Sinds haar zwager Buck Cannon een oud kookboek had gevonden en dat had meegenomen naar de High Chaparral zocht Victoria Cannon steeds een proefkonijn om de gerechten uit te proberen. Buck en zijn broer John zorgden ervoor dat ze weg waren en ook de zoon van John, Billy Blue, was veel afwezig. Maar Victoria was slim genoeg om steeds iemand thuis te houden. Haar eerste slachtoffer was degene die haar het kookboek had gegeven.
Op een morgen vroeg ze aan haar zwager:“Buck, kun je me in de keuken helpen?”
“Waarom?”, vroeg Buck verbaasd.
“Dat zal je wel merken”, antwoordde ze geheimzinnig.
“Wel Buck, we wensen je sterkte”, zei John glimlachend.
Hij stond op en ging met Blue weg.
Manolito Montoya, de broer van Victoria, zei tegen Buck:“Ik hoop dat je het overleeft. Zo niet….het was fijn om je gekend te hebben.”
Ook hij ging weg. Buck was te verontwaardigd om te reageren.
Victoria keek haar zwager aan en vroeg:“Komt er nog wat van?”
“Ik kom al”, antwoordde Buck.
Hij keek even of hij nog weg kon komen maar zijn schoonzus hield de deur dicht.
“Ik had je nooit dat kookboek moeten geven”, zei hij.
“En waarom niet? Ik dacht dat je van eten hield? Wat mankeert er aan om een nieuw gerecht te proberen?”, vroeg Victoria.
“Eh niets maar eh…”, probeerde Buck te zeggen maar hij wist geen goede smoes te verzinnen zoals hij dat normaal wel kon.
“Je weet waar de keuken is”, zei Victoria.
“Boven?”, vroeg Buck onnozel.
Victoria zuchtte diep en sleurde haar zwager mee naar de keuken.
Daar werd Buck hardhandig op een stoel neergezet. Ongerust hield hij Victoria in de gaten. Ze deed eerst de afwas en zette daarna koffie.
“Victoria, moest ik naar de keuken komen om te zien hoe je de afwas doet?”, vroeg Buck.
“Nee, maar anders zou je er ook vandoor gaan. Net als de anderen. In dat kookboek staan ook recepten voor cakes. Ik heb er eentje gebakken en ik wil je mening over de cake hebben”, antwoordde zijn schoonzus.
“Victoria, ik weet zeker dat die cake zeer goed zal smaken”, zei Buck proberend om er alsnog onderuit te komen.
Maar ook dat hielp niet want Victoria had al een plak gesneden en dat voor Buck neergezet. Hij keek van de cake naar Victoria en terug.
“Je bent toch niet bang voor een plakje cake?”, vroeg Victoria.
“Ik bang voor een plakje cake? Victoria, voordat je in het Spaans tegen me tekeer gaat: laat me je vertellen dat Buck Cannon nergens bang voor is. En zeker niet voor een plakje cake”, was het felle antwoord van Buck.
In een mum van tijd was de plak cake verdwenen. Tot de grote verbazing van de rancher smaakte de cake zeer goed.
Met tegenzin zei Buck:“Victoria, ik moet helaas toegeven dat je cake voortreffelijk smaakt.”
“Dat wilde ik horen”, zei Victoria tevreden.
Tot haar grote verbazing en ergernis nam Buck de rest van de cake mee.
Zijn excuus was:“Misschien vindt Rebel de cake ook heerlijk.”
En weg waren Buck en de cake. Victoria schold op hem in het Spaans wat de rancher niet verstond. Maar ze had al plan B bedacht. Ze maakte een paar boterhammen klaar van een recept uit het kookboek. Dat was voor de volgende die thuis zou komen.
Op veilige afstand deelde Buck de cake met zijn paard. Ook het dier vond de cake heerlijk. Buck dacht:‘Ik ga vanavond in Tucson slapen voor het geval Victoria weer een proefkonijn nodig heeft.’ Hij steeg op en reed naar de stad waar hij zijn neefje Blue tegenkwam.
“Hi oom Buck. Heeft Victoria je laten gaan of ben je ontsnapt?”, vroeg Blue plagend.
“Ik heb haar geholpen en ben toen ontsnapt. Trouwens, ze vroeg me of jij nu naar huis wilde komen”, was het antwoord van zijn oom.
Blue keek Buck ongerust aan en vroeg:“Waarom?”
“Weet ik veel. Veel plezier Blue Boy”, antwoordde Buck opgewekt.
Blue pakte zijn paard Soapy, steeg op en reed naar huis terug. Buck keek hem glimlachend na, steeg af en bond zijn paard vast. Hierna ging hij de Waterhole saloon in.
In sneltreinvaart reed Blue naar de High Chaparral. Hij werd ongerust omdat hij niet wist waarom hij naar huis moest komen. Op het erf sprong hij van zijn paard af en rende hij het ranchhuis binnen. Victoria kwam op dat moment de woonkamer in en zag haar stiefzoon binnenrennen.
“Blue, je komt precies op tijd om iets voor me te doen”, zei ze.
“Zeg het maar. Oom Buck zei dat je hem had gevraagd of ik naar huis wilde komen”, zei Blue.
“Dat heb ik helemaal niet aan hem gevraagd”, antwoordde Victoria verontwaardigd.
Ze liepen naar de keuken waar Blue een vaag vermoeden kreeg van wat hem te wachten stond. Op de keukentafel stond een bord met vier boterhammen.
“Blue, hier is je lunch”, zei Victoria.
Blue pakte het bord en werkte de boterhammen achter elkaar naar binnen.
“Victoria, ze smaken heerlijk. Hoe kwam je aan het recept?”, vroeg hij.
