Op een dag arriveerde er een aantrekkelijke vrouw van begin 50 in de buurt van de Ponderosa. De jongste Cartwright (Mitch van 6) zag haar het eerst omdat ze bij het hek stopte en hem riep.
“Jongeman, kun je me vertellen waar ik in hemelsnaam aangekomen ben?”, vroeg ze.
“U bent op de Ponderosa, de ranch van de Cartwrights. Ik ben Mitch, de jongste van het stel”, antwoordde de jongen.
“Ik ben Amelia Young en hopeloos verdwaald. Zou je alsjeblieft je ouders willen halen?”, vroeg ze.
Mitch stond op en ging het ranchhuis binnen. Zijn opa en tevens eigenaar van de ranch, Ben Cartwright, zag de jongen komen en stopte met de administratie.
“Mitch, wat is er?”, vroeg de rancher.
“Buiten bij het hek staat een vrouw van ongeveer uw leeftijd en ze wil u spreken”, antwoordde de jongen.
Ben stond op en liep met zijn kleinzoon mee naar buiten.
“Morgen mevrouw. Welkom op de Ponderosa. Ik ben Ben Cartwright, eigenaar van deze ranch. Dit is mijn kleinzoon Mitch. Kom binnen”, zei de rancher die duidelijk onder de indruk van de vrouw was.
Hij hielp haar uit haar rijtuig.
Ze zei met haar meest charmantste stem:“Ik ben Amelia Young.”
Ze gingen naar binnen en werden nagekeken door Mitch. Hij vertrouwde het vrouwvolk toch al niet zo en dit wezen helemaal niet.
In de woonkamer kreeg Amelia koffie en kwam ze een beetje op adem.
“Ik was wat gaan rijden en verdwaalde helemaal. Toen zag ik dit huis staan en reed erheen. Ik ben maar een arme weduwe met een dochter die in een kleine hut op me wacht totdat ik weer thuiskom”, vertelde ze kalm.
“Ik ben driemaal weduwnaar en heb 3 zoons en 1 kleinzoon Mitch. U mag gerust blijven voor de lunch”, zei Ben uitnodigend.
“Mr Cartwright, u bent veel te goed voor deze wereld”, zei Amelia vriendelijk.
“Ik kan ook zeer hard en streng zijn”, zei de rancher wat verlegen.
Mitch pakte opeens Caramel en verliet de ranch. Hij ging op zoek naar zijn vader en ooms die bij de kudde waren. Adam zag zijn zoon het eerst komen en reed hem tegemoet.
“Mitch, wat is er?”, vroeg hij direct.
“Er is een vreemde vrouw bij opa. Ze heet Amelia Young maar ik vertrouw haar niet. Opa schijnt haar wel te mogen”, vertelde Mitch.
Intussen waren Hoss en Joe er ook bij gekomen.
“We gaan ook naar huis”, zei Adam tegen zijn broers.
Ze keerden hun paarden en reden in sneltreinvaart naar huis. Een vrouw op de Ponderosa betekende meestal slecht nieuws.
Toen de jongens thuiskwamen hadden Ben en Amelia elkaar al goed leren kennen. Het tweetal keek vreemd op toen de jongens binnenkwamen.
“Is er iets gebeurd?”, vroeg Ben direct en ongerust.
“Dat niet maar Mitch kwam ons zeggen dat er bezoek op de ranch gekomen was. Vandaar dat we kwamen”, legde Adam uit.
“Amelia, dit zijn mijn zoons, Adam, Hoss en Little Joe. Jongens, dit is Amelia Young. Ze heeft wat moeilijkheden met haar rijtuig. Zolang blijft ze hier”, zei Ben.
Mitch pakte ongemerkt Adams hand wat zijn vader begreep. Amelia bekeek de jongens stuk voor stuk en deed overdreven vriendelijk tegen ze. Dit bezorgde hen al wantrouwen maar ze lieten niets merken.
Tijdens de lunch vroeg Amelia aan Ben:“Is het niet zwaar om op jouw leeftijd een kleine jongen op te voeden?”
“Ik hoef hem gelukkig niet op te voeden want Adam is de vader van Mitch. Maar het is een lieve jongen. Mijn kleinzoon bedoel ik”, antwoordde de rancher naar Mitch kijkend.
Amelia vroeg:“Mitch, hoe oud ben jij?”
“Zes”, zei Mitch.
