Mitch was zes toen hij voor het eerst naar school ging. Dat was voor hem natuurlijk een grote belevenis maar niet alleen voor hem. Ook voor Adam, zijn vader en broers. Vaak genoeg had Mitch de school gezien als hij met iemand naar of van de ranch reed. Hij vroeg dan altijd of hij ook mocht gaan. Het antwoord was dan ja.
Toen de dag bijna daar was ging Adam met hem eerst kennismaken met de lerares. Het was Mrs Patricia Baker die hem uitnodigde op een vrijdagmiddag voor een kennismakingsgesprek. Ze kende de familie Cartwright goed maar was niet gecharmeerd van hen. Tijdens het kennismakingsgesprek zat Mitch geen moment stil. De strenge lerares merkte dat en had al heel snel haar conclusies getrokken.
“Mr Cartwright, ik weet dat elk kind van zes officieel naar school moet gaan maar ik ben van mening dat uw zoon nog erg speels is en daarom maar beter nog een poosje thuis kan blijven. Ook is hij nog te klein om mijn lessen te kunnen volgen”, zei ze.
Adam keek haar aan en reageerde stomverbaasd:“Ik hoop dat Mitch ooit eens naar school kan gaan! Kom mee Mitch.”
Ze liepen meteen het schoolgebouw uit.
“Mag ik niet naar school?”, vroeg de jongen verbaasd.
“Nee, ze vindt je nog veel te klein en te speels. Ik zal je thuis wel leren lezen en schrijven”, antwoordde Adam terwijl ze in het rijtuig stapten.
Toevallig kwam hij Mr Andrew Larson van het schoolbestuur tegen.
“Mr Larson, ik wil even iets vragen”, zei Adam direct.
“Vraag maar”, zei Andrew.
“Dit is mijn zoon Mitch. Hij werd in december zes jaar en moet binnenkort naar school maar nu weigert Mrs Baker hem toe te laten omdat hij in haar ogen nog veel te speels en te klein is. Wat vindt u ervan?”, vroeg Adam meteen.
Andrew keek naar de jonge Cartwright en zei:“Ik zal haar meteen zeggen dat ook Mitch les zal krijgen van haar. Ik weet hoe ze over jullie Cartwrights denkt maar elk kind van zes moet naar school kunnen en dus Mitch ook.”
Adam wist genoeg en tevreden ging hij naar huis.
Andrew ging meteen naar de school waar Patricia nog even bezig was.
“Mr Larson, wat komt u hier doen? Er zijn toch geen klachten over mij?”, vroeg ze vriendelijk.
“Die zijn er wel, Miss Baker. Waarom weigert u Mitch Cartwright toe te laten op deze school? Hij is in december zes jaar geworden en dus moet hij naar school”, zei Andrew.
“Hij is een Cartwright en ik heb een hekel aan ze. Ze veroorzaken altijd heibel waar ze komen en dat zal met Mitch ook wel het geval zijn. Daarom wil ik hem niet op mijn school hebben”, zei Patricia opeens erg bitsig.
“Jammer voor u maar Mitch zal gewoon op school komen en u geeft hem gewoon les net als de andere kinderen. Misschien ligt het wel aan u dat u niet met de familie Cartwright kan opschieten. Ik heb geen problemen met ze. Goedendag”, zei Andrew.
Op de eerste schooldag van Mitch was iedereen erg opgewonden.
“Mitch, als je moeilijkheden krijgt met de juffrouw, vertel het dan meteen. Dan kunnen we er iets aan doen”, zei Ben voordat Adam en Mitch weggingen.
De jongen knikte.
“Geef opa nog een afscheidskusje en dan gaan we echt”, zei Adam.
Mitch rende naar Ben, gaf hem een kusje en ging toen met zijn vader mee. Hij keek nog even met lachende ogen naar zijn opa en ooms voordat hij met Adam naar school ging. Adam pakte het rijtuig en reed in een rustig tempo naar de school.
