Op een zekere dag had Adam Cartwright Melanie Baker in Virginia City ontmoet. Ze was meteen smoorverliefd geworden op hem maar het was niet echt wederzijds. Toch besloot de oudste Cartwright jongen het te proberen met haar. Hij verzweeg echter voorlopig dat hij al getrouwd was geweest en een zoon Mitch van 4 had.
Opgetogen kwam Melanie Baker naar haar moeder.
“Moeder, ik heb eindelijk de ware Jacob gevonden Hij is rijk, erg aantrekkelijk en heeft zeer goede manieren”, zei ze jubelend.
Valerie vroeg:“Heeft hij ook een naam?”
“Hij heet Adam Cartwright”, antwoordde haar dochter.
“Dat is inderdaad de perfecte man voor jou. Heb je hem al gevraagd?”, vroeg ze.
“Moeder, hij moet mij vragen, niet ik hem. En als hij er niet snel mee komt zeg ik dat ik in blijde verwachting ben. Dan zal hij wel moeten trouwen met mij zodat Frank een goede vader heeft”, antwoordde Melanie.
Ze was erg achterbaks en egoïstisch maar dat wist de arme Adam Cartwright nog niet.
Tijdens een theekransje hoorde Valerie verschillende dingen over Adam Cartwright die zij nog niet wist.
“Mijn dochter is eindelijk aan de man. Ze is sindsdien in de 7e hemel”, zei Valerie.
“En wie is jouw aanstaande schoonzoon? Piet Lut?”, vroeg Daisy Miller.
De anderen begonnen te lachen maar Valerie snoerde hen de mond met de reactie:“Hij heet Adam Cartwright!”
“Adam Cartwright gaat met jouw dochter Melanie trouwen?”, vroeg Laura Walker voorzichtig.
“Ja, het wordt het huwelijk van de eeuw. Melanie gaat voor het eerst trouwen en dat geldt natuurlijk ook voor Adam”, antwoordde Valerie.
“Wel, zal ik je dan maar even fijn uit de droom helpen door je te vertellen dat Adam al getrouwd geweest is en hij een zoon van 4 heeft? Ik was bovendien het bruidsmeisje van zijn vrouw”, zei Laura.
“Adam Cartwright is al getrouwd geweest? En hij heeft ook al een kind? Weet je ook wat hij voor de kost doet? Hij is vast en zeker een advocaat of accountant. Want mijn dochter verdient een goede man met een voornaam beroep!”, zei Valerie geschokt.
Laura antwoordde:“Hij is honkbalcoach in Virginia City en werkt daarnaast op de ranch van zijn vader.”
Ook dit bericht viel verkeerd bij Valerie.
“Ach, zolang hij maar goed voor Melanie en Frank zorgt zal ik het maar goed vinden. Maar hij moet niet denken dat zijn kind mij oma mag noemen!”, zei ze.
Eenmaal thuis vroeg Valerie:“Melanie, weet jij wel dat jouw vriend al getrouwd geweest is, een kind van 4 heeft en honkbalcoach is?”
Melanie keek geschokt naar haar moeder.
“Dus ik ben niet goed genoeg om zijn eerste vrouw te worden? Ik laat niet merken dat ik het weet”, zei ze.
Melanie was van plan snel met Adam te trouwen om daarna zwanger te worden van zijn kind en hem daarna te vermoorden om er met zijn geld vandoor te gaan. Valerie zou haar vast wel helpen met dit duivelsplan.
Melanie was er van overtuigd dat Adam de ware voor haar was. Ook wist ze dat ze spoedig Mrs Adam Cartwright zou zijn en blijven. Dat haar vriend een kind uit zijn vorige huwelijk had maakte Melanie niets uit. Zodra ze getrouwd waren ging Mitch toch naar een tehuis voor zeer moeilijk opvoedbare kinderen. Haar zoon Frank ging voor op alles.
De kennismaking met haar schoonfamilie verliep niet echt soepel voor Melanie. Adam had zijn zoon voorzichtig verteld over het komende bezoek op de ranch.
“Mitch, ik wil dat jij je keurig gedraagt als Miss Baker hier is”, zei Adam ernstig.
“Dat doe ik en Cody ook. Maar dat geldt toch ook voor oom Hoss en oom Joe?”, vroeg Mitch.
“Dat geldt zeker ook voor hen. Miss Baker betekent veel voor me”, antwoordde zijn vader.
“Wordt zij mijn nieuwe moeder?”, vroeg Mitch voorzichtig.