Hij voelde de bui al een beetje hangen en hoopte dat de bezoekster snel zou vertrekken. Dat was ook de stille wens van zijn vader en ooms.
Toen het eten op was maakten de jongens zich klaar om weer naar de kudde te gaan.
“Dat was een zalige lunch. Het heeft mij echt gesmaakt”, zei de bezoekster.
“Het eten dat Hop Sing maakt is altijd meer dan zalig”, zei Hoss.
“Opa, mag ik mee naar de kudde?”, vroeg Mitch op dat moment.
Ben knikte en zei:“Als je vader en ooms maar wel op je letten.”
Dat werd beloofd en in nog geen 5 seconden waren ze al weggereden.
Bij de kudde aangekomen zei Adam tegen zijn zoon:“We gaan je leren hoe je een verdwaalde koe het gemakkelijkst kan terugbrengen naar de kudde.”
“Dat is toch eenvoudig. Je roept gewoon haar naam en zegt dat ze terug moet gaan naar de kudde”, zei Mitch.
De broers begonnen te lachen wat de jongen niet begreep.
“Onze koeien hebben helemaal geen namen. Kom maar mee”, zei Adam nog wat nalachend.
Ze reden naar een koe die te ver afgedwaald was naar de zin van de Cartwrights. Mitch reed op zijn paard naar het dier toe en probeerde hem naar de kudde te jagen wat niet lukte. De koe was in een zeer kwade bui want hij viel Caramel aan die ging steigeren en gooide zijn baasje op de grond. De hengst rende daarna weg. Mitch lag op de grond en werd op zijn rechtervoet getrapt door de kwade koe. Joe ving de koe met zijn lasso en nam hem mee terug naar de kudde. Adam en Hoss sprongen van hun paarden en bekommerden zich om de gewonde jongen.
“Mitchy, kun je je voet bewegen?”, vroeg Hoss.
Mitch schudde van nee.
Adam vroeg daarop met bezorgde stem:“Kun je staan?”
“Als jullie helpen”, was het antwoord.
De broers hielpen de jongen overeind maar Mitch trok zijn voet weg.
“We brengen je terug naar huis. Pa en anders Hop Sing weet wel hoe dit behandeld moet worden”, zei Adam.
Op dat moment kwam Joe terug met Caramel en Hoss zette Mitch op de rug van het bruine paard. Hij en Adam stegen ook op en reden terug naar huis. Onderweg had de jongste Cartwright enorm veel pijn en de tranen stonden in zijn ogen.
Op de Ponderosa liet Amelia Ben zien wat er was met haar rijtuig. Dat was natuurlijk niets maar ze was al zo verliefd geworden op de rancher dat ze meteen het liefst met hem naar het stadhuis rende. Alleen zijn zoons en kleinzoon stonden in de weg maar ook daar had Amelia een oplossing voor gevonden. Adam, Hoss en Joe waren oud en wijs genoeg om het huis uit te gaan en Adam zou uiteraard Mitch met zich meenemen. Zo had Amelia Ben helemaal voor zichzelf. Dat was haar duivels plan maar nog voordat ze Ben ter huwelijk kon vragen kwamen Adam, Hoss en Mitch weer thuis.
“Pa, Mitch is zwaar gewond. Een kwade koe ging op zijn linkervoet staan”, riep Adam terwijl hij en zijn jongere broer van hun paarden afsprongen. Hierna tilde Adam zijn zoon van het paard af. Ben liet meteen zijn gaste en haar rijtuig in de steek en pakte de jongen over. De rancher droeg hem naar binnen en legde de jonge patiënt op de bank neer. Ook Adam en Hoss gingen naar binnen. Amelia was diep beledigd en ging ook naar binnen. Daar was Hop Sing al bezig om de gewonde voet van Mitch in het ijs te wikkelen.
“Is dat kind belangrijker dan ik?”, vroeg Amelia op kwade toon aan Ben.
De rancher keek haar even aan en antwoordde toen:“Ja, Mitch is gewond en heeft mijn zorg nodig. Er mankeert niets aan uw rijtuig. U kunt meteen vertrekken Mrs Young!”
De weduwe zei niets meer terug en vertrok meteen van de Ponderosa. De Cartwrights waren hier niet eens treurig om.
Mitch zei na een poosje:“Ik was even bang dat u met dat mens zou gaan trouwen.”
