Op een morgen speelde Mitch Cartwright met Cody op het erf toen de jonge Cartwright door een steen getroffen werd en het bewustzijn verloor. Een man kwam naar het stel, muilkorfde Cody en nam de herder mee. Mitch bleef gewond achter.
Ben Cartwright, eigenaar van de Ponderosa, kwam aanrijden en zag zijn kleinzoon liggen. Hij sprong meteen van zijn paard af en bekommerde zich om de jongen. Tot grote opluchting van Ben kwam Mitch snel weer bij kennis. De jongen had echter wel een grote hoofdwond bij zijn linkeroog.
“Mitch, waar is Cody?”, vroeg de rancher voorzichtig.
“Weet ik veel. Ik speelde gewoon hier met Cody toen ik iets tegen mijn hoofd voelde komen”, antwoordde zijn kleinzoon.
“We vinden hem wel. Hop Sing zal je wond wel verzorgen”, zei Ben terwijl hij Mitch overeind hielp.
Maar Mitch viel weer zodat Ben hem oppakte en naar binnen droeg. De jongen werd in het bed in de logeerkamer gelegd. De Chinese kok Hop Sing verzorgde de hoofdwond.
“Opa, ik heb hoofdpijn”, zei Mitch klagend.
“Dat kan ik me heel goed voorstellen want ik zag net de steen die jou raakte. Jij blijft in bed totdat je beter bent”, zei Ben kalm.
Hij legde een nieuwe natte doek op het voorhoofd van zijn kleinzoon. Langzaam viel Mitch in slaap maar Ben bleef wel bij hem waken.
Ponderosa voorman Candy Canaday zag de bebloede steen en vermoedde problemen. Hij ging naar binnen en zag dat de deur van de logeerkamer openstond. Hij ging naar binnen en zag zijn kleine vriendje in bed liggen.
“Ik zag die steen met bloed liggen op het erf. Waar is Cody?”, vroeg Candy.
“Weg. Ik kwam thuis en zag Mitch bewusteloos en gewond liggen. Ik neem aan dat iemand de hond heeft meegenomen en daarbij Mitch verwondde. Ik wil dat jij Adam, Hoss en Little Joe gaat opzoeken en met tweetallen Cody gaan zoeken. Hop Sing en ik blijven thuis om voor deze jongeman te zorgen ”, antwoordde Ben.
Candy keek glimlachend naar de slapende jongen en vroeg:“Is hij zo niet een engeltje?”
“Of hij nu wel of niet slaapt: voor mij is Mitch altijd een engeltje. Maar zijn ooms zouden er zeker een grote b voor zetten”, antwoordde de rancher.
Candy ging weg om de Cartwright broers te zoeken. Hij had ze gauw genoeg gevonden en verteld wat er gebeurd was.
Adam zei ongerust:“Ik heb George en Sheila Franklin al vaker naar Cody zien kijken wanneer de hond bij ons was in de stad. Het zou kunnen dat zij hem hebben.”
“Laten we ze dan maar met een bezoekje gaan vereren”, zei Hoss.
Zo gezegd, zo gedaan.
Sheila Franklin was bezig met Cody die zich hevig verzette.
“Mozes, zit stil”, zei ze.
“Woef”, zei Cody.
George werd kwaad en wilde hem slaan. Hierdoor begon Cody nog meer en harder te blaffen.
“Wat een rotbeest! Hij past echt goed bij die vuile Cartwrights”, zei George.
Opeens zag Cody de Cartwrights komen en opnieuw begon hij luid te blaffen en met zijn staart te kwispelen. Hierdoor veegde hij het dure porseleinen servies van het salontafeltje wat kapot op de grond viel.
“Mijn dure porseleinen servies!”, gilde Sheila hysterisch.
Buiten hoorden de Cartwrights en Candy een bekende blaf.
“Jongens, dat is Cody die daar blaft”, zei Adam direct.
Ze stopten hun paarden, stegen af en gingen naar binnen zonder te kloppen.
“Wat moeten jullie hier? Een beetje binnenkomen zonder te kloppen. Oh, ik vergat dat de Cartwrights helemaal geen manieren kennen”, zei Sheila die nu wat kalmer was geworden.
Adam herkende Cody meteen en andersom.
Sheila zei:“Mozes, ga naar je mand.”
Cody bleef echter bij zijn baas luid blaffend en met zijn staart kwispelend.
“Cody koest”, zei Adam alleen maar.
Cody ging meteen zitten en was stil.
“Hij heet Mozes en niet Cody”, zei George.
“Ik kocht hem toen hij nog een puppy was voor mijn zoon. De jongen is radeloos nu de hond weg is. Ze zijn altijd samen”, zei Adam.
Hij vertrouwde de familie Franklin niet. Cody likte ondertussen Adams hand.
“Jullie Cartwrights zijn rijk genoeg om een nieuwe hond voor je zoon te kopen. Wij houden deze”, zei Sheila snibbig.
Little Joe keek rond in de woonkamer.
“Zo te zien lijden jullie ook niet in armoede”, reageerde hij sarcastisch.
“Hoe oud is je zoon?”, vroeg George.
“Zes”, zei Adam wantrouwig.
“Oud genoeg om alleen te zijn”, reageerde George.
