NEDERLANDSE VAKANTIE
Omdat hun zoon Tim meer dan zijn best had gedaan in het afgelopen schooljaar namen zijn ouders Mitch en Matthew hem mee op vakantie naar de Zomer Efteling. Het stel had de jongen goed voorbereid op de reis en alles wat hij daar zou gaan zien.
Maandag 11 juli 2016.
Het trio vloog met hun oom Sean naar Rotterdam vanwaar ze doorreisden naar het park.
“Slapen we in het hotel?”, vroeg Tim onderweg.
“Ja, we hebben een kamer voor ons drieën. Het is jouw vakantie dus jij mag zeggen per dag wat we doen”, zei Matthew.
“Die achtbanen hoeven niet voor mij”, zei Mitch.
“Jij mag er toch niet in met je gebroken enkel”, zei Matthew.
“Jij durft er ook niet in”, reageerde Mitch, die 2 weken eerder zijn linkerenkel had gebroken en op krukken liep.
Ze lachten.
“Ik wil ze wel zien maar durf er ook niet in”, zei Tim.
“Dan doen we dat”, beloofde Mitch.
Sean stopte de auto voor het hotel en zei:“Ik haal jullie hier vrijdag weer op. Veel plezier en Tim: alvast van harte gefeliciteerd met je verjaardag.”
“Bedankt”, zei Tim.
“Tot vrijdag oom Sean”, zei Matthew.
Ze pakten hun bagage en liepen naar het hotel om de toegangskaarten op te halen. Tim keek zijn ogen uit in de ontvangsthal. Mitch zat op de bank terwijl zijn man en Tim bij de receptie waren voor de kaarten.
Wat later waren ze in het park. Tim had zijn vaders beloofd bij hen te blijven wat hij dan ook keurig deed.
“Matt, gaan we in het Carnaval Festival?”, vroeg Tim.
Hij keek Matthew zo smekend aan dat het niet geweigerd kon worden. Matthew werd door zijn familie altijd Matt genoemd.
“Ga maar. Ik wacht hier buiten wel met de bagage”, zei Mitch.
Hij zat al op een bankje zodat de anderen gerust naar binnen konden gaan. Matthew en Tim moesten even wachten maar toen kregen ze een poppen wereldreis.
“Wat was dat leuk zeg”, zei Tim toen hij en Matthew weer buiten stonden.
“Er staat jou nog veel meer leuks te wachten deze week”, antwoordde Matthew.
Ze liepen terug naar Mitch die al een email naar huis had gestuurd waarin stond dat ze goed waren aangekomen.
“Tim, was het niet leuk?”, vroeg Mitch plagend.
“Hartstikke leuk. Mag ik ook in die kookpotten met Matt?”, was de wedervraag van de jongen.
“Zitten jullie nog niet in de kookpotten?”, vroeg Mitch plagend.
Ze renden naar de attractie Monsieur Cannibale om gekookt te worden in een grote kookpot. Tim gilde het uit van plezier.
“Morgen gaan we weer”, zei Matthew na de kookpartij.
“Dat is goed”, antwoordde zijn zoon.
Terug bij Mitch vroeg deze:“Waren jullie te hard om gekookt te worden?”
“Ze koken geen Amerikaanse jongens zoals wij”, antwoordde Matthew.
Ze stonden op en slenterden door het park totdat het drietal in hun kamer kon.
In het hotel hadden de Cartwrights de Doornroosje suite op de 7e verdieping.
“Wij hoeven toch geen 100 jaar te slapen?”, vroeg Tim toen hij de Engelse naam van Doornroosje wist.
“Welnee, rare. We slapen alleen ’s nachts hier. Eerst gaan we uitpakken”, zei Matthew.
“Daarna gaan we weer naar het park”, zei Mitch.
Zo gezegd, zo gedaan.
Terug in het park ging het gezin als 1e naar de Pagode. Toen ze er in zaten scheen de zon erg helder op Tim.
“Kijk, mama en David schijnen op mij”, zei de jongen.
Tim bedoelde met mama en David zijn moeder Claire en stiefvader David Baxton die een jaar eerder verongelukt waren.
“Toen wij er waren heeft mijn moeder voor een grote witte deken van sneeuw gezorgd. Ze is ook daar boven”, vertelde Mitch.
Dat begreep Tim wel. Hij keek rond over het hele park en genoot ervan, wat zijn vaders merkten. Hierdoor genoten ook zij er van.
Na de vlucht in de Pagode gingen de Cartwrights naar de bootjes van de Gondeletta.
“Tim, zullen wij samen een rondvaart maken?”, vroeg Matthew.
“Ga maar. Dan kan ik wat tekenen”, zei Mitch.
“Kom Matt”, zei Tim.
Ze lieten Mitch achter op een bankje en gingen een korte vaartocht maken.
Tijdens de tocht vroeg Matthew:“Wat wil je voor je 6e verjaardag hebben?”
“Dit is al een mooi cadeau. Maar als je er op staat: ik zag eerder een jongen lopen met een rugzak met een ridder van Raveleijn. Geef dat dan maar”, antwoordde Tim.
Matthew wist meteen wat zijn zoon bedoelde en zei:“Dan krijg jij dat. Maar je weet van niets.”
“Van wat?”, vroeg Tim.
Matthew knikte glimlachend.
Toen het gezin weer compleet was maakte ze een wandeling door het park. Bij Fata Morgana aangekomen was Tim erg onder de indruk van het gebouw.
“Papa, ga je mee naar binnen?”, vroeg Tim.
“Lieverd, ik zou het wel willen maar ik kom die bootjes niet in met mijn gebroken enkel. Ga jij maar met Matt”, antwoordde Mitch.
Hij ging op een bankje zitten terwijl Matthew en Tim een vaartocht maken in de Fata Morgana. Even later zat Mitch het gebouw na te tekenen.
Na de boottocht door de Fata Morgana stelde Matthew voor aan zijn man en zoon:“Zullen we ergens wat gaan eten?”
“Goed idee”, zei Mitch.
“Ik zag een restaurant dat de Steenbok heet. Laten we daar heen gaan”, zei Tim.
Mitch pakte zijn rugzak in en zei:“Dat doen we.”
Tim rende vooruit om een tafel te bemachtigen zodat zijn vaders even konden praten.
“Tijdens ons vaartochtje in de Gondeletta zei Tim dat hij een rugzak van Raveleijn wil hebben”, zei Matthew.
“Dan vullen we die rugzak met souvenirs van Raveleijn. Je weet hoe graag en vaak hij luistert naar die muziek en vertaling”, zei Mitch.