“Daar hoef je echt niet bang voor te zijn. Ik ben 3 keer getrouwd geweest en het hoeft echt niet meer voor mij. Ik ben erg gelukkig met jullie vieren en de ranch”, antwoordde zijn opa.
Door het ijs kreeg Mitch minder pijn maar hij bleef wel de rest van de dag thuis. Vooral toen hij van Hop Sing een ijsje kreeg om de hevige pijn en de schrik te doen vergeten. De Chinese kok was wel zo verstandig dit lekkers aan de kleine jongen te geven nadat Adam en Hoss weg waren gegaan. Hierdoor had Mitch niet veel pijn meer aan zijn rechtervoet maar Ben verbood hem die middag en avond te gaan slaan en gooien.
Mitch herstelde vlug van zijn geblesseerde voet. Enkele dagen na het incident met de kwade koe rende de jongste Cartwright weer door het hele huis en over het erf. Toch ging hij niet mee naar de kudde. Hierdoor was Adam ook gedwongen om thuis te blijven omdat Mitch te klein en te jong was om alleen thuis te zijn.
Op een morgen vroeg Adam aan zijn zoon:“Ga je mee naar de kudde?”
“Nee, ik blijf thuis. Gaan jullie de koeien maar vermaken zonder mij”, antwoordde Mitch somber.
“Ik ben bang dat je ook mee zal moeten naar de kudde. Ik heb wat zaken af te handelen in Virginia City en daarna kom ik ook naar de kudde”, zei Ben.
“Ik ben bang dat die koe het opnieuw doet”, was het benauwde antwoord van Mitch.
“Jongen, het is net zoals je van een paard valt. Je stijgt dan gewoon weer op”, reageerde Adam.
“Moet je dan niet eerst kijken of de grond waarop je gevallen bent niet beschadigd is?”, vroeg Mitch onnozel en droog.
Ben en Adam lachten om deze onnozele en droge vraag. Toch kreeg Adam Mitch zover dat hij meeging naar de kudde waar Hoss en Joe al waren.
Wat onwennig reed Mitch met Caramel tussen de kalveren. Hij hield de teugels van zijn paard stevig vast. De jongen moest nog steeds niets hebben van de grotere koeien. Toch moest en wilde hij zijn angst overwinnen. Daarom ging Mitch op zoek naar verdwaalde koeien. Op een gegeven moment kwam hij een koe tegen die wel van de Cartwrights was maar op het land van hun buurman Jack Booker verbleef. Mitch gooide zijn lasso om de nek van het dier. Hierna wilde hij de koe meenemen maar het dier weigerde.
“Vooruit, lopen met je luie sodemieter rotbeest!”, gromde Mitch na een poosje.
Dit had de jongen niet moeten zeggen want nu liep de koe wel en hoe! Op den duur kon Mitch de lasso niet meer houden en liet hij het los. Adam, Hoss en Joe zagen de koe met lasso komen en stonden zeer verbaasd te kijken. Even later zagen ze Mitch komen. De jongen stopte zijn paard en vertelde wat er gebeurd was. De broers waren erg trots op Mitch en hijzelf niet in de laatste plaats.
“Waarom staan jullie je zo kostbare tijd te verlummelen?”, vroeg de rancher streng.
“We stonden de manier te bewonderen waarop Mitch die koe had teruggebracht. Hij had het helemaal zelfstandig gedaan”, antwoordde Adam.
Een glimlach kwam op het gezicht van Ben en Mitch merkte dat hij weer eens goed gescoord had bij zijn opa. Hierdoor mochten Adam, Hoss en Joe de jongen weer eens niet plagen. Maar dat gebeurde natuurlijk wel.
Omdat Amelia keihard door Ben was afgewezen besloot ze wraak te nemen op de rancher en zijn gezin. Toen ze op bezoek was had de weduwe toevallig gezien dat er in het kantoorgedeelte een kluis was. Na haar gedwongen vertrek was Amelia op het gemene idee gekomen om die kluis leeg te halen om zo de Cartwrights financieel te benadelen. Hij had toch geld genoeg en kon best wat missen. Zij was straatarm en kon dat geld heel goed gebruiken.
