OMA
Het was begin maart 1873 toen de Cartwright tweeling Mitch en Pam buiten op het erf speelde. Het was heerlijk voorjaar weer en er leek geen vuiltje aan de lucht. Plotseling kwam Frank Larson naar de kinderen toe.
“Geen kik want anders zijn jullie er geweest!”, fluisterde hij.
Tevens werd er een geweer gericht op de tweeling. Peter Taylor, de handlanger van Frank, kwam erbij en sleurde de kinderen mee. Natuurlijk boden ze verzet wat hen bewusteloosheid opleverde. De mannen namen de tweeling mee naar een groot huis, ver weg van de Ponderosa.
In een vreemde woonkamer werd de tweeling wakker.
“Dus jullie zijn de beruchte Cartwright tweeling waar iedereen in Virginia City het over heeft?”, vroeg gravin Linda Chadwick.
“Misschien wel maar misschien ook niet. Wie bent u?”, vroeg Mitch sarcastisch.
“Ik vroeg het eerst!”, zei Linda wat beledigd.
“Ze speelden op het erf van de Ponderosa dus ze moeten het wel zijn. Bovendien had ik gehoord dat de jongen mank is. En deze jongen is dat ook”, zei Peter.
“Goh, wat toevallig”, zei Pam grinnikend.
Zij en Mitch begonnen te lachen wat Linda kwaad maakte.
“Koppen dicht allebei”, zei ze vinnig.
De kinderen waren meteen stil.
“Mag ik wat vragen?”, vroeg Pam.
“Vraag maar”, zei Linda wat aardiger.
“Waarom zijn we eigenlijk hier? Wij kennen u niet en u ons ook niet”, zei Pam.
“Ik weet dat jullie opa een zeer goede vriend van mij is en ook dat hij alles zal doen om jullie terug te krijgen. Maar jullie ouders zien jullie pas terug als Ben Cartwright zijn excuses heeft gemaakt bij mij. Dan word ik eindelijk jullie oma en we leven allemaal nog lang en gelukkig”, zei Linda.
“Opa gaat met u trouwen? Dan is hij echt gek geworden”, reageerde Mitch.
“En na de huwelijksdag gaan jullie meteen naar een strenge kostschool in het oosten”, zei Linda fel.
“Dat beslist papa nog altijd en niet opa en u helemaal niet”, antwoordde Pam.
De tweeling vertrouwde haar opeens niet meer. Ook begrepen ze er niets van. Linda had geen zin om meer uitleg te geven en liet de tweeling in de woonkamer achter.
“Jij bewaakt ze en zorgt dat ze niet wegkomen!”, snauwde ze tegen Peter.
Peter knikte.
Ondertussen op de Ponderosa ontdekte Hoss Cartwright als eerste dat de kinderen verdwenen waren. Hij keek rond op het erf maar zag ze nergens.
“Adam, ik wil je niet ongerust maken maar de tweeling is weg”, zei hij zo voorzichtig mogelijk.
Zijn oudere broer wist niet wat hij hoorde.
“Hoe bedoel je weg? Ze speelden een uurtje geleden nog op het erf”, reageerde Adam fel.
“Ze zijn weg. Iemand moet ze meegenomen hebben”, antwoordde Ben Cartwright, hun vader.
“Wie dan?”, vroeg Adam ongerust.
“Daar zijn er vele kandidaat voor. De tweeling draagt ook de naam Cartwright en dus ook een makkelijk doelwit voor degene die onze ranch willen hebben”, antwoordde Ben.
“Dat is zo maar ik kan ze moeilijk de hele dag in hun kamers opsluiten. Daarvoor zijn ze te wild”, reageerde Adam.
“Als dat soms zou kunnen. Dan hebben Joe en ik ook rust”, merkte Hoss op.
“We gaan ze zoeken”, zei Ben.
Ze pakten hun geweren en gingen weg.
De broers gingen elk hun eigen weg om de tweeling te vinden. Plotseling kwam Linda Chadwick het erf oprijden. Ze zag Ben vertrekken en riep hem terug. De rancher keerde zijn paard en reed naar haar toe.
“Linda Chadwick! Wat kom jij hier doen?”, vroeg hij ongerust.
Linda stopte haar rijtuig en keek haar vroegere geliefde aan.
“Ben je nog steeds kwaad om wat ik 10 jaar geleden heb gedaan?”, vroeg ze.
“Jij zorgde er voor dat wij bijna de Ponderosa kwijtraakten. Ik heb geen tijd voor je want mijn kleinkinderen worden vermist”, antwoordde Ben.
“Je kleinkinderen worden vermist? Wat vreselijk. Kan ik iets doen?”, vroeg ze zogenaamd bezorgd.
“Nee. Hoewel je kunt wel iets doen en dat is uit onze buurt blijven”, was het antwoord van Ben.
