De hele nacht had het flink gesneeuwd. Er lag zoveel dat de bewoners van de Ponderosa, de familie Cartwright, zelfs niet meer het erf af konden komen. De allerjongste Cartwright, Mitch van vijf, was stapel op sneeuw.
Die ochtend werd hij zoals gewoonlijk erg vroeg wakker. De sneeuw weerkaatste in zijn kamer zodat de jongen nieuwsgierig werd en vlug uit bed kwam. Cody, zijn herdershond die bij hem op de kamer sliep, blafte luid. De twee keken naar buiten.
“Kijk Cody, dat is sneeuw en nog een heleboel ook. Dat wordt straks lachen”, zei Mitch.
Vlug ging en ze naar beneden waar de anderen ook al waren.
“Papa, mogen Cody en ik straks buiten spelen in de sneeuw?”, vroeg Mitch aan zijn vader Adam Cartwright.
“Dat mag wel maar pas als jij gewassen en aangekleed bent en jij je ontbijt naar binnen hebt gewerkt”, antwoordde zijn vader.
“Ik heb voor jullie ook een karwei in de buitenlucht”, zei Ben Cartwright, de eigenaar van de Ponderosa en vader van Adam, Hoss en Little Joe.
De drie broers keken hun vader vragend aan. Maar Ben zei niets. Mitch ging naar boven om zich te wassen en aan te kleden. Cody stond bij de voordeur om uitgelaten te worden.
“Kom Cody, we gaan een eindje lopen”, zei Little Joe.
Hij liep naar de voordeur en ging naar buiten met de hond. Adam en Hoss liepen meteen naar het raam in het kantoor en keken naar buiten.
“Straks wordt Joe door Cody met sneeuw bekogeld”, zei Adam nonchalant.
Hij wist dat de hond altijd even moest rennen en daarbij iedereen en dan met name zijn begeleider óf hem omver liep óf vuil maakte.
Op de veranda lag niet veel sneeuw maar verder op het erf lag meer dan genoeg. Het duurde dan ook niet lang voordat Little Joe bedekt was met een dikke sneeuwlaag. De schuldige was eentje met vier poten.
"Cody, je wordt hartelijk bedankt", antwoordde Little Joe terwijl hij de sneeuw van zich afschudde.
Cody blafte luid van plezier. Hij rende rond en deed waarvoor hij buiten was. Maar dan wel buiten het erf zoals hem was geleerd.
Little Joe stond bij de veranda en riep:"Cody, ga je mee naar binnen om te eten? Het is te koud om buiten te blijven."
De herder kwam en rende naar de voordeur zodat Little Joe weer onder gesneeuwd werd.
Toen Adam zag dat zijn broer en hond binnenkwamen zei hij:"Ik ga kijken hoe ver Mitch is."
Hij begaf zich naar boven om zijn zoon te helpen met zijn loopbeugel. Hoss bleef nog even kijken en liep toen schaterlachend naar de eetkamer.
"Wat is er zo grappig?", vroeg de rancher aan zijn tweede zoon.
"Och, Little Joe laat een hondje uit en komt onder de sneeuw te zitten", zei Hoss lachend.
Ben grinnikte omdat hij precies wist hoe zijn zoons zouden reageren op zijn taak.
In zijn slaapkamer zag Mitch dat zijn vader in een vrolijke stemming was.
"Papa, waarom ben je zo vrolijk? Dat ben je anders nooit", zei de jonge Cartwright.
"Dat ben ik wel maar jij merkt daar niets van omdat jij het te druk hebt met ons te plagen. Oom Joe werd ondergesneeuwd door jouw speelkameraadje. Ik zal je beugel omdoen en dan gaan we ontbijten", antwoordde Adam.
"Cody moest dat doen van mij maar dat mag je niet tegen oom Joe zeggen", zei Mitch.
"Ik zeg niets", beloofde zijn vader.
"Zou mama de sneeuw leuk vinden?", vroeg de jongen opeens.
Adam fronste even.
