Het was erg rustig op de Ponderosa, woonadres van de familie Cartwright. Rancher Ben Cartwright was weg voor een korte vakantie met zijn kleinkinderen, de tweeling Mitch en Pam van 10. De vader van de tweeling, Adam, was aan het werk met zijn jongere broers Hoss en Little Joe. Althans dat dacht Ben. Maar de werkelijkheid was anders.
Hoss en Little Joe waren bij de kudde bezig toen ze een apart dier zagen lopen tussen de koeien.
“Joe, zie jij wat ik zie?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Ja, tenminste als jij ook een olifant ziet”, zei zijn broer verbaasd.
“Dan zien we allebei een olifant lopen. Wat doen we ermee? We kunnen hem moeilijk tussen de koeien laten lopen”, zei Little Joe.
“We nemen hem gewoon mee naar huis en zeggen tegen pa als hij weer thuis is dat hij is komen aanlopen”, antwoordde Hoss.
“Ga fietsen. Pa gelooft ons als we hem vertellen dat die olifant gewoon kwam aanlopen. Maar goed. We kunnen hem moeilijk hier achterlaten”, reageerde Little Joe.
Zo gezegd, zo gedaan.
De olifant volgde de broers naar huis.
“Joe, hij is zo mak als een lammetje. We houden hem gewoon als huisdier”, zei Hoss opgewonden.
“We hebben hier al een hond, kippen en genoeg paarden. Pa ziet ons aankomen”, antwoordde zijn broer.
Toch was ook Little Joe voor het idee te vinden.
“We zetten hem in de schuur”, zei Hoss.
“Kom olifantje”, zei Little Joe tegen hun nieuwe huisdier.
Hoss opende de deur van de lege schuur waarna de olifant naar binnen ging. Vlug deden ze de deur dicht.
“We gaan terug naar de kudde voordat iemand ons daar mist”, zei Hoss.
Ze stegen op hun paarden en reden snel terug naar de kudde.
Geheel onverwachts kwamen de vakantiegangers thuis. Ben merkte meteen dat er een vreemde sfeer op het erf rondhing. Hij stopte het rijtuig en stapte uit.
“Oost west, thuis best”, zei de rancher.
Cody, de hond van de Cartwrights, werd wakker en zag zijn speelkameraadjes weer. Hij rende meteen naar Mitch en Pam. De tweeling gaf hem een uitgebreide begroeting. Ook Ben gaf de hond een begroeting. Even later rende Cody naar de schuur.
“Opa, die schuur was toch open toen we weggingen?”, vroeg Mitch.
“Ja, dat was zo. Nu is hij dicht. Laten we kijken wat er in zit”, zei Ben.
Ze liepen naar de schuur. Voorzichtig deed Ben de deur open. Mitch en Pam zagen de olifant en lagen op de grond van het lachen. De dikhuid zat plat op zijn achterwerk en keek even verbaasd naar de Cartwrights.
“Wat krijgen we nu? Wie heeft dat beest hier neergezet?”, vroeg de rancher verbaasd.
“Wij hebben hem niet meegenomen want wij waren bij u. Onze ooms hebben dit vast en zeker gedaan”, lachte Mitch.
“Erg leuk”, bromde Ben.
Hij liep naar de stal om zijn paard te zadelen. Even later was hij op weg naar de kudde.
Onderweg kwam hij zijn oudste zoon Adam tegen.
“Adam, heb jij toevallig een olifant in de schuur gezet?”, vroeg Ben direct.
Adam begon te lachen en zei:“Ik heb geen olifant gezien. Misschien dat Hoss en Joe er meer van weten.”
“Dan ga ik er heen. Ga jij naar huis om je kinderen op te vangen”, zei de rancher.
“Goed. Pa, voordat ik het vergeet: welkom thuis”, zei Adam lachend.
“Ik had me wel een betere en leukere thuiskomst voorgesteld”, gromde zijn vader.
Beiden reden van elkaar weg, Adam naar huis en Ben naar de kudde.
Hoss en Little Joe zagen hun vader komen en voelden de bui al hangen.
“Hij heeft vast en zeker ons huisdiertje ontdekt”, grinnikte Hoss.
Little Joe vreesde dat ook maar zei niets. Ben stopte zijn paard bij zijn twee jongste zoons en keek ze ernstig aan.
“Wat doet die olifant in mijn schuur?!”, vroeg de rancher.
“We vonden hem hier bij de kudde. Hij liep zo zielig rond dat we besloten om hem thuis te brengen. Prettige vakantie gehad?”, vroeg Little Joe luchtig.
“We hadden een zeer prettige vakantie maar niet deze thuiskomst. Wat moeten je neefje en nichtje wel niet van jullie gedrag denken? Jullie geven wel het slechte voorbeeld”, zei Ben.
De broers keken bedremmeld. Hier hadden ze niet aan gedacht.
“We brengen hem wel terug naar de kudde. Dan moet hij maar zelf zijn weg terugvinden”, zei Hoss.
De broers gingen terug naar huis en namen hun olifant terug naar de kudde.
“Ga maar”, zei Little Joe.
De olifant was zo blij om weer vrij te zijn dat hij over de weide trompetterde en luid stampte.
Hoss en Little Joe hadden duidelijk hun lesje geleerd en namen nooit meer een olifant mee naar huis.