Hij verliet het erf en liet de gravin alleen. Linda wist genoeg en ging terug naar haar woning. Maar Adam had haar ook gezien en volgde haar met zijn broers.
Mitch en Pam zaten Peter zo te sarren dat hij kwaad werd. Ze liepen heen en weer in de grote woonkamer en zaten aan alles wat ze tegenkwamen.
“Pam, dit is wel een mooi huis maar het onze is nog veel mooier”, zei Mitch opeens.
“Zeker weten. En de knechten zijn ook veel aardiger. Vooral Candy en Griff”, antwoordde zijn zus.
“Hij kijkt zo chagrijnig. Volgens mij is hij zo geboren”, merkte Mitch droog op.
“Nu houden jullie je rustig want anders vermoord ik jullie!”, schreeuwde hij.
De tweeling schrok ervan en ging op de bank zitten. Peter kwam naar ze toe met zijn geweer en sloeg Mitch tegen zijn linkerknie. De jongen viel op de grond en kermde van de pijn. Pam zag kans om te ontsnappen en deed dat dan ook. Buiten zag ze hun hond Cody die naar haar toe rende.
“Cody!”, riep ze.
Plotseling werd Pam opnieuw vastgepakt, weggesleurd en natuurlijk verzette ze zich weer.
“Pam, rustig aan want ik ben het. Oom Hoss”, zei Hoss meteen.
Het meisje kalmeerde meteen.
“Mitch is nog binnen maar hij is gewond. Die knecht sloeg met een geweer tegen zijn knie. We worden daar vastgehouden door een vrouw. Ze zei dat opa zijn excuses moest maken en dat ze dan zouden gaan trouwen. Wij moeten dan naar een kostschool”, vertelde Pam.
Intussen waren Adam en Joe er ook bijgekomen.
“Adam, de gravin is weer terug en nu wil ze nog steeds met pa trouwen en de kinderen naar een kostschool sturen”, zei Hoss.
Adam nam zijn dochter in zijn armen en kuste haar.
“Mitch is nog binnen. Er is een knecht daar maar hij is nogal kwaad. Hij sloeg Mitch tegen zijn knie”, zei Pam.
“En jullie hebben hem zeker nogal zitten pesten zoals alleen maar jullie dat kunnen en doen?”, vroeg Adam.
Zijn dochter knikte.
“Jij blijft hier verscholen met Cody. Dan gaan wij je broer bevrijden”, zei Joe.
Pam hield zich verborgen met de hond terwijl de broers naar binnengingen.
Peter was bezig met Mitch die nog steeds gewond op de grond lag.
“Kom dan overeind kleintje”, zei Peter.
Hij schopte hem nog eens.
“Kan je wel tegen een kleine jongen? Je moet wel iemand van je eigen lengte nemen”, zei Hoss op dat moment.
Hij en Peter gingen op de vuist met elkaar waardoor Adam en Joe Mitch konden redden. Ze gingen naar buiten waar Joe naar Pam en Cody ging en Adam bij Mitch bleef.
“Die vrouw kent opa want ze wil per se met hem trouwen zodat ze ons naar een strenge kostschool in het oosten kan sturen”, zei Mitch toen hij wat bijgekomen was.
“Dat zal nooit gebeuren want zelfs opa kan en wil jullie niet missen”, antwoordde Adam.
Joe, Pam en Cody waren bij hen gekomen en even later volgde Hoss ook.
“Die is gevallen voor zijn vaderland”, zei Hoss in zijn handen wrijvend.
“Wie is dat mens?”, vroeg Mitch nieuwsgierig.
“Dat mens is gravin Linda Chadwick. Toen ik zo oud was als jullie tweeën nu waren opa en zij verliefd op elkaar. Maar het ging mis en 20 jaar later probeerde ze onze ranch af te pakken door te stoken in het mijnkamp en ook bij de houthakkers”, legde Adam uit.
“En nu zijn de kinderen nog steeds van mij!”, hoorden de Cartwrights toen zeggen.
Ze keken op en zagen Ben en Linda komen. Cody kwam onmiddellijk in actie en blafte hard. De paarden van haar rijtuig steigerden en Linda viel uit haar rijtuig. Ze stierf ter plekke doordat ze haar nek brak. Ben steeg af en onderzocht Linda.
“Ze is dood. Gelukkig”, zei de rancher.
“Mijn knie doet pijn”, zei Mitch.
“We gaan naar huis en Hop Sing zal het wel verzorgen”, zei Adam.
Ze stonden op en gingen naar huis terug. Net als ruim 10 jaar terug hield ook de tweeling nog meer van hun vertrouwde ranch.
Hop Sing verzorgde de knie van Mitch en tot grote opluchting van vooral Adam hielden zijn kinderen er niets aan over.