“Je gaat niet beginnen met vechten. Als ik hoor dat je begonnen bent met vechten krijg je automatisch straf van mij”, reageerde Adam direct.
“Ja vader”, zei de jongen meteen.
“Jongens, we hebben een nieuwe leerling vandaag. Dit is Mitch Cartwright”, zei de juffrouw overdreven vriendelijk.
“Mitch, jij gaat van voren zitten zodat ik je goed in de gaten kan houden.”
Mitch ging op een lege plek in de klas zitten en keek de klas rond. De meeste kinderen kende hij wel en kon hij er goed mee opschieten maar niet met Jason Harris.
Patricia zag wat hij aan het doen was en zei streng:“Cartwright, hierheen kijken!”
“Goed Miss Baker”, zei Mitch onverschillig.
Hij kon echt niet begrijpen waarom zijn vader en ooms zo graag naar school gingen.
Tijdens de lunchpauze kwam Jason naar Mitch toe en hij zei:“Ik ben de baas hier op school en je moet doen wat ik zeg. Omdat jij toch een rijke opa hebt moet jij me elke dag een dollar betalen om naar school te gaan. Anders ga ik je lekker wegpesten.”
“Maak het even. Jij bent de baas hier niet en ook Mrs Baker niet. Mijn vader zei dat zelf tegen mij”, reageerde Mitch.
“Dan ben jij verkeerd geïnformeerd. Elk nieuw kind op deze school moet per dag geld betalen. Voor de anderen is het een kwartje maar omdat jij een rijkeluiskind bent is het wat duurder”, zei Jason.
Matthew Walker kwam erbij en zei:“Ga toch weg Jason. Ik begrijp nu waarom jij het lievelingetje van de juf bent. Je bent net zo achterbaks als zij.”
Jason zweeg en liep weg.
“Wat is dat een ettertje zeg”, zei Mitch.
“Inderdaad. Niemand weet wie zijn ouders zijn. Ga je mee honkballen met de anderen? We hebben nog een pitcher nodig”, reageerde Matthew.
Mitch stond op en liep mee.
“Hebben jullie nog een pitcher nodig voor je team?”, vroeg Mitch zonder schroom.
“Denk jij dat je goed bent?”, vroeg 2e honkman Terry Smith.
“Ik denk het niet, ik weet het zeker”, antwoordde Mitch.
“Laat maar eens zien wat je kunt. Ik ga slaan, Matthew vangt en jij gooit”, zei Terry.
De jongens namen hun positie in en Mitch gooide een zuivere en harde fastball naar zijn beste vriendje.
Opeens kwam Jason erbij staan en smalend zei hij:“Ik gooi veel harder dan dat rijkeluiskindje.”
“Bewijs dat dan maar eens”, zei Mitch direct.
Hij verliet de werpheuvel en ging staan met de knuppel. Jason gooide een makkelijke bal die halverwege de thuisplaat en werpheuvel terecht kwam.
“Mitch, jij bent onze pitcher”, zei Kevin Smith, de oudere broer van Terry.
Mitch kreeg het niet gemakkelijk op school. Patricia behandelde hem anders dan de andere kinderen. Ze was van mening dat de jongen niet op haar school thuishoorde en stak dat niet onder stoelen of banken. Hierdoor begon Mitch erg te veranderen. Hij zocht met iedereen ruzie en veroorzaakte veel spanningen in huis.
Op een middag vroeg Mitch aan Adam:“Papa, gaan we zaterdag samen vissen?”
“Ik zou wel willen maar ik heb geen tijd. Ik moet naar Carson City en jij moet thuisblijven van mij”, antwoordde Adam.
“Ik dacht dat het weekend voor mij bestemd was. Maar ga maar gerust weg. Ik vermaak me wel alleen”, reageerde de jongen gekwetst.
Hij liep weg om bij de eik te gaan spelen. Adam keek hem na en zuchtte diep.
Hij liep hem achterna en zei:“Het spijt me. Als je wil kun je mee.”
