EERSTE LIEFDE
Op een donderdagmiddag was Mitch Cartwright heel toevallig met zijn vriendje Matthew Walker in Virginia City toen de postkoets arriveerde. De jongens van 14 liepen naar het voertuig. Toen alle passagiers uitgestapt waren keek een jongedame Mitch aan en een vonk vloog over tussen beiden.
De jonge Cartwright liep naar haar toe en vroeg:“Kan ik u helpen Miss?”
“Graag. Ik ben Polly Johnson en zoek de Silver Dollar Saloon”, zei ze.
“Die saloon ken ik wel. Ik ben Mitch Cartwright”, zei Mitch.
Hij pakte haar tas en liep met haar mee naar de saloon. Matthew wist genoeg en ging lachend naar huis.
“Waar verblijf je?”, vroeg Mitch in een poging om tot conversatie te komen met Polly.
“Ik verblijf in het pension van weduwe Hawkins. Zou jij me daar ook heen willen brengen?”, vroeg ze.
Mitch wist niet wat hij hoorde.
“Ik zal je eerst maar naar weduwe Hawkins brengen. Ze is erg aardig maar ook wat excentriek”, zei hij lachend.
Spoedig bereikten ze het pension van weduwe Hawkins. Ze stond al te wachten.
“Weduwe Hawkins, dit is Miss Johnson. Polly, weduwe Hawkins”, zei Mitch.
“Hallo Miss Johnson, Mitch. Kom maar binnen”, zei ze vriendelijk.
Ze kwamen binnen en Polly keek verbaasd rond.
“Mijn wijlen man werkte in een circus”, legde de weduwe uit.
Polly knikte begrijpend.
“Mitch, breng haar maar naar de eerste kamer bovenaan de trap. Dan zal ik thee zetten”, zei weduwe Hawkins.
“Miss Johnson, wilt u mij volgen?”, vroeg Mitch met zijn betoverende glimlach.
“Jou altijd”, zei Polly ook glimlachend.
Samen gingen ze naar boven. De weduwe ging naar de keuken om thee te zetten.
Wat later gingen Mitch en Polly naar de Silver Dollar Saloon. De jongen zag dat zijn oom Little Joe Cartwright er ook was.
“Wel, hier zijn we dan”, zei Mitch.
“Ga je niet mee naar binnen?”, vroeg Polly.
“Eh, ik mag er niet naar binnen omdat ik nog te jong ben”, antwoordde Mitch.
“Hoe oud ben je dan?”, vroeg ze.
“Veertien maar in december word ik 15”, was het verlegen antwoord.
Mitch zweeg even maar toen ging hij door:“Maar mijn oom is ook daar binnen dus hij kan me beschermen.”
“Waar wacht je dan nog op?”, vroeg Polly.
“Nog 1 vraag: hoe oud ben jij?”, wilde Mitch weten.
“Ik ben 18”, zei ze.
Ze gingen de saloon binnen en het was meteen doodstil. Alle cowboys inclusief Little Joe keken naar Polly. Sam, de barman, liep naar de twee en keek Polly aan.
“Ik ben Sam, je baas. Is dat je begeleider?”, vroeg hij.
“Ja, en mijn vriend”, zei Polly.
“Als Mitch jouw begeleider is dan mag hij hier wel zijn maar anders…”, zei Sam.
“Goed Sam”, zei Mitch.
Ze liepen door en Joe zag zijn neefje komen. Hij nam de jongen apart.
“Waar heb je haar vandaan?”, vroeg hij fluisterend.
“Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet. Maar ik weet dit wel: opa zal niet blij zijn met waar ze verblijft”, zei Mitch listig.
Joe keek hem stomverbaasd aan en vroeg:“Toch niet bij………?”
Zijn neefje knikte glimlachend.
“En Adam weet ook nog niets van je vriendin?”, vroeg Joe voor de zekerheid.
“Nee. Ik zeg gewoon dat ik jou als voorbeeld heb genomen”, antwoordde zijn neefje.