Op een goede morgen reed ze naar het ranchhuis toe en stopte het rijtuig. Omdat het doodstil was nam Amelia aan dat er geen mens aanwezig was. Ze ging uit het rijtuig en liep naar de voordeur. Ze deed de deur open en begaf zich naar het kantoor. De weduwe vond de kluis en begon aan het slot te draaien. Na een halfuur was de kluis open maar tot grote ergernis van Amelia zat er niets in. De weduwe was zeer kwaad en rende het huis uit. Hierbij keek ze niet uit en struikelde over een bal die Mitch per ongeluk had laten liggen op de vloer. Amelia viel en kwam met haar hoofd op de vloer terecht waardoor ze het bewustzijn verloor. Hop Sing kwam uit de keuken en zag de vrouw liggen. Vlug pakte hij een rijtuig en reed hij naar de Cartwrights. Deze waren bij de kraal bezig toen ze de kok in allerijl zagen komen.
Hop Sing stopte het voertuig en zei zo vlug dat niemand het kon verstaan:“Weduwe kluis geprobeerd te roven maar is nu buiten westen door bal.”
Ben zei direct:“Hop Sing, kalm aan.”
De kok werd kalm en vertelde wat er gebeurd was. Enkele seconden later gingen de Cartwrights naar huis terug.
Ondertussen was Amelia weer wat bijgekomen maar ze durfde niet op te staan. Toen zag ze de knuppel van Mitch liggen en zo kreeg ze de kracht om overeind te komen. Met de knuppel in de hand sloeg ze nog even de woonkamer kort en klein voordat ze wegging. Ze nam echter wel de knuppel mee als wapen voor het geval iemand haar wilde tegenhouden of aanvallen.
Toen de Cartwrights thuiskwamen en de grote ravage zagen wisten ze meteen dat Amelia Young bezig was geweest. Zelfs Mitch, die normaal altijd een reactie klaar had liggen, was stil. Ben ging naar de kluis en keek of er belangrijke papieren weg waren. Maar tot zijn grote opluchting was dat niet zo. Mitch zag dat zijn handschoen en bal er nog wel waren maar kon zijn knuppel nergens vinden.
“Dat mens heeft mijn knuppel meegenomen”, riep hij van streek.
De broers keken elkaar aan en wisten dat ze snel in actie moesten komen. Amelia kon al ver weg zijn en Mitch kon niet trainen zonder zijn knuppel. Ze gingen weg terwijl Ben en Mitch thuisbleven om de woonkamer weer netjes te krijgen. Toen dat gebeurd was gingen ze naar Virginia City om de inbraak en de diefstal aan te geven.
Inmiddels was Amelia al in de stad aangekomen en ze ging het gezag met een bezoekje vereren.
In het kantoor zei ze:“Ben Cartwright probeerde mij te doden met deze knuppel. Ik eis dat u hem direct opsluit en nooit meer vrijlaat. Ik ben maar een arme weerloze weduwe.”
Hierop begon ze erg zielig te huilen. Dit was om medelijden op te wekken. Sheriff Roy Coffee en zijn deputy Clem Foster keken elkaar even aan en ze wisten genoeg. Ze hadden al vaker aanklachten over deze beruchte weduwe gehoord en gekregen en nu hadden ze eindelijk de kans om haar in de kraag te vatten. Haar arrestatiebevel was al van tevoren uitgeschreven.
“Mevrouwtje, gaat u maar even zitten en kom even bij met een kop koffie. Mijn deputy gaat Mr Cartwright al arresteren”, zei Roy vriendelijk.
Clem schonk eerst een kop koffie voor haar in en ging toen weg. Amelia ging zitten en dronk de verse koffie op.
“Sheriff, zou ik even mogen gaan liggen want ik ben hard gevallen over een bal van die kleinzoon van Cartwright?”, vroeg ze daarna poeslief.
Roy knikte en bracht haar naar een cel. Amelia ging liggen en sloot haar ogen. Roy deed vlug de cel op slot. ‘Zo, de muis zit in de val’, dacht de sheriff.
Op het moment dat Clem de hoofdstraat uitreed kwam hij Ben en Mitch tegen.
Ze stopten en de deputy zei:“Ben, Mrs Amelia Young beschuldigt jou van poging tot moord met behulp van de knuppel van Mitch. Ze is nu bij ons maar is al gearresteerd. Maar dat weet ze zelf nog niet.”
“Ze probeerde onze kluis leeg te halen en heeft daarna met de knuppel van Mitch onze woonkamer kort en klein geslagen. Bovendien heeft ze het slaghout meegenomen”, vertelde de rancher.
Clem keerde zijn paard en reed met de Cartwrights naar het kantoor van de sheriff. Ze stegen af en gingen naar binnen. Ben vertelde het hele verhaal aan Roy.
