Frances Sargent Osgood

Frances Sargent Osgood, Przebaczyć i zapomnieć (Forgive and Forget)

Przebacz! - Zapomnij moją winę! - Inaczej ja u stóp twych skonam!

Westchnąłeś, gdy po raz ostatni się odezwaliśmy do siebie;

Zadanie wcale nie jest trudne i bardzo szybko je wykonam:

Przebaczam ci z całego serca i wymazuję z niego ciebie!

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Frances Sargent Osgood, Dedykacja tomiku Wiersze (Poems)

Dla najlepszego przyjaciela

Następujące teraz strony

Z wielkim uczuciem i wdzięcznością

Zostały przypisane przez autorkę.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Frances S. Osgood, Piosenka (Song)

Najpierw ideał pokochałam, a potem go szukałam w tobie;

Poznałam, że jest nierealny, jak martwe gwiazdy w morza grobie.

Czy świętej wiary się wyzbędę, która tłumiła niepokoje?

Czy się nadziei też wyrzeknę na wieczność dla ułudy twojej?

Czy ja odstąpię od wspaniałej wizji przede mną roztaczanej

Przez święte światło, z najwyższego Elizjum dla mnie tu zesłane?

Och, wina to niewybaczalna będzie, gdy się sprzeciwię sobie

I Niebu, gdy się zaprę wiary i będę wierna tylko tobie.

Och, nie! I choćby mi tu przyszło żyć w samotności, wielkiej biedzie,

Zniosę mój los, jeżeli tylko mnie zaufanie nie zawiedzie.

Ta ufność pewna i niezłomna, której z jej posad nic nie ruszy -

Miłości, która sobie drzemie i marzy w głębi mojej duszy,

Wiary, że ona się obudzi w jakiejś niebiańskiej, lepszej sferze

Z pęt losu wreszcie uwolniona, gdy już mi nikt jej nie odbierze.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Frances Sargent Osgood, Rejs po Atlantyku (An Atlantic Trip)

Tylko dwie rzeczy mnie radują podczas podróży przez Atlantyk,

Kiedy siedzimy w swych kajutach jak ptaki za prętami klatek:

Raz, że możemy ustatkować się na rozkołysanym morzu,

Dwa, że możemy na tym morzu co pewien czas zobaczyć statek.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Frances Sargent Osgood, Piosenka (Song)

Twoje subtelne, skromne serce jest pozytywką, ukochany,

W której się kryją czyste tony, takie, co od hałasu stronią,

Najsłodszych i najbardziej skocznych melodii, w towarzystwie znanych,

I mogą być z niej uwolnione drobną i delikatną dłonią.

Ale konstrukcja instrumentu sama jest wyrafinowana

I każdy nieostrożny dotyk z łatwością może ją uszkodzić.

Niech klucz magiczny albo korbka do sprężyn mi zostanie dana,

Bym mogła ją nakręcić lekko, żeby zaczęła wreszcie chodzić.

Jest jeden akord, który owa szkatułka może mi odtworzyć,

A który znacznie wyżej cienię od innych - taka jest przyczyna,

Że ty go kiedyś nauczyłeś się od samego Kupidyna.

Ten jeden, ulubiony akord od słowa "kocham" się zaczyna

I kończy się tym samym słowem, które pomaga mi otworzyć

Serce i odpowiedzieć "kocham" .

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Frances S. Osgood, Lament złamanego serca (The Broken Heart’s Appeal)

Proszę cię, oddaj mi mojego dzieciństwa najprawdziwszą prawdę,

Proszę cię, oddaj mi niewinną i niczym nieskalaną młodość.

Sławie i chwale tego świata, wielkim bogactwom, przyjemnościom

Ja się nie będę nigdy kłaniać, choćby to było zgodne z modą.

Zabierz ty je ode mnie wszystkie! Ponieważ cała moc urody,

Przepych i pompa chwili triumfu strun w moim sercu nie poruszy.

I nie jest warta wstydliwego rumieńca, który mi zabrałeś.

Oddaj mi, proszę, utraconą niewinność mojej dawnej duszy.

Zabierz ode mnie cenny kielich, zabierz ode mnie te klejnoty!

Co ja bym miała z nimi robić? Nosić je nie jest w mojej mocy.

Zdejmij ten diamentowy diadem z moich czesanych skromnie włosów

I wpleć pomiędzy lśniące pasma cienie ponurej, ciemnej nocy.

Ty, który swą podstępną sztuką między kosmyki ponad czołem

Wplatasz trujące kwiaty, żeby w ten sposób serce mi ogłuszyć,

Oddaj mi różę niewinności, którą mi kiedyś odebrałeś!

Czy może mi w ogóle oddać straconą cnotę mojej duszy?

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)