“Zeg dat maar niet want dan krijg jij levenslang huisarrest. Wil je een sarsaprilla?”, vroeg Joe.
Mitch knikte. Joe bestelde een biertje en een sarsaprilla. Ze gingen aan een tafeltje zitten terwijl Polly werkte. De jongste Cartwright kon zijn ogen niet van het nieuwe saloonmeisje afhouden. Hij hield niet alleen haar in de gaten maar ook de anderen.
Opeens werd Polly tegengehouden door Jake Wilson.
“Weet je wel dat die smurf van jou mank is?”, vroeg hij spottend.
“En wat als hij dat is? Hij is veel aardiger, behulpzamer en leuker dan jij en je trollen”, antwoordde Polly.
Iedereen hoorde het en keek naar Jake en Polly. Joe en Mitch kwamen naderbij en keken de cowboy aan.
“Hoe noemde jij mijn neefje?”, vroeg Joe.
“Een smurf. Laat hem maar lekker buiten spelen met zijn blokken. Dan kan ik mijn tijd en geld besteden aan Miss Polly”, antwoordde Jake.
Even later werd hij naar buiten geslagen door Joe. Een handlanger van Jake, Carl Lewis, wilde Joe slaan maar Mitch trok zijn revolver en hield hem onder schot.
“Nu ga jij samen met Jake buiten met je blokken spelen”, zei Mitch.
Carl ging meteen naar buiten. Hij hielp Jake overeind en ze liepen weg.
“Die meid is van jou en niet van dat kleine kind. We halen de wet erbij”, zei Carl.
“Welnee. De sheriff is een vriend van de Cartwrights en die deputy ook. We rekenen met hen af op onze manier”, zei Jake.
Ze liepen weg om hun plannen verder uit te werken.
In de saloon werd Polly met rust gelaten want ook Sam hield een oogje in het zeil tot grote opluchting van Polly en Mitch.
“Mitch, wat zou je ervan zeggen als we op huis aangingen?”, vroeg Joe na een poos.
“Goed. Mag ik even in privé afscheid nemen van eh……..?”, was de wedervraag van Mitch.
Zijn oom knikte en Mitch en Polly gingen even apart zitten.
“Ik moet je helaas alleen laten”, zei Mitch.
“Jammer. Maar ik zie je morgen wel weer?”, vroeg Polly hoopvol.
“Natuurlijk. Ik neem gewoon vrij van mijn werk op de ranch”, zei Mitch.
Ze kusten elkaar vlug waarna ze ieder hun eigen weg gingen.
Onderweg naar hun ranch zei Mitch eerst niet veel maar zijn ogen straalden en er speelde een gelukkige glimlach om zijn mond.
“Jij hebt straks heel wat uit te leggen als opa vraagt wat je vanmiddag gedaan hebt”, zei Joe opeens.
“Ik denk eerder dat papa een rolberoerte krijgt als hij hoort dat ik met Polly ga. En vooral als ze een saloonmeisje is”, antwoordde Mitch.
“Wel, ik denk dat je vader het wel wat makkelijker zal opvatten want hij ging ook wel eens met een meisje dat ook niet een echt fatsoenlijk beroep had zoals de damesclub dat betaamt”, zei Joe.
“En dat liep natuurlijk slecht af? Met haar bedoel ik?”, vroeg Mitch.
“Ze werd vermoord en je vader belandde in de cel maar hij was onschuldig”, antwoordde zijn oom.
Mitch was even stil want dit verhaal had hij nog nooit gehoord. Toen zagen ze de tweelingzus van Mitch, Pam komen.
“Waar kom jij vandaan?”, wilde Joe weten.
“Mrs Walker wilde dat ik langs kwam dus dat deed ik. Mitch, je moet de groeten hebben van Matthew. Hij wilde weten hoe het gaat met je verovering”, zei ze.
