Ben Cartwright ging bezoek krijgen van een oude kennis Lydia Simpson. Ze was zeer gesteld op goed en netjes gedrag en hield zich aan alle etiquetteregels. Lydia wist dat Ben een grote ranch had en daar dus ook woonde met zijn 3 zoons (Adam, Hoss en Joe). Dat was een van de redenen om de Cartwrights te bezoeken. Omdat er geen vrouw woonde bij hen was zij dé persoon om de heren etiquetteregels te leren. Dat had ze in een brief aan Ben geschreven.
Op de dag dat Ben de brief had gekregen zei hij na het avondeten:“Ik wil dat jullie nog even blijven zitten omdat ik nog iets te melden heb.”
“Dat u heel erg veel van ons houdt?”, vroeg Pam.
Ze was de dochter van Adam en de helft van een tweeling. De andere helft werd opgevuld door haar broer Mitch. Ze waren 11 jaar oud.
“Dat is zo maar dat bedoelde ik niet. Ik kreeg vandaag een brief van een oude kennis Lydia Simpson. Ze komt overmorgen hier logeren voor 2 weken”, zei de rancher.
De broers keken elkaar ongerust aan.
Hoss vroeg voor de zekerheid:“Pa, Miss Simpson is toch zo dol op al die etiquetteregels?”
“Dat is ze inderdaad, jongen. Dat is ze inderdaad”, antwoordde Ben zuchtend.
“Wat zijn etiquetteregels?”, vroeg Mitch.
“Dat zijn regels over hoe iemand zich moet gedragen”, antwoordde Adam.
Hij besefte nu dat hij iets anders had moeten zeggen want er zou wel eens een rake reactie van zijn zoon kunnen komen op dit antwoord.
“Die hoeven Pam en ik niet meer te leren want wij kennen ze allang”, zei Mitch.
Hij keek nadrukkelijk naar zijn ooms die aan de andere kant van de tafel zaten.
“Joe, ik kan soms echt niet begrijpen waarom onze pa en oudere broer zo dol zijn op de tweeling. Jij wel?”, vroeg Hoss.
“Ik ook niet. Ze zetten ons zo graag voor schut”, was het antwoord van Joe.
Adam deed er nog een flinke schep bovenop door te zeggen:“Jullie hebben mijn tweeling niet nodig om voor schut te staan want daar zorgen jullie zelf wel voor.”
“Gelukkig gaan wij morgen voor 3 weken naar San Francisco”, zei Joe.
“En Mitch en ik gaan gezellig met jullie mee”, reageerde Pam.
Hoss en Joe keken elkaar verschrikt aan.
“We hebben toestemming van papa en opa”, zei Mitch.
“Ik heb jullie vakantie afgezegd. De reden hiervoor is dat ik Miss Simpson wil laten zien dat jullie allemaal netjes zijn opgevoed”, zei Ben.
“Wel, in dat geval doen we wat u wil”, zei Adam.
Twee dagen later arriveerde Lydia Simpson op de Ponderosa. Uit voorzorg had Adam de kinderen keurige kleding laten aan trekken zodat de tweeling tenminste een goede indruk op de gaste zou kunnen maken. De oudste Cartwright jongen wist hoe openhartig zijn kinderen waren.
In hun kamer zei hij dan ook ernstig:“Jongens, Miss Simpson is zeer gesteld op goed gedrag. Ik weet dat jullie ook wel netjes kunnen praten dus probeer daar aan te denken als ze er is.”
“Dat doen we”, zei Pam.
Maar haar broer zei:“We zullen proberen er aan te denken.”
Adam knikte tevreden.
Ben was buiten toen Lydia kwam. Ze had een luxe rijtuig dat door haarzelf bestuurd werd. Lydia parkeerde het rijtuig keurig netjes en stapte uit. Ben liep naar haar toe.
“Miss Simpson, welkom op de Ponderosa”, zei hij hartelijk.
“Bedankt Ben. Zeg maar Lydia. We zijn vrijwel even oud. Ik kijk er echt naar uit om je zoons weer te zien. En natuurlijk ze wat goede manieren bij te brengen”, zei Lydia.
“Mijn zoons hebben al zeer goede manieren en mijn 2 kleinkinderen ook”, zei Ben.
Lydia wist niet wat ze hoorde toen Ben het over zijn kleinkinderen had.
“Dus je bent al opa? Wat leuk. Je hebt natuurlijk 2 schattige kleindochters”, zei Lydia verrukt.
