Het gebeurde op een feest in Virginia City. De hele avond al hing er een spanning in de lucht. Toby Miller was een van de aanwezigen en had een gruwelijke hekel aan de Cartwrights. Hij zag dat de zesjarige zoon van Adam, Mitch, er ook was.
Op een gegeven moment kwam hij naar Adam Cartwright met een uitgestreken glimlach op zijn gezicht.
“Cartwright, vermaak jij je nog een beetje terwijl je zoontje kreupel is?”, vroeg Toby hatelijk.
“Hou je vuile mond over mijn zoon. Hij is niet zo asociaal als jij”, reageerde Adam.
“Ik ben niet kreupel en hij wel”, zei Toby lachend.
Adam nam die opmerking niet en verkocht zijn vijand een flinke mep. Toby vloog door de halve zaal en kwam tegen de tafel met de schaal met bowl. De schaal kantelde en viel over Toby heen. Hoewel het ernstig was moesten de jongere broers van Adam, Hoss en Little Joe erg lachen. Ondertussen hielden Ben Cartwright en Glen Parker Adam in bedwang.
“Miller, verdwijn voordat je begraven moet worden”, waarschuwde Ben.
Toby vertrok meteen. Adam rukte zich los en trok zich terug met zijn zoon in een hoekje.
Eenmaal thuis op de Ponderosa werd Mitch naar bed gebracht door zijn ooms Hoss en Little Joe zodat Ben en Adam rustig konden praten.
“Adam, ik ben niet te spreken over je gedrag op het feest in Virginia City”, zei Ben ernstig.
“Pa, dat weet ik wel maar Miller begon. Hij beledigde Mitch en dat hoef ik van niemand te nemen”, antwoordde Adam.
“Wat Mitch betreft ben ik het met je eens maar je stelt ook geen goed voorbeeld voor hem als je direct begint te vechten met iemand. Je moet proberen niet zo snel je zelfbeheersing te verliezen”, zei de rancher.
Adam knikte.
Hij zei:“Goed pa. Ik zal het proberen.”
Intussen hadden Toby en Glen een geheime ontmoeting.
“Dat deed je schitterend bij Cartwright. Dat kind betekent alles voor hem en is tegelijkertijd zijn zwakke punt. Voor alle Cartwrights trouwens”, zei Glen.
Hij betaalde zijn vriend honderd dollar.
“Op naar de volgende confrontatie met Cartwright”, zei Toby grijnzend.
Toby hoefde niet lang te wachten want de volgende dag waren Ben en Adam met Mitch en hun hond Cody in de stad. Toby zag ze komen en begon te lachen. Bij de Virginia City Bank stopte men.
Ben sprong van de bok af en keek naar zijn oudste zoon.
“Adam, wacht hier op mij”, zei Ben.
“Goed pa”, zei Adam.
Hij sprong er zelf ook van af en tilde zijn zoon en hond ervan af. Toby kwam erbij staan en keek naar Mitch. Ben wilde naar binnen gaan maar bleef buiten bij de deur staan.
“Ben je weer op stap met je zoontje en pappie?”, vroeg Toby aan Adam.
“We mogen gaan en staan waar we willen. Jij bent niet de baas hier”, antwoordde Adam kalm.
“Cartwright, ik woon hier in de stad en jullie niet. Dus dat betekent dat ik meer rechten in de stad heb dan jij”, zei Toby.
Adam zag in de verte de vrouw van Toby, Liza, komen met een deegroller in haar handen. Glimlachend zei hij:“Miller, volgens mij heb jij maar 1 recht in Virginia City en dat is het aanrecht.”
“Laat me niet lachen. Mijn vrouw heeft niets te vertellen omdat ik de baas ben in huis. Zij heeft maar 1 recht en dat is het aanrecht”, antwoordde Toby spottend.
“Oh ja? daar komt ze net aan”, zei Adam.
Toby draaide zich om en keek in de woedende ogen van zijn vrouw.
“Meekomen jij en de afwas doen!”, snauwde ze.
Tegen Adam zei ze:“Adam, sorry voor de overlast die Toby veroorzaakte. Ik zal hem strenger aanpakken.”
Adam knikte genietend. Hij pakte zijn zoon op en samen keken ze hoe Toby afdroop.
Ben kwam naar ze toe en zei glimlachend:“Adam, zo kan het dus ook. Ik denk niet dat we van hem ooit nog last zullen hebben of krijgen zolang zijn vrouw leeft.”
“Wij gaan alvast wat drinken in de Silver Dollar. We wachten daar op u. Kom Cody”, zei Adam.
Ben knikte.