Wegens de leerproblemen van zijn zoon Mitch had Adam Cartwright een uitnodiging gekregen van lerares Abigail Jones om te komen praten over de jongen. Natuurlijk probeerde Adam dat geheim te houden voor zijn jongere broers Hoss en Little Joe maar dat mislukte.
Op een middag kwamen Adam en Mitch thuis.
“Moet je nou écht met haar gaan praten over mij?”, vroeg Mitch morrend.
“Dat moet écht. Het is voor je eigen bestwil. Ik betaal schoolgeld voor jou en daarvoor eis ik dat je goed onderwijs krijgt. Bovendien zit ik ook in het schoolbestuur”, antwoordde Adam.
“Missy Ab mag mij niet. Ze behandelt me anders”, zei de jongen.
“Ze is gewoon stapelverliefd op mij. Daarom behandelt ze jou anders”, zei Adam.
Mitch zweeg. Hij was toch al niet dol op school maar nu zijn vader met Abigail Jones moest praten zakte hij het liefst door de grond heen om nooit meer boven te komen. Ze reden het erf op.
Tijdens het avondeten vroeg Ben (de opa van Mitch):“Mitch, hoe was het op school vandaag?”
“Hetzelfde als elke dag. Saai”, antwoordde zijn kleinzoon.
Hij nam nog een schep aardappels.
“Ik ben vanavond weg”, zei Adam.
“Waarom?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Dat zou je wel willen weten”, antwoordde Adam.
“Inderdaad. Met wie heb je een afspraakje?”, vroeg Little Joe, de jongste Cartwright broer.
“Het is geen afspraak zoals jij altijd hebt maar ik heb een privé ouderavond met Abigail Jones over mijn zoon en zijn schoolprestaties”, legde zijn broer uit.
Hoss en Little Joe kwamen niet meer bij van het lachen.
Mitch zei:“Kun je niet thuisblijven? Dan zeg ik morgen wel dat je ziek bent.”
“Dan komt ze hierheen”, antwoordde zijn vader.
Mitch begreep dat zijn vader toch moest gaan.
Na het avondeten hielp Ben Mitch met zijn huiswerk terwijl Adam naar Virginia City ging. Hij was ongerust over hoe het gesprek zou verlopen.
Intussen had Abigail Jones al een lijst van punten opgesteld. De lijst bevatte meer min dan plus punten over Mitch.
“Straks komt Adam op bezoek. De koffie en koekjes staan klaar”, zei de lerares tegen zichzelf.
Ze keek naar de tafel en glimlachte tevreden.
Adam stopte zijn paard Sport voor het huis waar Abigail met haar moeder woonde. Hij steeg af en bond hem vast. Zijn hart klopte in zijn keel voordat hij aanklopte. Adam haalde diep adem en klopte toen op de deur. Abigail deed open en was blij om haar stille liefde te zien.
“Hallo Adam. Fijn dat je kon komen. Kom erin”, zei ze.
Adam kwam binnen en deed zijn hoed af en jas uit.
“Ga zitten. Koffie?”, vroeg Abigail.
“Graag. Wat is er nu weer aan de hand met Mitch?”, vroeg Adam met de deur in huis vallend.
“Hij is een lieve jongen maar heel snel afgeleid. Ook lijkt het wel alsof Mitch totaal geen zin heeft in school. Zijn er problemen thuis?”, wilde Abigail weten.
“Nee, helemaal niet. Zolang er goed voor hem wordt gezorgd en hij genoeg aandacht krijgt is mijn zoon tevreden. Ik weet dat hij school niet leuk vindt maar ook dat hij veel moeite heeft met lezen en schrijven”, zei Adam.
“De andere kinderen lezen en schrijven beter dan Mitch. Zelfs al krijgt Mitch bijlessen, dan is hij nog achter op de andere leerlingen. Hij houdt de klas steeds onnodig en expres op”, zei de lerares.
“Ik help hem iedere avond. Maar hij blijft het moeilijk vinden”, zei Adam.
Abigail twijfelde even of ze haar voornemen bekend zou laten worden. Ze schonk de koffie in en serveerde die samen met de koekjes. Toch besloot ze haar plan bekend te maken.
“Ik stel voor dat Mitch naar een aparte school gestuurd wordt. En ik bedoel daarmee een kostschool. Er zijn er een paar waar de leerlingen meer individuele begeleiding krijgen. Ik heb al een brief naar een kostschool in San Francisco gestuurd en Mitch kan daar zo terecht”, zei Abigail.
Adam wist niet wat hij hoorde.
“Wie of wat geeft jou het recht om een kind naar een kostschool te sturen zonder toestemming van de ouder? Alleen ik beslis wat er met mijn zoon gebeurt zolang hij minderjarig is”, zei Adam verontwaardigd.
Hij zweeg even en zette de koffiekop neer. Hierna stond hij op om weg te gaan.
“Ik zal Mitch thuis wel alles leren wat hij moet weten. Je kunt er op rekenen dat het schoolbestuur dit te horen krijgt”, zei Adam.
“Je zal er achter komen dat Mitch beter af is op die kostschool”, zei Abigail beledigd.
“Ik weet zeker van niet”, zei Adam waarna hij wegging.
Onderweg naar huis besefte Adam dat Abigail Jones zijn zoon kwijt wilde op school. Zijn besluit om Mitch thuis les te geven was volgens hem het enige juiste.
Toen Mitch de volgende dag het besluit hoorde vond de jongen dat niet eens erg. Adam merkte tijdens de lessen dat zijn zoon veel meer begreep als men hem apart nam. Hierdoor leerde Mitch steeds beter lezen en schrijven.