ZEKERHEID
Lerares Abigail Jones was niet tevreden over de prestaties van een van haar leerlingen. Vooral omdat ze wist wie de vader was viel het haar erg zwaar om het probleem bespreekbaar te maken. Uiteindelijk hakte ze de knoop door en nam ze een besluit.
Op donderdagmorgen 5 oktober 2000 zei ze:“Mitch Cartwright, ik wil dat jij vanmiddag nablijft.”
“Waarom? Wat heb ik nu weer misdaan?”, vroeg de jongen verbaasd.
“Dat zal je wel merken”, zei Abigail.
Mitch ging door met zijn werk maar vertrouwde het niet.
“Ze wil zeker je vader spreken”, zei Matthew Walker die naast hem zat.
“Hij is al bezet als het om een huwelijksaanzoek gaat”, reageerde Mitch.
“Cartwright, zwijg en doorwerken! Jij bent de enige die achter is”, zei Abigail.
De vriendjes werkten door maar bleven wel doorpraten tot grote ergernis van de lerares.
Op den duur schreef Abigail een brief die ze daarna in een envelop deed. Ze stond op en liep naar de tafel van Mitch.
“Mitchell, ik heb genoeg van jouw gedrag in de klas. Pak je spullen en dan kun je vertrekken. Deze brief is voor je vader”, zei Abigail terwijl ze de brief gaf.
Mitch was te verbaasd om wat te zeggen en pakte zijn rugzak in. Zwijgend verliet hij de klas en daarna de school.
Mitch pakte zijn fiets en wilde naar de Ponderosa rijden toen hij Sally Baxton tegenkwam.
“Moet jij niet naar school?”, vroeg Sally verbaasd.
“Ik ben zojuist van school verwijderd. Miss Jones gaf me een brief mee voor papa”, antwoordde Mitch.
“Kom maar mee met mij”, zei ze.
Mitch stapte af en liep met zijn stiefmoeder mee naar haar huis. De jonge Cartwright was ongerust over hoe zijn vader zou reageren op het nieuws dat hij van school was gestuurd.
“Mitch, jij gaat je schoolwerk maken en ik bel je vader”, zei Sally bij thuiskomst.
Mitch knikte. Hij ging aan de keukentafel zitten en pakte zijn schoolwerk. Sally belde haar vriend Adam Cartwright.
“Adam, ik ben het Sally. Kun je onmiddellijk naar mijn huis komen? Het is zeer dringend”, zei ze door de gsm.
“Ik ben al onderweg”, zei Adam.
Sally drukte haar gsm uit.
Ze kwam de keuken binnen en zei tegen Mitch:“Je vader is onderweg.”
“Dan kan hij meteen deze brief lezen”, zei Mitch onverschillig.
Hij gaf de brief aan zijn stiefmoeder die hem opende. Sally las hem en wist toen genoeg.
“Mitch, heb jij altijd al moeite gehad met lezen en schrijven?”, vroeg ze.
“Ja, maar thuis maakt niemand er een probleem van. Miss Jones des te meer”, antwoordde de jongen.
Hij liet zijn map met schoolwerk zien. Sally keek het door en zuchtte. Ze gaf daarna de map terug en ging koffie zetten.
Adam reed in sneltreinvaart naar het huis van zijn vriendin. Vooral de woorden ‘zeer dringend’ maakte hem ongerust. Eindelijk stopte hij voor de voordeur. Sally zag hem komen en had de voordeur al opengedaan.
“Mitch is hier en van school gestuurd. Abigail Jones heeft een brief voor jou meegegeven”, zei ze.
“Hoe durft ze onze zoon van school te verwijderen?”, vroeg Adam verontwaardigd.
“Omdat jij voor mij gekozen hebt en Mitch teveel aandacht vroeg voor de schoolvakken. Hij draait de cijfers en letters om. Is Mitch al getest op dyslexie?”, vroeg Sally op haar beurt.
“Nee, ze vond het niet nodig. Ik was toch al van plan om hem te laten testen”, zei Adam.
Ze gingen naar de keuken waar Mitch nog steeds werkte. Adam las de brief en ook hij wist genoeg.