“Hij bedoelt Polly Johnson. Nou, het gaat zeer goed met haar want ze werkt in de Silver Dollar Saloon, slaapt bij weduwe Hawkins en ze wil me morgen weer zien”, antwoordde haar broer.
“Nou, dan is het erg serieus tussen jullie”, antwoordde Joe.
“Dat is het ook”, zei Mitch.
“Opa zal wel bezwaar hebben tegen haar slaapplaats”, zei Pam giechelend.
“Misschien moet opa me dan morgen maar begeleiden. Dan kunnen we dubbel daten”, stelde haar broer voor.
Nu kon Joe niet meer stoppen met lachen. Ze reden wat sneller door om eerder thuis te komen.
Ondertussen op de ranch wachtte iedereen op de thuiskomst van Joe en de tweeling. Adam Cartwright, de vader van de tweeling, wist dat de twee die middag weg waren maar wist nog niet wat hen en vooral Mitch overkomen was. Hij maakte zich duidelijk zorgen maar zijn vrouw Sally wist hem af te leiden door aandacht te laten geven aan hun dochters Lisa en Rose. Maar ook de anderen (Ben, Hoss en zijn vrouw Betsy en dochter Inger) wachtten op de wegblijvers. Opeens spitste de herdershond Cody zijn oren en rende naar de deur. Betsy liet hem buiten en zag tevens de drie vermiste Cartwrights komen. Ze bleef met Cody op de veranda staan wachten. De tweeling en Joe stopten hun paarden en stegen af.
“Gaan jullie maar alvast naar binnen. Ik verzorg de paarden wel met Candy en Griff”, zei Joe.
Cody kreeg een uitgebreide begroeting van de tweeling waarna ze naar binnengingen.
“En waar zijn jullie de hele tijd geweest?”, vroeg Ben meteen.
“Ik was bij Mrs Walker”, antwoordde Pam.
“En ik was in de stad”, zei Mitch met lachende ogen.
“Kids, ik wil jullie even apart spreken. Buiten! Nu!”, zei Adam die genoeg wist.
Gehoorzaam liepen ze mee naar buiten waar ze op de veranda gingen zitten.
“Ik wil niet dat er een klein kind rondloopt die mij opa noemt en een van jullie als ouder heeft voordat ik 50 ben”, zei Adam.
“Dan hoeven we maar 3 jaar te wachten”, zei Pam droog.
Hij keek ze ernstig aan. Mitch zei niets maar was er ook niet echt bij met zijn gedachten.
“Mitch, waar ben jij met je gedachten?”, vroeg Adam.
“Eh, wat zei je?”, vroeg de jongen verward.
Adam herhaalde de vraag. Mitch keek een beetje verward om zich heen en wist dat hij zijn vader antwoord moest geven maar had er weinig zin in.
“Nergens”, zei Mitch als smoes.
“Je denkt zeker aan Polly?”, vroeg Pam.
“Wie is Polly? Een nieuw meisje in de stad?”, vroeg Adam ongerust.
“Ze heet Polly Johnson en werkt sinds vandaag in de Silver Dollar Saloon. Ze is echt aantrekkelijk”, antwoordde Mitch met stralende ogen.
Adam wist niet wat hij hoorde. Hij keek zijn zoon vragend aan.
“Ze slaapt toch niet in zo’n bordeelhuis?”, vroeg Adam ongerust.
“Papa, maak je wat dat betreft maar geen zorgen want ik denk eerder dat opa zich zorgen zal moeten gaan maken als ik Polly meer ga zien”, antwoordde Mitch.
“En waarom zal opa zich dan wel meer zorgen moeten gaan maken?”, vroeg zijn vader.
“Wel, Polly slaapt in het pension van weduwe Hawkins”, was het antwoord.
Adam wist niet wat hij hoorde.
“Dus mijn zoon gaat met een saloonmeisje dat slaapt in het pension van de vrouw die stapelverliefd is op mijn vader?”, vroeg hij voor de zekerheid.
