Na de mislukte moordaanslag op zijn vrouw Mary en dochter Lisa besloot Adam Cartwright zijn zoon Mitch van acht jaar te leren schieten. Alleen: hij wist niet hoe de anderen er op zouden reageren en vooral Mitch niet.
“Pa, vindt u Mitch niet erg jong om te leren schieten?”, vroeg hij op een morgen tijdens een koffiepauze.
Ben fronste even. Deze vraag had hij niet verwacht en vooral niet tijdens de koffie.
“Hij is nog erg jong en je weet dat hij tegen wapens is. Maar aan de andere kant is het goed dat ook hij zich kan verdedigen met een revolver. Leer hem maar hoe hij moet schieten maar dan moet je ook uitleggen waarom hij dat moet kunnen”, zei de rancher na een lange stilte.
Adam knikte en zei:“Ik doe het vooral om te voorkomen dat er weer zo’n idioot als mijn schoonvader een of meerdere familieleden echt vermoord.”
Candy Canaday, de voorman, had tot nu toe meegeluisterd maar niets gezegd.
Hij zei:“Ik help je wel.”
Mary keek haar echtgenoot aan en zei:“Ik ben het er niet mee eens maar als jullie het nodig vinden zal ik me er maar bij neerleggen.”
Bij de handelspost kocht Adam die middag een revolver en een riem met holster. Vooral de revolver kreeg veel aandacht.
“Is je oude revolver niet goed meer?”, vroeg Dan Cooper, de eigenaar van de handelspost.
“Jawel, maar deze is voor Mitch. Ik wil dat hij zichzelf kan verdedigen als iemand hem bedreigt met een vuurwapen”, antwoordde Adam.
Hij betaalde en ging zijn zoon van school ophalen.
Op het schoolplein was het eerst doodstil zodat Adam rustig een sigaret draaide en hem oprookte. Na een poosje kwam Mitch als eerste naar buiten rennen.
“Papa!”, gilde de jonge Cartwright.
“Hallo kid. Ga je mee naar huis? Ik heb wat voor je”, zei Adam glimlachend.
Mitch pakte zijn pony en steeg op. Samen reden ze naar huis.
“Je was wel erg vlug buiten ondanks dat je mank bent. Hoe komt dat?”, wilde Adam weten.
“Miss Jones zei dat we weg mochten zodra we klaar waren met tekenen. Ik was allang klaar dus ik leverde mijn tekening in en rende weg. Ze merkte het niet eens”, zei Mitch.
“Het verbaast me dat Ab nog steeds geen grijze haren heeft door jouw streken”, grinnikte Adam.
“Nou opa heeft ze natuurlijk gekregen door de streken van jou, oom Hoss en oom Joe”, merkte Mitch lachend op.
“Erg leuk”, bromde zijn vader die de humor er niet van in zag.
Lachend reed Mitch het erf op, gevolgd door Adam. Ben en Candy zaten op de veranda te lezen. Mary was bezig met wat verstelwerk. Mitch gleed uit het zadel en liep naar ze toe.
“Hai mam, opa, Candy. Mag ik u wat vragen?”,vroeg Mitch.
“Natuurlijk”, zei de rancher terwijl hij zijn boek weglegde.
“Heeft u uw grijze haren gekregen door de streken van papa, oom Hoss en oom Joe? Papa zegt dat het vreemd is dat Miss Jones nog steeds geen grijze haren heeft gekregen door mijn streken”, zei Mitch.
Candy en Mary lagen op de grond van het lachen.
Adam was ook afgestegen en hoorde wat zijn zoon tegen zijn vader zei. Het schaamrood steeg hem naar de kaken. ‘Waarom moet juist uitgerekend mijn kind zoiets zeggen tegen de rijkste rancher van Nevada?’, dacht Adam. Hij bracht beide paarden naar de stal om ze te verzorgen.
Ben zei lachend:“Dat komt inderdaad door de streken van mijn zoons. Ik ben blij dat jij niet zo erg bent als zij vroeger.”
“Ik ben veel braver dan zij”, reageerde Mitch.
“Inderdaad”, zei de rancher genietend van zijn kleinzoon.
In de stal kwam Adam zijn broers Hoss en Little Joe tegen.
“Adam, wat zie jij rood zeg. Kijk maar uit voor een boze stier”, zei Little Joe grinnikend.
“Heeft Mitchy soms iets gedaan of gezegd?”, vroeg Hoss lachend.
“Eerder gezegd dan gedaan. Hij vroeg aan pa of hij zijn grijze haren kreeg door onze streken vroeger. Onderweg naar huis zei ik namelijk tegen Mitch dat het vreemd is dat Ab Jones nog steeds geen grijze haren heeft door de streken van mijn zoontje. Ik wilde dat hij niet zo openhartig was”, legde Adam uit.
Zoals Candy en Mary op de veranda op de grond lagen van het lachen, zo lagen Hoss en Little Joe op de grond van de stal van het lachen. Een boze blik van Adam maakte hen weer kalm.