“Ik moet toch hier blijven? Ik wil niet eens mee met jou!”, zei Mitch woest.
“Ik blijf de zaterdagnacht in Carson City dus ik verwacht dat jij je dan gedraagt”, zei Adam streng.
“Waarom blijf je niet voorgoed weg? Gaat Cody ook mee?”, vroeg de jonge Cartwright.
“Cody blijft thuis, net als jij. Vanavond ga jij zonder eten naar bed!”, zei Adam waarna hij op Sport steeg en wegreed.
Mitch keek hem na en dacht: Ik doe toch lekker niet wat jij wil. Mitch begreep niets van het feit dat er bijna niemand thuis was als hij ook thuis was. Cody was veel weg met Adam en ook de anderen hadden geen tijd voor hem. Het was altijd al erg druk op de ranch en daardoor schoot er tijd en aandacht voor Mitch er vaak bij in. Hij ging tegen de boom zitten nadenken. Opeens kwam de hond naar hem toe en begon hem in zijn gezicht te likken.
“Cody, ophouden met dat gelik. Je weet dat ik er niet van hou”, zei Mitch terwijl hij de hond wegduwde.
Cody dacht dat het een spelletje was en ging stoeien met zijn kleine baasje. Mitch was hier echter niet van gediend en deelde een ferme klap uit aan de hond.
“Ga weg rotbeest!”, beet Mitch Cody toe.
De herder beet toen naar Mitch en ging op de veranda liggen maar keek wel steeds grommend naar Mitch. Wat Mitch niet wist was dat Ben alles had gezien vanachter het raam.
Hij kwam naar buiten en zei behoorlijk streng:“Mitchell Cartwright, kom onmiddellijk hier!” Mitch kwam op zijn dooie gemak aanslenteren en vroeg:“Wat is er nu weer?”
“Mee naar binnen jij”, zei de rancher kortaf.
Mitch ging ongerust mee en in de woonkamer vroeg Ben:“Mitchell, waarom sloeg jij Cody? Hij deed toch niets bij jou of wel?”
De jongen keek zijn opa aan maar zei niets voor een lange tijd.
“Ik ga wel naar mijn kamer”, zei de jongen uiteindelijk.
Hij rukte zich los en liep naar zijn slaapkamer. Ben keek hem na en zuchtte diep. De laatste tijd had Mitch van die zeer veranderlijke buien.
Tegen etenstijd waren de Cartwrights bij elkaar in de woonkamer.
“Adam, kort nadat je was vertrokken betrapte ik Mitch dat hij Cody sloeg. Hij wilde me niet vertellen waarom hij dat deed. Sindsdien zit hij in zijn kamer”, zei Ben opeens.
“Hij viel tegen me uit toen hij hoorde dat hij niet met me mee kan naar Carson City komende zaterdag. Ik heb hem gezegd dat hij zonder avondeten naar bed moet”, antwoordde Adam.
Hij stond op en liep naar de slaapkamer van zijn zoon. Zoals gewoonlijk zat Mitch in een hoekje van zijn kamer toen Adam binnenkwam. Hij zat daar altijd als men kwaad op hem was. Nu gaat hij me zeker weer een preek of twee geven! dacht de jongen toen hij zijn vader zag. “Waarom sloeg jij in hemelsnaam Cody?”, vroeg Adam meteen.
“Omdat hij me likte”, zei Mitch kwaad.
“Dat deed hij omdat hij je een kusje gaf. Je mag er nu wel op rekenen dat hij dat niet snel zal vergeten. Als hij je bijt heb ik geen medelijden met je. Het is je eigen schuld. Vooruit naar bed!”, zei Adam streng. Mitch kleedde zich uit en deed zijn nachthemd aan. Toen zag Adam de striemen op de rug van zijn zoon.
“Kid, wie heeft jou zo toegetakeld op je rug?”, vroeg Adam nu wat kalmer.