Dat wist Matthew maar al te goed. In hun Bed & Breakfast schalde elke dag de muziek van Raveleijn uit een kamer van een vaste bewoner.
Tim hield een tafel bezet tegenover de Tiroolse Holle Bolle Gijs. Hij had de rugzak van zijn vader op tafel gelegd en ging zitten. De jongen pakte het schetsboek en ging Holle Bolle Gijs op papier zetten.
Toen Mitch en Matthew bij hem kwamen en ze de tekening zagen zei Matthew:“Nu weet ik zeker dat Tim jouw zoon is.”
De mannen keken van het beeld naar de tekening en terug. Ze moesten toegeven dat de gelijkenis treffend was.
Mitch ging zitten en Matthew vroeg:“Tim, zullen wij wat te eten halen?”
“Goed”, zei de jongste.
Even later waren Matthew en Tim binnen om 3 maaltijden te halen.
“Hoe vind je het hier tot nu toe?”, vroeg Mitch toen Tim terug was met 3 flesjes limonade.
“Geweldig. Het is in het echt veel mooier dan op foto’s en film. Laten jullie me ook zien waar Matt jou ten huwelijk vroeg?”, was de wedervraag van Tim.
“Dat gebeurt morgen”, beloofde zijn vader.
Mitch legde zijn arm om Tim heen, kuste hem en zei:“Wat hou ik toch veel van jou.”
“Ik ook van jou, papa. En van Matt”, zei Tim.
Toen kwam Matthew met het avondeten.
“Eet smakelijk heren”, zei Mitch glimlachend.
Dat gebeurde dan ook.
Na het eten bestudeerden de Cartwrights de kaart.
“Gaan we zo naar die watershow?”, vroeg Tim.
“Goed idee van jou, Tim”, zei Mitch.
Ze ruimden alles op en liepen naar de watershow Aquanura. Het trio had geluk want ze konden zitten en de watershow begon 5 minuten later. Mitch had Tim vast en de jongen keek zijn ogen uit.
Toen Aquanura voorbij was liepen de Cartwrights naar de ingang van het park.
“Mitch, regel jij iets voor deze jongeman? Wij wachten hier op je”, zei Matthew.
“Dat is goed. Ik bel je als ik klaar ben”, zei Mitch.
Hij strompelde naar de souvenirwinkel Efteldingen terwijl Matthew en Tim wachtten op een bankje.
In de winkel vroeg Mitch aan een verkoopster of zij hem wilde helpen. Ze zag dat hij op krukken liep en stemde toe.
“Hoe kan ik u helpen?”, vroeg ze.
“Mijn zoon wordt morgen 6 en nu willen mijn man en ik hem een rugzak van Raveleijn met souvenirs ervan geven. Ik bedoel dat de souvenirs in de rugzak komen”, zei Mitch.
De verkoopster begreep het en hielp de jonge Cartwright.
“De legpuzzel kan niet in de rugzak maar we doen de puzzel en rugzak in een shopper. Dat is makkelijker meenemen”, zei ze.
Ze pakte alles in en Mitch betaalde.
“Ik hoop dat uw zoon morgen een fijne verjaardag heeft. Alvast gefeliciteerd”, zei de verkoopster terwijl ze de gevulde shopper naar de uitgang richting het Dwarrelplein bracht.
“Bedankt en ook voor de hulp”, zei Mitch.
De verkoopster zette de shopper neer en ging weer naar binnen. Mitch belde Matthew op. Hij en Tim kwamen meteen.
“Gelukt?”, vroeg Matthew.
“Helemaal”, antwoordde Mitch.
“Papa, Matt vertelde me dat ze hier lekkere cupcakes hebben. Gaan we er eentje proeven?”, vroeg Tim.
“Kom maar mee”, antwoordde Mitch.
Over de Pardoes Promenade lopend genoten de Cartwrights van alles wat ze zagen en hoorden. Matthew legde alles vast via de iPad.
Bij de Gebrande Boon kreeg Tim wat geld en Mitch zei:“Ga maar 3 cupcakes halen.”
Tim liep er heen terwijl zijn ouders er tegenover gingen zitten. Even later kwam de jongen terug met 3 cupcakes. De cupcakes werden ter plekke opgegeten.
“Tim, zullen we langzaam naar het hotel gaan?”, vroeg Matthew.
De jongen knikte. Ze stonden op en slenterden door het park. Mitch en Matthew lieten expres het Sprookjesbos links liggen omdat ze daar de volgende dag heen zouden gaan.
Bij de Oude Marskramer zagen de Cartwrights een T-shirt met honkbalpet van Raveleijn.
“Tim, ga het maar betalen. Dan kan je het morgen aan”, zei Mitch.
Hij en Tim pakten een T-shirt en pet en gingen binnen betalen. Matthew wachtte buiten. Even later was het drietal weer bij elkaar en de tocht naar het hotel werd voortgezet.
Aangekomen bij Carnaval Festival vroeg Matthew plagend:“Tim, jij wil hier zeker niet meer in?”
Hij en Mitch hadden gemerkt dat de jongen moe begon te worden.
Tim was ineens zijn moeheid kwijt en antwoordde:“Ik wel maar jij bent al ouder en dus ook meer moe.”
Mitch ging op een bankje zitten met de tassen terwijl Matthew en Tim nog even een wereldreis maakten.
Tegen 20.00 uur waren de Cartwrights terug in hun hotelkamer.
Mitch stelde voor:“Tim, Matt doet jou in bad en daarna ga jij lekker slapen. Des te eerder ben je jarig.”
“Goed. Vertel jij dan een verhaal?”, vroeg Tim.
“Beloofd”, antwoordde zijn vader.
Ongeveer een halfuur later lag Tim in bed en begon Mitch aan zijn verhaal:
Op een dag kwamen kabouters Langnek tegen in een speciaal bos.
“Heb je het al gehoord van die speciale verjaardag?”, vroeg een kabouter.
“Die van een kleine jongen? Jazeker. We moeten met iedereen iets regelen voor hem”, antwoordde Langnek.
Hij stampte 3 keer en toen verscheen de fakir.
“Bij alle rampen hoef je maar 3 keer te stampen”, zei de fakir.
Langnek legde het probleem uit.
“Zorg voor een mooi verjaardagsfeest. Dan is hij blij dat hij hier is geweest”, antwoordde de fakir.
Algauw waren alle bosbewoners gewaarschuwd en werd het feest georganiseerd. Moe maar voldaan ging iedereen slapen.
