Wachten

Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright stond al enige tijd te wachten met zijn paard Buck. De persoon op wie hij wachtte was zijn kleindochter Lisa Cartwright. Ze was de 2^e dochter van zijn oudste zoon Adam. Het meisje van 10 ging in Virginia City op school. In de ochtenduren werd Lisa gebracht en ’s middags stond er altijd iemand van haar familie haar op te wachten. Net als haar oudere broer Mitch en zus Pam (ook wel beroemd en berucht als de Cartwright tweeling) bezat Lisa een eigen paard. Het dier was zwart met witte sokjes en luisterde naar de naam Blacky.

“Buck, het lijkt erop dat Lisa precies haar broer en zus achterna gaat wat betreft volwassenen laten wachten”, zei Ben tegen zijn paard.

Het trouwe dier hinnikte alsof hij wilde zeggen:“Je hebt gelijk.”

In Virginia City was de school allang uitgegaan en zou Lisa Cartwright onderweg naar huis moeten zijn. Maar de jonge Cartwright speelde honkbal met haar vriendjes en vriendinnetjes.

“We spelen zaterdag verder. Ik zal het tegen Mitch zeggen”, zei Lisa na een uurtje.

Ze pakte haar spullen en steeg toen op Blacky. Hierna reed Lisa snel naar de plek waar Ben nog steeds aan het wachten was.

Ben zat ondertussen wat comfortabeler op Buck omdat zijn geliefde kleindochter nog altijd niet verschenen was. Op het moment dat de rancher voor de zoveelste keer op zijn zakhorloge wilde kijken kwam net zijn 3^e oogappel aanrijden.

“Zo jongedame, waarom ben jij zo laat?”, vroeg Ben semistreng.

“Sorry dat ik zo laat ben opa, maar ik was met het jeugdteam aan het honkballen. Davy vroeg of ik meedeed. Hij is mijn vriendje”, was het verontschuldigde antwoord van Lisa.

Davy was Davy Clark.

“Het is al goed. Ik kan heel moeilijk boos worden op jullie. Kom, dan breng ik je thuis”, zei de rancher.

Dat gebeurde dan ook.

Tegen etenstijd kwamen Ben en Lisa bij haar huis aan.

“Wacht u morgen weer op mij?”, vroeg de jongste Cartwright.

“Ik wacht morgen weer op jou maar dan wel bij de school”, antwoordde de rancher.

Lisa vond het best. Ben merkte dat zijn kleindochter iets dwars zat.

“Voor de dag ermee, Lisa Cartwright”, zei hij.

“Thuis gaat alle aandacht naar Rose en Daisy. Zelfs Mitch en Pam hebben geen tijd meer voor mij”, bekende Lisa schoorvoetend.

Ben zuchtte diep. Hij had al het vermoeden dat zijn kleindochter aandacht tekort kwam.

“Je broer en zus hebben nu hun eigen gezin dus dan is het te begrijpen dat ze geen tijd voor je hebben. Moet ik het tegen je ouders zeggen?”, vroeg Ben voorzichtig.

Lisa knikte. Ze stegen af en bonden de paarden vast. Hierna gingen ze naar binnen. Adam en Sally keken vreemd op om Ben te zien.

“Adam en Sally, Lisa heeft me net bekend dat ze vindt dat ze te weinig aandacht krijgt van jullie. Alle aandacht gaat volgens haar naar Rose en Daisy”, zei Ben.

Adam ging zitten en trok zijn dochter naar zich toe.

“Lisa, ik weet dat het zwaar is om nu de oudste zijn maar Rose en vooral Daisy hebben ons nodig. Jij bent al wat ouder. Het spijt ons als we je hebben verwaarloosd maar we maken het goed met je. Afgesproken?”, vroeg Adam ernstig.

Lisa knikte. Ben wist dat zijn zoon het meende en ging weg.

Na het avondeten zei Adam:“Lisa, mama brengt Rose en Daisy naar bed en ondertussen help ik je met je huiswerk. Maar eerst gaan wij de afwas doen.”

“Maar we mogen niet de boel kapot gooien? Dat scheelt weer water”, zei Lisa.

“Dat is zo maar dan moeten we een nieuw servies kopen en je weet dat mama erg op dit servies gesteld is”, antwoordde Adam.

Dat wist de jonge Cartwright maar al te goed.

Gelukkig voor Lisa hoefde ze niet meer te wachten op aandacht en tijd van haar ouders maar Ben moest wel elke schooldag op haar wachten. Maar dat was voor hem geen probleem.