“Sally, zou jij hem willen helpen met zijn schoolwerk? Ik denk dat hij thuis veel meer en beter leert dan op school”, zei Adam.
“Dolgraag. Misschien kan ik jou ook wel wat leren”, zei Sally glimlachend.
Adam zei niets terug.
Om 4 uur ging Adam met de brief naar de school. De kinderen waren al weg en ook Abigail stond op het punt om weg te gaan.
“Waarom heb jij Mitch verwijderd van school? Omdat hij niet mee kan komen?”, vroeg Adam.
“Inderdaad. Bovendien luistert hij niet of nauwelijks”, zei Abigail.
“Hij is een kind. En kinderen kunnen best wel luisteren. Dat geldt ook voor mijn zoon”, reageerde Adam.
“Mitch mag dan wel jouw zoon zijn maar zijn schoolwerk is hopeloos slecht. Hij is niet meer welkom op deze school. Dag Mr Cartwright”, zei Abigail.
Adam verliet zwijgend het klaslokaal. In de directiekamer zag hij Andrew Larson. Adam ging naar binnen.
“Adam, het gaat zeker over je zoon?”, vroeg Andrew.
“Inderdaad. Miss Jones heeft hem verwijderd omdat hij niet mee kan komen. Mijn vriendin en ik denken dat Mitch dyslectisch is”, antwoordde Adam.
“Ik weet er alles van. Het zal behandeld worden als een serieuze aanklacht”, zei Andrew.
“Bedankt Andrew”, zei Adam.
Hij ging terug naar zijn vriendin en zoon.
Sally was bezig met het avondeten toen Adam binnenkwam. Vlug vertelde hij wat er gezegd was.
“Hij zit in de woonkamer tv te kijken”, zei ze.
Adam ging naar de woonkamer. Mitch zat tekenfilms te kijken.
“Hallo papa”, zei de jongen.
“Hallo jongen. We moeten je straks wat vertellen”, zei de oudste Cartwright jongen.
“Dat jullie gaan trouwen?”, vroeg Mitch.
“Nee, dat niet. Maar je zal het straks wel horen”, antwoordde Adam.
Mitch knikte en ging verder kijken.
Tijdens het eten zei Adam terloops:“Mitch, omdat jij nogal wat moeite hebt met lezen en schrijven plus dat je de cijfers en letters omdraait willen wij dat je een test maakt zodat we weten wat je eventueel mankeert. Tevens leer jij thuis en Sally zal je helpen.”
“Goed. Maar je zet me toch niet uit het honkbalteam?”, vroeg Mitch ongerust.
“Waarom zou ik de beste speler van het team er buiten laten?”, vroeg Adam op zijn beurt.
Mitch haalde zijn schouders op.
“Mitch, het maakt ons niet uit wat je mankeert want we houden toch wel van je”, zei Sally.
Mitch was tevreden.
Toen vroeg hij:“Gaan jullie trouwen?”
“Mitch!”, zei Adam opeens verlegen.
“We zijn net bij elkaar. Maar we zorgen wel samen voor jou”, zei Sally.
Ze keek haar vriend aan en beiden dachten hetzelfde.
“Sally, zou je bij ons op de Ponderosa willen komen wonen?”, vroeg Adam hoopvol.
“Dolgraag. Dit huis en alles erin is van mijn oom. Ik zal hem straks bellen”, antwoordde Sally.
“Jouw oom?”, vroeg Adam verbaasd.
“Ja. Mijn oom Kevin bezit dit huis. Ik ben zijn lievelingsnichtje en kreeg dit huis tot mijn beschikking. Mijn moeder had mij gekoppeld aan George Miller. Ik wilde dat niet en toen kon ik hier wonen”, vertelde Sally.
“Gelukkig heb je voor mij gekozen”, zei Adam glimlachend.
Dat vond Mitch ook.
Na het eten deden Adam en Mitch de afwas terwijl Sally haar oom belde. Kevin beloofde de volgende dag te komen.
De volgende morgen maakte Sally een uitgebreid ontbijt.
“Mitch, jij gaat straks naar huis om alles te vertellen. Wij komen later”, zei Adam.
Mitch knikte.
“Wij pakken in wat van ons is en komen vanmiddag”, zei Sally.