Zijn enige zoon knikte. Pam lag op de grond van het lachen en Mitch vond het ook wel komisch.
“Wel Mitch, neem haar dan maar een keertje mee voor het avondeten”, zei Adam uiteindelijk.
“Jullie doen toch wel normaal?”, vroeg Mitch voor de zekerheid.
“Jongen, iedereen is wel eens voor het eerst stapelverliefd geweest en jij en Pam zijn geen uitzondering. Mochten jullie dat soms denken”, zei Adam glimlachend.
“Dus je vindt het niet erg dat Mitch met Polly gaat en ik met Matthew?”, vroeg Pam.
“Zolang jullie maar weten wat je doet en mij voor de eerste 10 jaar geen kleinkinderen geven”, antwoordde Adam.
De tweeling was gerustgesteld en beloofde hun vader wat hij wilde.
“Het is voor mij wel even wennen aan het idee dat jullie nu ook volwassen aan het worden zijn”, zei Adam.
“Dan kan je er alvast aan wennen want als wij meerderjarig zijn is Lisa aan de beurt om met jongens thuis te komen en daarna Rose”, vertelde Mitch luchtig.
“Mitchell Jonathan Cartwright, ik kan die uitnodiging voor Miss Johnson nog intrekken”, zei zijn vader fronsend.
“Je moet toegeven dat het zo is”, zei Pam om haar broer te helpen.
“Waarom kan ik wel tegen die broers van mij op maar niet tegen jullie?”, vroeg Adam.
“Omdat je ons gewoon niet kan weerstaan en wij zo ontzettend lief zijn”, antwoordde Pam.
“Onder het eten vertel jij over je vriendin en vooral waar ze slaapt”, zei Adam.
Mitch knikte en merkte toen op:“Dat zal opa het zeker niet leuk vinden.”
Ze stonden op en gingen naar binnen. Sally en Betsy hadden de tafel al gedekt en iedereen ging aan tafel.
Tijdens het eten zei Mitch opeens:“Binnenkort komt er hier iemand eten.”
Ben en Hoss verslikten zich bijna en iedereen keek naar Mitch.
“En wie mag dat dan wel wezen?”, vroeg Sally.
“Mijn vriendin Polly Johnson. Ze werkt in de Silver Dollar Saloon. Opa, raad drie keer waar mijn Polly slaapt?”, vroeg Mitch terwijl hij de eigenaar van de Ponderosa ranch serieus aankeek.
Ben kende zijn kleinzoon door en door en vermoedde het ergste antwoord wat hij kon krijgen.
“Mitchell Jonathan Cartwright, je gaat me toch niet vertellen dat je vriendin een kamer huurt bij weduwe Hawkins?”, vroeg hij na een diepe zucht.
“Als u het in 1 keer raadt, waarom zou ik het dan nog vertellen? Het is in elk geval beter dan in een bordeelhuis”, zei Mitch.
“Mitch!”, fluisterde Adam snel.
Toen besefte Mitch pas wat hij had gezegd.
Maar Lisa vroeg al:“Wat is een bordeelhuis?”
“Wel zus, je kent de saloonmeisjes?”, vroeg Mitch.
Lisa knikte.
“Er zijn ook vrouwen en meisjes die hun geld verdienen met het verwennen van mannen. Die wonen in zo’n bordeelhuis”, zei haar broer.
Gelukkig was Lisa tevreden met dit antwoord.
“Hoe oud is die Polly?”, wilde Hoss weten.
“Ze is 18 dus veel te jong voor jou en ook voor oom Joe”, antwoordde zijn neefje.
“Mitch, je oom Hoss is allang bezet door mij dus maak je maar geen zorgen”, zei Betsy.
Hoss en Joe vonden dit geen leuke opmerking maar de andere volwassenen wel en de tweeling ook.
“Zal ik haar morgen vragen of ze zondag komt eten?”, vroeg Mitch voorzichtig.
“Ze is van harte welkom”, zei Ben.