“Mrs Baker. Zij zorgt ervoor dat mijn hele leven nu een hel is. Ze zegt dat ik niet goed genoeg ben voor haar school omdat ik links ben en niet mee kan komen met de rest van de klas. Matthew is ook al van school gehaald door zijn ouders. Alle linkshandigen zijn onhandig en achterlijk zegt ze”, antwoordde Mitch met tranen in zijn keel.
Hij begon erg te huilen en werd door zijn vader in zijn armen genomen.
“Kleed je aan en ik wil dat jij je excuses aan Cody maakt. Iemand anders moet maar naar Carson City gaan in mijn plaats. Jij bent nu even belangrijker”, zei Adam.
Mitch kleedde zich aan en ging met Adam naar beneden. Ben, Hoss en Little Joe keken verbaasd op toen ze Mitch toch zagen komen.
“Nu gaat die Mrs Baker echt met vuur spelen. Ze zegt dat Mitch achterlijk is omdat hij links is en niet goed kan meekomen met de rest. Dat mens zegt dat alle linkshandige mensen onhandig en achterlijk zijn”, raasde Adam.
“Dan zou ik dat ook moeten zijn”, reageerde Little Joe.
Adam en Hoss keken elkaar glimlachend aan maar ze zeiden niets.
“Mitch heeft gewoon wat meer moeite met lezen en schrijven maar verder is hij zeer intelligent”, zei Adam.
Ondertussen zaten Mitch en Cody weer bij elkaar alsof er niets gebeurd was die middag.
“Ik ga na het eten met dat mens praten. Joe, zou jij in mijn plaats naar Carson City kunnen gaan komende zaterdag? Je weet dat het weekend altijd voor Mitch is en hij heeft me nu harder nodig dan wie of wat ook”, zei Adam.
Little Joe stemde toe.
Aan tafel was het onderwerp van het gesprek duidelijk.
“Ze geeft me expres een leesbeurt zodat ze weer kan zeggen dat ik niet kan lezen. En als ik een fout op het bord maak krijg ik er met de zweep van langs en Jason Harris nooit als hij hetzelfde doet. Hij is duidelijk haar lievelingetje”, zei Mitch aarzelend.
“Jij gaat niet meer naar die school. Ik laat mijn kind niet door zo'n eigenwijze schooljuf mishandelen”, reageerde Adam.
Na het eten bracht Adam eerst zijn zoon naar bed zoals elke avond en daarna ging hij weg. Hij steeg op Sport en reed naar het huis van Patricia Baker. Het licht was aan in de woonkamer zodat Adam wist dat ze thuis was. Hij steeg af en bond zijn trouwe viervoeter vast. Hierna klopte hij hard en ferm op de deur. Patricia schrok toen ze opendeed.
“Miss Baker, ik wil met u praten over een van uw leerlingen”, zei Adam met de deur in huis vallend.
“Kom maar binnen”, zei ze snibbig.
Adam kwam binnen en deed zijn hoed af.
“Waarom mishandelt u Mitch met een zweep en vertelt u hem dat hij onhandig en achterlijk is en alleen maar omdat hij linkshandig is?”, vroeg Adam.
“Dat doe ik helemaal niet. Waar haalt u die valse beschuldigingen vandaan? Misschien wordt hij wel op de ranch mishandelt”, zei Patricia kwaad.
“Niemand mishandelt Mitch op de ranch en hij zegt zelf dat u het doet als hij iets verkeerds schrijft dus ….”, zei Adam fel.
Toen ging er een deur open en Jason kwam naar binnen.
“Oma, ik kan niet slapen”, zei de jongen.
Adam keek van Patricia naar Jason en terug.
“Ik weet meer dan genoeg”, gromde hij waarna hij wegging.
Onderweg kwam hij Clem tegen.
“Clem, ik wil een aanklacht tegen Mrs Baker indienen wegens kindermishandeling”, zei Adam direct.
“Kom maar mee”, zei de deputy.
In het kantoor van de sheriff ging Clem achter het bureau zitten en vroeg:“Wat moet er in het rapport komen?”
