Het was een aanvankelijk doodgewone zaterdagmiddag op de Ponderosa ranch. Maar de Chinese kok Hop Sing wilde voor het zondagse diner een paar heerlijke kippen braden. Dus die ochtend riep ranch eigenaar Ben Cartwright zijn 3 zoons (Adam, Hoss en Joe) bijeen in zijn kantoor.
“Jongens, Hop Sing wil morgen gebraden kip maken maar dan moeten jullie wel 2 grote en vette kippen vangen”, zei Ben.
Hoss kreeg al het water in de mond bij het horen van de gebraden kip op zondag.
“Pa, Hoss en ik doen dat wel”, bood Joe onmiddellijk aan.
“Dat is dan afgesproken”, zei Ben tevreden.
Adam keek zwijgend maar glimlachend toe. Zijn jongere broers gingen zich voorbereiden op hun kippenjacht.
“Pa, ik ben bang dat Hoss en Joe hun hele zaterdagmiddag bezig zullen zijn om 2 vette en grote kippen te pakken te krijgen”, zei Adam toen ze even alleen waren.
“Hoe bedoel je?”, vroeg Ben verbaasd.
“Omdat er geen grote en vette kippen meer zijn. Vanmorgen vroeg hebben Hop Sing en Mitch ze al gepakt”, antwoordde zijn oudste zoon.
“Wel, vertel dit maar niet aan je broers. Ze zullen het je niet in dank afnemen”, adviseerde de rancher.
Adam knikte.
Die middag op het erf. De kippen liepen gewoon los rond zoals elke dag. Hoss en Joe stortten zich als wilde gekken op hun jacht. Ze hadden het er zo druk mee dat de heren niet eens in de gaten hadden dat ze publiek hadden. Mitch Cartwright keek geamuseerd toe vanaf de veranda, samen met de herdershond Cody. De jongen was de zoon van Adam en had opvallend veel karaktertrekjes van zijn vader. Dit was vaak tot ergernis van zijn ooms Hoss en Joe. Het joch was 4½ en net hersteld van een ernstig ongeluk.
Hoss en Joe zaten achter 2 kippen aan die zich natuurlijk niet lieten vangen.
“Verdorie, rotkippen”, schold Hoss.
Joe zei:“Volgens mij heeft Adam ze verteld dat wij op kippenjacht gingen. Hierdoor kunnen wij ze niet te pakken krijgen.”
Dat vond Hoss ook. Hij keek even vlug naar de veranda maar zag niemand naar hem en zijn broer kijken. Mitch en Cody deden alsof ze speelden. Toen de jacht op de kippen verder ging keek het stel weer toe. Maar nu was Adam bij hen komen zitten. Mitch wees zwijgend op zijn ooms en glimlachte.
Hoe meer Hoss en Joe achter de kippen aan zaten, hoe harder ze pikten. Eerst gebeurde dat zachtjes maar naarmate het later in de middag werd werden de kippen kwader en het gepik harder en pijnlijker. Voor de broers dan. De kippen leken er zelfs plezier in te hebben. Maar ze waren niet de enigen. Adam en Mitch keken naar een geweldige strijd tussen mens en dier.
Tegen de avond gaven de broers het op. Adam was wel zo verstandig geweest om zijn zoon en hond bijtijds mee naar binnen te nemen.
“Dan maar geen gebraden kip morgenavond”, zei Joe teleurgesteld.
Hoss was nog meer teleurgesteld.
“Ik had me er zo op verheugd sinds pa dat vanmorgen vertelde. Ik zag al een lekker groot stuk kip op mijn bord liggen”, was zijn reactie.
“Hop Sing kennende zou dat neefje van ons wel weer het grootste stuk kip krijgen”, zei Joe.
“Hij trekt hem gewoon voor op ons”, zei Hoss verontwaardigd.
Ze stonden op en klopten de stof van hun kleding.
Weer binnen zei Hoss:“Pa, het is ons niet gelukt om 2 vette en grote kippen te vangen. Ze liepen steeds weg van ons en pikten ons ook nog eens hard.”
“Het leek wel alsof ze het wisten dat we achter hen aan gingen”, zei Joe.
“Dan gaan we morgen wel ergens anders eten. Misschien wil Betsy wel voor ons koken”, stelde Hoss voor.
Betsy was Betsy Kent, een goede vriendin van de Cartwrights maar vooral van Hoss.
“Hoss, dat doen we”, zei Joe opeens opgewekter.
Adam en Mitch keken elkaar lachend aan wat Hoss en Joe gelukkig niet zagen.
De volgende dag gingen Hoss en Joe al vroeg in de morgen weg.
“Joe, het kan me niets schelen welke beloning er tegenover staat maar ik ga nooit meer op kippenjacht. Dan doet Hop Sing dat zelf maar”, zei Hoss onderweg.
“Ik denk er ook zo over”, antwoordde Joe.
Echter, Betsy bleek niet thuis te zijn en alle restaurants waren gesloten omdat het zondag was. Wat de broers ook bedachten en probeerden, ze hadden geen succes om een zalige maaltijd te pakken te krijgen.
Op de Ponderosa zette de Chinese kok 2 heerlijk gebraden kippen voor.
“Eet smakelijk heren”, zei de kok.
“Dat zal wel lukken”, zei Ben.
Hij sneed de kippen aan en gaf zijn kleinzoon een extra groot stuk kip. Adam schepte de gebakken aardappels op en de warme appelmoes die hun kok zelf had gemaakt.
“Oom Hoss en oom Joe missen nu wel een super zalige maaltijd”, zei Mitch halverwege de maaltijd.
“Dat is hun eigen schuld”, zei Adam.
Dat vonden Ben en Mitch ook. Cody kreeg ook wat kip maar dan zonder bot.
Pas toen de geur van gebraden kip verdwenen was en de kleine Cartwright allang sliep kwamen Hoss en Joe hongerig en doodmoe thuis.
“Rustig aan jongens. Je neefje slaapt al”, zei Ben waarschuwend toen de broers iets te luidruchtig binnen kwamen.
Dat begrepen ze. Maar ze vertelden niet wat hen overkomen was. De vernedering door de kippen van de vorige middag was nog lang niet verwerkt bij Hoss en Joe. En dat zou nog dagen duren.