“Mag Matthew dan zaterdag komen eten?”, vroeg Pam.
“Hij is ook van harte welkom”, zei de rancher.
Hij moest er duidelijk ook aan wennen dat zijn kleinkinderen opgroeiden en wel harder dan hij had gewild.
Die nacht waren er 2 mensen die weinig tot niet sliepen. Polly omdat ze Mitch miste en Mitch omdat hij verlangde om zijn Polly weer te zien.
De volgende morgen deed Mitch vlug zijn werk waarna hij naar Virginia City ging. Bij het huis van weduwe Hawkins stond Polly al te wachten. Ze zag de man van haar dromen al komen. Maar tot haar verbazing was Mitch niet alleen gekomen. Cody was per ongeluk meegerend. De jonge Cartwright steeg af en bond zijn paard vast.
“Cody, gedraag je want dit is een echte dame”, zei hij tegen de hond.
“Woef”, zei Cody.
Ze gingen naar het pension waar Polly opendeed.
“Hallo lieverd”, zei Polly.
“Hallo schoonheid”, zei Mitch glimlachend.
Ze kusten elkaar maar Cody protesteerde door luid te blaffen.
“Polly, mag ik je voorstellen aan onze hond Cody? Cody, dit is miss Johnson”, zei Mitch.
Cody ging zitten en gaf keurig een poot die Polly lachend aannam. Ze knielde neer en aaide hem over zijn kop.
“Jij bent net zo lief als je baasje”, zei ze.
De hond likte haar hand.
“Hij mag jou ook. Cody is 10 maar nog even vlug als een jonge pup”, vertelde Mitch apetrots.
“Zullen we ergens koffie drinken?”, vroeg Polly.
“Goed. Kom Cody”, zei Mitch.
“Je bent komende zondag uitgenodigd om bij ons op de ranch te komen lunchen”, zei de jongen.
“Hierbij accepteer ik de uitnodiging”, zei Polly.
“Ik moet je wel waarschuwen dat het erg druk is bij ons thuis. Ik heb 3 zusjes en mijn oom heeft 1 dochter dus de vrouwen worden er steeds meer”, zei Mitch.
“Ik was enig kind en mijn ouders zijn pas geleden vermoord door 2 cowboys”, zei Polly terwijl ze een restaurant binnengingen.
“Toch niet Jake Wilson en Carl Lewis?”, vroeg Mitch ongerust.
Polly knikte en zei:“Ze weten niet dat ik het zag.”
“Ze zijn pas sinds kort hier in de stad. Ik kan bij de sheriff wel informeren of ze al gezocht worden. Ik denk van wel”, stelde Mitch voor.
“Nee, laat maar. Dan pakken ze jou ook. Die Jake mag jou toch al zo graag”, zei Polly.
“Wij zijn goed bevriend met de sheriff en de deputy”, antwoordde Mitch.
Hij ging de koffie halen terwijl Polly en Cody gingen zitten. Ze kon en wilde niet meer zonder Mitch door het leven gaan. Ook al was hij jonger dan zij.
Op zondagmorgen kwam Mitch zijn vriendin al heel vroeg halen. Elke dag werd hij gekker op haar en andersom. Polly had haar blauwe jurk aangedaan en wachtte zoals gewoonlijk bij de voordeur.
Toen de jonge Cartwright haar had opgehaald vroeg weduwe Hawkins:“Mitch, doe je de hartelijke groeten aan Snoes van mij?”
Mitch begreep het meteen en antwoordde:“Opa zal het niet leuk vinden maar ik doe het wel.”
Polly begreep er niets van maar vroeg verder niets.
Onderweg legde Mitch uit hoe het precies zat tussen Ben en weduwe Hawkins.
“Ik zal niets zeggen”, zei Polly grinnikend.
Intussen was de Chinese kok Hop Sing druk bezig met het bereiden van een zalige lunch. Hierbij had hij assistentie gekregen van Sally en Betsy.