Adam ging ook zitten en zei:“Ze verbiedt Mitch te schrijven met zijn linkerhand. Ook mishandelt ze hem met de zweep. Bovendien vertelt ze hem dat hij onhandig en achterlijk is en alleen omdat hij linkshandig is. Ze zegt dat alle linkshandigen achterlijk en onhandig zijn.”
“Dat moet ze recht in mijn gezicht zeggen. Dat is dan wel een belediging van een deputy in functie”, reageerde Clem.
Adam glimlachte even en merkte toen plagend op:“Jij bent natuurlijk ook links.”
“Erg leuk Adam. Nog meer?”, vroeg de deputy plagend.
“Voorlopig niet maar ik hou Mitch wel thuis van school totdat het opgelost is. Matthew Walker is ook al van school gehaald door zijn ouders”, zei Adam.
“Ik sprak vanmiddag zijn moeder en ze zei hetzelfde. Als dat mens zo doorgaat is ze niet populair meer. Wil je koffie?”, vroeg Clem.
Adam knikte. De deputy stond op en schonk twee koffie in. Hij gaf Adam er eentje en nam de tweede voor zichzelf.
“Ze wil niet eens dat Mitch naar school gaat omdat hij een Cartwright is”, vertelde Adam terwijl hij een slok van de koffie nam.
Ondertussen schreef Clem alles op.
“De kinderen zullen het zonder haar moeten doen want dit zijn genoeg redenen om haar te ontslaan”, zei de deputy.
“Ze woont bij haar dochter Juliet en kleinzoon Jason Harris. Ik sprak met Mrs Baker en Jason kwam naar de woonkamer en hij sprak haar aan met oma”, zei Adam.
Hij dronk de koffie op en ging eerst naar Andrew en daarna naar huis terug.
Thuisgekomen vertelde Adam wat er allemaal gebeurd was.
“Adam, morgen gaan wij met Andrew praten over deze situatie. Ik wil dat mijn kleinzoon gewoon naar school kan gaan. Ook al is hij een Cartwright”, zei Ben.
“Hij weet het al”, zei Adam.
Na het bliksembezoek van Adam ging Andrew naar de lerares. Clem was erbij als getuige.
“Mrs Baker, hierbij bent u ontslagen als lerares van de school in Virginia City. Er zijn zoveel klachten over uw onderwijsmethode gekomen dat het schoolbestuur en het gezag hebben besloten u niet meer voor de klas te laten verschijnen”, zei Andrew.
“Eén of meerdere Cartwrights hebben zeker over mij geklaagd zoals gewoonlijk? Ze wonen niet eens in de stad maar omdat ze rijk zijn regeren ze over iedereen”, zei Patricia snibbig.
Beide mannen gingen niet in op de opmerking omdat ze wel beter wisten. Niet veel later gingen ze weg.
Ben en Adam spraken de volgende morgen Andrew Larson.
“Het is toch niet te geloven dat geen mens de kinderen van Virginia City normaal kan lesgeven”, zei Andrew tegen de Cartwrights.
“Mijn zoon zou me vermoorden als ik voor de klas ging staan”, reageerde Adam.
“Misschien is het juist goed als jij het doet. Dan zie je meteen hoe Mitch werkt”, zei Ben.
“Neem me niet kwalijk maar maakt u nu een grapje?”, vroeg Adam verbaasd.
“Zie je mij lachen?”, vroeg Ben.
Adam schudde van nee.
Andrew keek Adam aan en zei:“Misschien lukt het jou wel om ze wat bij te brengen.”
“Goed, ik geef me gewonnen. Maar zeg voorlopig nog maar niets tegen Mitch. Je weet hoe hij dan reageert”, antwoordde de oudste Cartwright jongen.
De volgende morgen tijdens het ontbijt op de Ponderosa hoorde Mitch als eerste dat hij de hele dag tegen zijn vader moest aankijken.
“We krijgen vandaag weer een nieuwe leerkracht. Ik weet zeker dat hij of zij zeer snel weg zal zijn”, zei Mitch tussen twee happen havermout door.