“Dat weet ik nog niet. Je moeder en ik gingen ook 5 jaar met elkaar voordat we gingen trouwen. Eerst moeten we elkaar wat beter leren kennen voordat onze bruiloftstaart wordt aangesneden”, antwoordde Adam.
Samen met zijn grote oom Hoss had Mitch de herdershond Cody een bad gegeven en geborsteld. Ze waren daarvoor in het washok geweest waarna de jongste Cartwright zelf ook in bad moest.
Hoss zag hoe smerig zijn neefje was en zei:“Mitchy, je mag zelf ook wel in bad.”
Mitch keek eerst naar zichzelf en toen naar Hoss.
“Vind je dat ik vuil ben? Dit is niets vergeleken met als ik de hele dag in de zandbak gespeeld heb”, was het koele antwoord van zijn neefje.
“Ik weet zeker dat je vader en opa niet willen dat jij zo aan tafel verschijnt als Miss Baker komt eten”, reageerde Hoss.
“Jij mag jezelf ook wel inhouden met wat je op je bord legt als zij er is. Ik zal aan Hop Sing vragen of hij voor iedereen dezelfde hoeveelheid eten kookt”, zei Mitch waarbij hij Hoss een veeg uit de pan gaf.
Natuurlijk zei Hoss niets meer maar hij pakte zijn geliefde neefje op en zette hem in het bad neer. Cody zag dat en sprong er vrolijk bij zodat ook Hoss nat werd. Ben kwam toevallig langs en ging naar binnen. Hij zag wat er gaande was en wist genoeg.
“Hoss Cartwright! Het was jouw taak om Cody te wassen. Niet ook je neefje. En nog wel met zijn kleren aan”, zei de rancher.
“Sorry pa. Ik weet dat maar dat kleine ding zat me weer zo te plagen dat ik wel iets moest doen. Hij wil aan Hop Sing vragen of hij voor iedereen dezelfde hoeveelheid eten kookt voor vanavond”, legde Hoss uit.
“Wel, ik vind dat een uitstekend idee van mijn kleinzoon. Ik ga het meteen regelen”, zei Ben geamuseerd.
“Opa, zeg dan maar dat het meteen voorgoed geldt”, zei Mitch.
“Omdat Mitch ermee kwam zal Hop Sing het aanpassen aan zijn portie”, was het antwoord van Ben.
Hij verliet lachend het washok zodat Hoss nog steeds opgescheept zat met een kletsnatte Mitch en Cody.
“Jij bent echt een zoon van Adam. Wat moet ik nou doen met jou?”, vroeg Hoss zuchtend.
“Mij wassen zodat ik vanavond toonbaar ben voor het bezoek”, zei Mitch droog.
Hij zweeg even en vroeg toen serieus:“Zou ze net zo lief en mooi zijn als mama?”
Hoss begreep meteen dat de jongen zijn moeder nog steeds miste, knielde bij hem neer en antwoordde:“Dat weten we pas als we haar zien. Maar je vader kennende zal ze wel iets speciaals zijn. Toen jouw ouders met elkaar gingen kwam je moeder al heel snel langs.”
“Langs maar niet binnen?”, vroeg Mitch onnozel.
“Mitchell Jonathan Cartwright, als jij nog 1 domme vraag stelt aan mij doe ik je net zo lang in bad totdat je brandschoon bent!”, zei Hoss zeer verontwaardigd.
“Stop je mij dan ook in de wasmachine zoals Hop Sing dat doet met onze kleding?”, vroeg Mitch.
“Nee, ik maak eerst jou droog en daarna Cody. Jij gaat in de badkamer in bad”, zei Hoss.
Hij voegde de daad bij het woord en na 2 uur had Hoss eindelijk een brandschoon neefje. De kleine Cartwright had zijn shirt aan van de Anaheim Angels omdat het zijn shirt was voor speciale gelegenheden. Ook Cody zag er keurig uit.
Melanie had gezorgd voor een oppas voor haar kind. Zelf had ze een lichtblauwe jurk gekocht en was ze naar de kapper geweest voor een nieuw kapsel. De vrouw was niet echt beeldschoon maar zelf vond Melanie dat wel. Bovendien kwam ze van zeer goede huize. Toen Adam haar kwam halen stelde Melanie hem meteen voor aan haar zoon. Het klikte niet echt tot haar ergernis.
“Dus u wordt mijn vader?”, vroeg Frank overdreven beleefd.
“Het zou kunnen. De tijd zal het leren. Je moeder moet het ook kunnen vinden met mijn zoon”, was het antwoord van Adam.