Mitch hoefde zijn verhaal niet verder af te maken want door de lange dag was Tim vrij snel in slaap gevallen.
Mitch en Matthew legden de laatste hand aan de verrassing voor hun zoon en gingen kort daarop ook slapen.
Dinsdag 12 juli 2016
De Cartwrights werden vroeg wakker zoals ze gewend waren. Mitch nam eerst de badkamer en daarna Matthew en Tim.
Toen iedereen gewassen en aangekleed was zongen Mitch en Matthew voor hun jarige zoon.
“Bedankt papa en Matt”, zei Tim.
Hij kreeg tranen in zijn ogen en begon toen te huilen. Mitch trok hem naar zich toe en liet hem begaan.
“Ik mis mama en David zo”, zei de jongen nog wat nasnikkend.
“Ik begrijp je helemaal. Maar ze vieren het boven”, zei Mitch troostend.
Matthew deed de gordijnen open, zag dat het al zonnig was en zei:“Tim, je moeder en stiefvader zijn de hele nacht bezig geweest om de lucht smurfenblauw te verven.”
Tim veegde zijn ogen droog en keek ook naar buiten.
Toen vroeg Mitch:“Matt, is die shopper voor jou?”
“Nee, voor jou zeker?”, was de wedervraag van Matthew.
“Ook niet. Dan is hij zeker voor deze kleine jongen”, antwoordde Mitch.
Tim keek op en vroeg verrast:“Voor mij?”
“Zeker weten. Tim, dit krijg je van ons tweeën. Van harte gefeliciteerd met je verjaardag”, zei Mitch.
“Van harte gefeliciteerd Tim”, zei Matthew.
Tim pakte de shopper, zag de rugzak en zei:“Bedankt heren.”
Toen voelde hij dat de rugzak wat zwaarder was dan normaal. Hij keek er in en haalde de souvenirs er 1 voor 1 uit.
“Voor je collectie thuis”, zei Mitch.
De puzzel viel ook in de smaak bij de jarige.
Het ontbijt was beneden in de ontbijtzaal. De Cartwrights werden naar een tafel gebracht. Mitch bleef zitten terwijl de anderen het eten en drinken gingen halen. Natuurlijk zaten daar een paar cupcakes bij.
“Wat gaan we vandaag doen?”, vroeg Mitch.
“Ik wil die Raveleijn show zien. En ook waar Matt jou ten huwelijk vroeg”, antwoordde Tim.
Matthew zei:“En zoals het gebeurt bij onze verjaardagen eten we vanavond pannenkoeken.”
“En straks gebak omdat ik jarig ben”, zei Tim.
Dat vonden zijn vaders een goed idee.
Terug in hun kamer bekeek Tim wat hij allemaal had gekregen. Matthew pakte wat ze die dag nodig hadden en Mitch keek nog even mail.
“Tim, er is mail voor je”, zei Mitch opeens.
De jongen kwam en zag dat er e-mails waren gekomen van hun familie.
“Lees ze vanavond maar voor”, zei Tim.
“Zullen we langzaam vertrekken? Je vader loopt niet zo snel”, zei Matthew.
Mitch zette de iPad uit en deed hem in de rugzak. Tim ruimde zijn cadeaus op in de shopper.
Niet veel later waren de Cartwrights weer in het park. Als 1e gingen ze naar restaurant Panorama. Omdat het heerlijk weer was namen de Cartwrights plaats op het terras.
“Is het zelfbediening?”, vroeg Matthew.
“Nee, ik zie al een serveerster komen”, antwoordde Mitch.
Er kwam een serveerster en ze nam de bestelling op. Tim liep mee om het gebak te kiezen. Ondertussen bespraken zijn ouders het dagprogramma.
Mitch zei:“Jullie gaan eerst naar Carnaval Festival en de kookpotten.”
“Dan gaan we naar het Sprookjesbos, het Spookslot en de Piranha. Daar kan jij rusten terwijl Tim en ik gaan varen”, zei Matthew.
“Om er vervolgens kletsnat uit te komen”, zei Mitch lachend.
Matthew zei:“Daarna gaan we via de achtbanen met de stoomtrein. Dan naar Raveleijn en het diner bij Pollles Keuken. Wat we dan nog gaan doen hangt af van de tijd en hoe moe onze zoon is.”
“En wij natuurlijk. Dat jochie heeft zo’n tomeloze energie”, zei Mitch.
“Dat had jij vroeger ook”, zei Matthew.
“Soms nog”, reageerde Mitch.
Toen kwamen Tim en de serveerster aan met de koffie, melk en gebak.
“Smakelijk heren”, zei de serveerster waarna ze wegging.
De Cartwrights genoten van de heerlijke traktatie. Ze hadden uitzicht op het Avonturen Doolhof.
“Papa, mag ik daar in straks?”, vroeg Tim.
“Dat is goed. Wij wachten hier op je”, antwoordde zijn vader.
Even later was Tim al in het Avonturen Doolhof.
Matthew ging betalen toen Tim 10 minuten later weer terug was.
“Vond je het niet leuk?”, vroeg Mitch.
“Jawel, maar ik had al snel het doolhof door gelopen”, antwoordde Tim.
Toen Matthew erbij was gingen ze verder.
“Tim, we hebben een dagplanning gemaakt. Dus we hopen dat je het leuk vindt”, zei Mitch.
“Ik laat me verrassen door jullie vandaag”, zei Tim.
Ze liepen naar het Carnaval Festival en Mitch bleef achter op een bankje met de rugzak. Omdat zijn echtgenoot en zoon ook nog in de kookpotten van Monsieur Cannibale gingen had Mitch genoeg tijd om Vogel Rok na te tekenen. Hij was daar zo mee bezig dat hij niet eens merkte dat Matthew en Tim hem gadesloegen. Matthew pakte zijn GSM en maakte een foto van Mitch. Daarna gingen ze naar de kookpotten.
“Tim, je vertelt je vader niets over de foto die ik net van hem nam”, zei Matthew.
“Welke foto?”, vroeg Tim.
“Precies”, antwoordde Matthew.
Ze gingen opnieuw in de kookpotten waarna ze Mitch opzochten.
De Cartwrights liepen naar het Sprookjesbos. Maar ze moesten wachten voor de trein. Mitch en Matthew keken elkaar aan en ze dachten hetzelfde.
“Tim, we gaan zo met de trein mee”, zei Mitch.
“Best. Matt, jouw vader zal dit ook wel leuk vinden”, zei de jongen.