“Wacht maar totdat jullie zelf vader zijn. Ik hoop dan dat jullie kinderen ook dezelfde dingen zeggen die Mitch nu zegt”, zei Adam.
“Adam, we moeten wel zeggen dat we trots zijn op de manier hoe jij en Mary dat jochie opvoeden. Hij is beleefd voor zijn omgeving en iedereen houdt van hem”, zei Little Joe.
“Dank je. Ik kan jullie hulp eigenlijk wel gebruiken”, zei Adam glimlachend.
Hoss en Little Joe keken elkaar lachend aan.
“Wat schuift het?”, vroeg Little Joe.
“Little Joe! Ik vraag gewoon om jullie hulp en jij durft er geld voor te vragen! Het enige dat ik wil is dat jullie mij helpen om Mitch te leren schieten. Joe, jij bent links, net als Mitch. Dus…….?”, vroeg Adam fronsend.
Zijn jongere broers keken elkaar aan en knikten instemmend. Ze liepen naar het ranchhuis waar Ben Mitch voorlas.
“Goh, opa leest zijn kleinzoon voor. Wat schattig. Vind je ook niet Joe?”, vroeg Hoss spottend.
“Opa, het is maar goed dat u al grijs bent want anders zou u nu nog meer grijze haren krijgen door die drie pestkoppen van een zoons van u”, merkte Mitch op.
De jongen kreeg meteen drie verontwaardigde blikken zijn richting op. Candy keek hem glimlachend aan met een blik in zijn ogen van:“Je hebt groot gelijk.” Ben knuffelde zijn kleinzoon. Adam keek vertederd naar zijn zoon. Maar Mary deed dat ook.
Toen zei hij:“Kid, ik ga je leren schieten met een revolver.”
“Waarom?”, vroeg Mitch verbaasd.
“Zodat ook jij jezelf kan verdedigen als er weer zo’n idioot als opa Watts iemand wil doodschieten”, antwoordde Adam.
“Ik hou niet van wapens”, reageerde Mitch.
“Dat weten we maar wij kunnen allemaal schieten en ik vind dat jij het ook moet kunnen”, zei Ben ernstig.
Mitch keek de anderen aan en stemde met tegenzin toe. Adam pakte de revolver en de riem met holster en gaf het aan zijn zoon. De jongen bekeek het wapen en legde het ongeïnteresseerd op tafel neer.
“Als je het probeert maakt Hop Sing straks een heerlijke maaltijd”, zei Hoss in een nieuwe poging.
“Goed dan. Maar Hop Sing maakt elke dag een heerlijke maaltijd dus dat is niets nieuws meer”, reageerde zijn neefje.
Hij stond op en pakte de revolver.
Men ging naar de kraal waar Candy lege blikken bovenop zette. Mitch keek toe maar zei voorlopig niets. Adam pakte de revolver van zijn zoon en knielde neer bij de jongen.
“Kid, je moet de blikken van het hek afschieten”, zei Adam.
Mitch kreeg de revolver terug en bekeek het opnieuw. Toen keek hij zijn vader vragend aan.
“Papa, zitten er wel kogels in?”, vroeg hij onnozel.
“Natuurlijk zitten er kogels in. Die heb ik er meteen in laten doen”, antwoordde Adam.
“Goh, wat slim van je”, merkte Hoss droog op.
Little Joe lag op de grond van het lachen.
Adam zuchtte diep en zei:“Ik dacht dat jullie zouden helpen. Maar alleen Candy is erg behulpzaam.”
“Ik durf te wedden dat oom Hoss en oom Joe alleen maar met een waterpistooltje kunnen schieten”, zei Mitch expres hardop.
Hoss en Little Joe keken elkaar verontwaardigd aan.
“Wat een brutaal joch zeg. Waar wedden we om?”, vroeg Little Joe opgewonden.
“Om de afwas. Als jullie alleen maar kunnen schieten met een waterpistooltje doen jullie de afwas voor een hele week. Anders doen Candy en ik het”, zei Mitch uitdagend.
“Aangenomen”, zeiden de broers tegelijk.
Wat Hoss en Little Joe niet wisten was dat Candy hun revolvers had verwisseld met twee dezelfde waterpistolen.
“We gaan onze revolvers halen”, zei Hoss.
Hij en Little Joe gingen naar het ranchhuis om hun schietijzers te halen. Adam en Candy kwamen niet meer bij van het lachen.
“Oom Joe kan jou het beste laten zien hoe jij je revolver moet vasthouden. Hij is ook linkshandig, net als jij”, zei Adam wat ernstiger.
“Dat kan wel zijn maar ik ben veel liever”, reageerde Mitch.
“Vooral als je slaapt”, zei Adam plagend.
Mitch stak snel zijn tong naar zijn vader uit. Adam pakte de riem met holster en deed hem bij zijn jongen om. Candy keek glimlachend toe.
“Nu ben je een echte cowboy”, zei de voorman bewonderend.