Dit antwoord kwetste Melanie al maar ze liet niets merken. Al snel ging ze met Adam mee naar de Ponderosa.
“Wie is zijn vader?”, vroeg Adam onderweg.
“James Willis. Hij was destijds onze butler die mij een keer verleidde. Ik wist van niets totdat duidelijk werd dat ik zwanger was. Mijn moeder heeft hem meteen ontslagen”, antwoordde Melanie.
Vol verwachting klopte haar hart want ze wist wel dat haar verovering rijk was maar niet waar hij woonde. Ze verwachte dat hij in een duur herenhuis woonde met veel bediendes.
“Hebben jullie veel personeel?”, vroeg Melanie opeens.
“We hebben een aantal vaste knechten in dienst. Daarnaast huren we ook losse werkkrachten in. Onze Chinese kok Hop Sing is verantwoordelijk voor de maaltijden en het huishouden”, vertelde Adam.
“Wonen er geen vrouwen bij jou?”, vroeg Melanie verschrikt.
“Nee, ze houden het meestal niet lang uit bij ons. Mijn vrouw Mary woonde er 4 jaar”, antwoordde Adam.
Dit nieuws verontrustte Melanie nog meer. Ze was opgevoed als een strenge feministe en nu zou ze gaan eten bij iemand waar vrouwen nauwelijks voorkwamen.
“Kon je ex je zoon niet meenemen toen ze je verliet?”, vroeg Melanie.
Adam slikte een reageerde een beetje kil:“Mary heeft me niet verlaten maar ze werd doodgereden en liet mij met onze zoon van 11 maanden achter.”
“Het spijt me”, verontschuldigde Melanie zich.
Adam reed het erf van zijn ranch op en parkeerde zijn Mercedes voor de veranda.
“Welkom op de Ponderosa”, zei hij.
Het stel stapte uit en ging naar binnen. Melanie voelde zich niet op haar gemak, vooral niet toen ze Mitch en Coy zag.
“Kan die hond niet buiten blijven? Hij zal mij misschien wel bijten”, zei ze.
“Cody bijt geen mensen. Hij bijt alleen in een stuk vlees”, reageerde Mitch.
“Jij moet helemaal je mond houden want jou wordt niets gevraagd!”, zei Melanie streng.
Alle Cartwrights keken naar Melanie die rood werd. Adam stelde Melanie voor aan de anderen maar ze negeerde Mitch die Cody snel naar het slaaphuis bracht.
“Candy, Cody moet van papa hier blijven vanwege het bezoek”, zei Mitch tegen voorman Candy Canaday.
“We passen wel op hem”, zei Candy waarna de kleine Cartwright weer naar de anderen ging.
Tijdens het avondeten liet Melanie duidelijk zien dat ze zeer goede tafelmanieren had. Hop Sing had kip gebraden met gebakken aardappels en spinazie. Hij had speciaal voor Mitch de kip fijngesneden. De jongen pakte wat aardappels en spinazie waarna hij het door elkaar prakte en het opat.
Melanie zag dat met afgrijzen aan en zei corrigerend:“Mitchell, zo eet je niet als er een gaste is en zij mee dineert!”
“Dit doet Mitch altijd met zijn avondeten”, legde Adam uit.
“Mijn zoon doet zoiets niet”, zei Melanie.
Om het nog erger te maken begon Hoss luidruchtig op zijn kippenpoot te kluiven. Melanie zei er niets van omdat ze bang was voor Hoss.
Hop Sing had als dessert aardbeien waterpudding gemaakt.
“Goh, je kan hier doorheen kijken”, zei Mitch.
Joe deed dat en merkte op:“Jij bent helemaal rood.”
“Dit is geen dessert! Hebben jullie geen bavarois?”, vroeg Melanie.
“Nee, Hop Sing heeft dit gemaakt. Als je het hier niet bevalt moet ik je verzoeken te vertrekken”, antwoordde Adam.
“Ik vertrek meteen. Ik eis dat je nu een taxi voor me belt”, zei Melanie.
Adam deed dat en Melanie wachtte buiten.
Binnen voelde Mitch zich erg ongemakkelijk wat de anderen merkten.
Ben zei:“Mitch, het ligt niet aan jou. Van wat je vader ons vertelde over Miss Baker is ze volgens hem van zeer goede en rijke huize. Dat betekent dat ze veel geld heeft en in een groot huis woont.”
“Maar dat geldt voor ons toch ook? Of is het omdat wij op een ranch wonen?”, vroeg de jongen.
“Dat zou kunnen. Laten we het toetje maar opeten”, antwoordde de rancher.
