Thomas Bancroft

Thomas Bancroft, O pijanej odwadze

Kto jest odważny po kielichu, podobny jest do - bądźmy szczerzy -

Zegara, który naoliwić trzeba porządnie, nim uderzy.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2014)

Thomas Bancroft, Grzech jest niczym groźny gad

Grzech się fałszywie błyszczy niczym skóra u jakichś groźnych gadów -

Bo też od węża wziął się - ale zawiera w sobie wiele jadu.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)

Thomas Bancroft, O pijaństwie

Najmłodszym chyba z wszystkich ciężkich grzechów rodzaju człowieczego

Pijaństwo jest, co się zjawiło na naszym świecie za Noego.

I odtąd ciągle trwa we wszystkich krajach, kulturach i epokach,

Nawet po wielu długich wiekach, w postaci czerwonego smoka.

Ten obrzydliwy grzech do piekła posyła ludzi w nocy, we dnie

I posłał ich tam znacznie więcej, niż uczyniły to poprzednie.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)

Thomas Bancroft, O naturze

W sprawach niebiańskich niewidoma natura jest na wszystkie blaski -

Jest jak posiłek ze składników dobrych, co nie posiada Łaski.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)

Thomas Bancroft, O ruchu grzechu

Ruch grzechów bywa różny, bowiem się one poruszają wściekle.

Widzimy, gdy osiągną zenit, lecz wiemy, że ich nadir w piekle.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)

Thomas Bancroft, Do książąt

Wy, wszyscy, którzy nieustannie przed waszym ludem podążacie,

Miejcie z pamięci obłok ognia, który w podróży przez pustynię

Prowadził plemię Izraela. Godności, które posiadacie,

Rozpłyną się jak owa chmura i cała wasza chwała zginie.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)

Thomas Bancroft, O czytelniku, który nie przynosi owoców

Każdy, kto czyta Słowo Boże, ale go nie wyraża w czynach

Jest jak dźwiecząca wprawdzie głośno, jednakze wewnątrz pusta trzcina.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)

Thomas Bancroft, Wyznacz koniec

Jakub Ezawa brata swego trzymał za piętę, gdy się rodził,

I tak powinien czynić każdy, kto się swojego Stwórcy boi.

Nie bierz za głowę grzechu, lecz go za stopę chwyć, gdy sobie chodzi,

I tak mu wyznacz smutny koniec, by własny smutek swój ukoić.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)

Thomas Bancroft, Stary strój

Bóg nie w jedwabne, drogie szaty odział Adama, gdy ten zgrzeszył,

Lecz w skóry zwierząt, strój haniebny, żeby swym grzechem się nie cieszył,

I tak pokazał mu, że chociaż wcześniej królestwem wielkim władał,

To, gdy obraził obraz Boga, swojej postaci wyraz nadał

Bardziej zwierzęcy niż człowieczy i żeby mógł (przez łzy) zobaczyć

We własnym ciele, duszy obraz ogromnej nędzy i rozpaczy.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)

Thomas Bancroft, Śmierć tyranów

W Czerwonym morzu tyraniczny faraon pokonany zginął,

Tym, że w krwi swojej grzech utopił, Chrystus, Zbawiciel nasz zasłynął.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)

Thomas Bancroft, O pokucie

Pokuty nigdy nie odkładaj na starość, druhu ukochany;

Późna pobożność wszak nikomu jeszcze pożytku nie przyniosła,

Bo przecież taki ktoś nie może za rozsądnego być uznany,

Kto skarb swój wkłada na grzbiet suchy starego, strudzonego osła.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)

Thomas Bancroft, Cierpienie przed przyjemnością

Post i czuwanie na modlitwie na święta nas przygotowują,

Bóle doznane tu na ziemi do Nieba drogę nam torują.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)