De vader van Matthew was Dan Walker die gek op oude treintjes was. Ze liepen naar het station van de stoomtrein. Terwijl ze wachtten ontdekte Tim de poort van Raveleijn.
“Papa, daar is Raveleijn. Gaan we daar ook heem?”, vroeg de jongen.
“Later vandaag jongen”, antwoordde Mitch.
Toen zag hij Villa Volta.
“Vraag aan Matt of hij met jou die villa in durft”, zei Mitch tegen zijn zoon.
Dat deed Tim en het antwoord van Matthew was:“Ik durf dat wel. Maar als we naar binnen gaan hou je mijn hand zeker vast.”
Uitleg was niet nodig voor de jarige Cartwright.
Tim knikte en zei:“En als jij het te eng vindt hou je mijn hand maar vast.”
De rit met de stoomtrein was ook een schot in de roos voor de Cartwrights. Tim zag hoe hoog de achtbanen waren en was blij dat hij er niet in durfde.
“Zullen we morgen die achtbanen bekijken?”, stelde hij even later voor.
“Dat is een goed idee en dat doen we”, antwoordde Mitch.
Na de treinrit liepen Mitch, Matthew en Tim meteen naar Villa Volta. Net als eerder werd Mitch op een bankje achtergelaten met hun rugzak. Matthew merkte dat zijn zoon zich een beetje schuldig voelde.
“Wat is er?”, vroeg hij dan ook meteen.
“Nu mist papa al die binnen attracties vanwege zijn gebroken enkel”, zei Tim.
“Hij laat jou vanmiddag het hele Sprookjesbos zien. Dat is ook erg leuk”, zei Matthew.
“Ik kan niet wachten”, zei Tim.
Hij was toch een beetje bang want hij hield de hand van Matthew stevig vast.
Weer buiten Villa Volta zei Tim:“Dit huis is leuk maar ik slaap toch liever in mijn eigen bed.”
“Ik ook. Vraag je vader maar of hij meegaat lunchen bij Raveleijn”, antwoordde Matthew.
Tim rende vooruit om de zeer belangrijke vraag te stellen. Matthew maakte nog wat foto’s van Villa Volta met zijn gsm.
“Papa, Matt vraagt of je meegaat lunchen bij Raveleijn”, zei de jarige Cartwright.
Mitch keek zijn zoon glimlachend aan en zei:“Natuurlijk ga ik mee. Jij draagt de rugzak.”
Mitch stond op en Tim pakte de rugzak. Samen liepen ze naar Matthew die bij de poort voor Villa Volta stond te wachten.
In het Wapen van Raveleijn hadden de Cartwrights een tafel vooraan zodat ze de show van een andere kant zagen. Ook dit viel vooral bij Tim in de smaak.
Na de lunch ging het gezin naar het Sprookjesbos. Maar nog voordat ze er waren kwam er een nieuwe verrassing voor Tim. Mitch wist hier ook niets van. Plotseling zag Matthew Roodkapje lopen. Hij kreeg een idee en liep naar haar toe. Eerst vroeg hij in zijn beste Nederlands of ze Engels sprak en dat deed ze.
“Ziet je die kleine jongen bij die man met krukken?”, vroeg hij nu in het Engels.
Ze knikte.
“Die kleine jongen is vandaag jarig. Zou jij met hem op de foto willen gaan en hem feliciteren?”, vroeg Matthew.
“Natuurlijk doe ik dat”, antwoordde Roodkapje.
“Hij heet Tim Cartwright en wordt 6 jaar”, zei Matthew.
Ze liepen naar Mitch en Tim.
“Tim Cartwright, ik heb gehoord dat jij vandaag jarig bent en 6 jaar oud bent geworden. Mag ik met jou op de foto?”, vroeg Roodkapje.
Omdat Tim ook de Cartwright charmes had gebruikte hij die natuurlijk nu hij de aandacht had van Roodkapje. Ze poseerden samen en Matthew nam de foto.
“Nog een fijne verjaardag vandaag en we zullen elkaar vast nog wel zien”, zei Roodkapje.
Ze kuste hem waardoor Tim wat verlegen werd. De jongen wist dat hij nu flink geplaagd zou worden door zijn vaders. Dat gebeurde niet veel later.
Ze zaten de kaart te bestuderen toen Mitch opeens zei:“Matt, wij zijn misschien wel de enige 2 vaders die Roodkapje als schoondochter hebben.”
“Dat is zo. Misschien gaat Tim na zijn huwelijksdag met Roodkapje hier wel wonen”, antwoordde Matthew.
“Ach, jullie zijn gewoon jaloers op mij”, reageerde Tim.
Zijn vaders lachten.
Mitch trok Tim naar zich toe en zei:“Het maakt ons niet uit met wie jij gaat trouwen. Zolang jij maar gelukkig bent, dan zijn wij het ook. ”
Tim knikte en vroeg:“Gaan we verder?”
“We gaan verder. Tim, jij gaat met Matt naar boven om Doornroosje te zoeken. Ik wacht bij de kabouters op jullie”, zei Mitch.
Hij deed de kaart in de rugzak en gaf hem aan Matthew. De tocht werd voorgezet. Mitch strompelde om het kasteel van Doornroosje heen en kwam zo in het kabouterdorp terecht. Hij vond een plek om te zitten en te wachten op de anderen. Intussen bezochten Matthew en Tim alle slapende bewoners van het kasteel.
“Wat een slaapkoppen zeg”, zei Tim terwijl ze weer naar beneden liepen.
“Zeg dat wel”, antwoordde zijn vader.
“Waar gaan we nu heen?”, vroeg de jongen.
“Je weet dat oom Hoss altijd beweert dat de kabouters zijn werk doen?”, vroeg Matthew.
Tim knikte.
“Dat is niet zo want ze wonen hier in hun eigen dorp. Je vader wacht daar op ons”, vertelde Matthew.
“En wij gaan het bewijs ervoor leveren”, opperde de jongen.
Matthew knikte.
Het kabouterdorp werd tot in het kleinste detail op de foto gezet. Om nog meer bewijs te hebben tegen de bewering van hun oom filmde Matthew het kabouterdorp. Tim vond het kabouterdorp ook erg leuk.
“Nu moet oom Hoss zijn ongelijk wel toegeven wat de kabouters betreft”, zei Mitch toen de kabouterreportage gemaakt was.
Matthew antwoordde:“Dat doet hij toch niet. Zo groot als hij is.”
“Als de kabouters oom Hoss zien rennen ze hard en angstig weg”, reageerde Tim droog.
