31 December 1872. Adam Cartwright werd wakker doordat zijn vrouw Mary uit bed vloog en moest overgeven.
Hij keek op en vroeg bezorgd:“Lieverd, wat is er?”
Mary kwam terug in bed en keek haar echtgenoot aan.
“Nog een half jaar en dan kunnen onze kinderen met hun nieuwe broertje of zusje spelen”, zei ze.
“Hoe bedoel je?”, vroeg haar echtgenoot verbaasd.
“Je vader zal begin juli weer een kleinkind krijgen en jij en ik een baby”, legde ze uit.
“Geweldig schat”, zei Adam en hij kuste haar.
Mary pakte de hand van Adam en legde die op haar buik.
“Ik hoop alleen wel dat het er maar eentje is”, zei de jonge vrouw.
“Hoe bedoel je? Dat je een tweeling verwacht?”, vroeg Adam verbaasd.
Mary knikte en zei:“Mitch is er ook eentje van een tweeling. Toen hij net geboren was werd hij direct weggenomen. Mijn vriendin Janet Smith was bij me toen Pam kwam. Zij nam haar mee totdat ik in die inrichting zat. Peggy Garrison zat daar als patiënt en ontvoerde Pam van mij.”
“Dan gaan we haar zoeken. Ze is ons kind en die hoort hier op de Ponderosa te wonen”, zei Adam.
Tijdens het ontbijt liet Mary pardoes ontvallen:“Volgend jaar zal er nog een stoel bij gezet moeten worden en vanavond ook eentje.”
“Hoe bedoel je?”, vroeg haar schoonvader ben Cartwright verbaasd.
“Ik ben in verwachting en Mitch heeft een tweelingzusje Pam”, antwoordde Mary.
“Bij mij in de klas zit er een meisje die Pam heet. Ze lijkt erg op jullie allebei”, zei Mitch.
“Dan woont ze hier in de buurt of in de stad”, zei Mary.
Mitch knikte.
“Dat moet Pam zijn. Je hebt dus een tweelingzus”, zei Mary tegen de jonge Cartwright.
“Straks zijn er meer kinderen dan volwassenen op de Ponderosa”, merkte Mitch droog op.
“Na het ontbijt gaan we naar de stad”, zei Adam vastbesloten.
Ondertussen veroorzaakte een ander kind in Virginia City een flinke commotie. Het kind droeg de naam Pam en woonde bij haar moeder Peggy Garrison.
In het bijzijn van deputy Clem Foster zei Peggy:“Je woont niet bij je echte moeder maar bij mij.”
“En wie is zij dan wel?”, vroeg Pam fel.
“Je echte moeder is Mary Watts. Maar ze kon niet voor je zorgen dus vroeg ze mij of ik je wilde grootbrengen”, snauwde Peggy.
Ze sloeg Pam hard zodat Clem ingreep.
Peggy schrok hiervan en snauwde:“Laat dat kind dan maar bij haar moeder blijven. Waar ze ook mag wezen.”
Ze rukte zich los en liep naar haar huis.
“Ik ken je moeder erg goed want ze woont hier vlakbij”, zei de deputy tegen Pam.
Op dat moment kwamen Adam, Mary, Mitch en Lisa de straat binnenrijden. De Cartwrights zagen de deputy en het meisje en reden naar hen toe.
“Clem, ik wist niet dat je nu een kinderopvang was begonnen”, zei Adam plagend.
“Erg leuk Adam. Deze jongedame werd geslagen door haar pleegmoeder. Mary, is dit soms je dochter?”, vroeg Clem.
Mary keek met grote verbazing naar het meisje ‘Het is toch niet waar’, dacht de jonge vrouw. Ze kwam uit het rijtuig en nam het meisje in haar armen.
“Kom hier lieverd. Ik heb je zo gemist”, zei Mary.
“Nog een vrouw op de ranch. Kan het nog erger worden?”, mompelde Mitch onverstaanbaar.
“Wie is dat?”, vroeg Adam verbaasd.
“Onze oudste dochter Pam. Pam, dit is je vader, je tweelingbroertje Mitch en zusje Lisa”, zei Mary.
Ergens voelden Mitch en Pam aan dat ze bij elkaar hoorden.
“Waar wonen jullie?”, vroeg Pam.
“Op de Ponderosa. Opa bezit de ranch. We wonen daar met hem, oom Hoss, tante Lily en hun dochter Amber en ook oom Joe, Hop Sing en Candy. Cody woont er ook en dat is onze hond. Het is er reuze gezellig. Candy is de voorman en een andere vaste knecht is Griff”, zei Mitch.
“We gaan haar spullen ophalen”, zei Mary.
Zo gezegd, zo gedaan.
Peggy was zo kwaad dat ze alle spullen van Pam op straat had gegooid. Plotseling pakte Peggy haar geweer. Ze richtte het wapen op Mitch en schoot hem neer. De jongen werd in zijn linkerenkel en voet getroffen. Adam trok zijn revolver en schoot op zijn beurt Peggy neer. Pam zag alles voor haar ogen gebeuren en zocht steun bij Mary en Lisa. Clem kwam op de schoten af en zag wat er gebeurd was.
“Ze is dood. Ik zie het als zelfverdediging”, zei de deputy.
“Gelukkig. Ze behandelde me heel slecht”, zei Pam zonder blikken of blozen.
