Op het erf van de Ponderosa ranch van de familie Cartwright stond een grote appelboom die in volle bloei stond. Uiteraard had de beste eter van de familie, Hoss, dit ontdekt. Maar hij was niet de enige. Ook de anderen zagen dit. Om te voorkomen dat Hoss alle appels alleen zou opeten greep de trouwe Chinese kok Hop Sing in.
Op een mooie ochtend was de kok alleen thuis met de Cartwright tweeling. Ook wel bekend en berucht als Mitch en Pam Cartwright. Net als hun vader Adam waren ze erg listig en geniepig in hun doen en laten.
“Tweeling, jullie halen appels uit boom. Doen ze in mand en breng mand naar Hop Sing. Hop Sing maakt appelmoes van appels voor avondeten”, zei de kok tegen zijn hulpjes.
Pam en Mitch keken elkaar aan en knikten.
“Hoe moeten wij ze eruit krijgen?”, vroeg Mitch.
“Mag op elke manier. Zolang Mr. Hoss ze maar niet eet”, zei de kok.
“Kom zus, we gaan honkballen”, zei Mitch.
Ze verlieten de keuken.
“Ga jij de mand halen, dan kom ik zo met een paar harde ballen en mijn knuppel en onze handschoenen”, zei Mitch.
Zo gezegd, zo gedaan.
Even later was de tweeling bij de appelboom. Hun hond Cody was er ook.
“Pam, jij gooit de bal naar mij en ik sla hem naar een appel. Als de appel valt doen we hem in de mand. Als ik drie appels uit de boom geslagen heb mag jij slaan en ik gooien. Cody, jij brengt de bal steeds terug”, zei Mitch.
Hij gooide de handschoen van zijn zus naar haar toe en rolde de ballen naar haar.
Het idee van Mitch had effect want tegen de middag waren alle appels uit de boom geslagen. Ze verzamelden alle appels en droegen samen de mand naar de keuken.
“Hop Sing, hier zijn de appelen. Mogen we helpen?”, vroeg Pam bij binnenkomst.
“Tweeling heeft genoeg gedaan. Jullie moeten vader en ooms halen na lunch”, zei Hop Sing.
Mitch vroeg glimlachend:“Zij moeten zeker de appels schillen?”
Hop Sing antwoordde lachend:“Inderdaad. En tweeling toezicht houden op hen.”
“Dat wordt lachen”, zei Pam lachend.
“Voor ons wel maar niet voor hen”, reageerde haar broer.
Na de lunch gingen Pam en Mitch naar de kudde waar hun opa, vader en ooms waren.
“Jongens, we krijgen gezelschap”, zei Ben, de eigenaar van de ranch en vader van Adam, Hoss en Little Joe.
Hij stopte zijn kleinkinderen en vermoedde al iets van de reden van hun komst. Mitch legde het uit en Ben speelde het spelletje mee.
“Jongens, jullie moeten onmiddellijk naar huis. Hop Sing heeft jullie nodig”, zei de rancher.
De broers keken elkaar verbaasd aan.
“Anders is er geen avondeten voor jullie. Dat zei Hop Sing”, zei Pam.
Hoss was er als eerste vandoor. Gevolgd door zijn jongere broer. De oudste Cartwright jongen Adam keek naar zijn nageslacht en vertrouwde het niet. Toch zei hij niets en ging hij zijn broers achterna.
“Opa, we zien u thuis”, zei Mitch en ook hij ging met zijn zus naar huis.
Thuisgekomen kregen de broers een nare verrassing. Op de veranda stond Hop Sing al te wachten met de mand appels, schilmesjes en een pan voor de geschilde appels.
“Cartwright broers precies op tijd voor schilklusje”, zei de kok.
De broers stegen af en liepen naar de veranda.
“Appels netjes en dun schillen en klokhuizen verwijderen. Daarna appels in pan doen”, kregen ze te horen.
Met tegenzin en gemopper gingen de broers aan het werk. Mitch en Pam kwamen thuis en zagen hun vader en broers aan het werk. De tweeling steeg af en liep naar ze.
Hoss keek ze aan en zei waarschuwend:“We krijgen jullie nog wel!”
“Dankzij ons hebben we vanavond wat lekkers te eten”, reageerde Pam.
“Mag ik vragen hoe jullie die appels eruit gekregen hebben? Jullie zijn er toch niet ingeklommen zoals ik verboden had?”, vroeg Adam ongerust.
“Nee, we zijn er niet ingeklommen. Zo zijn wij niet. We hebben de appels toegesproken en heel beleefd gevraagd of ze naar beneden wilden komen. Dat deden ze dus”, antwoordde Mitch.
Hij knipoogde naar Pam en zij naar hem.
“Maak dat de kat wijs”, zei Little Joe.
“Dat kan niet omdat we geen kat hebben. Daarom maken we het jullie wijs”, antwoordde zijn neefje.
Hij en Pam gingen bij hen zitten en keken lachend toe.
Toen alle appels waren geschild en bewerkt droeg Hoss de pan naar de keuken.
“Mr. Hoss uit keuken”, zei Hop Sing direct.
Hij ging meteen.
Buiten op de veranda vroeg Mitch:“Zullen we gaan honkballen voordat we eten?”
“Dat is goed. Haal jullie spullen maar”, zei Adam.
De tweeling rende naar binnen om hun spullen te halen.
“Zorg dat ze erg moe worden zodat ze vanavond vroeg naar bed gaan. Ze zijn veel te vervelend wat mij betreft”, zei Adam tegen zijn broers.
Dat beloofden Hoss en Little Joe.
Even later was het erf van de Ponderosa veranderd in een honkbalveld. Hoss was de catcher, Little Joe de buitenvelder en Adam speelde voor pitcher. Om de beurt waren Mitch en Pam aan slag. Tot ergernis van Hoss sloegen de kinderen elke bal weg voordat hij het kon vangen.
“Verdorie, die twee hebben vanmorgen zitten oefenen in slaan en gooien”, zei hij verontwaardigd.
“Onzin. Ze hebben gewoon veel honkbaltalent”, antwoordde Adam.
Dat konden zijn broers niet ontkennen.
Tijdens het avondeten keken de Cartwrights verbaasd naar het nieuwe gerecht dat Hop Sing op tafel had gezet. Ben bekeek de inhoud van de schaal en riep zijn kok bij zich.
“Hop Sing, wat is dit?”, vroeg hij.
“Hop Sing appelmoes gemaakt van appels geplukt door tweeling”, antwoordde de kok.
“Kids, voor de dag ermee: hoe hebben jullie die appels geplukt?”, vroeg Adam.
“Om de beurt gooiden we een bal naar elkaar en degene met de knuppel sloeg de bal tegen een appel zodat deze viel”, antwoordde Pam.
“Pam, was dit jouw idee?”, vroeg Hoss.
“Nee, Mitch kwam ermee”, antwoordde ze.
“We hadden het kunnen weten. Ze zijn tenslotte de kinderen van onze grote broer. Daarom waren ze zo in vorm vanmiddag”, verzuchtte Little Joe.
De appelmoes viel in de smaak en daardoor was niemand boos op de nieuwe honkbalmethode van de Cartwright tweeling.