“Hoe vind Adam het dat zijn enige zoon een vriendin heeft?”, vroeg Betsy opeens.
“Hij had liever dat Mitch nog een paar jaar wachtte maar de jongen had waarschijnlijk Joe als voorbeeld genomen voor de meisjes. Ik vind het wel leuk maar het is toch wennen dat je oudste kind nu verkering heeft”, antwoordde haar schoonzus.
“Gelukkig is de tweeling nog te jong om te gaan trouwen”, zei Betsy.
“Dat zou Adam zeker tegenhouden”, reageerde Sally.
In de woonkamer zei Pam:“Papa, Mitch zal heus niet met een lelijk meisje thuiskomen.”
“Daar ben ik ook niet bang voor maar eerder hoe je ooms zich zullen gedragen”, antwoordde Adam.
“Kunnen we ze niet het bos insturen?”, vroeg zijn oudste dochter.
“Dat zou kunnen maar dan vervuilen ze het bos en dat wil ik ook weer niet”, reageerde haar vader.
Hoss en Joe keken hem verontwaardigd aan.
“Wat heb je toch weer veel vertrouwen in ons”, zei Joe.
“Ik weet dat jullie hobby Mitch plagen is en nu hij met een meisje thuiskomt voor de lunch vrees ik het ergste”, antwoordde Adam.
“Ik heb haar al ontmoet en ze mag er echt wel zijn maar het meisje valt niet in mijn categorie”, reageerde zijn jongste broer.
“Ach, wij en dan bedoel ik Mitch en ik hebben gewoon een verfijndere smaak in de keuze van onze partners”, zei Pam waarbij ze haar oom een veeg uit de pan gaf.
Hoss en Joe keken eerst elkaar verbaasd aan en toen hun broer.
“Laat jij je dochter ons zo beledigen?”, vroeg Hoss.
“Ik geef haar groot gelijk”, zei Adam glimlachend.
Toen sloeg Cody aan. Adam werd nog nerveuzer maar liet niets merken.
Mitch parkeerde het rijtuig voor de veranda en klom eruit. Hierna hielp hij Polly eruit.
“Polly, welkom op de Ponderosa”, zei de jonge Cartwright.
“Dank je”, zei ze.
Ze keek rond en was erg onder de indruk.
“Mijn vader heeft het ranchhuis ontwerpen en met mijn opa gebouwd. Zullen we naar binnen gaan?”, vroeg Mitch.
Polly knikte. Ze liepen naar de voordeur en gingen naar binnen.
Iedere Cartwright keek naar de bezoekster.
“Mag ik jullie voorstellen aan Polly Johnson? Polly, dit is nu mijn familie”, zei Mitch.
Hij stelde haar voor aan de anderen. Tot zijn grote opluchting deden vooral zijn ooms normaal gedurende het bezoek. Alleen Ben was niet echt blij met de groeten van weduwe Hawkins wat iedereen begreep.
Na de zalige zondagse lunch nam Mitch Polly mee naar het water. Met toestemming had hij een rijtuig geleend. Ze zaten bij een boom na te genieten.
“Hoe komt het eigenlijk dat je mank bent?”, vroeg Polly.
“Toen ik 4 was duwde een vrouw me onder een postkoets. Mijn enkel verbrijzelde en het genas wel maar ik ben sindsdien mank”, vertelde Mitch.
“Het maakt mij niets uit hoe je loopt”, zei ze.
“Ik krijg er weinig commentaar over maar sommigen vinden dat ik niet in de stad hoor omdat ik toevallig anders loop. Maar omdat ik een Cartwright ben durven ze er vaak niets over te zeggen”, zei Mitch.
Hij trok haar naar zich toe en begon haar te kussen wat Polly niet erg vond.
Na de innige kus zei ze blozend:“Jij bent een echte hartenbreker.”
“Dank u”, zei Mitch glimlachend.
“Wil je eigenlijk je hele leven op de ranch van je opa blijven?”, vroeg Polly.
