EEN SPECIALE KERST
Het was erg rustig op de Ponderosa, het landgoed van de familie Cartwright. Kerst was in zicht en de Cartwrights maakten zich daarvoor klaar. Ranch eigenaar Ben Cartwright had een plan bedacht om de kerstdagen op een aparte manier door te brengen.
Op een morgen riep hij zijn drie zoons Adam, Hoss en Little Joe bij zich in de woonkamer.
“Jongens, dit jaar doen we iets anders met kerst”, zei Ben.
“We versieren de kerstboom met Paas spul?”, vroeg Joe, de jongste van de broers.
“Nee, het is de eerste verjaardag van je neefje en ik wil dat het iets bijzonders wordt”, antwoordde zijn vader.
“Dat vind ik best pa, maar Mitch is nog erg klein”, reageerde Adam.
Hij was de vader van Mitch en had wat dat betreft het laatste woord over de jongste Cartwright.
“Hij is anders bijdehand genoeg voor zijn leeftijd”, reageerde Hoss.
“Dat heeft hij weer van mij”, merkte Adam op.
“We houden het gewoon eenvoudig en laten Mitch het middelpunt van het feest zijn”, zei Ben.
Daar ging Adam mee akkoord.
Op een middag kwamen de broers thuis met een enorme kerstboom. Ben zat zijn kleinzoon voor te lezen toen opeens de deur openging en er een kerstboom binnenkwam. Mitch veerde op en keek opgetogen naar de boom.
“Mitch, zullen we kijken of je vader en ooms er ook zijn of alleen die boom?”, vroeg Ben.
Mitch knikte. De rancher stond op en droeg zijn kleinzoon naar de boom.
Ergens tussen de takken verscholen de broers.
“Jongens, je weet wat het volgende is. De boom neerzetten en optuigen”, zei Ben.
Ook dit ging met de nodige scheldpartijen en moeite wat Ben en Mitch erg leuk vonden maar de broers niet. Maar na een paar mislukte pogingen stond de boom er uiteindelijk.
“Mitch, wil je helpen met het optuigen van de boom?”, vroeg Adam.
De jongen knikte. Hoss en Joe gingen de dozen van zolder halen.
“Papa helpen bij boom?”, vroeg Mitch.
“We helpen je bij de boom”, antwoordde Adam.
Toen Hoss en Joe met de dozen naar beneden waren gekomen vond Mitch vooral de slingers erg interessant. Het duurde dan ook niet lang of hij zat er mee te spelen.
“Adam, nu weten we zeker dat Mitchy een kerstkindje is”, zei Hoss opeens.
Ze keken naar Mitch die helemaal in de kerstslingers verwikkeld was. Adam zuchtte diep en ging zijn oogappel uit de slingers bevrijden.
Terwijl Adam Mitch uit de slingers haalde zei hij:“Ik ben bang dat we met jou nog heel wat te stellen gaan krijgen de komende jaren.”
Hij pakte zijn zoon op en zette hem apart.
“Jij pakt de versieringen en geeft ze aan ons. Wij hangen ze dan in de boom”, zei Adam.
Mitch knikte.
Toen de boom eindelijk versierd was ontbrak er nog 1 ding.
“Wie zet de kerstengel boven op de boom?”, vroeg Hoss.
“Onze eigen kleine kerstengel”, antwoordde Ben.
“Wat een eer voor mij omdat te mogen doen”, zei Joe.
“Als we jou moeten hebben roepen we wel kerstbengel”, reageerde Adam.
Ben pakte de kerstengel en liep naar zijn kleinzoon.
“Mitch, jij mag hem bovenop de boom zetten”, zei Ben.
Mitch kreeg de kerstengel en werd toen door zijn vader opgetild om de kerstengel op de boom te zetten. Dat deed de jonge Cartwright netjes.