“Zo spreek je niet over je moeder, jongedame”, hoorde men toen iemand zeggen.
Adam keek op en zag Vera Stone.
“Ze was mijn moeder niet”, reageerde Pam.
Adam en Mary keken elkaar aan merkten dat Pam ook erg fel kon reageren.
“Dat klopt want ze is onze dochter. Bezwaar tegen?”, vroeg Mary.
Vera trok wit weg en liep door. Adam bekommerde zich intussen om zijn zoon die versuft op de grond lag. Clem zorgde ervoor dat het stoffelijk overschot van Peggy weggedragen werd.
“Mary, neem jij de meiden mee naar het restaurant van de familie Collins. Ik breng Mitch naar de dokter. We zien jullie in het restaurant”, zei Adam.
Zijn vrouw knikte en nam haar dochters mee. Adam pakte Mitch op en droeg hem naar de praktijk van dokter Paul Martin.
In het restaurant stelde Mary haar dochters op hun gemak.
“Mitch zal het heus wel redden”, zei Mary.
Lisa kroop bij haar moeder op schoot.
“Je kan nu nog wel bij mij op schoot zitten maar over een poosje niet meer”, zei Mary.
“Hoe bedoel je?”, vroeg Pam verbaasd.
“Ik verwacht een baby in juli”, zei de jonge vrouw.
Toen kwam Abigail Jones langs.
“Pamela Garrison, wat doe jij bij Mrs Cartwright?”, vroeg de lerares verbaasd.
“Abigail, Pam is mijn dochter en ook die van Adam. Bovendien is ze de tweelingzus van Mitch”, antwoordde Mary.
Nu wist de lerares zeker dat Adam nooit voor haar zou kiezen. Zwijgend ging ze weg.
Ondertussen behandelde dokter Paul Martin de jonge Cartwright.
“Mitch, je hebt geluk want het zijn maar twee schampschoten. Je bent gauw weer de oude”, zei Paul.
“Straks maakt hij met zijn tweelingzusje Pam de ranch onveilig”, merkte Adam op.
“En dan doen Cody en Lisa natuurlijk ook mee”, zei Paul.
“Ik ben bang van wel. Gelukkig is Amber daarvoor nog veel te klein. En dan nog onze nieuwe baby. Ik hou me hart vast voor de komende jaren”, zei Adam.
“Jullie voeden je kinderen uitstekend op. Dat is niet van iedereen in de stad te zeggen”, zei Paul.
Hij verbond de wonden en zei toen:“Je mag gaan.”
“Bedankt Paul”, zei Adam.
Ze verlieten de spreekkamer en gingen nar het restaurant. Mitch steunde op krukken.
“We gaan eerst naar het restaurant waar je moeder en je zusjes zijn en daarna naar huis terug”, zei Adam.
Toen vader en zoon Cartwright het restaurant binnenkwamen vlogen Pam en Lisa direct naar Adam alsof ze hem in geen duizend jaar hadden gezien. Mitch hinkte naar Mary en ging naast haar zitten.
“Wat mankeert jou?”, vroeg Mary.
“Twee schampschoten dus eigenlijk niets”, antwoordde de jongen achteloos.
“Gaan we nu naar huis?”, vroeg Pam opgewonden.
Adam knikte. Hij hielp iedereen op de wagen en samen reden door de sneeuw naar huis.
Eenmaal aangekomen op de Ponderosa voelde Pam zich meteen thuis.
“Pam, dit zijn je twee ooms die je vaak in de problemen zullen brengen als ik en je moeder niet goed op je letten”, zei Adam tegen zijn oudste dochter.
De broers keken elkaar verbaasd aan en wisten precies hoe laat het was.
“Pam, oom Hoss en oom Joe. Jongens, dit is Pam, het tweelingzusje van Mitch. Ze werd ontvoerd van Mary door een patiënt uit die inrichting”, zei Adam.
“Hallo Pam”, zei Little Joe.
“Hallo Pam”, zei Hoss.
Adam hielp Mitch op de bank. Pam ging naast hem zitten en keek rond in de gezellige woonkamer. Toen kwam Ben de woonkamer binnen.
Hij zag Pam zitten op de bank naast Mitch.
“En wie is deze jongedame?”, vroeg hij.
“Opa, dit is mijn tweelingzus Pam. Pam, dit is nu onze opa”, zei Mitch direct.
“Miss Pam, welkom op de Ponderosa”, zei de rancher.
“Dank u. Wie zijn tante Lily en Amber?”, vroeg het meisje.
“Kom maar mee naar boven. Dan zal ik je aan mijn vrouw en dochter voorstellen”, zei Hoss.
Pam stond op en ging met haar stevige oom naar boven.
Hoss stelde zijn nichtje aan zijn vrouw en dochter voor.
“Hoe meer vrouwen op de ranch, hoe beter”, zei Lily plagend.
“Mary verwacht ook een baby en dat zal vast weer een dochter zijn. Sinds Mitchy zijn er geen jongens meer geboren op deze ranch”, zei Hoss klagend.
“Ach zielige Hoss. Ik zal proberen ervoor te zorgen dat onze tweede een jongen is. Maar ik denk van niet”, reageerde Lily.
Nu de familie Cartwright helemaal compleet was kon het oude jaar dan ook goed afgesloten worden wat dan ook gebeurde.