“Mitch, is deze knuppel van jou?”, vroeg de sheriff aan de jongste van het gezelschap.
De jongen knikte. Hij kon de reeks gebeurtenissen van die morgen niet vatten wat de mannen merkten.
“Ben, neem je kleinzoon maar mee naar huis. De knuppel van Mitch houden we nog even hier als bewijs voor de rechtszaak tegen Mrs Young”, zei Roy.
Ben knikte en nam afscheid van de sheriff en deputy.
Buiten stegen Ben Mitch weer op hun paarden en ze reden vlug naar huis terug. De broers waren allang weer thuisgekomen. Hun zoektocht was zonder succes geweest en daarom hadden ze besloten naar hun thuishaven te gaan. Om hun honger te stillen had Hop Sing alvast een flinke stapel boterhammen klaargemaakt die vooral Hoss zich goed deed smaken. De zoektocht had hem zeer hongerig gemaakt. Maar dat was ook het geval bij Adam en Joe. Tegen de tijd dat er geen boterhammen meer over waren kwamen Ben en Mitch thuis.
Toen ze binnenkwamen en de lege broodschaal zagen vroeg Mitch direct:“Hebben jullie niets voor ons overgelaten?”
“Nee, het spijt ons. Jullie bleven zo lang weg. Oom Hoss kreeg zo’n trek dat we besloten niet langer meer te wachten. Pa, hoe is het jullie vergaan?”, vroeg Adam.
“Amelia zit in de gevangenis omdat ze even wilde gaan liggen in een cel. Roy deed daarop de deur op slot. Hij heeft onze aanklachten opgeschreven en die zullen tegen haar gebruikt worden. Het bleek dat ze al vaker klachten over haar hadden gekregen”, antwoordde zijn vader.
Op dat moment kwam Hop Sing de woonkamer binnen met een nieuwe schaal met boterhammen.
De broers wilden opnieuw aanvallen maar de kok zei: “Schaal met brood is voor Mr Cartwright en kleine Mitch. Grote jongens al gegeten hebben.”
“Jullie gaan weer aan het werk bij de kraal. Mitch en ik komen als we klaar zijn met eten”, zei Ben.
Dit was een fikse tegenvaller voor de jongens. Een beetje mopperend gingen ze weg zodat Ben en Mitch in alle rust konden lunchen. Eindelijk was het weer ‘rustig’ op en rondom de Ponderosa.
Niet lang na de mislukte inbraak op de ranch kreeg Mitch last van een nachtmerrie die elke nacht terugkwam als hij sliep. De nachtmerrie ging als volgt:
Mitch speelde gewoon op het erf zoals hij elke dag deed. Op een gegeven moment kwam er een schijnbaar lieve vrouw naar hem toe die er hulpvaardig uitzag.
Ze kwam naar de jongen toe met een grote kom pap en vroeg hem:“Lieve jongen, zou jij mijn pap willen proeven?”
Mitch wilde het niet maar door in haar ogen te kijken moest hij het wel naar binnen werken. Hierna verloor hij het bewustzijn en ging de vrouw het hele ranchhuis leeghalen.
Toen Mitch voor de 4e keer de nachtmerrie kreeg werd hij badend in het zweet en overstuur wakker. De jongen stond op en rende naar beneden. De overige Cartwrights keken verbaasd op toen ze de jongste telg zagen en hoorden komen. Adam legde het boek dat hij aan het lezen was neer en liep naar de trap.
Hij ving zijn zoon op en vroeg bezorgd:“Wat is er?”
“Ik had een nachtmerrie. Ik krijg hem steeds sinds die inbraak”, zei Mitch.
Adam nam hem mee naar de woonkamer en liet hem tot rust komen. Iedereen merkte nu pas hoe moe de jongen echt was. Mitch vertelde de hele nachtmerrie en keek daarna zijn familieleden vragend aan.
“Er zit een slot op de voordeur en ook op de achterdeur. Geen mens kan hier makkelijk binnen komen. Wij zijn er ook nog om je te beschermen. En Cody doet dat ook. Jouw veiligheid en welzijn gaat voor alles”, zei Ben na een poosje.
Mitch was niet overtuigd totdat zijn vader hem de sloten liet zien.
Nu kon de jongen rustig slapen en tot zijn grote opluchting kwam de nachtmerrie niet meer terug.