De rancher hielp haar meteen uit de droom door te zeggen:“Lydia, Adam is vader van een zoon Mitch en een dochter Pam. Mitch is 5 minuten ouder dan Pam.”
Lydia was duidelijk wat teleurgesteld om te horen dat behalve een kleindochter ook een kleinzoon in het leven van haar gastheer was.
“Ach, een jongen moet ook alle etiquetteregels van het leven leren. Dus stel me maar voor aan de tweeling”, zei ze even later.
“Kom maar mee. De knechten zorgen wel voor je bagage”, zei Ben.
Ze liepen naar het ranchhuis en gingen naar binnen. Net als zijn oudste zoon Adam was ook Ben ongerust over hoe Mitch en Pam zouden reageren op de aanwezigheid van Lydia Simpson.
In het ranchhuis werd Lydia aan de tweeling voorgesteld. Het stel gedroeg zich voorbeeldig tot opluchting van de volwassen Cartwrights. Lydia was tevreden over hun gedrag totdat ze zag dat Mitch een beenbeugel droeg.
“Ach lieve jongen. Wat erg dat je die beenbeugel moet dragen”, zei Lydia.
“Beenbeugel? Welke beenbeugel?”, vroeg Mitch verbaasd.
Toen keek hij naar de beenbeugel om zijn linkeronderbeen en de reactie was:“Ik zie mijn beenbeugel allang niet meer. Ik heb hem al sinds ik 4 was.”
Adam zei:“Voor ons is het normaal dat Mitch mank is. Hij heeft ook een aangepast zadel.”
“Ik rij met een gewoon zadel”, zei Pam.
Dit vond Lydia maar niets want ze zei:“Een vrouw zoals jij en ik berijden een paard in de amazonezit. Ik zal het je wel leren tijdens mijn verblijf hier.”
“Ik kan al paardrijden dus dat hoeft u me niet meer te leren”, reageerde Pam.
Ze keek haar vader aan voor hulp wat Adam dan ook gaf.
“Miss Simpson, we wonen op een ranch en daar is rijden in een amazonezit ongepast en bovendien gevaarlijk. De kinderen kunnen zeer goed paardrijden met hun eigen zadel”, zei Adam.
Lydia bond in om de lieve vrede te bewaren. Toen kwam de herdershond van de familie Cartwright naar haar toe.
“Dat is onze hond Cody”, zei Hoss.
Cody gaf een poot die Lydia met tegenzin accepteerde. De tweeling en Cody gingen al snel buiten spelen zodat de volwassenen alleen waren. Hoss en Joe gingen aan het werk.
“Pa, we moeten vanmiddag naar Virginia City. Hoss en Joe werken dus zij kunnen niet op de tweeling passen”, zei Adam.
“Lydia, zou jij op de kinderen willen passen?”, vroeg Ben toen.
“Natuurlijk doe ik dat. Graag zelfs”, antwoordde Lydia.
“Ik zal het tegen ze zeggen”, zei Adam.
Hij stond op en ging naar buiten.
Toen Mitch en Pam hoorden wie er op hen ging passen vroeg Mitch:“Wat hebben wij in vredesnaam verkeerd gedaan?”
“Niets maar ik heb geen oppas voor jullie. Opa en ik moeten vanmiddag naar Virginia City. En jullie ooms werken voor de verandering”, zei Adam.
Met tegenzin stemden Mitch en Pam toe.
Die middag was Lydia een poosje alleen met de tweeling. Ze sprak hen aan met hun volledige 1e voornaam.
“Miss Simpson, waarom spreekt u Pam en mij aan met onze volledige voornaam? Dat gebeurt alleen als wij iets ergs uitgehaald hebben”, zei Mitch.
“Wel Mitchell, dat doe ik omdat ik die volledige voornamen beter vindt klinken. Jullie ouders hebben jullie die namen niet voor niets gegeven”, legde Lydia uit.
Mitch en Pam keken elkaar even aan en toen zei Pam:“Onze ouders waren niet getrouwd toen wij geboren werden. Bovendien werden we gescheiden vlak na onze geboorte. Ik bleef bij mama en Mitch ging naar papa.”
“Papa kwam mama pas weer tegen toen Pam en ik 7 waren. Pam kwam bij ons terug vlak na onze 10e verjaardag. Een maand later werd mama vermoord door haar broer”, vertelde Mitch.
Uiteraard was Lydia geschokt door deze nieuwtjes.
