Mary Monk

Mary Monk, Wiersze napisane na łożu śmierci w Bath do męża przebywającego w Londynie (Verses, written on her Death-bed at Bath to her Husband in London)

Ty, który wszystkie moje ziemskie myśli na sobie stale skupiasz

I jesteś najbogatszym źródłem mojego szczęścia i radości,

Jako najbardziej delikatny mąż i najbliższy mój przyjaciel,

Przyjmij ostatnie moje słowa, spisane tutaj w samotności.

Śmierć, która zawsze jest zwycięska, się właśnie o mnie upomniała

I wkrótce mnie odgrodzi czarną zasłoną od twojego wzroku.

Wzywa mnie z wielką uprzejmością, twarz ukazując mi łagodną,

I mnie namawia do zrobienia pierwszego na tej drodze kroku.

I obiecuje mi ochłodę i odpoczynek od cierpienia,

I pokazuje mi otwarcie, że radość życia jest ulotna;

Odkrywa też przede mną sceny, które się rozgrywają w niebie,

I mówi mi, że świat jest złudą, więc nie powinnam być markotna.

Lecz miłość, buntownicza miłość, wciąż się opiera jej potędze

I usiłuje całą mocą odsunąć w czasie jej przybycie.

Podsuwa mi twój smutny obraz, szerzej otwiera moje oczy

I powstrzymuje mnie w podróży, choć celem jej jest wieczne życie.

Lecz ty, najdroższy, niestrudzony, wypróbowany przyjacielu,

Czemu się smucisz i rozpaczasz, gdy widzisz koniec moich cierpień?

Wiesz przecież, jaką długą drogę przeszłam przez ból i ciągłe troski,

Czemu się krzywisz, wiedząc, że ich miara już wkrótce się wyczerpie?

I raczej ciesz się, że umieram żadnym złym czynem nie skażona,

Taka, jak żyłam do tej pory, uczciwa i uczynna żona.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Mary Monk, Na ulubionego psa (On a Favourite Dog)

Nie bądź mu ciężka, ziemio, a wy, polne kwiaty,

Rozpleńcie się dokoła w dorodne rabaty,

Wlejcie w rozkoszny zapach całą swoją siłę

I otoczcie nim jego niewielką mogiłę.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2016)

Mary Monk, Epitafium dla pewnej pięknej pani (Epitaph on a Gallant Lady)

Nad tym nagrobkiem łzę uroń choć jedną,

Nad Rozalindą leżącą tu biedną;

Wszystkim mężczyznom szczęście zapewniała,

A przy okazji sama korzystała.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2016)