Thomas Hardy

Thomas Hardy (1840–1928), W czas „kruszenia narodów” (In Time of „The Breaking of Nations”)

I

Kolce bron ziemię ryjące brązową,

Za nimi postać rolnika;

I koń ospały, który wstrząsa głową,

Gdy się na skibach potyka.

II

I chwasty tlące się dymem niebieskim

Powoli i bez płomieni;

Choć pochód przejdzie dynastii królewskich

To się na pewno nie zmieni.

III

Chłopak z dziewczyną szepczący do siebie

Idą złączeni za ręce;

Dzieje batalii noc ciemna pogrzebie,

O nich dowiemy się więcej.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2000)

Thomas Hardy, Siedemdziesięcioczterolatek

Oto idzie siedemdziesięcioczterolatek,

Który znaczenia życia już dobrze nie czuje,

A obok towarzyszy mu dwudziestolatek,

Któremu w całej plastyczności się rysuje.

Ten, co ze mną dziś pójdzie, to nie jest młodzieniec,

Który widzi daleko, aż po świata skraje,

Ale właśnie ten starzec, ćwiczony cierpieniem,

Który zapomniał, jakie są ludzi zwyczaje.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2016)

Thomas Hardy, Kardynała Pietra Bembo epitafium dla Rafaela

Tutaj spoczywa ktoś niezwykły - bo się natura sama bała

Współzawodniczyć z nim w obawie, że pojedynek by przegrała,

A gdy odchodził z tego świata, ona z nim razem umierała.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)

Thomas Hardy, Poezja

Poezja to uczucie, zręcznie ujęte w sztywne ramy wiersza.

Uczucia biorą się z natury, a ramy wiersza daje sztuka.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)