“Wel eentje die niet kan schieten en die kreupel is”, antwoordde Mitch.
“Kid, niemand is perfect behalve ik”, zei Adam in een poging om zijn zoon op te vrolijken.
“Wat een lucht hangt er hier opeens. Ruik jij het ook Candy?”, vroeg Mitch plagend.
“Ja zeker. Dat zal je vader wel zijn”, antwoordde de voorman.
“Geen dessert voor jullie beiden”, zei Adam quasi-streng.
“Dan heeft oom Hoss zeker nog meer? Hij probeert toch altijd nog mijn dessert te krijgen”, zei Mitch.
“En dat vind jij vreemd? Hij is nog altijd bang dat jij zijn kippenpoot probeert weg te nemen”, zei Adam lachend.
“Maar Adam, Mitch moet nog groeien en Hoss niet meer. Dat is het verschil”, zei Candy.
Daar was Adam het wel mee eens.
Ondertussen kwamen Hoss en Little Joe bij het ranchhuis waar Ben nog steeds aan het lezen was en Mary met het verstelwerk.
“Heeft Mitch jullie weggeschoten?”, vroeg de rancher plagend.
“Erg leuk pa. We kwamen alleen maar onze revolvers halen. Dat neefje van ons wordt steeds brutaler want hij beweert dat wij alleen maar met een waterpistool kunnen schieten”, zei Hoss.
“Waar wedden jullie om?”, vroeg Ben nieuwsgierig.
“Als wij alleen maar met een waterpistool kunnen schieten moeten we een hele week afwassen en anders doen Mitch en Candy het”, antwoordde Little Joe.
Ben legde zijn boek neer en vroeg aan zijn schoondochter:“Dat wil ik zien. Ga je mee Mary?”
“Ik wil dat niet missen”, zei ze lachend.
Ze stonden op en liepen naar de anderen. Hoss en Little Joe vertrouwden het nu helemaal niet meer. Ze gingen naar binnen om hun revolvers te pakken en gingen daarna ook naar de anderen.
“Mr Cartwright, we hebben een kleine cowboy erbij gekregen”, zei Candy wijzend op Mitch.
“Opa, ik ben de eerste cowboy die rondloopt met een loopbeugel”, zei Mitch glimlachend.
“Dat zie ik. Ik neem aan dat jij later de Ponderosa gaat runnen als ik er te oud voor ben geworden?”, vroeg de rancher.
“Nee, ik ga honkballen later”, was het vastbesloten antwoord van zijn kleinzoon.
“Je bent hier altijd welkom”, zei Ben.
Toen kwamen Hoss en Little Joe erbij.
“Hop Sing komt straks met wat te drinken”, zei Hoss.
Little Joe knielde neer bij zijn neefje en pakte diens revolver. Hierna pakte hij de linkerhand van Mitch.
“Kijk Mitch, zo moet je hem vasthouden om te kunnen schieten. Kijk goed en richt het wapen op je doel”, zei Little Joe.
“Ik denk wel dat ik het alleen kan. Moet ik die blikken eraf schieten?”, vroeg de jongen.
“Ja, probeer het maar”, zei Adam.
Mitch richtte zijn revolver op de blikken en nog geen minuut later stond er geen enkel blik meer op het hek.
“Jongens, ik denk dat we er een nieuwe revolver held erbij hebben. Mitch, binnen wordt er geen wapen gedragen en schiet alleen als het noodzakelijk is. Begrijp je dat?”, vroeg Adam ernstig.
“Ja papa”, zei de jongen.
“Ik hoorde iets over een weddenschap?”, vroeg Ben toen.
“Uw kleinzoon en die voorman daar beweren dat Hoss en ik alleen maar met een waterpistool kunnen schieten. Wij zullen bewijzen dat het niet zo is”, zei Little Joe.
Candy zette de blikken opnieuw op het hek en gaf Adam ongemerkt een knipoog.
“Probeer ze maar er vanaf te schieten”, zei Adam zo nuchter mogelijk.
Eerst ondernam Hoss een poging maar zijn kogels kwamen niet uit zijn wapen. Daarna probeerde Little Joe het. De anderen hadden de grootste moeite om hun lachen in te houden. Toen bekeken de broers hun schietijzers.
“Joe, ik geloof dat we ertussen zijn genomen door onze oudere broer en die voorman. Ik durf te wedden dat ons kleine neefje er ook bij betrokken is”, zei Hoss verontwaardigd.
“Wat zijn jullie een stelletje ellendelingen! Nu moeten we zeker een hele week afwassen. Reken maar dat Hop Sing dan extra veel vuil zal maken”, gromde Little Joe.
Juist op dat moment kwam de Chinese kok eraan met een dienblad vol met bekers limonade.
“Oom Hoss, oom Joe, jullie kunnen meteen gaan afwassen”, zei Mitch droog.
Opnieuw werd er gelachen behalve door Hoss en Little Joe.
De broers hielden zich aan hun afspraak en zodoende had Hop Sing twee grote afwashulpen.