Ze lachten en vervolgden hun tocht door het sprookjesbos. Even later kwamen de Cartwrights bij de 6 dienaren en Langnek. Tim keek vol bewondering naar Langnek die dan weer een lange nek kreeg en zich daarna weer met een korte nek vertoonde.
Mitch zei:“Tim, hier vroeg Matt mij ten huwelijk.”
Tim keek Matthew aan en die knikte bevestigend.
“Thuis laten we je het filmpje wel zien”, beloofde Mitch.
Tim vond het goed.
Vlak voordat ze verder liepen zei Tim:“Dat is oom Hoss in zijn wagen.”
Hij wees op Holle Bolle Gijs.
“Sprekend onze oom”, zei Mitch bevestigend.
Ze liepen verder door het Sprookjesbos met af en toe een rustpauze.
De middag vloog om en tegen half 5 gingen de Cartwrights naar Polles Keuken om het avondeten naar binnen te werken. Ze werden naar hun tafel gebracht en een serveerster nam de bestelling op.
“Ik wil een ananaspannenkoek en cola”, zei Tim.
“Doe mij maar een pannenkoek met kaas + een cola”, zei Mitch.
Matthew zei:“Ik neem een bananenpannenkoek met een cola.”
De serveerster ging weg en kwam even later terug met de drankjes.
“Timothy Cartwright, op jou en nog vele jaren”, zei Mitch.
“Proost jongen”, zei Matthew waarna ze op hun zoon toostten.
Tim werd zichtbaar verlegen. Toch vond hij het erg leuk.
“Hebben jullie dit voor mij geregeld?”, vroeg hij na een poosje.
“Ja, omdat jij jarig bent en wij zo enorm veel van je houden”, antwoordde Mitch.
Wat later werden de pannenkoeken gebracht zodat de Cartwrights konden eten. Het verjaardagsdiner werd afgesloten met een feestelijk ijsdessert.
Als afsluiting bezochten de Cartwrights opnieuw de watershow Aquanura.
Daarna stelde Mitch voor:“Zullen we langzaam naar het hotel teruggaan en onderweg nog wat lekkers halen voor op de kamer?”
Natuurlijk gingen Matthew en Tim hiermee akkoord. Ze kochten wat donuts en een flesje drinken onderweg naar het hotel.
“Matt, zullen we nog even een wereldreis maken in het Carnaval Festival?”, vroeg Tim toen ze vlakbij de ingang voor hotelgasten waren gekomen.
“Matt, je kan maar beter meegaan want anders heb jij een groot probleem”, zei Mitch om zijn zoon te steunen.
Tim keek Matthew zo smekend aan dat ze even later naar binnen gingen. Mitch rustte uit op een bankje met hun rugzak.
In hun hotelkamer werden de donuts en limonade gebruikt om verjaardag van Tim feestelijk af te sluiten.
Om 20:30 uur zei Matthew:“Tim, badtijd en daarna bedtijd.”
“Moet dat nou echt?”, vroeg de jarige.
“Ja, dat moet echt. Morgen hebben we weer een lange dag voor de boeg”, antwoordde Mitch.
Tim nam een bad onder toezicht van Matthew terwijl Mitch nog wat zakenemail keek.
Een uurtje later sliep iedereen als een Doornroosje in de Doornroosje suite.
Woensdag 13 juli 2016.
Na een goed ontbijt in het hotel gingen de Cartwrights weer naar het park. In plaats van naar de attracties in het Reizenrijk te lopen besloten ze naar de achtbanen te gaan via een rustig wandelpad. Zodoende kwamen ze bij het Kinderspoor.
Tim vroeg:“Mag ik er in?”
“Jij wel maar wij niet. Je mag maximaal 12 jaar oud zijn en dat zijn wij allang geweest. Wij wachten wel op je”, antwoordde Matthew.
Nog geen minuut later was Tim bij het Kinderspoor. Zoals elke keer fotografeerde Matthew alles wat ze zagen.
Opeens zei Matthew:“Gisteren zei Tim dat hij zich een beetje schuldig voelt omdat jij door je gebroken enkel alle binnenattracties moet missen.”
“We zeiden al dat jij met hem de binnenattracties doet en ik de buiten attracties. Ik zal het ook wel tegen hem zelf zeggen”, reageerde Mitch.
Veel tijd om erover te praten hadden ze niet want hun zoon stond weer voor hen.
“Tim, Matt zei dat jij je een beetje schuldig voelt omdat ik nu alle binnenattracties moet missen. Dat hoeft echt niet. Het is mij overkomen en daar hoef jij je echt niet schuldig over te voelen. Ga je mee naar onze volgende halte?”, vroeg Mitch.
Tim knikte. Ze gingen verder door het park.
Aangekomen bij Baron 1898 gingen vader en zoon Cartwright op een bankje zitten terwijl Matthew alles fotografeerde.
Tim zag het hoofdgebouw en merkte op:“Opa zou dat gebouw ook hebben kunnen ontworpen.”
Met opa bedoelde Tim zijn opa Adam Cartwright die vroeger architectuur had gestudeerd.
“Hij zal her in elk geval mooi vinden”, antwoordde Mitch.
Hij vertelde in het kort het verhaal achter de achtbaan.
“Papa, zullen we samen het boek gaan lezen?”, stelde Tim toen voor.
“Dat is een heel goed idee”, zei Mitch.
Toen kwam Matthew naar ze toe en hij zei lachend en opgewonden:“Ze zitten met 6 personen in 3 rijen achter elkaar en op het hoogste punt blijven ze 3 seconden hangen. Dan storten ze 37,5 meter recht naar beneden. Erg leuk als je van voren hangt en net 3 maaltijden a la oom Hoss hebt gegeten.”
“Zeg maar niets want ik weet genoeg”, reageerde Mitch lachend.
“Dat wil ik zien”, zei Tim.
Ze stonden op en liepen langs de attractie. Vlakbij de plek waar de mensen in Baron 1898 naar beneden stortten zag Tim het Melkhuysje staan.
“Papa, daar verkopen ze milkshakes. Zullen we er eentje nemen?”, vroeg de jongen.
“Doen we. Ik ga daar zitten en dan halen jij en Matt de milkshakes”, antwoordde Mitch.
Zo gezegd, zo gedaan.
In vrijwel vlekkeloos Nederlands vroeg Tim om 3 milkshakes. Na betaald te hebben gingen hij en Matthew naar Mitch toe.
“Tim, hoe kan het dat jij zo goed Nederlands kan?”, vroeg Matthew.
“Mama kwam hier vandaan en sprak Nederlands met me”, legde Tim uit.
