wel”, zei Mitch.
Hij en Matthew stonden op om met hen mee te gaan. Met genoeg hulp kwam Mitch toch op de tribune om met de anderen de show te bekijken. Vooral Tim genoot ervan alhoewel hij het thuis al miljoenen keren had gezien.
Na de show wachtten de Jensons en de Cartwrights tot bijna iedereen weg was zodat ze rustig naar buiten konden gaan.
In het restaurant Het Wapen Van Raveleijn werd het gezelschap naar hun tafel gebracht. Tot groot plezier van de heren werd Diana gekroond tot tafeldame.
“Ik hoop dat de heren goede tafelmanieren hebben. Anders zal ik ze wel even bijbrengen”, zei Diana plagend voordat ze meegenomen werd naar de keuken voor de maaltijd.
Spoedig zat iedereen te smullen van een zalige maaltijd.
Op een gegeven moment zei Mark:“Wij zorgen dat alles gepakt is voor jullie terugreis en onze heenreis. Jullie brengen de dag hier door. Ik breng jullie hierheen en ’s avonds gaan we naar het vliegveld van Rotterdam.”
“Dat is goed”, zei Mitch.
“En natuurlijk iets lekkers meenemen voor onderweg”, zei Tim.
“Neem ook wat lekker gebak mee voor je oom”, stelde Diana voor.
Matthew knikte.
27 December
Vrijdag 27 december was de laatste dag dat de Cartwrights in de Efteling waren.
Lopend over de Pardoes Promenade vroeg Tim:“Zullen we eerst de film Fabula bekijken en daarna wat gaan drinken?”
“Dat doen we”, zei Mitch.
Ze liepen naar de attractie Fabula.
In de zaal bij de voorfilm zei Matthew tegen zijn zoon:“Jij houdt straks mijn hand vast.”
“En jij de mijne”, antwoordde Tim.
De jongen vertelde echter niet wat er in de film allemaal zou gebeuren.
“Zullen we nog even naar Carnaval Festival en de kookpotten gaan?”, vroeg Tim nadat ze restaurant Fabula hadden verlaten.
“We gaan via het Spookslot en de Pagode naar het Carnaval Festival Plein”, zei Mitch.
De Cartwrights maakten een rustige wandeling door het park.
Tijdens de rit in Carnaval Festival maakte Matthew verscheidene foto’s. Hij wist dat zijn moeder Laura Walker en schoonzus Lisa niets moesten hebben van kikkers en daarom maakte Matthew een foto van zingende kikkers.
“Zullen we ze afdrukken en inlijsten voor oma en tante Lisa?”, vroeg Tim.
“Dat doen we en jij krijgt er ook eentje voor je kamer”, antwoordde zijn vader.
Daar zei de jongen natuurlijk geen nee tegen.
“Mond dicht hierover tegen je vader, oma en tante Lisa”, zei Matthew.
Tim knikte.
Na de wereld reis met poppen werden Matthew en Tim gekookt in de kookpotten van Monsieur Cannibale.
Op het Anton Pieck Plein zei Matthew:“Mitch, jij gaat zitten. Tim en ik halen de lunch bij de Smulpaap.”
Bij een draaimolen ging Mitch zitten. Hij ging de gebouwen natekenen.
Zoals gewoonlijk smaakte de lunch weer goed.
“Matt, zullen we onze zoon naar zijn nieuwe school brengen?”, vroeg Mitch na het eten.
Tim voelde al aan waar ze heen gingen en zei:“Ik heb kerstvakantie. Er zijn genoeg leerlingen op die maffe Laven school.”
Zijn vaders lachten.
Na het bezoek aan de Laven kwam Tim met een zeer lekker voorstel bij zijn ouders:“Zullen we een tompouce met warme chocolademelk nemen?”
“Dat is een zeer goed en lekker idee”, zei Matthew.
“Tim, wij weten de weg niet naar Het Witte Paard dus ga ons maar voor”, zei Mitch.
Tim keek hem even aan met een blik van:‘Hou je mij nou voor de gek?’ Toch bracht hij zijn vaders naar het restaurant.
Niet veel later zaten de heren aan een heerlijke warme chocolademelk met een paddenstoel tompouce.