“Denk jij dat?”, vroeg Adam.
De jongen knikte zelfverzekerd van ja.
“Ik zou daar maar niet zo zeker van zijn als ik jou was want ik ben die nieuwe leerkracht. En ik ga jou net zo streng behandelen als de andere kinderen”, zei Adam.
“Je kent de grootste pestkop van de klas niet”, reageerde Mitch en hij at vlug zijn kom leeg.
Hij ging meteen weg om niet met zijn vader tegelijk op school aan te hoeven komen. Daar had Mitch even geen zin in.
“Dat kan nog erg gezellig worden vandaag. Mitch is natuurlijk allang naar school om de anderen op de hoogte te stellen”, verzuchtte Adam.
“Ik wens je erg veel succes en vooral sterkte”, zei Ben.
Adam zuchtte nog eens en stond op om naar school te gaan.
Op het schoolplein zei Mitch:“Ik weet lekker al wie ons les probeert te geven vanaf vandaag.”
Ineens stonden alle kinderen om hem heen. Mitch genoot van alle aandacht.
“Wie dan? Wie is er zo stom om dat te proberen?”, vroeg Frank Wilson.
“Adam Cartwright”, zei Mitch glimlachend.
“Dat lieg je”, zei Jason Baker.
“Niet waar. Hij zei het zelf tegen me vanmorgen tijdens het ontbijt”, reageerde Mitch.
“Nou dan zal jij wel het lievelingetje van de leraar worden”, zei Jason smalend.
“Jij moet je smoel houden”, gromde de jonge Cartwright.
Jason sloeg hem tegen de vlakte, schopte hard tegen zijn linkerenkel en zei lachend:“Sta dan op mankepoot!”
Mitch bleef liggen maar gooide wat zand naar zijn aartsvijand.
Adam kwam aanrijden en riep op strenge toon:“Iedereen opstaan en naast elkaar staan!”
De kinderen deden het meteen maar Mitch bleef doodleuk liggen. Adam steeg af en bond Sport vast.
“Iedereen naar binnen en lees wat voor jezelf”, hoorden de kinderen toen.
Adam liep naar zijn zoon en bekeek het linkeronderbeen van Mitch.
“Het doet zo’n pijn”, zei de jonge Cartwright.
“Vooruit opstaan. Je mankeert niets. De les gaat beginnen”, zei Adam streng.
Mitch stond op en liep naar binnen.
“Jongens en meisjes, ik ga jullie vanaf vandaag lesgeven. Jullie mogen alleen spreken als ik je een beurt geef of als jullie je vinger opsteken. Wie ongevraagd zijn mond opendoet kan rekenen op een grote hoeveelheid straf. Ik hoop dat ik duidelijk ben geweest. Pak maar je rekenboeken en ga verder waar jullie maandag zijn gebleven”, zei Adam.
De kinderen pakten hun rekenboek en gingen aan het werk.
Toen de kinderen rekenwerk aan het maken waren hield Adam Mitch extra goed in de gaten. Hij zat op een lege tafel en keek toe hoe Mitch probeerde te werken.
De jonge Cartwright keek teveel om zich heen zodat Adam op rustige toon vroeg:“Mitch, zou je niet doorwerken?”
“Dat doe ik”, reageerde hij verbaasd.
“Volgens mij niet. Je zit meer om je heen te kijken dan dat je wat doet. Nu begrijp ik waarom je steeds met die slechte cijfers thuiskomt”, antwoordde Adam.
Bekijk het maar, dacht Mitch en hij ging vlug verder werken. Het zat hem totaal niet lekker dat hij nu les moest krijgen van zijn vader.
Bij het volgende vak was het lezen aan de beurt.
“Jongens, ruim je rekenwerk op en pak je leesboek. Iedereen leest een halve bladzijde voor. Marsha, jij begint op bladzijde 21”, zei Adam.
Niet geruisloos werden de lesboeken gepakt en de gevraagde bladzijde opgezocht. Ieder kind moest een halve bladzijde voorlezen en dat moest Mitch natuurlijk ook.
