LIJK AAN DE GALG
Halloween 1876. Mitch en Pam Cartwright verheugden zich op wat er ’s avonds ging gebeuren. Hun ouders (Adam en Sally Cartwright) hadden toestemming gegeven om met Matthew Walker langs alle deuren te gaan voor trick or treat. Hun jongere zusje Lisa werd er ook bij betrokken zodat zij ook mee mocht.
Tijdens de lunch zei Adam tegen de tweeling:“Jullie passen goed op Lisa. Anders mogen jullie dit nooit meer doen.”
“Begrepen pa. Trouwens, waarom gaat er niet een volwassene met ons mee?”, vroeg Mitch.
“Dat is misschien wel beter. Ik ga wel mee”, zei Ben, de eigenaar van de Ponderosa ranch en opa van Mitch, Pam en Lisa.
“Misschien kan weduwe Hawkins uw gezelschap wel gebruiken”, zei Little Joe, de jongste Cartwright broer.
“Ik breng de kids naar Virginia City en wacht op ze bij Roy”, reageerde Ben.
“Cody gaat ook mee met ons”, zei Mitch.
“Hoe gaan jullie verkleed?”, vroeg Hoss.
“Ik ga als cowboy”, zei Mitch.
Zijn zus zei:“Ik als cowgirl.”
“Ik word heks”, zei Lisa giechelend.
“Mitch, doe wel je riem met revolver om. Voor het geval dat”, zei Adam.
Mitch knikte.
De hele middag waren de kinderen bezig met hun Halloween avond. Het was tevens de verjaardag van hun oom Joe maar de jongste Cartwright broer had zelf gezegd dat de kinderen weg mochten.
Na het avondeten gingen Ben, Mitch, Pam, Lisa en Cody weg. Hoss had de wagen klaar gemaakt voor vertrek.
Bij het kantoor van sheriff Roy Coffee stopte Ben de wagen. Matthew stond al te wachten met zijn vader Dan Walker. De Cartwrights kwamen van de wagen af.
“Kids, jullie gedragen je en als er iets is kun je ons bij de sheriff vinden”, zei de rancher.
De kinderen knikten en gingen langs de deuren.
“Dan, ga je mee Roy lastig vallen?”, vroeg Ben glimlachend.
“Daar ben ik altijd voor te vinden”, zei de mijnwerker.
Ze gingen het kantoor binnen en vonden Roy aan het werk.
“Heren, wat kan ik voor jullie doen?”, vroeg de sheriff.
“Mijn kleinkinderen vieren hier Halloween met Matthew dus we wachten hier op ze”, zei Ben.
“Fraai”, zuchtte Roy.
Dan wreef in zijn grote handen en vroeg:“Ben, het is al aardig koud aan het worden. Zou er nog verse koffie zijn om warm te worden?”
“Inderdaad. Roy zet altijd heerlijke koffie”, antwoordde de rancher.
Roy wist al hoe laat het was en ging direct koffie zetten.
Ondertussen gingen de kinderen met Cody langs de deuren. Mitch had Cody aan de lijn en hield Lisa bij zich.
“Mitch, kunnen we rusten? Ik ben moe”, zei Lisa op een gegeven moment.
“Daar is het marktplein en dan gaan we daar even zitten”, zei haar broer.
Ze liepen naar een bankje om uit te rusten. Het was weliswaar druk in de stad zoals elke avond maar de kinderen werden toch met rust gelaten. Vooral omdat Cody bij hen was.
Mitch merkte dat zijn zusje erg moe was en vroeg:“Lisa, moeten wij je naar opa brengen?”
“Ik krijg toch wel mijn deel van de buit?”, vroeg ze op haar beurt.
“Natuurlijk”, zei Pam.
“Dan wil ik naar opa”, zei Lisa.
Ze stonden op en liepen naar het kantoor van de sheriff. Opeens begon Pam te gillen.
“Zus, wat is er?”, vroeg Mitch ongerust.
“Daar hangt iemand”, zei ze verschrikt, wijzend op iemand die opgehangen was.
De jongens keken in de richting van de gehangene.
“Die is er geweest”, zei Matthew.
“En dat op Halloween. We moeten de sheriff waarschuwen”, zei Mitch.