“Zou Amy zo’n beker willen?”, vroeg Tim op een gegeven moment.
“Ik denk van wel. We hebben er genoeg voor je collectie. Ze zal er dolblij mee zijn denk ik”, antwoordde Mitch.
Hij en Matthew wisten dat Tim Amy een beetje zag als zijn kleine zusje en Amy Tim als haar grote broer.
“We gaan naar het Sprookjesbos en daarna nog wat laatste souvenirs halen. Plus het beloofde gebak voor onderweg”, zei Mitch toen alles op was.
“Ik wil eigenlijk niet weg”, bekende Tim.
“Wij ook niet maar Chip en Amy wachten op ons thuis”, antwoordde Matthew.
Mitch zei:“We komen heus nog wel een keer terug. En opa en oma houden ons op de hoogte van dit park.”
Hun jongen wist niet dat Mitch en Matthew met Mark en Diana hadden afgesproken dat ze elke maand een pakje naar Tim zouden sturen met iets uit de Efteling erin.
Het Sprookjesbos kreeg bezoek van 3 Amerikaanse jongens die bij Langnek lang stil bleven staan.
“Wie had gedacht dat we 7 jaar na onze verloving hier weer zouden staan?”, vroeg Matthew.
“Ik wel en jij ook”, reageerde Mitch.
Tim zei niets maar voelde zich zeer gelukkig met zijn 2 vaders die gek op hem waren en andersom.
Met heel veel moeite nam de jongste Cartwright afscheid van Roodkapje die bij de deur van het huisje van haar oma stond te wachten.
Matthew zorgde voor het gebak terwijl zijn echtgenoot en zoon bij de souvenirs keken. Tim zag souvenirs van de attractie.
“Papa, zullen we voor Amy zo’n servies en beer meenemen?”, vroeg hij.
“We nemen het voor haar en voor jou mee”, antwoordde Mitch.
Tim ging ermee akkoord.
Als laatste brachten de Cartwrights nog een bezoek aan de souvenirwinkel de Efteldingen
“Matt, zullen we zo’n doos met bonbons meenemen voor ons en 1 voor oma Nelly?”, vroeg Mitch
“Dat doen we en ook die andere doos. Die met kaarten zodat jij ze thuis kan natekenen”, was het antwoord van Matthew.
Tim vond het ook een goede keuze van zijn vaders.
Mitch zei:“Tim, kies maar iets uit wat je echt mooi vindt.”
De jongen keek rond en zag een paraplu met verschillende sprookjesbos figuren. Hij vroeg ernaar aan een verkoopster.
Ze zei:“Als deze paraplu nat wordt komen de figuren uit het Sprookjesbos te voorschijn.”
“Bedankt mevrouw”, zei Tim beleefd.
Hij ging met lachende ogen naar zijn ouders die hem allang begrepen.
“Hij heeft zijn keuze al gemaakt. Dus Matt, ga maar met hem betalen”, zei Mitch.
Matthew liep naar zijn zoon met de 3 blikken en samen gingen ze de blikken + paraplu betalen.
Bij de uitgang keken de Cartwrights nog even over het Dwarrelplein.
“Het is en blijft zo mooi hier. Welk seizoen het ook is”, zei Mitch.
“Gelukkig hebben we de foto’s, films en herinneringen nog. En die neemt niemand ons meer af”, zei Matthew.
Tim zei niets maar zijn gezicht sprak boekdelen.
Wat later verlieten ze het park om terug naar hun B&B in Nevada te gaan.
EPILOOG
Na een lange maar voorspoedige vlucht waren de Cartwrights en Jensons geland op het vliegveld van las Vegas.
“Welkom in Amerika”, zei Mitch toen ze de paspoortcontrole hadden gepasseerd.
“Bedankt Mitch”, zei Diana.
Ze liepen naar de ontvangsthal waar Ben Cartwright op hen stond te wachten. Tim rende meteen naar hem toe, zijn rolkoffer met zich meetrekkend.
“Hallo Timothy. Wat heb ik jou gemist”, zei de rancher.
“Ik u ook”, bekende de jongen.
De anderen werden ook hartelijk begroet door Ben.
In de limousine kreeg Ben alles te horen wat er tijdens de vakantie gebeurd was.