“Dan moeten we je het maar niet afleren”, zei Matthew.
Terug bij Mitch vertelde Matthew wat hij net van Tim had gehoord.
“Claire zei me dat ze hier geboren was. Ze gaf me zelfs een Engels/Nederlands en Nederlands/Engels woordenboek”, zei Mitch.
Toen de milkshakes op waren vroeg Mitch glimlachend:“Matt, waarom ga jij niet een stukje rustig varen met onze zoon?”
Matthew begreep de vraag meteen en zei:“Dat gaan we doen.”
Natuurlijk begreep de jongste Cartwright er niets van. Toch wilde hij mee. Via een wandelpad kwam het drietal op het Piraña plein. Mitch werd met de rugzak achtergelaten bij de zitplaatsen bij de ingang.
“Veel plezier”, zei Matthew.
“Jullie ook en blijf vooral droog”, reageerde zijn echtgenoot.
Hij kreeg nog een liefdevolle knuffel van Tim die daarna met Matthew naar de ingang van de wildwaterbaan ging.
Terwijl ze wachtten zei Matthew:“Jij zal dit echt heel leuk vinden.”
Nu vertrouwde Tim het helemaal niet meer. Vooral omdat Matthew het glimlachend zei.
“Toen jullie hier eerder waren, hebben jullie deze attractie ook bezocht?”, vroeg Tim.
“Wel bezocht maar niet gedaan. Hij was toen gesloten vanwege de winter. Straks zal je wel begrijpen waarom”, was het antwoord van zijn vader.
Toen vader en zoon Cartwright eenmaal in het bootje zaten duurde het niet lang voordat ze allebei kletsnat werden.
“Morgen weer een rustig vaartochtje maken?”, vroeg Tim bij de uitgang.
“Morgen maken we weer een rustig vaartochtje”, antwoordde Matthew.
Ze liepen naar Mitch die lachend toekeek.
“Papa, Matt en ik zijn al in bad geweest”, vertelde Tim opgewonden.
“Dat kan wel zo zijn maar jij gaat vanavond weer in bad”, zei Mitch.
Matthew fotografeerde alles terwijl hij en Tim weer snel opdroogden.
Na de wilde vaartocht werd de wandeling voortgezet op weg naar de ruige achtbanen. Hoewel ze geen van allen in de achtbanen durfden waren de Cartwrights toch erg onder de indruk van de attracties.
Toen alles en iedereen bekeken en vastgelegd was op de gevoelige plaat op en rondom het Ruigrijk Plein vroeg Mitch:“Tim, heb jij zin in wat vis?”
“Daar kun je mij altijd voor wakker maken”, antwoordde zijn zoon.
Beiden keken Matthew aan zodat ook hij aan de vis moest.
“Tim, ren maar alvast vooruit om een tafel vast te houden”, zei Matthew.
De jongste Cartwright rende vooruit om zeker te zijn van een tafel. Hij vond er eentje met een parasol erbij.
“Tim weet nog niet waar we gaan eten vanavond?”, vroeg Matthew.
“Nee, het is al betaald en gereserveerd. Onze jongen zal niet weten wat hem overkomt”, antwoordde Mitch glimlachend.
Ze liepen hun zoon achterna.
Terwijl Matthew om vis ging bleef Mitch bij Tim.
“Papa, we kunnen straks over die houten brug naar de Brink lopen en dan zo naar Diorama”, zei Tim terwijl hij de kaart bekeek.
Hij wees de route aan.
Mitch zei:“Dat doen we nadat we een treinreis door het park hebben gemaakt. Daarna maken we jouw wandeling en via de stoomcarrousel naar het museum en de Laven.”
Tim vond het goed en ging Matthew helpen met de vis. De jongen bracht zijn vader op de hoogte van hun plan. Matthew ging ermee akkoord.
Na de aparte lunch werd de stoomtrein genomen voor een rondrit door het park. Bij het andere station van de stoomtrein keken Mitch en Matthew elkaar aan maar ze zeiden niets.
Opeens vroeg Tim:“Matt, kan jij een foto van de poort van Raveleijn maken?”
“Natuurlijk kan en doe ik dat. Waarom eigenlijk?”, was de wedervraag van Matthew.
“Dan kan ik hem thuis natekenen”, was het antwoord.
Toen kwam Mitch met een voorstel:“Zullen we vanavond roomservice regelen voor morgenochtend? Matt, wij moeten iets bespreken en dan kan Tim Efteling TV kijken. Na het ontbijt.”
Dit voorstel werd meteen aangenomen.
Na de treinrit maakten de Cartwrights via het Ruigrijk Plein een wandeling naar De Wensbron die ze bereikten via een houten brug. Tim kreeg uitleg over de bedoeling van De Wensbron. Daarna ging de tocht via Polle’s Keuken naar Diorama.
“Opa zou dit erg leuk vinden”, zei Tim.
Hiermee bedoelde Tim de vader van Matthew.
“Hij zou het geweldig vinden als jij dit zou natekenen”, stelde Matthew voor.
“Ik maak de tekening wel voor zijn verjaardag”, antwoordde Tim.
Ze liepen helemaal rondom het landschap. Matthew fotografeerde alles wat er te zien was inclusief de treinzitplaatsen.
De stoomcarrousel was de volgende attractie die bezocht werd. Tim maakte een ritje terwijl zijn vaders toekeken.
In het Efteling museum brachten de Cartwrights veel tijd door Maar dat gebeurde ook bij het bezoek aan de Laven.
Tegen 17.00 uur vroeg Mitch plagend aan zijn zoon:“Jij wil vast niet de show van Raveleijn zien?”
Nu keek Tim Mitch aan alsof hij het in Keulen hoorde donderen.
“Natuurlijk wil ik die show zien. Moeten we nog kaarten halen?”, vroeg de jongen.
“Nee, die zitten bij het arrangement”, antwoordde Matthew.
“Tim, het zal druk zijn dus je blijft bij ons”, sprak Mitch de jongen vaderlijk toe.
“Ik beloof het en neem de rugzak wel daar”, antwoordde Tim.
Langzaam liepen ze naar de poort van Raveleijn. Matthew liet de kaarten zien waarna ze mochten doorlopen. Tim pakte de rugzak over en ging zijn vaders voor. Mitch strompelde naar boven met behulp van Matthew. Eenmaal boven ging het stel naar beneden alwaar Tim op hen wachtte. Ze zaten op de 1e rij. Tijdens de show keek Tim zijn ogen uit. Hij wees zijn vaders op verschillende dingen tijdens de show.