Ze renden naar het kantoor van de sheriff en stormden naar binnen. Roy, Ben en Dan zaten te kaarten toen de kinderen binnenkwamen.
“Kids, wat is er?”, vroeg Ben ongerust.
“Bij het marktplein hangt een vent te bungelen aan een touw. Hij is zo dood als een pier”, antwoordde Mitch.
“Was het echt een man?”, vroeg Dan plagend.
“Mr Walker, ik weet echt wel het verschil tussen een man en een vrouw”, reageerde Mitch ad rem.
“Dan, jij let op de meisjes. Ben, jij en ik gaan mee met Mitch en Matthew om ons het lijk aan te wijzen”, zei Roy.
Zo gezegd, zo gedaan.
De jongens brachten de mannen naar de hangplek en het lijk was door meer mensen ontdekt.
“Mensen, doorlopen. Er is niets te zien”, zei Roy.
Maar niemand ging weg totdat Cody blafte. Toen vlogen ze weg. Alleen Ben, Roy en de jongens bleven achter. Deputy Clem Foster kwam er ook bij.
“Dan vertelde me wat de kinderen hadden gevonden. Wie is het?”, vroeg Clem.
“Iemand die niet meer leeft maar nog wel rondhangt”, antwoordde Mitch droog.
“Erg leuk Mitch. Maar ik vroeg naar de naam”, antwoordde Clem.
Hij en Ben haalden het lichaam van de galg en legden het lijk op de grond.
De mannen bekeken het lijk en Ben zei:“Dat is Jason Keller.”
“Clem, ga Doc Martin informeren over Jason Keller. Hij moet maar uitzoeken hoe hij omgekomen is”, zei Roy.
Clem ging meteen weg.
Ben zei tegen Mitch en Matthew:“Wij gaan naar het kantoor van de sheriff Coffee om de meisjes op te halen en dan naar huis.”
“Wat jammer. Het begon net zo leuk te worden”, zei Matthew met tegenzin.
“Als het een pop was wist ik wel wie de daders waren”, zei Mitch.
“Je ooms zeker?”, vroeg de rancher.
“Precies”, zei Mitch.
Toch gingen de jongens en Cody mee.
In het kantoor van de sheriff vroeg Ben:“Dames, gaan jullie mee naar huis?”
“Goed”, zei Pam namens Lisa en met tegenzin.
“Matthew, wij gaan ook naar huis”, zei Dan.
Matthew nam zijn deel snoep mee en ging met zijn vader naar huis. De Cartwrights gingen ook naar huis. Halverwege viel Lisa in slaap bij haar broer en Cody. Maar de tweeling was klaarwakker.
“Zus, we hebben wel een heel aparte Halloween gehad. Zelfs oom Joe zou dit nooit bedacht kunnen hebben”, zei Mitch.
“Misschien wel bedacht maar dan zou het toch mislukken”, reageerde Pam.
Ze lachten ondanks de ernst.
Thuisgekomen zei Mitch opgewonden tegen zijn vader en ooms:“Langs de deuren met Halloween is leuk maar deze keer was het extra spannend. Pam zag een vent aan een galg bungelen. We dachten eerst dat het een grap van oom Hoss en oom Joe was maar hij bleek echt dood te zijn.”
“Jullie blijven hier binnen”, zei Adam tegen de tweeling.
Hij ging naar buiten.
“Adam, breng eerst Lisa naar bed want ze slaapt al”, zei Ben.
Adam pakte zijn dochter uit de wagen en droeg haar naar haar kamer. Hoss kwam naar buiten om de wagen los te koppelen.
“Wat is dat over een lijk aan een galg?”, vroeg hij verbaasd.
“De kinderen vonden Jason Keller aan een galg”, antwoordde Ben.
“Jason Keller? Die ons zo haat?”, vroeg Hoss ongelovig.
“Ja, die Jason Keller. Het is nog niet bekend hoe hij stierf of waarom”, zei Ben.
Hij hielp Hoss met de wagen terwijl Joe de tweeling opving.
“Wie was dat lijk?”, vroeg Joe.
“Opa zei dat het Jason Keller was”, antwoordde Mitch.
Joe stond even verbaasd te kijken. De tweeling merkte dat er heel wat aan de hand was en keek hun oom vragend aan.
