Anna Laetitia Barbauld

Anna Laetitia Barbauld (1743-1825) to wyróżniająca się poetka i eseistka angielska epoki oświecenia, jedna z pierwszych kobiet roszczących sobie prawo do zajmowania się w swojej twórczości poważnymi, "męskimi" sprawami, w tym polityką. Niesłusznie niemal całkowicie zapomniana, została doceniona przez środowiska feministyczne, które dostrzegły w niej emancypantkę.

Anna Laetitia Barbauld, Życie

(fragment)

Animula, vagula, blandula

Życie, czym jesteś, życie, tego nie wiem przecież,

Ale wiem, że się ze mną na wieki rozstaniesz,

A to gdzie, jak i kiedy, byliśmy w tym świecie,

Tajemnicą wieczystą dla mnie pozostanie,

Wiem jednak, że gdy kiedyś zostawisz mnie samą,

To, gdziekolwiek położą to ciało, tę głowę,

Żadna gruda nie będzie ponad pochowaną

Bardziej marna niż szczątki te bezwartościowe.

Dokąd uciekasz, dokąd? Gdzie lecisz po niebie?

Gdzie zakrzywiasz swojego lotu trajektorię?

Zanim się rozstaniemy to jeszcze mi powiedz,

Gdzie będę mogła znaleźć znowu pełną siebie.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2015)

Anna Laetitia Barbauld, Do pani A.

Ty, pani, której czyste życie upływa całe od początku

Przez wszystkie pracowite lata do dziś w spokoju i porządku

I w której oczach Złość okrutna odnaleźć nie potrafi przecież

Niczego złego, co by mogła roznieść językiem swym po świecie,

A co ty przed nim i przed ludźmi wolałabyś głęboko schować,

Ty, której wygląd współgra zawsze ze słowem, które wypowiadasz,

A każde jedno słowo twoje twym czynom stale odpowiada,

Pokornie proszę cię, przeczytaj te oto moje skromne słowa

I przyjmij to jedyne lustro, którego możesz potrzebować.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)

Anna Laetitia Barbauld, Napisane na marmurze

Świat jest o wiele większy niż ta oto kamienna kula, ale

Posiada kształt podobny bardzo, wręcz się nie różni od niej wcale.

Cały pokryty jest górami granitowymi i morzami,

Lasami wielkich drzew pełnymi albo łąkami i polami.

Wasi bohaterowie to są zaledwie chłopcy wyrośnięci,

Którzy za piłką gonią stale i się nią bawią bez pamięci.

To Cezar, to Pompejusz prawa całemu światu narzucają

A wielka bitwa, która była pod Farsaliami na równinie

Stoczona, chociaż w niej zginęło więcej niż zwykle w bitwie ginie,

To była tylko gra sportowa, w którą młodzieńcy sobie grają.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)

Anna Letitia Barbauld, Tak się rozpływa na powietrzu...

Tak się rozpływa na powietrzu obłych obłoków orszak duży,

Tak uspokaja się wichura, kiedy przychodzi koniec burzy,

Tak delikatnie się zamyka oko dnia po swym całym biegu,

Tam samo kona wielka fala, kiedy rozbija się na brzegu.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Anna Letitia Barbauld, Najbardziej mroczna, głucha północ...

Najbardziej mroczna, głucha północ jasnym południem jest dla myśli.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Anna Letitia Barbauld, Najbardziej charakterystyczną cechą...

Najbardziej charakterystyczną cechą umysłu wybitnego

Jest umiejętność znalezienia dla siebie jednej ważnej rzeczy,

Jak też stałego podążania za nią przez całe długie życie.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)