“Is er thuis nog iets gebeurd?”, vroeg Matthew.
“Niet veel bijzonders afgezien van dat de afwasmachine in de B&B overleden is en Rose er nu als afwashulp is gaan werken. Plus dat we op 1 februari 2020 een dubbele bruiloft hebben op de ranch”, antwoordde Ben.
De Cartwrights keken elkaar vragend aan.
“Krijgen oom Hoss en tante Betsy er een schoonzoon en schoondochter bij?”, vroeg Mitch voor de zekerheid.
Zijn opa knikte. Hij leverde het gezelschap bij de B&B af en ging daarna naar het grote ranchhuis terug.
Aangekomen in de B&B ging Mitch op de bank zitten met een plastic tas.
“Amy Cartwright, kom even bij je gewonde oom”, zei hij ernstig.
Het meisje kwam en ging naast hem zitten.
“Dit is voor jou”, zei Mitch terwijl hij de tas gaf.
“Dank je wel oom Mitch”, zei Amy.
Ze keek erin en haalde de beer Fabula eruit.
“Oh wat een leuke beer”, zei Amy verrukt.
“Je moet eigenlijk Tim bedanken want hij kwam met het idee voor Fabula”, zei Mitch.
“De film is ook erg leuk om te zien”, zei Tim.
Amy liep met de beer naar haar moeder en zei:“Kijk mijn mooie beer.”
Lisa bekeek de beer en zei:“Hij is inderdaad erg mooi.”
Diana zei:“Heren, als jullie nu eens gaan uitpakken zet ik koffie.”
Mitch en Matthew stonden op en gingen hun koffers uitpakken. Tim deed dat ook maar hij kreeg hulp van Laura Walker, zijn oma.
In de woonkamer zette Mark het beeld van Langnek op een laag salontafeltje waar meer beeldjes uit de Efteling stonden. Ook andere beeldjes werden er neer gezet.
“En nu maar afwachten of Mitch en Matt het zien”, zei Mark tegen Lisa.
“Ik zeg niets”, zei Lisa glimlachend.
Intussen was Amy met haar vader Simon Cartwright naar haar kamer gegaan. Ze had een T-shirt aangedaan en ging naar haar ooms.
Amy klopte op de deur en hoorde Mitch zeggen:“Binnen.”
“Oom Mitch, oom Matt, heb ik geen mooi shirt?”, vroeg het meisje.
Beiden knikten naar het T-shirt en knikten.
Matthew las voor:“Ik word een grote zus.”
Hij keek Mitch aan en ze dachten hetzelfde.
Toen alles uitgepakt was wat kleding betrof kwam iedereen in de woonkamer.
“Zus en Simon, gefeliciteerd met het grote nieuws”, zei Mitch.
“Bedankt. De baby komt in juli”, vertelde zijn zus.
Matthew keek naar het Efteling tafeltje en vroeg:“Mitch, staan Langnek, de fakir en Pardoes erbij en nog meer?”
Zijn echtgenoot keek en antwoordde:“Ze staan er inderdaad bij. Wij hebben ze niet gekocht.”
“Wij wel. Dit zijn onze kerstcadeaus voor jullie”, legde Mark uit.
Tim voegde er aan toe:“Langnek was mijn idee en mijn cadeau aan jullie.”
“Enorm bedankt. Amy, we hebben nog wat voor je”, zei Mitch.
Hij gaf haar een beker van de Efteling waar warme chocolademelk in had gezeten.
“Bedankt oom Mitch en oom Matt. Tim jij ook”, zei Amy.
Simon zei:“Amy heeft jullie echt gemist. Ze vroeg elke dag naar jullie.”
“Als ze oud genoeg is om te reizen nemen we Amy een keer mee”, beloofde Matthew.
Hij gaf Nelly een blikje en zei tegen haar:“Oma Nelly, dit is voor u.”
“Bedankt jongens. Ik weet zeker dat de bonbons zalig zijn”, zei Nelly.
“Ze zijn echt zalig”, zei Mitch.
De rest van de dag werd rustig doorgebracht omdat de wereldreizigers nog wat last van jetlag hadden. Maar het was wederom een vakantie om nooit meer te vergeten.