“Hij heeft altijd al een hekel aan ons gehad omdat hij heel even voor ons heeft gewerkt maar te lui was om iets te doen. Dus opa ontsloeg hem. Dat was toen ik iets ouder was dan jullie nu”, legde Joe uit.
“En sindsdien heeft hij een hekel aan ons?”, vroeg Pam.
“Ja. Na zijn ontslag verdween hij spoorloos. Tot nu dan”, antwoordde Joe.
De tweeling was even stil want dit was nieuws voor hen. Toen kwam Adam weer naar beneden.
“Kids, naar bed want het is morgen weer vroeg dag”, zei hij tegen zijn twee oudste.
Met tegenzin gingen ze naar boven om te gaan slapen.
“Adam, herinner jij je Jason Keller nog?”, vroeg Joe.
“Ja, hoezo?”, vroeg Adam verbaasd.
“De kinderen vonden hem aan een galg hangend in de stad. Mitch en Pam vroegen me naar hem”, antwoordde Joe.
Adam zuchtte diep en zei:“Ik begon me al af te vragen wanneer hij weer zou opdagen. Vanavond dus.”
Toen Ben en Hoss ook binnenkwamen vertelde de rancher het hele verhaal.
“Mijn kinderen gaan de stad in en komen zoiets tegen. Fraai”, zei Adam nadat hij alles had gehoord.
“Wel, laten we hopen dat ze er niets aan overhouden en wij gaan naar bed. Welterusten jongens”, antwoordde Ben.
Spoedig was alles op de Ponderosa ranch in diepe rust. Maar ergens anders was een vrouw een gemeen plan aan het smeden.
De volgende morgen tijdens het ontbijt.
Mitch vroeg:“Opa, is er al wat bekend over dat lijk aan de galg?”
“Nog niet. Ik ga straks naar Virginia City om te informeren”, antwoordde Ben.
Toen werd er op de deur geklopt. De trouwe Chinese kok Hop Sing deed open en een woedende Martha Keller stormde de eetkamer binnen.
“Wie heeft mijn man zaliger gevonden?”, snauwde ze.
“Wij, mijn broer en ik, vonden hem aan de galg hangend”, antwoordde Pam ongerust.
“Meekomen allebei!”, zei Martha.
Ze richtte een geweer op de tweeling en dreigde ze te doden totdat ze zelf neergeschoten werd door Joe die net binnenkwam met Cody. Martha zag toch kans om op Mitch en Pam te schieten en beide kogels troffen de twee oudste kleinkinderen van Ben in hun rechterarm. Martha stierf even later tot grote opluchting van de Cartwrights.
“Kom kids. Mee naar de keuken”, zei Sally, de moeder van de tweeling en Lisa.
Zij en haar schoonzus Betsy hielpen de twee overeind en namen ze mee naar de keuken. Hoss en Joe namen het lijk van Martha mee.
“Hopelijk zijn we nu echt voorgoed van ze af”, verzuchtte Adam.
“Ik denk van wel. Let jij op de kleintjes, dan ga ik met Hoss en Joseph mee”, zei Ben.
Adam beloofde dat.
In de keuken werden Mitch en Pam behandeld en ze hadden alleen maar een schampschot opgelopen. Ze waren de pijn al heel snel vergeten, vooral toen Hop Sing speciaal voor hen dubbele spiegeleieren bakte. De tweeling at het wel in de keuken op.
Toen Sally en Betsy in de woonkamer kwamen zagen ze Adam de kleintjes (Lisa en haar zusje Rose en hun nichtje Inger) voorlezen. De dames wilden wat zeggen maar gingen in plaats daarvan de eettafel afruimen.
In Virginia City waren Roy en Clem zeer blij dat ook Martha Keller dood was.
“Ze kwam tegen ons zeggen dat zij haar man opgehangen had om de kinderen bang te maken. Ze hadden hen eerder op de avond gezien en dit plan uitgevoerd”, zei Roy.
“Wel, dan moeten ze echt wel eerder opstaan om mijn kleinkinderen aan het schrikken te maken. Ze schoot overigens wel de tweeling neer”, zei Ben.
“Wel, ik hoop dat er nooit meer een Halloween avond zoals gisteravond komt”, zei Roy.
Dat hoopten de Cartwrights uiteraard ook.