Na de show vroeg Matthew argeloos:“Ik heb wel trek gekregen. Mitch, heb jij geen trek gekregen?”
Mitch keek op zijn gsm en antwoordde:“Ik ook. Het is al bijna 18.00 uur”
“Dan gaan we toch ergens eten?”, stelde Matthew voor.
Mitch en Tim knikten. Matthew hielp Tim met de rugzak en liet hem voorgaan. Mitch strompelde langzaam naar boven en daarna naar beneden, begeleid door zijn echtgenoot.
Pas toen de Cartwrights het restaurant ‘Het Wapen Van Raveleijn’ naderden begon het bij Tim te dagen.
“We gaan hier eten?”, vroeg de jongen.
“Jazeker. Iemand van ons moet tafelheer zijn. Ik kan dat niet omdat ik op krukken loop. Matt is het al geweest dus nu ben jij de klos”, was het antwoord van zijn vader.
“Goed. Volgen jullie mij heren?”, vroeg Tim glimlachend.
Dat gebeurde en de Cartwrights kregen een tafel. Matthew bestelde de drankjes. Een serveerster bond Tim een theedoek voor waarna ze hem meenam naar de keuken voor de maaltijd.
“Ik zal Tim wel helpen met het vlees snijden”, zei Mitch.
“Kijk maar eerst of hij het alleen kan”, zei Matthew.
Mitch stemde toe.
Tim bleek een uitstekende tafelheer te zijn want hij gaf zijn vaders genoeg te eten. Ook het toetje werd helemaal opgegeten door de Cartwrights. Tim nam de theedoek mee als souvenir.
Moe maar tevreden liepen de Cartwrights terug naar het hotel waar ze roomservice regelden om daarna te gaan slapen.
Donderdag 14 juli 2016.
De Cartwrights hadden roomservice besteld en aten het ontbijt in hun kamer terwijl ze Efteling TV keken. Zelfs Mitch en Matthew keken met grote fascinatie naar alles wat voorbij kwam.
“Tim, jij kijkt nog even verder. Wij moeten iets bespreken wat de B&B betreft”, zei Mitch na een uurtje.
Hij en Matthew gingen op hun bed zitten zodat ze rustig konden praten.
Na de korte vergadering gingen de Cartwrights weer naar het park.
“Tim, omdat jij gisteravond zo’n uitstekende gastheer voor ons bent geweest bepaal jij wat we vandaag gaan doen”, zei Matthew.
De jongen keek rond en zag Carnaval Festival.
“Matt, we gaan eerst een wereldreis maken en daarna de kookpotten in”, sprak Tim.
“Ik wacht hier wel op jullie”, zei Mitch terwijl hij op een bankje ging zitten.
“Dan kan jij die email aan pa beantwoorden”, zei Matthew.
Mitch knikte. Matthew en Tim gingen naar de 1e 2 attracties van die dag.
Toen de heren weer bij elkaar waren zei Mitch:“Het is tijd voor koffie met een cupcake.”
Tim, die na 3 dagen Efteling het hele park al uit zijn hoofd kende, zei meteen:“Dan gaan we naar Het Witte Paard. Rechtdoor en daarna schuin oversteken.”
Dat gebeurde en Mitch hield een tafel bezet terwijl Matthew en Tim om het drinken en gebak gingen.
Na de koffiepauze zei Tim:“We gaan nu naar het Sprookjesbos maar dan in omgekeerde volgorde.”
“Ga ons maar voor, Mr Timothy Cartwright”, zei Mitch.
Ze ruimden hun tafel leeg en gingen opnieuw naar het Sprookjesbos. Hier werd erg veel tijd doorgebracht.
In de souvenirwinkel ‘In Den Ouden Marskramer’ werden bepaalde souvenirs gekocht.
Tim zag een borduurpakket van de Sprookjesboom en vroeg aan Mitch:“Papa, zou oma die voor mij willen maken?”
Tim bedoelde hiermee Sally Cartwright, de stiefmoeder van Mitch.
“Zeker weten van wel. Ga hem maar betalen”, antwoordde zijn vader.
Tim pakte een pakket, kreeg geld en ging naar de kassa.
Matthew zei tegen zijn echtgenoot:“Ik heb net dat hele borduurpakket van de Efteling gekocht zodat mijn moeder dat voor Tim kan maken.”
“Ik ben erg bang dat onze zoon hier niet meer weg wil gaan”, zei Mitch.
“En dat vind jij erg?”, vroeg Matthew glimlachend.
Mitch schudde glimlachend van nee.
“Ik ook niet”, zei Matthew.
“Ik laat de aankopen wel naar het hotel brengen”, zei Mitch.
Hij en Matthew liepen naar de kassa waar ze het regelden.
Weer buiten zei Tim:“Nu gaan we naar het Spookslot en daarna komt er een boottochtje.”
Ze gingen naar het Spookslot waar ze even moesten wachten totdat de hoofdshow begon. Tim hield de hand van Matthew stevig vast want het donker beviel hem niet.
“Tim, ben je bang in het donker?”, vroeg Matthew ongerust.
“Ja”, bekende de jongen.
“Hou mijn hand dan maar stevig vast. Je zal het vast wel leuk vinden. Misschien zien we wel een paar familieleden”, zei Matthew.
“Vast niet oom Hoss want die zei je overal in het park in de vorm van Holle Bolle Gijs”, merkte Tim op.
Ze lachten.
Bij de Piraña gingen Mitch en Tim aan een tafel in de schaduw zitten. Matthew kocht wat te drinken voor zijn echtgenoot en gaf hem zijn portefeuille en gsm.
“Veel plezier en blijf droog”, zei Mitch lachend.
“Jij ook veel plezier”, zei Matthew.
Even later stond hij met zijn zoon in de wachtrij.
Om de tijd door te komen tekende Mitch het gebouw van de wildwaterbaan na. Net als tijdens hun vakantie in december 2012 had hij zijn schetsboek bij zich waar alleen tekeningen van het park in stonden. Vanwege zijn gebroken enkel had Mitch meer tijd om alles na te tekenen.
Een natte Matthew en even natte Tim kwamen wat later naar Mitch toe.
“Papa, Matt heeft een briljant idee”, zei de jongste Cartwright.
“Vertel”, zei Mitch nieuwsgierig.
“We verhuizen onze B&B naar hier vlakbij. Dan kunnen we niet alleen vaker gaan maar ook gasten laten verblijven”, legde Matthew uit.
