Op een dag lag de oranje kat Garfield weer eens te luieren in zijn luie stoel. Zijn ogen vielen langzaam dicht en Garfield droomde het volgende:
Hij kwam naar buiten om een frisse neus te halen. Omdat hij net wakker was geworden keek hij eerst een beetje loom uit zijn ogen maar zijn neus deed het uitstekend. Garfield was ineens klaarwakker toen hij de heerlijke geur van lasagne rook.
“Ik droom vast want ik ruik overal lasagne”, zei Garfield verheugd.
Hij kneep zichzelf en gilde het uit.
“Nee, het is geen droom. Ik zie en ruik overal lasagne”, zei de oranje kat.
Hij liep naar het tuinhek en likte eraan.
“Ja hoor, dit is echte lasagne”, zei hij likkenbarend.
Vlug nam hij een grote hap uit een lantaarnpaal en ook die smaakte naar lasagne. Garfield keek om zich heen en wist niet wat hij zag. Zover als hij kon kijken was alles van lasagne gemaakt.
“Joepie, ik ben in Lasagneland beland. Hopelijk is Nermal er niet en ook Odie niet”, gilde hij opgewonden uit.
Garfield besloot naar het centrum te gaan en ook daar was alles van lasagne gemaakt. De oranje kat besloot zijn kans te grijpen en at zoveel hij opkon. Spoedig was alles verdwenen en stond Garfield in een leeg gebied.
Hij liet een harde boer en zei:“Verder met mijn tussendoortje.”
Nu was het gemeentehuis aan de beurt om opgegeten te worden en dat was in een mum van tijd weg. Na het gemeentehuis werd ook de rest van de stad naar binnen gewerkt door Garfield die de tijd van zijn leven had.
Hij at alles wat los en vast zat maar besefte niet dat hij ook zijn eigen huis opat. Na de enorme vreetpartij keek Garfield rond en alles om zich heen was weg.
“Oh jeetje, waar is mijn huis? Waar is Odie? Waar is Jon?”, vroeg hij verbaasd.
Hij dacht even na en besefte toen pas dat hij alles en iedereen opgegeten had.
“Oh nee, nu ben ik helemaal alleen. Nu kan ik nooit meer Odie pesten. Hopelijk heb ik niet Nermal ook opgegeten”, zei hij ongerust.
Op dat moment werd Garfield wakker doordat hij uit zijn luie stoel was gevallen en bij de hond Odie lag.
“Odie! Je leeft en ik heb je niet opgegeten. Net als het huis”, zei de kat opgelucht.
Hij rende naar het raam en keek naar buiten. Alles was zoals het was. Nermal kwam langs lopen maar Garfield deed net alsof hij hem niet zag.
“Gelukkig heb ik ook Nermal niet opgegeten want hij smaakt toch niet. Maar zo’n land als Lasagneland is wel het einde voor een bescheiden lasagneliefhebber als ik”, zei hij.