“Uit het kookboek dat je oom me heeft gegeven. Buck probeerde mijn cake en ging ermee aan de haal”, antwoordde Victoria.
“Daarom was hij zo vrolijk toen ik hem in Tucson tegenkwam. Hoe wil je pa en Mano te pakken nemen?”, wilde Blue weten.
“Je vader krijgt vanavond een recept uit het boek te eten en die broer van mij zal een zeer speciaal gerecht krijgen”, antwoordde Victoria.
Blue verdween weer en liet zijn stiefmoeder alleen. Victoria ging plan C uitwerken.
Tegen de avond kwam John thuis. Door het hele huis hing een onbekende maar heerlijke geur. De rancher volgde de geur en kwam zo in de keuken terecht.
“Hallo John. Fijn dat je er bent. Waar zijn de anderen?”, vroeg Victoria.
“Ik heb ze sinds vanmorgen niet meer gezien. Wat eten we eigenlijk?”, vroeg John.
“Dat zal je straks zien”, antwoordde zijn vrouw mysterieus.
Toen het eten op tafel stond liepen de rillingen over de rug van John.
“Eet smakelijk”, zei Victoria.
“Jij ook”, zei John wantrouwend.
Maar toen de rancher eenmaal aan het eten was moest hij toegeven dat de maaltijd zeer goed smaakte.
“Mijn complimenten voor de zalige maaltijd”, zei John.
“Dat dacht ik ook”, antwoordde zijn vrouw.
“Die recepten komen zeker uit het kookboek wat Buck gevonden had?”, vroeg John.
Victoria knikte.
Ze vertelde:“Vanmorgen moest Buck een plakje cake proeven maar hij nam meteen de hele cake mee. Blue was het slachtoffer voor de boterhammen. Jij dus voor het avondeten.”
“Maar nu er is nog die broer van je die nog moet proeven. Manolito kennende zal hij wel alles doen om er onderuit te komen”, zei John.
“Om hem weer thuis te krijgen ga ik voorlopig niet meer experimenteren”, zei ze.
Zo gezegd, zo gedaan.
Maar ondertussen baalden de Cannons er van dat zij wél voor proefkonijn hadden moeten spelen en de broer van Victoria niet.
John zei tegen zijn broer en zoon:“Jullie gaan naar Tucson om mijn zwager te vinden en dan brengen jullie hem thuis. Desnoods sla je hem eerst bewusteloos. Mocht je dat moeten doen, dan leggen we hem in de hangmat en geeft Victoria hem een vla. Naar een recept uit dat kookboek.”
De ogen van Buck begonnen helemaal te stralen en hij zei dan ook opgewonden:“Kom mee Blue Boy.”
Ze reden meteen weg. John ging naar binnen om het plan aan zijn vrouw voor te leggen die het natuurlijk meespeelde.
Spoedig kwamen Buck en Blue Manolito tegen die zijn maaltijden in Tucson haalde.
“Blue Boy, begrijp jij dat nou?”, vroeg Buck.
“Wat bedoel je?”, vroeg zijn neefje.
“Señor hier moet in Tucson betalen voor zijn maaltijden terwijl zijn bloedeigen zus op de ranch voor niets kookt. En nog heerlijk ook”, antwoordde Buck.
“Jullie mogen praten hoe je wil, mijn zus is nog steeds met dat vreemde kookboek bezig en ze zal mij nooit te pakken krijgen om iets te proeven”, reageerde Manolito.
“Hoe kom je daar nou bij? Die recepten waren zó smerig dat zelfs oom Buck ze niet lustte. Victoria kookt nu weer gewoon eten”, zei Blue.
“Zouden wij tegen jou kunnen liegen?”, vroeg Buck.
Manolito antwoordde:“Nee, zeker niet. Maar ik ga toch niet met jullie mee naar huis.”
Buck besloot over te gaan tot andere en meer drastische maatregelen. Zonder wat te zeggen sloeg hij Manolito met een 1 vuistslag buiten westen. Ze pakten hun huisgenoot op en legden hem op zijn paard. Hierna stegen Buck en Blue zelf ook op. Tevreden reed men terug naar de ranch.
John zag ze aankomen en begon te glimlachen.
“John, hier is de wegloper”, zei Buck lachend.
Hij steeg af en sleurde Manolito naar de hangmat. Met de hulp van John en Blue werd Manolito in de hangmat gelegd. Manolito werd langzaam wakker en toen hij merkte dat hij weer thuis was vlogen de Spaanse scheldwoorden over het hele erf heen. De Cannons waren toen allang veilig in het ranchhuis.
Na een poosje kwam Victoria naar buiten met een pollepel en een schaal met vanille vla. Nietsvermoedend ging ze bij haar broer staan en goot ze een volle lepel over hem heen. Manolito besefte wat er gebeurde en opnieuw kwam het Mexicaanse scheldwoordenboekje tevoorschijn.
“Wat is er Manolito? Vind je de vla niet heerlijk? Het komt uit het receptenboek dat Buck voor me heeft gevonden”, zei Victoria.
Manolito stond woedend op en stormde naar de keuken. Op het aanrecht lag het kookboek open. De Mexicaan griste het weg en liep ermee naar de open haard. Niet veel later lag het boek te verbranden in het vuur.
“Opgeruimd staat netjes”, zei Manolito tevreden.
“Het waren écht wel heerlijke gerechten. Jammer dat jij het boek verbrand hebt”, zei Buck.
“Als jij nog eens zoiets vindt, laat het dan liggen waar het ligt”, kreeg hij te horen van Manolito.
Buck had duidelijk zijn lesje geleerd want hij nam nooit meer een kookboek mee naar huis.