Hij verdeelde de waterpudding in 5 gelijke stukken. Adam kwam al snel binnen met Cody.
Na het mislukte etentje bij haar schoonfamilie sloot Melanie zichzelf en haar zoon Frank een paar dagen op. Ze snapte niet hoe haar vriend die zo keurig en vriendelijk was van die lompe broers kon hebben. En dan dat kind van hem. Gelukkig was haar kind wel netjes opgevoed en had hij goede manieren.
Na de opsluiting belde Melanie Adam op.
“Schat, het spijt me van mijn gedrag bij jou thuis. Kan ik het goed maken door jou en Mitch uit te nodigen voor het diner vanavond?”, vroeg ze poeslief.
“Dat is goed. We komen in de loop van de middag”, antwoordde Adam.
Ze legde neer en keek haar zoon aan.
“Jongen, we krijgen vanmiddag belangrijk bezoek. Mr Cartwright komt met zijn zoontje”, zei ze.
“Dus dat joch moet ook met mijn speelgoed spelen?”, vroeg Frank.
“Nee, hij mag er niet eens aan zitten. Hij woont toch maar op een boerderijtje”, antwoordde Melanie.
Frank was opgelucht.
Adam zei tegen Mitch:“We gaan op bezoek bij Miss Baker. Ze heeft een zoon van jouw leeftijd.”
Het gezicht van de kleine Cartwright betrok bij het horen van dit nieuws. Adam zag dat en begreep waarom.
“Ik moet soms ook iets doen waar ik geen zin in heb. Maar ik doe het wel”, zei de oudste Cartwright jongen.
“Ik ga nog liever het hok van de varkens wassen dan bij je vriendin op bezoek te moeten gaan”, reageerde Mitch.
Toch wilde hij zijn vader niet teleurstellen en zei hij even later:“Ik neem wel mijn tekenspullen mee.”
“Dat is goed. En jij hoeft echt niet het hok van de varkens te wassen want daar hebben we je ooms voor”, zei Adam.
Daar was Mitch het roerend mee eens en hij ging dat vrolijk mededelen aan Hoss en Joe. Zij waren daar uiteraard niet blij mee.
Toen Adam met Mitch bij Melanie thuiskwam hing er al een hevige spanning in de lucht.
“Mitch, dit is mijn zoon Frank. Frank, dit is Mitch, Adams zoon”, zei Melanie tegen de jongens.
Het was meteen duidelijk dat ze elkaar niet mochten.
“Je moet niet denken dat je met mijn speelgoed mag spelen want het is allemaal van mij!”, zei Frank direct.
“Ik wil niet eens met jouw speelgoed spelen. Ik ga wel wat tekenen”, reageerde Mitch.
Hij pakte zijn tekenspullen uit zijn rugzak en ging tekenen. Frank ging in een andere hoek spelen. Ondertussen ging Melanie koffie zetten. Adam had alles zwijgend aangehoord en aangezien en wist dat zijn relatie met Melanie geen lang leven was beschoren.
Opeens vroeg Frank aan Mitch:“Wanneer ben jij jarig?”
“Kerstdag. En jij?”, was de wedervraag van Mitch.
“Op 25 juni. Ik ben al 5”, antwoordde Frank trots.
“Ik word dat met kerst”, zei Mitch droog.
“Dus jij krijgt dan veel meer cadeaus? Dat mag niet van de Kerstman”, zei Frank.
“Geloof jij nog in de Kerstman? Ik allang niet meer. Jij gelooft zeker ook nog in de Paashaas?”, wilde Mitch weten.
“Natuurlijk bestaat de Paashaas en daarom geloof ik er in”, smaalde Frank.
Adam gebaarde Mitch om te zwijgen wat de jongen dan ook deed.
Het bleek dat Melanie totaal niet kon koken en daarom liet ze de afhaalchinees komen. Ze deed de porties op borden en in die van Mitch deed Melanie extra hete sambal.
Mitch gedroeg zich keurig totdat hij een hap nam van zijn maaltijd.
“Getsie, ik sta in de fik”, zei hij.
Het volle bord werd weggeschoven en een kan water verdween in zijn keel.
“Is het weer niet goed genoeg? Ik sloof me uit en jij weigert het te eten! Ondankbaar nest dat je d‘r bent”, snauwde Melanie.
Adam nam een hap van het ‘hete’ bord en wist precies wat Mitch bedoelde.
“Melanie, wat heb jij in zijn portie gedaan?”, vroeg Adam streng.