"Ik zou het echt niet weten. Mis je haar?", wilde Adam weten.
Mitch knikte.
"Ik beloof je niet dat we haar ooit vinden maar ik zal er altijd voor je zijn. Net als opa, oom Hoss en oom Joe", antwoordde Adam.
"Mis jij oma ook?", vroeg de jongen.
Zijn vader knikte.
"Zo dat is gedaan. Ga je mee cowboy?", vroeg Adam toen hij de loopbeugel had vastgegespt.
Mitch knikte. Samen liepen ze naar beneden.
Little Joe en Cody gingen naar binnen waar Ben en Hoss al aan tafel zaten. Little Joe schudde de sneeuw van zijn haar af wat leidde tot een fel commentaar van Hop Sing. De Chinese kok kwam juist de koffie binnenbrengen.
"Little Joe troep maken en Hop Sing weer schoonmaken. Schande. Hop Sing boos zijn op Little Joe", zei de kok waarna het getier verder ging in het Kantonees.
Little Joe zei:"Het spijt me Hop Sing maar het kwam door Cody. Hij maakte me nat door de sneeuw."
"Cody lief, Little Joe niet", was het commentaar van Hop Sing.
Little Joe zag zijn oudste broer en enige neefje naar beneden komen en hoopte dat zij wel medelijden met hem hadden.
Adam zag de waterplas en zei:"Wat is dat voor een waterplas bij de deur? Joe, zelfs Mitch is zindelijk en Cody ook dus dan zal jij dat wel veroorzaakt hebben."
"Erg leuk Adam. Heel toevallig heeft jouw hond mij nat gemaakt met sneeuw waardoor die waterplas is ontstaan", zei Little Joe.
"Mijn hond? Ik meen te geloven dat Cody van ons allemaal is", reageerde Adam.
"Niet in dit geval! Ik ga voorlopig niet meer met hem lopen", zei Little Joe nijdig.
"Goh, zijn we met het verkeerde been uit bed gestapt zo in de sneeuw?", vroeg Adam sarcastisch.
"Sneeuw is toch leuk om in te spelen?", vroeg Mitch.
"Normaal wel maar er is nu zoveel gevallen dat een klein kereltje zoals jij er makkelijk in kan verdwijnen", antwoordde Little Joe.
Nu werd Mitch woest.
"Ik ben niet klein", reageerde hij fel.
"Wie is er hier nu chagrijnig?", vroeg Little Joe.
Mitch reageerde er niet op en liep naar de eetkamer. Adam keek even naar zijn jongste broer.
"Was dat nou nodig? Mitch vroeg daarnet naar zijn moeder. Hij mist haar", zei hij gekwetst.
Little Joe slikte. Deze reactie had hij niet verwacht.
"Mitch, kom eens even hier", zei hij.
Mitch stopte en liep naar zijn vader en oom.
"Het spijt me. Zullen we straks een sneeuwpop maken?", vroeg Little Joe.
Mitch knikte en zei:"Candy zal ook helpen. We bestrooien oom Hoss met sneeuw en dan is hij onze sneeuwpop."
Adam en Little Joe stemden lachend toe. Hoss hoorde dat maar kon er niet om lachen. Ben natuurlijk wel. Ondertussen was de voorman Candy Canaday ook beneden gekomen. Hij had ook al de sneeuw gezien en had zo zijn eigen plannen met de sneeuw.
Tijdens het ontbijt zei de rancher:"Jongens, jullie weten natuurlijk alledrie dat buitenlucht goed voor jullie is. Daarom gaan jullie na het ontbijt het erf schoonmaken. Ik bedoel daarmee sneeuwruimen."
"Pa, het is veel te koud om buiten te zijn", protesteerde Little Joe.
"Van het sneeuwruimen krijg je het vanzelf warm", antwoordde Ben.
Hij gaf zijn kleinzoon een knipoog en kreeg er eentje terug.
"Adam, jij houdt je zoon binnen want anders bekogelt hij ons steeds met sneeuwballen", zei Hoss waarschuwend.