Het ging helemaal verkeerd en Jason zei spottend:“Jij kan niet eens lezen.”
Mitch keek op en sloeg hem meteen tegen de vlakte. Hierna sloeg Mitch hem nog een paar keer.
Adam haalde de twee jongens uit elkaar en zei streng:“Jason, jij biedt je excuses aan Mitch aan en Mitch, jij aan Jason.”
“Het spijt me dat ik het zei”, zei Jason.
Maar Mitch zweeg en keek zijn vader woedend aan.
“Gaan jullie maar een poosje buiten spelen. Dan kan ik met Mitch praten”, zei Adam tegen de klas.
De leerlingen waren in een mum van tijd buiten.
Adam liet zijn zoon los en zei:“Zo heb ik je toch niet opgevoed? Een beetje gaan vechten in de klas.”
“Waarom moet jij nou eigenlijk ons lesgeven?”, vroeg Mitch fel.
“Omdat ik het wel meer gedaan heb. Je zal je toch beter moeten gedragen want anders zal ik maatregelen moeten treffen met jou”, zei zijn vader.
“Nu weet ik waarom jij het moet doen. Dan kan je mij lekker in de gaten houden want je vertrouwt me toch niet?”, vroeg Mitch woest.
“Ik vertrouw je echt wel”, zei Adam.
“Geloof maar wat je zelf wil want ik wil niet meer les krijgen van jou en ook wil ik je nooit meer zien”, zei Mitch woest.
Hij stond op en wilde het schoolgebouw verlaten maar Adam was hem voor.
“Jij blijft mooi hier. Nu ben ik baas. Ga op je plaats zitten en schrijf alvast alles van het bord over”, zei Adam streng.
Mitch wist dat hij nu niets meer moest zeggen en deed wat hem opgedragen was. Terwijl Mitch aan het overschrijven was observeerde zijn vader hem. Hij keek af en toe hoe Mitch schreef en merkte dat zijn zoon erg langzaam was met schrijven.
“Mitch, ik ga het anders doen met jou. Ik schrijf de opgaven voor het bord op een apart papier voor jou zodat jij ze niet meer over hoeft te schrijven. Zodoende heb jij meer tijd om ze te kunnen maken. Wat vind je daarvan?”, vroeg Adam voordat de andere kinderen weer binnenkwamen.
“Goed. Maar zal Jason dan niet gaan zeggen dat je me voortrekt?”, vroeg Mitch op zijn beurt.
“Dat zal hij wel doen maar aangezien hij alles mag van zijn moeder zal hij toch naar mij moeten luisteren”, antwoordde zijn vader.
“Hij heeft tenminste nog een moeder en ik niet”, zei Mitch met tranen in zijn keel.
“Je hebt mij nog in elk geval”, zei Adam wat rustiger.
Veel tijd om te praten hadden ze niet want de andere kinderen kwamen weer binnen.
“Jullie gaan de zinnen overschrijven en in de verleden tijd zetten”, zei Adam.
“Dan hadden we het gisteren moeten doen want dan staan ze nu in het verleden”, merkte Mitch droog op.
Iedereen lachte maar een blik van de leraar deed Mitch zwijgen.
“Nu moet u Mitch straf geven want hij sprak voor zijn beurt”, zei Jason.
“Mitch is al gestraft want hij moest in het speelkwartier binnen blijven. Jij doet het nu dus morgen krijg ik van jou honderd strafregels “IK MAG NIET ONGEVRAAGD MIJN MONDOPENDOEN”, zei Adam.
“Ik zeg het toch tegen mammie”, reageerde Jason.
“Tweehonderd”, zei Adam streng.
Mitch wist meteen dat Adam het meende. Jason zweeg maar wist nu al dat hij de komende lessen niet leuk vond en zou vinden. Adam merkte dat en speelde er handig op in. Toen iedereen klaar was kreeg ieder kind een beurt om de gemaakte zin op het bord te schrijven.