“Alleen maar een halve liter extra hete sambal. Dat is alles”, bekende Melanie.
“Hij is verdomme 4 jaar oud. Mitch, pak je tas in want we gaan weg”, gromde Adam.
Mitch deed wat hem gezegd was en ze waren al snel weg, Melanie kwaad achterlatend.
“Papa, ik heb trek”, zei Mitch in de auto.
“Ik ook. Zullen we dan maar langs Burger King gaan?”, vroeg Adam.
Dat vond Mitch natuurlijk een uitstekend idee.
“Papa, blijf je haar zien?”, vroeg de jongen voorzichtig.
“Ik weet het nog niet. Maar jij gaat voor alles”, beloofde Adam.
Dat wist Mitch ook wel.
Bij Burger King namen de Cartwrights een lekkere maaltijd en Mitch kreeg een extra grote cola.
’s Avonds vertelde Adam wat er allemaal gebeurd was.
“Straks wil ze nog dat je de kerst met haar doorbrengt maar zonder Mitch”, zei Joe.
“Dan kan ze de boom in”, antwoordde Adam.
“Je bedoelt de kerstboom in”, reageerde Hoss.
Iedereen lachte.
“Ik zal nooit kerst vieren zonder dat lieve zoontje van mij erbij. Het is al erg genoeg dat hij zonder Mary moet opgroeien. Hij mist haar toch al zo”, zei Adam langzaam.
“En jij ook nog steeds zo te horen”, antwoordde Ben.
Met tegenzin bevestigde Adam dat.
“Ik ben gewoon nog niet toe aan een nieuwe en vaste relatie. Mary was zo stapel op Mitch”, zei Adam met tranen in zijn ogen.
“Wie niet?”, vroeg de rancher.
“Nou, ik kan heel wat momenten bedenken waarop ik dat kleine ding wel achter het behang kan plakken”, zei Hoss.
“Anders ik wel. Hij verpest altijd mijn plannen”, was de reactie van Joe.
“Joe, jouw plannen hebben maar 1 garantie”, zei Adam.
“En welke garantie is dat dan wel?”, wilde zijn jongste broer weten.
“De garantie op mislukken”, was het droge antwoord.
Ben en Hoss lachten maar Joe keek erg zuur. Toch was ook hij dol op zijn enige neefje.
Melanie besloot haar vriend mee te nemen naar het vakantiehuis van haar familie.
“Adam, ik neem jou mee naar het vakantiehuis van onze familie. Het ligt net buiten Denver. De hele familie komt daar bijeen voor kerst. Je zal zeker in de smaak vallen”, zei ze op een middag.
“Kerst vieren met jouw familie in Denver? En ik neem aan dat je wil dat Mitch thuisblijft?”, vroeg Adam verbaasd maar ook ongerust over het antwoord.
“Je weet dat onze zoons elkaar niet mogen dus het is voor iedereen echt het beste als de jouwe maar bij je vader blijft”, antwoordde Melanie.
Dit was voor Adam een klap in het gezicht.
“Je weet dat Mitch met kerst jarig is. Bovendien gaan we dan ook naar het graf van zijn moeder”, zei hij.
“Hij is een gemakkelijk kind dus dan doe je dat maar als je weer thuis bent. Frank rekent erop dat je met ons mee gaat”, reageerde Melanie.
“Ik ga mee op voorwaarde dat Mitch ook mee mag”, zei Adam.
Om haar relatie niet op het spel te zetten zei Melanie zuchtend en met tegenzin:“Goed dan. Je zoontje mag ook mee. Ik hoop wel dat Mitch zich kan gedragen. Mijn familie is erg rijk en heeft goede manieren.”
Adam vroeg verbaasd:“Bedoel je soms dat wij het zeer arm hebben en onbeschoft zijn?”
“Dat bedoel ik helemaal niet. Maar de partners die ik voor jou had kwamen van zeer goede huize. Die woonden niet op een boerderij”, zei Melanie gekwetst.
“Waarom ben je dan niet met een van hen getrouwd? Of ga je met mij omdat ik op een zeer grote ranch woon?”, vroeg Adam.
Melanie gaf geen antwoord waardoor haar vriend genoeg wist.
Tijdens het avondeten zei Adam opeens:“Heren, Mitch en ik zijn niet thuis met de kerst. Melanie neemt ons mee naar het familievakantiehuis om daar met haar hele familie kerst te vieren.”
Alle Cartwrights keken hem stomverbaasd aan.
“Dus we vieren mijn verjaardag daar?”, vroeg Mitch.
