Het was lente en Hoss Cartwright had een goed idee gekregen. Bij het surfen op internet was hij toevallig op de officiële site van de Tour de France gekomen.
“Dit lijkt me wel een leuke bezigheid om van de zomer te doen”, zei hij tegen zichzelf.
Tijdens het avondeten vroeg hij opeens:“Pa, is het goed als ik van de zomer een vakantie neem?”
De vader van Hoss, Ben Cartwright, vroeg verbaasd:“Hoezo?”
“Ik wil dan een fietstocht maken en gelijk kamperen”, zei Hoss.
“Ik vind het goed”, zei Ben.
“Oom Hoss, mag ik mee?”, vroeg Mitch.
Mitch was de achtjarige zoon van Adam en Sally Cartwright, de broer en schoonzus van Hoss.
“Als je ouders het goed vinden”, zei Hoss.
“Op 1 voorwaarde: dat je oom Hoss goed op je past”, zei Adam.
Hoss knikte.
“Ik ga ook mee”, zei Little Joe, de jongste Cartwright broer.
“Dan mogen jullie wel flink gaan trainen”, reageerde Mitch.
Zijn ooms keken hem boos aan.
“Denk je soms dat wij het niet volhouden?”, vroeg Joe.
“Misschien maar kunnen jullie wel fietsen? Ik zie het jullie nooit doen”, antwoordde de jongen.
Ben, Adam en Sally lachten maar Hoss en Joe niet.
“Wij kunnen beter fietsen dan wie ook”, zei Hoss.
“Dan mogen jullie dat bewijzen. Elke middag gaan jullie een eind fietsen met je neefje”, zei Adam.
“Afgesproken”, zeiden zijn jongere broers.
“En hoe ga jij trainen?”, vroeg Sally.
“Ik ga hen achterna met een videocamera en het resultaat ervan sturen we naar Funniest Home Videos”, antwoordde Adam droog.
Nu keken zijn broers nog bozer dan bij de opmerking van Mitch. Maar hun familieleden vonden het wel een leuk antwoord.
Het hele weekend besteedden Hoss en Joe aan het opknappen van hun fietsen. De rijwielen hadden een dikke laag met stof en het kostte de broers dan ook 2 hele dagen om de fietsen enigszins toonbaar te maken. Natuurlijk kregen ze daarbij gezelschap van hun neefje die de rijwielen nog nooit had gezien.
“Zijn dat jullie fietsen? Wat een roestbakken”, zei Mitch.
“We hebben ze lang niet meer gebruikt maar als ze straks superschoon zijn rijden we jou zo van je sokken”, antwoordde Hoss.
Zijn neefje kwam niet meer bij van het lachen.
“Straks rijden jullie in plaats van vooruit achteruit”, zei Mitch lachend waarna hij naar zijn ouders ging.
Zijn ooms bleven verontwaardigd en beledigd achter.
Maandagmiddag.
Voordat Hoss, Joe en Mitch vertrokken zei Sally:“Hoss en Joe, jullie brengen hem ook weer thuis! Mitch, hou er rekening mee dat je ooms lang niet meer hebben gefietst. Je vader zei dat ze niet meer hebben gefietst sinds je moeder en hij verkering kregen.”
“Dat is dus al eeuwen geleden”, merkte Mitch op.
Hij kreeg een boze blik van zijn oom en een knipoog van zijn moeder.
“Ik zal hem keurig afleveren”, beloofde Hoss.
Ze stapten op en reden weg. Adam kwam bij zijn vrouw staan en met haar keek hij ze na.
“Adam, we kunnen niet mee met hun fietstoer”, zei Sally opeens.
“Hoezo niet?”, vroeg hij verbaasd.
“Omdat je weer vader wordt. De baby komt in november. Ik wil mijn zwangerschap niet in gevaar brengen”, antwoordde zijn vrouw.
Adam nam Sally in zijn armen en kuste haar.
“Terwijl de anderen die fietstocht houden gaan wij hier vakantie houden”, zei de oudste Cartwright jongen.
“Jij, ik en onze baby”, zei Sally.
“Het zal vast en zeker weer een jongen zijn”, zei Adam.
“Of een dochter. We hebben al een zoon”, reageerde Sally.
Ondertussen kwamen Hoss, Joe en Mitch op een open plek aan.
“Goh oom Hoss, ik moet zeggen dat het me verbaast dat je kan fietsen”, zei Mitch.
“Ik kan veel meer dan jij denkt”, reageerde Hoss.
“Waarom geloof ik dat nou niet?”, vroeg zijn neefje plagend.
“Omdat jij de zoon van mijn broer Adam Cartwright bent”, zei Hoss.
Mitch zei:“Oom Joe, nu je kunt fietsen vragen de meisjes natuurlijk of jij ze met de fiets komt ophalen.”
“’s Avonds kom ik gewoon met de auto. Dan kan ik meer meisjes tegelijk meenemen”, was de reactie van zijn oom.
Na een rustpauze gingen ze weer op huis aan.
Thuisgekomen namen Adam en Sally hun zoon apart.
“Mitch, je zal de fietstocht zonder ons moeten doen”, zei Adam ernstig.
“Waarom?”, vroeg de jongen verbaasd.
“Wel, je gaat in november een broertje of zusje krijgen”, zei Sally.
“Fijn. Maar een fietstocht met oom Hoss en oom Joe alleen kan ook leuk zijn. Elke dag hier op de ranch is eigenlijk ook een vakantie”, reageerde Mitch.
“Je kunt wel helpen met de babykamer”, zei Adam.
Mitch knikte.
Die avond zei Sally opeens:“Nog even en dan kunnen Hoss en Joe op nog meer kinderen passen als Adam en ik een avondje naar het theater gaan.”
