Mitch Cartwright was met zijn vader Adam Cartwright in Virginia City om de post op te halen. Bij de Bucket of Blood saloon stond de ruwe cowboy Jack McGee de jongen te observeren. ‘Dat joch kan mij veel geld opleveren. Ik ga hem gijzelen in de saloon’, dacht Jack. Hij zette zijn gedachten meteen om in daden. In een ongezien moment greep hij Mitch en schoot hij Adam neer. Hij viel op de grond. Vervolgens sleepte hij Mitch naar de Silver Dollar saloon waar ze naar binnengingen. Adam trok na de aanslag zijn revolver maar zag toen dat Jack Mitch vasthield. Roy zag de gewonde Cartwright en ging direct dokter Paul Martin halen.
In de Silver Dollar zei Jack:“Iedereen behalve Bruno uit de saloon!”
Alle bezoekers renden het gebouw uit. Mitch werd hardhandig op de grond gegooid en onder schot gehouden.
“Laat de jongen gaan. Hij is onschuldig”, zei Bruno.
“Mitch onschuldig? Laat me niet lachen. Door hem heb ik geen zus meer”, zei Jack kwaad.
“Wie is dat dan?”, vroeg Mitch verbaasd.
“Kate Wilcox”, zei Jack.
Mitch wist genoeg en kreeg een idee.
“Dat mens schopte me in elkaar en vertelde mijn pa dat ze zwanger was. En alleen maar om met hem te kunnen trouwen. Koken kon ze totaal niet want ze maakte een keer havermout met zout voor mij terwijl Hop Sing dat met suiker bereid. Ik mag hem altijd helpen én in de keuken komen. Oom Hoss mag dat niet van Hop Sing omdat oom Hoss altijd eten probeert te stelen. en stelen mag niet van de wet”, zei Mitch.
Jack kwam naar de jongen toe en zei geïrriteerd:“Nu hou jij je laadklep dicht want anders sla ik hem dicht.”
Mitch ging bij het raam staan en keek langdurig naar buiten en dan vooral naar boven. Na verloop van tijd kwam Jack bij hem staan en keek ook naar buiten.
“Zie je die mooie vogels daar hoog in de lucht?”, vroeg Mitch wijzend op niets in de lucht.
Jack keek maar zag niets.
Na een poos sloeg Jack de jonge Cartwright met zijn geweer zodat Mitch viel en gewond onder de klapdeuren van de saloon terechtkwam. Adam en deputy Clem Foster waren naderbij gekomen. Adam trok zijn zoon naar zich toe.
“Papa!”, zei Mitch verward.
“Mitch, wie zijn daar binnen?” vroeg de deputy.
“Alleen Bruno en die cowboy. Hij zegt dat Kate Wilcox zijn zus was. Papa, je weet wel: de slechte stiefmoeder”, vertelde Mitch.
Adam knikte.
“Adam, eerst pakken we die vent en daarna laat jij je zoon behandelen”, zei Clem.
Adam en Mitch stemden toe. Het drietal sloop terug naar de saloon waar Jack al aardig dronken aan het worden was. Mitch ging naar binnen en trok zijn revolver. Hij werd gevolgd door zijn vader en de deputy.
“Ben je daar weer lastpost?”, vroeg Jack lallend.
“Ja, mag het?”, was de wedervraag van Mitch.
Jack schudde van nee. Hij schoot op de jongen maar Clem bezorgde hem een enkele reis naar de Eeuwige Jachtvelden. Adam nam Mitch in zijn armen en kuste hem. Mitch verloor daarop het bewustzijn.
Mitch werd waker in bed in een kamer in The International House. Adam zat bij hem.
“Wat is er gebeurd? Waar ben ik?”, vroeg Mitch verward.
“Jack McGee schoot je neer in de Silver Dollar saloon. Clem schoot hem dood. Ik bracht je hier zodat de dokter je kon verzorgen. We zijn in The International House”, zei Adam kalm.
“Ik heb zo’n hoofdpijn”, zei de jonge Cartwright.”
“Dat kan kloppen want Paul heeft je hoofd gehecht met twaalf hechtingen. Wil je naar huis?”, vroeg Adam.
Mitch knikte.
“Dan gaan we naar huis”, zei Adam.
Mitch stond langzaam op en ging met zijn vader mee.
Onderweg naar huis zei Mitch:“Als we thuiskomen zien ze onmiddellijk die wond van mij. Oom Hoss, oom Joe en Candy zullen me wel weer gaan plagen zoals gewoonlijk.”
“Ja, maar mede door jou kon Clem die cowboy uitschakelen. Ik ben apetrots op je en opa en mama zullen dat ook wel zijn”, antwoordde Adam.
“Heeft die kerel jou ook geraakt?”, vroeg Mitch.
“De kogel kwam vlak langs mijn arm. Het is maar een schampschot. Ik overleef het wel en jij ook. Je bent nog maar acht maar je bent al zó vaak gewond geraakt én er weer steeds bovenop gekomen. Vroeger raakte oom Joe ook vaak gewond. Je lijkt wat dat betreft op hem”, vertelde Adam.
“Wat ben jij gemeen zeg”, zei Mitch verontwaardigd.
Adam stopte de wagen en keek zijn zoon verbaasd aan.
“Hoe bedoel je?”, wilde hij weten.
“Eerst ben je apetrots op me en daarna vergelijk je me met oom Joe. Wat een zware belediging voor mijn eigen persoonlijkheid”, legde Mitch uit.
Adam begon hard te lachen.
Hij knuffelde zijn zoon liefdevol en zei nog wat nalachend:“Ik zal zoiets over jou en oom Joe nooit meer zeggen.”
Ze reden door naar huis om de gebeurtenissen van hun niet erg saaie middag in de stad aan de anderen te vertellen.