“Jij mag mee maar ik vrees dat we niet je verjaardag vieren. Melanie is al niet op jouw gezelschap gesteld”, antwoordde Adam.
“En waar staat dat huis dan wel?”, vroeg Ben voorzichtig.
“Even buiten Denver. Maar ik ga wel in mijn eigen auto. Dan weet ik zeker dat ik er kom en ik kan weg wanneer ik dat wil. En dat geldt ook voor Mitch”, was het antwoord van zijn oudste zoon.
“Dus jij viert kerst met je zoon en haar familie in Denver? Het is jouw beslissing maar leuk vind ik het niet”, zei Ben.
“Ach opa, Hop Sing bakt toch wel pannenkoeken met kerst”, was de droge opmerking van Mitch.
Iedereen lachte maar Adam en Mitch zagen er wel tegenop.
Tijdens de koffie zei Melanie opeens:“Adam en ik hebben besloten om op Valentijnsdag aanstaande te trouwen.”
Iedereen keek verrast naar het stel. Adam verslikte zich zelfs in zijn koffie.
“Wat fijn. Nu krijgt Frank eindelijk een vader en jij een goede echtgenoot”, zei Valerie.
“Melanie, je hebt niet eens gevraagd of ik wel met je wil trouwen”, zei Adam nadat hij zich hersteld had.
Mitch maakte het nog erger door te zeggen:“Ik wil jou helemaal niet als mijn moeder!”
Melanie nam dit niet en sloeg hem hard in zijn gezicht. Natuurlijk nam Adam dit niet en hij nam haar mee naar buiten.
“Zoals jij mijn zoon buitensluit laat ik je hier in de sneeuw alleen. Mitch en ik gaan naar de Ponderosa en vieren daar kerst en zijn verjaardag met iedereen die wel om hem geeft. Denk maar niet dat ik je ooit nog wil zien en/of spreken”, zei Adam koel.
Melanie keek hem stomverbaasd en geschokt aan.
“Hoe durf jij mij zo vlak voor kerst te dumpen? En dat nog wel in mijn toestand”, snauwde ze.
“Toestand? Welke toestand?”, vroeg Adam verbaasd.
“Ik ben 3 maanden zwanger van ons kindje”, was het antwoord.
“Jij bent 3 maanden zwanger en we kennen elkaar nog geen maand. Dus het kan nooit van mij zijn”, reageerde haar ex.
Hij ging naar binnen waar Mitch afgezonderd zat te huilen. Adam liep naar hem toe en pakte de jongen op.
“Mitch, stil maar want we gaan naar huis. We zien Melanie en haar familie nooit meer”, zei de oudste Cartwright jongen.
Samen gingen ze naar hun kamer om te pakken. Mitch vroeg niet eens waarom maar was wel blij om te gaan.
Onderweg naar huis werd het weer steeds slechter. Adam zag bij Mainville een klein B&B en reed erheen.
“Knul, hier blijven we totdat de storm voorbij is. Ik neem geen enkel risico met dit weer”, zei hij.
De B&B eigenaar en zijn vrouw (Harold en Peggy Stevens) zagen hen komen en deden de garagedeur open. Adam parkeerde zijn Mercedes en stapte uit met Mitch. Harold en Peggy kwamen naar ze toe en stelden zichzelf voor.
“Ik ben Adam Cartwright en dit is mijn zoon Mitch van 4. Kunnen we hier blijven totdat de sneeuwstorm voorbij is?”, vroeg Adam.
“Natuurlijk blijven jullie hier. Geef mij die kleine maar”, zei Peggy.
Mitch ging meteen mee en Harold hielp met de bagage. Adam vertelde wat er gebeurd was en waar hij en Mitch naar toe op weg waren.
“Dit is maar een eenvoudig en klein B&B maar wel erg gezellig. Koude kak komt hier niet”, zei Harold.
Ze liepen naar binnen waar Mitch inmiddels al aan de warme chocolademelk zat.
“Adam, je zoon vertelde me dat hij op kerstdag jarig is. En ook dat jullie kok dan als kerstdiner pannenkoeken bakt. Dus dan doen wij dat ook”, zei Peggy.
Adam zei glimlachend:“Dan voelt Mitch zich al helemaal thuis. Dit B&B kan wel wat herstelwerk gebruiken. Ik wil het wel doen in ruil voor een kamer.”
“Akkoord”, zei Harold.
De mannen regelden alles.
Omdat Adam zijn laptop bij zich had stuurden hij en Mitch een lange email naar Ben. Ze kregen even later antwoord terug maar Mitch mocht niet alles over de inhoud weten.