"Ik moet jullie helpen, pa doet de administratie en wie moet er dan op Mitch letten? Hop Sing soms?", vroeg Adam.
"Mitch houdt toezicht en kijkt of jullie het wel goed doen", zei Ben.
"Bij de veranda ligt wat sneeuw waarmee hij kan spelen", zei Little Joe.
Adam en Hoss keken elkaar lachend aan en tegelijkertijd naar hun jongere broer. Candy gaf zijn jonge vriendje Mitch een knipoog wat de jongen begreep.
Na het ontbijt kleedde Adam zijn jongen warm aan maar dat duurde te lang naar de zin van Mitch.
"Mitchell Jonathan Cartwright, sta even stil voor twee minuten. Zo kan ik je nooit warm aankleden", zei Adam een beetje streng.
Dit hielp want Mitch was zo mak als een pasgeboren lammetje. Adam deed de voordeur open en liet Mitch en Cody naar buiten gaan. De twee renden de sneeuw tegemoet.
Wat later gingen de Cartwright broers en Candy aan het werk.
"Joe, vergeet niet je zwarte handschoenen aan te doen", riep Adam plagerig.
De genoemde Cartwright keek hem aan en gromde iets onverstaanbaars. Zijn humeur was toch al niet zo best nu hij niet naar de stad kon om Emily Wilkinson te ontmoeten. Er lag te veel sneeuw om weg te kunnen.
Op een gegeven moment voelde Hoss iets kouds tegen zich aankomen.
"Little Joe, gooide jij die sneeuwbal naar mij?", vroeg hij.
"Ik? Hoe kom je erbij?", vroeg zijn jongere broer.
"Sorry Joe. Het had gekund", zei Hoss.
Adam en Candy keken elkaar verbaasd aan. Ze keken toen achter zich en zagen hoe Mitch sneeuwballen aan het maken was. De jongste Cartwright pakte er eentje en gooide die naar Little Joe. Deze was ook een voltreffer.
"HOSS CARTWRIGHT! Nu gooide jij zeker een sneeuwbal naar mij?" vroeg Little Joe fel.
"Verdorie Joe. ik deed dat helemaal niet", zei Hoss verontwaardigd.
"Wie dan wel? De kabouters zeker?", vroeg Little Joe.
Adam en Candy deden net alsof ze van niets wisten en veegden hun deel van het erf schoon. Hoss en Little Joe kibbelden nog een hele tijd door totdat ze hun broer en Candy hoorden lachen. Ze keken elkaar aan en hun gedachten waren een.
"Dat kleine neefje van ons is toch niet ons aan het bekogelen met die sneeuwballen?", vroeg Little Joe ongerust.
"Ik ben heel erg bang van wel. Anders zouden Adam en Candy niet zo hard lachen", antwoordde Hoss.
Beide broers gooiden hun bezem neer en stapten op de anderen af.
"Adam, we krijgen bezoek van je broertjes. Ik geloof dat ze niet erg vrolijk zijn", zei Candy waarschuwend.
"Ach, Mitch is nog maar een klein kind dus ........", reageerde Adam.
"Adam Poindexter Cartwright, waarom let jij niet wat beter op je zoon?", vroeg Hoss.
"Ik let toch goed op hem en dat doet Cody ook. Hoezo?", vroeg Adam op zijn beurt.
"Mitch gooit steeds sneeuwballen naar ons zodat wij niet kunnen doorwerken", antwoordde Little Joe.
"Eerlijk gezegd zie ik het verschil niet", reageerde Candy.
"Mond houden Canaday!", gromde Hoss.
"Ik ga wel even kijken bij Mitch en Cody", antwoordde de voorman.
Hij liet de broers alleen met lachende ogen. "
"Jullie weten net zo goed als ik dat Mitch gek is op sneeuw en ons plagen. Dus wat is jullie probleem dan?", vroeg Adam.
Hoss en Little Joe keken elkaar verbaasd aan.