“Hoe bedoel je?”, vroeg Ben verbaasd.
“Omdat als alles goed gaat onze baby in november ter wereld komt”, antwoordde Adam.
“Dat is geweldig nieuws. Gefeliciteerd”, zei Ben lachend.
“Het is al een klein beetje zichtbaar”, zei Sally.
“Dus dan gaan Mitchy, Joe en ik op fietstocht”, zei Hoss.
“Wanneer gaan we weg?”, vroeg Mitch.
“Ik had gedacht om op 5 juli te vertrekken en terug te zijn op 5 augustus. Of is dat te lang?”, vroeg Hoss.
Mitch schudde van nee. Ook Joe had geen bezwaar.
Iedere dag trainden Hoss en Joe voor de fietstocht maar ze bleven het zwaar vinden.
“Joe, we houden het nooit vol. Dat neefje van ons heeft een veel betere conditie dan wij bij elkaar”, zei Hoss op een morgen.
“Ik ga met de auto waar al de kampeer spullen en het eten en drinken in kan. Desnoods rij jij mee en dan kan dat neefje van ons lekker alleen fietsen”, zei Joe.
Dat vond Hoss een goed idee. Ze pakten de kampeerspullen bijeen en sloegen een flinke voorraad eten en drinken in.
Op de morgen van 5 juli maakten de Cartwrights zich klaar voor de fietstocht.
“Mitch, ik reken erop dat ik een volledig geschreven verslag krijg van de tocht. Ook hoe je ooms het deden. Hier heb je een dik schrift voor je reisverslag”, zei Ben.
“Komt voor elkaar opa”, zei Mitch glimlachend.
Hij deed het schrift in zijn rugzak.
“Als er iets is kun je ons altijd bellen op de GSM. Je hebt de jouwe ook bij en je ooms ook”, zei Adam.
Mitch knikte. Hij kreeg nog een afscheidsknuffel van zijn ouders en opa waarna de jongen naar buiten ging.
“Klaar voor de uitdaging?”, vroeg Hoss plagend.
“Ik wel maar houden jullie het wel vol?”, was de wedervraag van Mitch.
“Dat zal je wel zien”, zei Joe.
Hoss en Mitch stapten op hun fietsen en de tocht begon. Joe volgde in de auto met de rest van de kampeerspullen.
Hoss en Mitch reden in een rustig tempo waarbij ze regelmatig stopten om de omgeving te bewonderen. Hoss maakte de foto’s maar Mitch dacht er anders over. Hij pakte een potlood en schetsboek en begon te tekenen.
Die avond zei Mitch:“Wat vinden jullie hiervan? Dit is waar we lunchten.”
Hoss en Joe bekeken de tekening en waren erg onder de indruk.
“Mitchy, jij maakt de tekeningen en ik de foto’s ”, zei Hoss.
“Opa wil dat ik er een reisverslag van maak. Maar ik kan net zo goed schrijven”, zei zijn neefje.
“Schrijf het maar gewoon op. Thuis gaan we het op de computer uitwerken met de foto’s en tekeningen”, antwoordde Joe.
Gelukkig was het elke dag mooi en warm weer. Hoss en Joe lieten hun neefje de mooiste plekjes van hun landgoed zien.
Op de laatste dag sloeg het noodlot toe. Ze waren bijna thuis toen Mitch plotseling moest remmen voor een rennend konijn. Hij viel en stootte zijn linkerenkel tegen een rots. Natuurlijk waren Hoss en Joe er meteen bij.
“Mitchy, kun je die enkel van je bewegen?”, vroeg Hoss ongerust.
“Nee, het doet zo’n pijn”, zei de jongen.
“We zetten jou in de auto en laden je fiets in de achterbak. Daarna gaan we naar huis. Hoss, jij volgt op de fiets”, zei Joe.
“Nee Little Joe, jij gaat fietsen en ik rij dat jochie naar huis”, reageerde Hoss.
De broers begonnen bij de auto zo te discussiëren en daarna te ruziën dat ze Mitch uit het oog verloren. De jonge Cartwright kroop naar zijn fiets en stond met veel moeite op. Hierna reed hij als een speer met veel pijn naar de finish.
“Mr Cartwright, daar komt de winnaar van de Tour de Ponderosa”, zei voorman Candy Canaday.
Ben keek op en zag zijn kleinzoon komen. Hij en Candy liepen naar hem toe.
“Mitch, waar zijn je ooms?”, vroeg Ben.
“Als het goed is bij die gele rots 2 km hier vandaan. Ik viel en stootte mijn enkel tegen die rots. Ze kregen ruzie over wie met mij naar huis moest fietsen. Ik kan mijn enkel niet bewegen”, antwoordde Mitch.
Ben hielp hem van zijn fiets en bekeek de enkel.
“Jij gaat onmiddellijk met mij naar het ziekenhuis. Candy, jij vangt zijn ooms op als wij nog niet terug zijn”, zei de rancher.
In een mum van tijd waren Ben en Mitch in het ziekenhuis waar de jongen in de hal zijn ouders tegenkwam.
“Wat doen jullie hier?”, vroeg Adam ongerust.
Mitch vertelde vlug wat er gebeurd was.
“We blijven bij je. Trouwens, in november heb jij er een broertje en een zusje bij. We verwachten een tweeling”, zei Sally.
Na verloop van tijd kon Mitch weer naar huis maar wel met een enkel in loopgips en op krukken.
Thuisgekomen waren Hoss en Joe er nog niet en Ben besloot dat zijn kleinzoon de winnaar was van de fietstocht.
Pas laat die avond kwamen de twee verloren zoons thuis maar ze raakten nooit meer hun fietsen aan.