Nadat de Cartwrights waren vertrokken kookte Melanie van woede. Ze rende naar haar kamer en pakte haar spullen. Hierna stormde de jonge vrouw het huis uit. Bij haar auto gooide ze haar koffer op de achterbank en pakte ze een kist dynamiet.
“Ik geen toekomst meer dan jullie ook niet meer”, zei ze lachend.
De dynamiet werd aangestoken en naar binnen gegooid. Melanie hoorde de harde explosie niet eens meer want ze vloog meteen weg. Het vakantiehuis van de rijke familie Baker was tegelijk met de bewoners met de grond gelijk gemaakt.
De sneeuwstorm was intussen gaan liggen maar het was nog wel glad hier en daar. Melanie reed Adam achterna. Bij het B&B slipte ze en verloor ze de macht over het stuur. De auto reed het voorportaal van het B&B binnen en kwam toen tot stilstand. Mitch speelde daar toevallig en raakte bekneld met zijn linkerenkel.
“Papa!”, gilde hij luidkeels.
Adam, Harold en Peggy kwamen aanrennen en zagen wat er gebeurd was. Ook zagen ze het stoffelijk overschot van Melanie in het wrak van de auto. De mannen hielpen eerst de jonge Cartwright zodat Peggy hem kon verzorgen. Ook belde ze de dokter en de politie die direct kwamen.
“Dat is Melanie Baker”, zei rechercheur Dick Cooper.
“Kent u haar?”, vroeg Adam verbaasd.
“Ze wordt samen met haar moeder Valerie Baker gezocht wegens oplichterij”, zei Dick.
“Ze is mijn ex. Ze wilde met me trouwen maar ik ben daar nog niet klaar voor”, antwoordde Adam.
Het kon hem niets meer schelen dat ze dood was. Nu was Mitch zijn voornaamste zorg.
De kleine Cartwright lag stilletjes op een bank met zijn enkel in het ijs op een kussen. Hij besefte niet echt wat er gebeurd was maar genoot wel van een beker warme chocolademelk.
Op de Ponderosa bracht Ben Hoss, Joe en Hop Sing op de hoogte van de plannen van Adam en Mitch. Toen ging de telefoon.
Ben nam op en zei:“Met Ben Cartwright.”
“Pa, ik ben het Adam. Mitch en ik zitten in een klein B&B wat op instorten staat. Dat komt door Melanie die nu dood is. Omdat alleen wij er zijn verzoek ik jullie om hierheen te komen om te helpen met het herstelwerk van het voorportaal. Ik moest van Peggy zeggen dat ze graag assistentie wil van Hop Sing in de keuken”, zei Adam.
“We komen eraan. Is Cody ook welkom?”, vroeg de rancher.
Adam vroeg aan Harold of zijn hond ook mocht komen en dat was goed. Ben kreeg het adres en legde neer.
“Heren, we gaan een B&B helpen herstellen en daar kerst vieren. Hop Sing, jij gaat ook mee omdat jij je beroemde pannenkoeken moet maken. En Cody mag ook mee”, zei Ben.
Vlug maakten ze zich klaar voor vertrek en na 2 uur konden ze dan eindelijk gaan.
De dokter kwam erbij en onderzocht de enkel van Mitch.
“Ik zal de enkel voor de zekerheid in gipsverband zetten want het is verstuikt”, zei Doc.
Zo gezegd, zo gedaan.
Al snel zat Mitch te tekenen met zijn linkerenkel in geel gips. Peggy zag zijn schetsen en was erg onder de indruk.
“Jij kan echt goed tekenen”, zei ze bewonderend.
“Papa kan het ook wel”, antwoordde Mitch die weer wat spraakzamer begon te worden.
“Ik zet jou in de salon want daar staat ook de kerstboom en brandt de open haard”, zei Peggy.
Dat gebeurde en de jonge Cartwright kreeg weer wat te drinken. Mitch ging zo zitten dat hij de warmte van de open haard voelde en ook bij de kerstboom zat.
Harold en Adam begonnen met de herstelwerkzaamheden van het voorportaal.
“Adam, als je Mitch zoekt: hij is in de salon bij de kerstboom”, zei Peggy.
“Dat is goed. Mijn vader en broers plus onze kok zijn onderweg hierheen”, antwoordde Adam.
“Ze zijn van harte welkom”, zei Peggy die vlug een paar kamers in orde ging maken.
“Kan je zoon zich wel alleen vermaken?”, vroeg Harold.