Ze schudde haar hoofd en zei:“Arme kindjes. ”
Toen zei Mitch:“Wij krijgen met kerst altijd dubbele cadeaus. Voor kerst en voor onze verjaardag. En het kerstdiner is pannenkoeken.”
“Dat hoort niet bij de etiquette! Met kerst eet iedereen kalkoen en geen pannenkoeken!”, zei Lydia streng.
“Wij mogen altijd kiezen wat we dan eten ’s avonds en dat is standaard pannenkoeken”, reageerde Pam.
“Ik kan heel goed merken dat jullie vader jullie alleen moet opvoeden want goede manieren zijn ver te zoeken bij jullie! Ik zal er met hem over praten. Indien nodig neem ik jullie mee om jullie alle etiquetteregels te leren”, zei Lydia.
Nu keken Mitch en Pam elkaar verschrikt aan.
“Wij blijven hier en gaan echt niet met u mee. Bekijk het maar met uw etikettenregels”, zei Mitch.
Hij ging naar boven om een bal en een honkbalhandschoen voor hem en zijn zus te pakken.
Toen hij weer beneden was vroeg hij:“Pam, ga je mee naar buiten om een balletje te gooien met Cody?”
“Ik ga met je mee”, antwoordde ze.
“Nee Pamela, jij gaat geen ruw spel spelen met je broer. Ik ga jou alles bijbrengen wat een toekomstige echtgenote moet weten”, zei Lydia.
“Miss Simpson, als ik ga trouwen blijf ik gewoon hier op de Ponderosa wonen met mijn echtgenoot. Hij werkt dan ook mee. Of moet ik het huishouden doen en voor de kinderen zorgen?”, reageerde Pam.
“Dat zijn dan jouw taken! De man werkt hard om jullie te onderhouden en bemoeit zich alleen met het kind als het stout geweest is”, zei Lydia.
“Onze ouders hebben ons geleerd dat je voor een kind een man en een vrouw nodig hebt en dat ze samen voor hem of haar moeten zorgen. Of bent u dat soms vergeten?”, vroeg Mitch.
“Wat zijn jullie brutaal en ongemanierd!”, zei Lydia.
Dat was het teken dat de tweeling snel naar buiten kon gaan. Dat deden ze dan ook. Ben kwam net binnen toen de kinderen naar buiten renden. Hij en Adam waren weer thuis.
“Ben, ik moet bekennen dat ik zeer teleurgesteld ben in hoe je zoon zijn kinderen heeft opgevoed. Ze zijn brutaal en ongemanierd”, zei Lydia.
Ze vertelde van hun discussie.
“Ik hoor van bijna niemand klachten over de tweeling. Het zijn echte Cartwrights en laten dat vaak ook merken. Ze bedoelen het anders wel goed”, zei Ben.
“Ik heb mijn twijfels. De kinderen vertelden dat er hier als kerstdiner pannenkoeken wordt gegeten. Dat is niet netjes en past ook niet bij kerst”, antwoordde Lydia.
“De tweeling is jarig op 1e kerstdag en dan is het aan hen om te kiezen wat ze ’s avonds willen eten”, zei de rancher.
“Ik vind dat niet. Misschien, nee, het is een heel goed plan van mij om de kinderen mee te nemen naar mijn huis en ze daar alle etiquetteregels bij te brengen. Hier worden ze door alleen maar cowboys beïnvloed en dat is niet goed voor hun persoonlijkheid”, sprak Lydia.
“Ik heb alleen wat te zeggen over de tweeling als hun vader weg is voor zaken. Maar aangezien Adam hier wel is moet hij daar maar over beslissen”, antwoordde de rancher.
Hij zweeg even en zei toen:“Ik weet zeker dat Adam het niet eens zal zijn met je plan.”
“Ik had gehoord dat de Cartwrights zo gastvrij waren. Nou, ik merk daar totaal niets van. Ik vertrek meteen en jullie zullen mij nooit meer zien!”, snauwde Lydia.
Ze stond op en beende naar buiten. Adam en de tweeling zagen haar vertrekken en waren enigszins blij.
Lydia zei beledigd tegen Adam:“Ik hoop en bid dat jij nog heel veel problemen met je kinderen zal krijgen. Goedendag!”
Even later was ze voorgoed verdwenen tot grote opluchting van de Cartwrights. Maar Adam wist dat hij zijn kinderen goed, netjes en beleefd opvoedde. Dat was goed genoeg voor Ben.