“Nee. Ik wil gaan honkballen in New York of Boston. Maar ik weet wel dat ik hier altijd weer kan komen wonen mocht het honkballen niet lukken”, zei Mitch.
Nu nam Polly het initiatief om haar vriend te kussen. En daar had Mitch ook geen bezwaar tegen. Het was duidelijk dat ze stapelverliefd op elkaar waren.
Halverwege de middag vroeg Polly:“Ik moet om 6 uur weer beginnen. Zou jij me naar Virginia City willen brengen?”
“Voor jou doe ik alles. Ik wil zelfs de wereld voor je tekenen”, zei Mitch.
Een hartstochtelijke en innige kus volgde waarna ze opstonden om naar de stad te gaan.
Vlakbij Virginia City kon de jonge Cartwright het rijtuig niet meer onder controle houden. Het rijtuig kantelde maar gelukkig had het jonge stel niets net zoals de paarden.
“Smurf, jij blijft hier en wij zorgen wel dat dit lieve meisje op de plaats van bestemming komt”, zei Jake op dat moment.
Carl sloeg Mitch bewusteloos en nam met Jake Polly mee. Voor de zekerheid werd ze geblinddoekt.
Op de Ponderosa was Cody onrustig geworden dus namen de Cartwright broers hem mee naar de stad. Voor de zekerheid hadden ze Caramel, de hengst van Mitch, ook meegenomen. Al snel kwamen ze bij de plek des onheils. Mitch was net aan het bijkomen toen hij gelikt werd door zijn hond.
“Polly? Waar is Polly?”, vroeg hij verward.
“Ze is hier niet. Alleen het rijtuig met de paarden”, zei Adam.
Mitch ging zitten en dacht na.
“Jake Wilson en Carl Lewis stonden ons hier op te wachten. Ze moeten haar meegenomen hebben”, zei Mitch.
“Joe, we zetten het rijtuig overeind. Jij gaat met het rijtuig terug naar huis en wij rekenen af met die 2 schoften”, zei Adam.
Zo gezegd, zo gedaan.
Jake en Carl hadden Polly vastgebonden op bed.
“Zo meid, nu kan kleine Cartwright je niet meer beschermen! Ik ga je veel plezier geven en als jij over een paar maanden over de straten wat dikker paradeert zeg je maar dat die smurf het gedaan heeft”, lachte Jake.
Polly wrong zich los en pakte het geweer dat Carl per ongeluk op bed had laten liggen. Meteen schoot ze Carl dood maar Jake nam wraak door haar te doden. Jake ging lachend naar buiten waar hij Adam, Hoss en Mitch zag komen. Ze hadden hun hond Cody meegenomen die de cowboy meteen aanviel. Mitch sprong van zijn paard af en rende de hut binnen. Hij zag het stoffelijk overschot van zijn vriendin liggen en nam haar in zijn armen. De tranen kwamen in zijn ogen.
“Hoss, neem jij met Cody Jake onder handen. Ik ga kijken wat er in de hut gebeurd is”, zei Adam.
Jake werd getrakteerd op een flink pak slaag en een gescheurde broek, gedaan door Hoss en Cody. Adam kwam de hut binnen en zag zijn zoon zitten met Polly. Ook zag hij Carl liggen en de oudste Cartwright jongen begreep wat er gebeurd moest zijn. Hij ging ook op bed zitten en keek naar Polly.
“Papa, ik hou zoveel van haar en nu is ze er niet meer”, snikte Mitch.
“Het spijt me knul maar ik weet zeker dat ze nu bij oma en mama is en ook op je wacht. We laten haar netjes begraven en ook krijgt ze een grafsteen zodat je altijd naar haar kunt gaan wanneer jij dat wilt”, zei Adam.
“Ze deed nooit iemand kwaad en door die lomperik van een Jake Wilson is ze nu dood”, zei Mitch.