“Dat kan hij uitstekend. Op onze ranch zijn er geen andere kinderen dus hij zal wel moeten. Mitch speelt ook veel met onze hond Cody”, antwoordde Adam.
Het stoffelijk overschot van Melanie werd meegenomen en op dat moment kreeg Dick te horen dat ze ook haar hele familie uit de weg had geruimd.
Toen hij dat Adam vertelde zei de oudste Cartwright jongen:“Opgeruimd staat netjes.”
Hij was er niet eens rouwig om. Mitch was voor Adam het belangrijkste in de wereld en niet zijn deftige ex-vriendin.
Toen de Cartwrights bij het B&B kwamen was het weer goed en dat gold ook voor de wegen. Ze waren al flink in de kerststemming doordat er onderweg kerstliedjes werden gezongen.
“Dus hier verblijven mijn zoon en kleinzoon?”, vroeg Ben toen hij de auto geparkeerd had.
“Kennelijk wel. Laten we maar uitstappenen helpen”, zei Hoss.
Zo gezegd, zo gedaan.
Er werd vlug kennisgemaakt en Cody bleef bij Mitch die dolblij was hem weer te zien. Dat gold natuurlijk ook voor de hond. Adam vertelde wat er gebeurd was.
Joe zag de gipsen enkel en vroeg plagend:“Mitch, heb je zin om tegen mij te rennen?”
“Als Cody in mijn plaats mag rennen wel”, antwoordde zijn neefje.
Nu had Mitch het natuurlijk weer gedaan bij Joe. Hop Sing nam direct de keuken in beslag zodat Peggy haar gasten kon bedienen.
Die avond sliep Mitch al vrij vlug zodat de volwassenen de invulling van Kerstdag konden bespreken.
“Hoe wordt normaal de verjaardag van Mitch gevierd?”, vroeg Harold.
“Die begint heel vroeg doordat hij en Cody om 4 uur al mijn kamer binnenkomen met de mededeling:“Opstaan want ik ben jarig!” Daarna een uitgebreid ontbijt gemaakt door Hop Sing. Pas als dat achter de rug is krijgt hij de cadeaus voor zijn verjaardag en kerst. En wij alleen voor de kerst. Verder speelt Mitch samen met Cody de hele dag buiten. Het kerstdiner bestaat uit pannenkoeken met een ijstaart als dessert”, antwoordde Adam.
“Dan eten wij dit jaar ook pannenkoeken met ijstaart”, zei Harold.
Door de extra werkkrachten van de Cartwrights werd het B&B snel hersteld in oude glorie.
Kerstdag 1997.
Iedereen was vroeg op en Peggy hielp Hop Sing bij het bereiden van het uitgebreide kerstontbijt. Adam hielp Mitch met aankleden.
“Nu kan opa toch kerst vieren met ons”, zei Mitch.
“Dat is zo maar we kunnen niet naar het graf van mama. We doen dat wel als we weer thuis zijn”, beloofde Adam.
Mitch vond het best.
“Het is wel jouw verjaardag maar pas na het ontbijt krijg jij je cadeaus”, zei Adam terwijl ze naar beneden liepen.
Iedereen liet zich het ontbijt goed smaken. Vooral Hoss at meer dan hij zelf had gedacht.
In de salon stonden alle cadeaus te wachten voor het feestvarkentje.
“Mitch, dit krijg je van ons allemaal voor je verjaardag”, zei Adam nadat er flink gezongen was voor Mitch.
Cody maakte er direct een einde aan door luid te gaan janken. Mitch pakte het uit en zag dat het een zilverkleurige gameboy was.
“Bedankt. Precies degene die ik wilde”, zei de jongen opgetogen.
Toen kreeg hij 6 kleine pakjes. Hij pakte ze uit en zag dat het spelletjes voor zijn gameboy waren.
“Opnieuw bedankt iedereen”, zei hij.
Mitch kon weliswaar nog niet lezen maar wel plaatjes kijken. Adam hielp hem met de spelletjes wat de jongen vlug genoeg doorhad.
Hop Sing had een mokkataart gebakken die met de koffie gereserveerd werd. Toen werden de andere kerstcadeaus uitgewisseld. Hoewel het een eenvoudig kerstfeest was had iedereen toch het gezellige, warme en sfeervolle kerstgevoel.
Op 28 december namen de Cartwrights afscheid van Harold en Peggy. Vooral Adam en Mitch waren blij om weer naar hun vertrouwde ranch te gaan. Cody reed zelfs met hen mee in de auto. Adam besloot zich voorlopig te richten op Mitch en Cody en vrouwen links te laten liggen.