Opnieuw knikte de jongste Cartwright.
Na het ontbijt pakte Mitch zijn rugzak en jack.
“Mitch, vertel opa alles wat er gebeurd is en ook dat je nu thuis leert”, zei Adam bij het hek.
“Goed”, zei zijn zoon.
Hij deed zijn rugzak op zijn rug en stapte op zijn fiets. Even later reed Mitch naar huis. Adam ging weer naar binnen.
Ben Cartwright was op het erf aan het werk toen zijn kleinzoon Mitch bij hem stopte.
“Morgen opa”, zei de jongen opgewekt.
“Ik dacht al: waar is mijn kleinzoon?”, vroeg Ben die even stopte met werken.
“Miss Jones heeft me gisteren van school gestuurd omdat ik niet mee kan komen. Mam ving me op en ze geeft me nu thuis les. Zij en papa komen later hierheen. Ze zorgen nu samen voor mij en Cody”, antwoordde Mitch terwijl hij van zijn fiets afstapte.
Ben stond te kijken van al dat nieuws.
Toch zei hij glimlachend:“Jij gaat je schoolwerk maken. Ik zal tegen Hop Sing zeggen dat hij nog meer moet koken.”
“Dan eet oom Hoss maar wat minder”, merkte Mitch droog op.
“Je hebt geluk dat je oom weg is en dit dus niet kan horen”, antwoordde Ben.
Mitch pakte zijn fiets en zette die in de garage. Hierna ging hij op de veranda zijn schoolwerk maken.
Die avond merkte Sally al heel snel dat ze in een mannenhuishouden terecht gekomen was.
“Mitch vertelde me dat hij vaak geplaagd wordt door 3 broers. Nu ik hier woon is dat natuurlijk voorbij”, zei ze tijdens het eten.
Adam, Hoss en Joe protesteerden hevig maar het hielp niets.
Ben zei:“Mitch kan zich onmogelijk verweren tegen 3 volwassen mannen.”
“Hij is anders bijdehand genoeg”, reageerde Hoss.
“Hij moet bovendien maandag getest worden op dyslexie. Er is in Reno een instituut waar dat gebeurt”, zei Adam ernstig.
“Gaan jullie mee?”, vroeg Mitch ongerust.
“Natuurlijk gaan we mee en Cody ook”, verzekerde zijn vader hem.
Op maandag 9 oktober gingen de Cartwrights naar Reno om Mitch te laten testen op dyslexie. De jongen was erg zenuwachtig en daarom had hij zijn herdershond Cody meegenomen.
Vrijdagmiddag (13-10) kwam Hoss thuis met de post.
“Adam, er is een brief voor je uit Reno”, zei hij tegen zijn broer.
Hij gaf de envelop die Adam meteen openmaakte. De oudste Cartwright jongen las de brief en zuchtte diep.
“Slecht nieuws?”, vroeg Hoss.
“Mitch is inderdaad dyslectisch en erg ook. Laat hem maar even bij me komen”, zei Adam.
Hij ging met de brief in zijn blauwe stoel zitten. Hoss ging naar de slaapkamer van Mitch waar zijn neefje zijn schoolwerk maakte.
“Mitchy, je vader moet je spreken”, zei Hoss.
Mitch ging meteen mee naar zijn vader.
“Mitch, ik heb het resultaat van de test die je maandag hebt gemaakt. Je hebt inderdaad dyslexie. Het betekent dat je moeite hebt met lezen en schrijven zoals wij al hadden gedacht. We zullen je zoveel mogelijk helpen”, zei Adam ernstig.
Mitch was nu stil wat erg vreemd was. Adam trok hem naar zich toe.
“Het is niet erg want je moeder had het ook. Het is erfelijk dus je hebt kans dat jouw kinderen het ook kunnen hebben”, zei Adam.
“Wel, ik mag dan wel moeite hebben met lezen en schrijven maar ik kan wel goed honkballen en tekenen”, zei Mitch.
“Inderdaad”, zei Adam glimlachend.
Mitch wist dat hij nu een zekere en mooie toekomst had. Ook al ging hij niet naar school maar hij leerde op de Ponderosa.