"Waarom moet die broer van ons nou altijd en overal gelijk in hebben? Dat is zijn ergste eigenschap", mopperde Little Joe hardop.
"Ik heb alttijd gelijk. Zo niet, dan treedt regel 1 in werking. En regel 1 is: ik heb altijd gelijk!", reageerde Adam.
Ondertussen was Candy bij Mitch en Cody.
De voorman stelde voor:"Je ooms zijn nog lang niet klaar met hun deel van het erf. Je vader en ik wel. Zullen we een sneeuwpop maken? We beginnen bij de stal en rollen zo een reuze bal naar hen."
"Dat is leuk. Kom Cody", zei de jongen.
"Adam, ik ga je zoon helpen met die sneeuwpop", riep de voorman.
Adam knikte. Hoss en Little Joe gingen weer aan het werk niet wetende wat Candy en Mitch van plan waren. Adam nam plaats op de veranda om toe te kijken.
Bij de schuur maakte Mitch een sneeuwbal.
"Candy, hoe nu verder?", vroeg de jonge Cartwright.
Candy knielde neer bij de jongen en pakte de sneeuwbal. Hij legde hem neer in de sneeuw.
"Je legt de bal neer en rolt hem door de sneeuw heen zodat hij steeds groter wordt. Probeer het maar", zei de voorman.
Mitch probeerde het en het lukte hem nog ook. Toen de sneeuwbal steeds groter werd hielp Candy mee duwen. Door de sneeuw gleed Mitch opeens uit en kwam hij met zijn hoofd op de grond terecht. Alle vier de jongens en Cody snelden naar hem toe. Mitch had een open wond maar was wel bij kennis.
"Jij gaat nu naar binnen", zei Adam.
"En die sneeuwpop dan?", vroeg Mitch verbaasd.
"Die komt er heus wel. Maak je daar maar geen zorgen over", antwoordde Candy.
Adam tilde zijn zoon op en droeg hem naar binnen. Ben stopte met werken en liep naar zijn nageslacht.
"Mitch gleed uit toen hij een sneeuwpop aan het maken was", zei Adam terwijl hij en Mitch op de bank gingen zitten.
Ben liep naar de keuken om de kok te waarschuwen.
"Hop Sing, Mitch heeft een open hoofdwond en moet verzorgd worden", zei de rancher.
Hop Sing kwam meteen met water en doeken om de hoofdwond schoon te maken. Mitch gaf geen kik toen zijn wond schoongemaakt werd. Hop Sing verbond de open plek met verband waarna de kleine jongen op de bank in slaap viel. Adam ging terug naar buiten en Ben de krant lezen om zo zijn kleinzoon in de gaten te houden.
Buiten had Candy de beloofde sneeuwpop al gemaakt. Hoss en Little Joe hadden zich er natuurlijk tegen aan bemoeid maar de voorman had zich daar al op voorbereid. Hij pakte twee handen vol sneeuw en zeepte de broers daar mee in. Hoss en Little Joe pakten hun scheldencyclopedie erbij en maakten Candy uit voor alles wat er in stond.
Hij kreeg de broers echter stil door plagend te zeggen:"Ik wist niet dat jullie zo'n grote bewondering voor mij hadden!"
"Zouden jullie niet eens aan het werk gaan in plaats van met sneeuw te spelen? En dat op jullie leeftijd", zei Adam op de veranda.
Hoss en Little Joe gaven hun broer een boze blik maar Candy niet.
"Hoe is het met Mitch?", vroeg de voorman.
"Hop Sing heeft hem behandeld en de jongen ligt op de bank te slapen. Pa past op hem zoals dat de taak van een opa is. Laten we de twee lummels maar even helpen", antwoordde Adam.
Dat deden ze en de vrede tussen de vier was weer gesloten.
Tegen de avond was de ergste sneeuw verdwenen en hadden de Cartwrights weer een normaal uitziend erf. Totdat de volgende sneeuwbui zou plaatsvinden.