“Mitch, schrijf jij de zin “Ik lees een boek” in de verleden tijd op”, zei Adam.
Mitch deed dat wat leidde tot commentaar van Jason.
“Hij krijgt een korte zin en ik weer een lange”, zei hij.
“Jason, zie je die hoek hier?”, vroeg Adam op de rechterhoek wijzende.
De jongen knikte.
“Ga hem dan maar gezelschap houden”, zei de leraar sarcastisch.
Jason stond op en ging in de hoek staan.
Adam zag dat Mitch glimlachte en zei plagend:“Niet lachen jij.”
In de lunchpauze daagde Jason Mitch weer eens uit zoals gewoonlijk.
“Jij durft natuurlijk geen rottigheid uit te halen nu je vader ons les geeft”, zei Jason.
“Daar hebben we jou toch voor?”, vroeg Mitch gevat.
“Jij moet je mond houden want anders sla ik hem dicht mankepoot”, reageerde Jason.
Mitch werd nu zo woest dat hij stopte met eten en op de vuist ging met zijn aartsvijand. De jongens sloegen elkaar door het zand heen. Matthew rende naar binnen om Adam te waarschuwen.
“Mitch en Jason zijn aan het vechten”, zei de jonge Walker.
Adam kauwde snel een stuk brood weg en ging met Matthew naar buiten waar hij een einde aan de vechtpartij maakte.
“Ik had het kunnen weten. Mitch, jij bent zeker begonnen?”, vroeg Adam streng.
“Niet waar. Jason begon met me uit te dagen en toen noemde hij me mankepoot. Ik hoef dat niet te nemen”, vertelde Mitch woest.
“Je bent het wel”, spotte Jason lachend.
Mitch begon bijna weer te vechten.
“Mond houden Baker. Jullie gaan nu naar binnen en daar hoor je wat de straf is”, zei de leraar.
Ze gingen naar binnen maar de vredespijp zouden ze echt niet gaan roken.
“Er is binnenkort een honkbalwedstrijd tussen deze school en die in Carson City en als straf mogen jullie niet meedoen. Dat zal jullie leren om te vechten. Jason, ga nog maar even naar buiten want ik wil met Mitch onder vier ogen praten”, zei Adam.
Jason stond op en ging naar buiten.
“Dat doe je expres om mij te pesten”, zei Mitch kwaad.
“Wat?”, vroeg Adam verbaasd.
“Die wedstrijd door laten gaan en mij buiten sluiten. Maar wat kan mij die stomme wedstrijd eigenlijk nog schelen? Je haat me toch en ik jou”, zei Mitch nu wat kalmer maar meer nonchalanter.
“Ik haat jou helemaal niet. Hoe kom je daar nou bij?”, vroeg Adam verbaasd.
“Waarom geef je anders les?”, vroeg de jongen.
Adam zuchtte en zweeg. Hij keek zijn jongen aan.
“Ga zitten en begin aan je rekenwerk. Ik zag toevallig dat je er nog niet mee klaar was en de rest wel”, zei Adam na een lange stilte.
“Ik begrijp er niets van. Ik stop wel met school en ga werken om boer te worden. Net als opa”, zei Mitch klagend.
Adam schoot in de lach.
Hij zei:“Jij gaat gewoon naar school. Ik help je zoveel mogelijk en dan zal je het echt wel redden. Oom Hoss was ook geen groot licht op school, net als jij.”
“Nog steeds niet”, merkte de jongen lachend op.
Adam kwam niet meer bij van het lachen.
“Zo spreek je toch niet over je geliefde oom”, zei hij quasi-streng.
“Het is wel zo”, zei Mitch.
Adam merkte dat zijn zoon het toch wel leuk vond dat hij lesgaf. Hierdoor kon Mitch zich beter concentreren op zijn schoolwerk en kreeg hij meer hulp dan de anderen.
Na verloop van een tijd werd Mitch weer de oude. De band tussen vader en zoon Cartwright werd beter dan ooit.