“Dat zijn jullie ook”, zei Hoss droog.
“We dagen jullie voor de rechter om te zorgen dat Mozes van ons is”, zei Sheila.
“Ik heb een beter idee. We laten de hond zelf kiezen bij wie hij wil zijn. Jullie staan aan de ene kant van de straat en wij aan de andere kant. De personen naar wie Cody loopt zorgt voortaan voor hem”, stelde Candy voor.
“Dat is goed”, zei Sheila.
Adam keek echter bedenkelijk. Hij nam de voorman mee naar de gang.
Op fluisterende toon vroeg Adam:“Waarom ben jij er zo zeker van dat Cody voor ons kiest?”
“Omdat wij Mitch erbij halen. Hij slaapt nu nog door een hoofdwond maar zodra hij beter is doen we het. Als Cody de jongen ziet rent hij hem zo omver”, antwoordde Candy.
“Je hebt gelijk. Ik ga hem en pa halen en jullie houden hen bezig”, zei Adam.
Adam ging naar huis en Candy kwam de woonkamer weer binnen.
Hoss vroeg:“Waar is Adam?”
“Je pa en Mitch aan het halen voor wat we net afgesproken hebben”, antwoordde de voorman.
Sheila schrok hevig van dit antwoord.
George vroeg voor de zekerheid:“Is Adam dat echt aan het doen?”
Little Joe antwoordde:“Je hoorde toch wat Candy zei? Dat is hij aan het doen.”
“Weet je wat? Neem dat beest maar mee en er is niets gebeurd”, zei Sheila proberend om de zaak te sussen.
“Wie gooide die steen naar Mitch?”, vroeg Candy.
“Ik gooide die steen. George zorgde voor de hond”, bekende Sheila.
Hoss begon een beetje veel boos te worden toen hij hoorde dat zijn geliefde neefje gewond was.
“We nemen ze mee naar de sheriff”, zei hij.
“Wij hebben niets misdadigs gedaan”, reageerde George.
“Niets misdadigs gedaan? Een kleine jongen verwond en zijn beste vriendje meegenomen”, zei Hoss.
“Die jongen zat Mozes lastig te vallen. Wij kwamen toevallig langs en redden de hond”, beweerde Sheila.
Maar de Cartwrights en Candy geloofden hen niet. Sheila wilde op de jongens schieten maar Joe was sneller. George zag het lijk van zijn vrouw en gebruikte Cody als levend schild.
“Opgesodemieterd!”, snauwde George.
“Niet zonder Cody”, zei Hoss.
“Mozes is van ons”, zei George.
Hij sloeg de hond waarna Cody hem beet. George liet hem los zodat Hoss de hond naar hem toe wenkte. Joe schoot George ook dood. Candy ging de sheriff halen. Toen zag Cody kans om te ontsnappen.
Ondertussen bereikte Adam de ranch. Hij sprong van zijn paard en rende het ranchhuis binnen. In de logeerkamer zat Ben te lezen bij zijn slapende kleinzoon.
“Pa, hoe is het met Mitch?”, vroeg Adam bezorgd.
“Hij slaapt nu maar heeft wel een flinke hoofdpijn en een hoofdwond. Heb je Cody gevonden?”, vroeg Ben.
“George en Sheila Franklin hebben hem. Ze beweren dat Cody Mozes heet en van hen is. Candy heeft het plan bedacht om Cody te laten kiezen tussen hen en Mitch op straat. Daarom kwam ik u en Mitch halen”, legde Adam uit.
De kleine Cartwright werd wakker en keek zijn vader en opa aan.
“Waar is Cody?”, vroeg Mitch.
“Hij is in Virginia City. Ik kwam jou en opa halen. Kun je reizen?”, vroeg Adam terwijl hij op bed ging zitten.
“Ja”, zei Mitch dapper.
Hij probeerde te zitten maar door zijn hoofdpijn lukte dat niet.
“Mr Cartwright, Mr Adam, kijk buiten”, riep Hop Sing.
De genoemde Cartwrights renden naar buiten en zagen Cody komen.
“Dan is hij ontsnapt”, zei Adam.
Ben gaf de hond wat water en aaide hem om het dier te kalmeren. Adam haalde Mitch die dolblij was om Cody weer te zien. Maar dat was andersom ook.
“Leg Mitch maar op de bank. Dan kan Cody op de grond ernaast liggen”, zei Ben.
In Virginia City kreeg sheriff Roy Coffee alles te horen van de Cartwrights en Candy.
Toen Roy de lijken zag zei hij:“Ze hebben hun verdiende loon gekregen. Ik zorg wel dat ze hier weggehaald worden. Gaan jullie maar terug naar huis.”
Dat gebeurde.
Thuis op de ranch lag Mitch te slapen op de bank met een hand op Cody die ook diep sliep.
Buiten op het erf zei Ben:“Jongens, vanaf nu worden Mitch en Cody allebei in de gaten gehouden door ons en de knechten. Ik wil niet dat ze weer gewond raken en/of verdwijnen.”
“Begrepen pa”, zei Adam namens de anderen.
“Dan kunnen jullie weer fijn aan het werk zoals dat de bedoeling is”, zei Ben.
“En wat gaat u doen?”, vroeg Joe.
“Op je neefje en Cody passen”, antwoordde zijn vader.