Mitch zei lachend:“En jij denkt dat onze families daar mee akkoord gaan? Echt niet. Maar ik stem toe.”
“Tim kan dan naar de Laven school gaan”, zei Matthew plagend.
“In diezelfde klas als al die rare snuiters? Mij niet gezien”, reageerde Tim direct.
Zijn vaders lachten.
Tim keek hen aan en stelde voor:“Zullen we naar De Steenbok gaan voor het avondeten?”
“Dat is een uitstekend idee van je”, zei Mitch.
Hij deed zijn tekenspullen inde rugzak en gaf hem aan Matthew. Hierna liepen ze op het gemak naar De Steenbok.
Tijdens het eten merkten de mannen dat Tim moe begon te worden. Hij zei weinig tot niets maar at wel alles op.
“Tim, zullen we langzaam naar het hotel gaan? Dan neem jij een lekker bad en mag je nog een poosje Efteling TV kijken”, stelde Mitch voor.
“Goed”, zei zijn zoon.
Matthew vond dat ook een goed idee.
Het gezin ging rustig naar het hotel terug en kwamen zo bij de Pagode.
“Zullen we nog even gaan vliegen?”, vroeg Mitch.
“Goed. Maar daarna echt naar het hotel”, antwoordde Tim.
Ze gingen nog een ronde vliegen over het park waarna ze naar het hotel gingen.
Voordat ze naar hun kamer gingen haalden de Cartwrights hun aankopen bij de receptie op en bestelden ze opnieuw roomservice. Matthew hielp Tim met badderen waarna ze nog Efteling TV keken. Enkele uren later was iedereen in een diepe sprookjesrust verzonken.
Vrijdag 15 juli 2016.
Het was de laatste dag van hun verblijf.
Tim zei:“Papa, Matt, ik wil hier niet meer weg. Ik wil in het Sprookjesbos blijven. Straks vergeet Roodkapje me.”
Zijn ouders keken elkaar begrijpend aan.
Mitch nam zijn zoon in zijn armen en zei:“Dat begrijpen we. Maar thuis wacht Chip op je. Oom Sean komt ons vanmiddag ophalen. Misschien laat hij ons wel wat langer in het park.”
Matthew belde met zijn oom en zei even later tegen zijn echtgenoot en zoon:“Heren, oom Sean komt ons straks ophalen en dan wil hij dat we hem het park laten zien. Hij koopt ook een kaartje om binnen te komen. We vertrekken pas vanavond weer naar huis.”
Dat vond natuurlijk vooral Tim een goed idee. Ze gingen inpakken wat vlug gebeurd was. Mitch deed wat ze in het park nodig hadden in de rugzak.
“Matt, jij gaat met Tim mee naar het park. Dan kom ik met oom Sean het park in. We ontmoeten elkaar om 11 uur bij Het Witte Paard”, zei Mitch toen alles ingepakt was.
Ze pakten hun bagage en verlieten met veel pijn in hun Amerikaanse harten hun kamer.
Bij de receptie bedankt Mitch het personeel voor de vriendelijke ontvangst en de gastvrijheid.
“Hopelijk zien we u dan weer een keer terug”, zei de receptioniste.
“Als het aan mijn zoon lag gingen we er nooit meer weg”, zei Mitch glimlachend.
Buiten stond Sean al te wachten op zijn neefjes en achterneefje. De Cartwrights droegen hun bagage naar de auto en laadden alles in. Matthew hield de rugzak bij zich.
Mitch ging met Sean naar het parkeerterrein waar Sean de auto parkeerde. Samen liepen ze naar de kassa waar Sean een kaartje kocht. Daarna gingen ze het park in. Mitch gaf zijn aangetrouwde oom een rondleiding terwijl ze door het park liepen. Ze liepen door het Sprookjesbos en kwamen zodoende ook bij Langnek.
“Toen Matt en ik in december 2012 hier waren vroeg je neef mij ten huwelijk. Dat was op mijn verjaardag om 12 uur ’s middags. Natuurlijk accepteerde ik zijn aanzoek”, vertelde Mitch.
“Dat is echt iets voor Matt om zoiets te doen”, zei Sean.
Ze liepen verder.
Bij de souvenirwinkel kocht Sean een paar leesboeken voor zijn achterneefje als een verlaat verjaardagscadeau.
Ondertussen zaten Matthew en Tim al in Het Witte Paard. Tim bekeek de plattegrond en ontdekte Bosrijk. Via de Ipad bekeek de jongen de website van de Efteling.
“Matt, je kunt hier ook in een appartement verblijven. Zullen we de volgende keer zoiets nemen? Met de verjaardag van papa bijvoorbeeld?”, vroeg Tim.
Matthew bekeek de site en antwoordde:“Dan geven we dat voor zijn verjaardag. In de winter is het hier ook erg mooi en leuk. Zelfs de sprookjesfiguren zijn in winter stemming.”
“Zullen we het meteen regelen of kost het teveel?”, vroeg Tim ongerust.
“Laat het maar aan ons over”, zei Matthew.
Hij regelde het meteen zodat ze over een paar maanden weer door het Sprookjesbos konden zwerven.
Toen ze weer compleet waren haalden Matthew en Sean de traktatie. Zo had Matthew de gelegenheid om zijn oom te vertellen wat hij en zijn zoon geregeld hadden.
“Ik breng en haal jullie weer op zoals elke keer”, beloofde Sean.
“Bedankt”, zei Matthew.
Sean kreeg een keurige rondleiding door het park inclusief een rondrit met de stoomtrein. Nu begreep hij waarom zijn neefjes zo graag een lange vliegreis maakten.
Op het Dwarrelplein keek Tim naar Matthew en die knikte.
Toen zei Tim:“Papa, we gaan ook jouw verjaardag hier vieren.”
Mitch keek Matthew aan en die knikte glimlachend.
“Is dat jouw cadeau voor mijn verjaardag?”, vroeg Mitch.
Tim knikte en antwoordde:“Dat geef ik aan jou. Samen met Matt.”
Matthew stelde toen voor:“Zullen we dan in zo’n appartement gaan?”
Mitch knikte.
“Ik wist wel dat je zou toestemmen want we hebben het al geregeld. Tim en ik. Jij was met oom Sean onderweg naar ons”, bekende zijn echtgenoot.
Mitch zei:“Dat wordt wel erg hard werken komende maanden.”
Dat besefte Matthew ook maar hun B&B deed het meer dan uitstekend. En met het idee dat ze over een paar maanden weer in het Sprookjesbos en Raveleijn konden zijn gingen de Cartwrights naar huis terug.