“Die krijgt nu wat hij verdient van oom Hoss en Cody heeft ook zijn aandeel gegeven. Moet ik het verder regelen met de begrafenisondernemer en de sheriff?”, vroeg Adam.
“Nee, ik regel het wel maar ik wil dat je bij me bent”, antwoordde Mitch.
“Ik laat je even alleen om afscheid te nemen van Polly”, zei Adam.
Hij stond op en ging naar buiten waar Jake bont en blauw zag.
“Haal die wolf van me vandaan”, zei Jake als een klein kind.
De broers keken rond maar zagen geen wolf.
“Wolf? Welke wolf? Adam, zie jij een wolf?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Ik zie helemaal geen wolf. Alleen een hond die een nieuw speeltje heeft”, antwoordde zijn broer.
Cody liet Jake los en ging de hut binnen om zijn baasje te steunen. Mitch had intussen Polly neergelegd en haar een laatste afscheidskus gegeven.
“Ga je mee Cody?”, vroeg Mitch.
“Woef”, zei Cody waarna hij het meisje nog een lik op haar hand gaf.
Weer buiten zag de jonge Cartwright hoe de moordenaar van zijn vriendin eruit zag. Jake wilde zijn revolver trekken maar Mitch was sneller en schoot zijn aartsrivaal naar de maan. Sheriff Roy Coffee kwam erbij en zag wat er gebeurd was.
“Roy, Jake heeft Polly Johnson vermoord omdat ze met Mitch ging. Ze ligt in de hut en zijn handlanger Carl Lewis is ook dood. Vermoedelijk heeft Polly hem vermoord en Jake haar daarna. Jake wilde na het welverdiende pak slaag van Hoss en Cody Mitch vermoorden maar mijn zoon was een fractie sneller”, vertelde Adam.
“Het was dus zelfverdediging”, zei Roy.
Toen zag hij dat Jake een grote scheur in zijn broek had.
“Ik neem aan dat Cody die scheur had gemaakt?”, vroeg Roy.
“Ja, maar die schoft kende het verschil niet tussen een hond en een wolf. Hij zag Cody aan voor een wolf”, zei Hoss.
Ondertussen zag Mitch op de stoep met Cody bij zich. Hij had zijn arm om de hond heengeslagen en vocht tegen zijn tranen. Adam vertelde de sheriff wat hij zijn zoon had beloofd omtrent de begrafenis van Polly. Roy was het ermee eens.
Toen de Cartwrights bijna thuiswaren zei Mitch:“Papa, ik wil even alleen zijn met Cody.”
“Dat is goed. We gaan vast door en vertellen wat er gebeurd is”, zei Adam begrijpend.
Mitch knikte en reed met Cody naar hun vaste visplek. De jongen steeg af en ging bij het water zitten. Cody ging bij hem zitten voor steun.
“Cody, ze was zo lief en mooi. En nu zal ik haar nooit meer zien”, zei Mitch opeens.
De hond likte zijn baasje. Zwijgend keken ze een poos naar het water.
“Gaat het broer?”, hoorde Mitch toen vragen.
Hij keek op en zag dat het zijn tweelingzus was.
“Nee, helemaal niet”, antwoordde hij.
Pam steeg af van haar paard Chiney en ging naast hem zitten. Ze legde een arm om hem heen voor troost. De twee hadden niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen.
“Mam zei dat je eerste liefde altijd bij blijft”, zei Pam plotseling.
“Ik vrees dat het niet voor oom Joe geldt want hij heeft iedere week een ander meisje”, reageerde Mitch.
Ze lachten en toen zei Pam:“Maar nu heeft hij een concurrent in jou.”
Mitch wist nu dat er nog genoeg meisjes op hem zouden wachten maar ook dat hij zijn eerste grote liefde Polly Johnson nooit meer zou vergeten. Polly zou altijd wel een speciaal plekje in zijn hart hebben en houden. Met dit in zijn hart en achterhoofd kon de jonge Cartwright de toekomst weer aan.