De kerstboom had een grote aantrekkingskracht op Mitch. Vooral de ballen in de boom vond hij erg leuk. Adam bleef er voor de zekerheid bij want hij had het donkerbruine vermoeden dat als hij niet in de buurt bleef er een of meerdere ballen het nieuwe jaar niet zouden halen. Hetzelfde gold voor de slingers.
Op de dag voor Kerst hing er een zalige baklucht door het hele huis. Natuurlijk probeerde vooral Hoss de rol van proefkonijn te spelen maar Hop Sing, de trouwe kok van de Cartwrights, weerde hem vakkundig uit de keuken.
Op kerstmorgen was iedereen zoals gewoonlijk vroeg wakker. Het was een speciale dag voor iedere Cartwright maar voor Mitch helemaal. Het was zijn verjaardag en dat zou hij weten ook. Hoewel Mitch het nog niet helemaal besefte merkte hij wel dat het allemaal om hem draaide. Vooral toen Hop Sing binnenkwam met een grote cake.
Halverwege het feest verdween Hoss tijdelijk om te verschijnen als de kerstman. Adam had het vreemde gevoel dat zijn zoon iets zou uithalen wat hij jaren later nog lachwekkend zou vinden. De kleine jongen zat bij zijn vader toen de kerstman binnenkwam.
“Ho-ho-ho”, riep de kerstman vrolijk.
De interesse van Mitch was direct gewekt en hij liep meteen naar de kerstman. Ben, Adam en Little Joe keken geamuseerd toe. De kerstman ging op de bank zitten en nam de kleine Cartwright op schoot.
“De kerstman heeft gehoord dat het vandaag jouw verjaardag is. Daarom heb ik een extra cadeau voor jou meegenomen”, zei Hoss alias de kerstman.
“Mitch jarig vandaag”, zei de kleine Cartwright.
Zijn bruine ogen begonnen te glinsteren en hij begon met de baard van de kerstman te spelen. Hoss begon zich een beetje ongemakkelijk te voelen en besloot over te gaan tot het geven van de cadeaus. Maar in een ongezien moment trok Mitch de baard van de kerstman af. Ben, Adam en Joe kwamen niet meer bij van het lachen. Maar Hoss vond het niet grappig. Hij pakte vlug de cadeaus en gaf ze aan zijn neefje. Mitch stond op en liep met de pakjes naar zijn vader. Hierdoor kon Hoss ongemerkt wegkomen.
Even later kwam hij weer terug in de woonkamer.
“Hoss, je hebt de kerstman gemist”, zei Ben.
“Hij is zijn baard vergeten mee te nemen. Mitch trok hem ervan af”, reageerde Adam.
Hoss keek een beetje verontwaardigd naar zijn neefje die meer met het pakpapier speelde dan met zijn net gekregen trein.
“Dat kleine ding zal ons nog vaak in de problemen brengen als we niet oppassen”, zei hij.
“Daar heb je Mitch niet voor nodig maar Joe”, merkte Adam op.
Natuurlijk vonden zijn broers dat geen leuke opmerking. Maar Ben wel.
Het avondeten was ook iets heel aparts. Niet zoals gewoonlijk stond er kip of geroosterd varken op het menu maar pannenkoeken. Mitch had dat gevraagd aan Hop Sing die de jongen niets kon weigeren.
Tegen de avond begon het weer te sneeuwen. Alle Cartwrights gingen naar buiten om naar de vallende sneeuw te kijken. Mitch zat bij zijn vader op de arm en ving zo wat sneeuw op. Hoss en Joe vergaten dat ze allang volwassen waren (waren ze dat dan?) en gingen sneeuwballen naar elkaar gooien.
“Pa, is het dé speciale kerst die je had gewenst?”, vroeg Adam terwijl hij en Ben naar zijn jongere broers keken.
“Jazeker jongen. En ik denk dat Mitch zich ook wel heeft vermaakt vandaag”, antwoordde de rancher.
Ze keken allebei naar de jongste telg van de Cartwright familie. De kleine jongen sliep tegen zijn vader aan.
Het was inderdaad een kerst geworden die de Cartwrights nooit meer zouden vergeten.