Duncan Campbell Scott

Duncan Campbell Scott, Natura do człowieka

Pracą i brakiem odpoczynku znużony, walką o przeżycie,

Miłością, jak też nienawiścią i wszystkim, za czym ten świat goni,

Przyjdź do mnie, ulecz ten ból, który nazywasz swoim własnym życiem,

I złóż głębokie swe cierpienie na moim sercu jak na dłoni.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)

Duncan Campbell Scott, Pokój

Dajcie mi, proszę was, ten pokój, którego stale poszukuję,

Co się ukrywa na pagórkach, w dolinach, w falach oceanu;

Ten pokój, który jasno błyszczy od wody i od igieł sosny,

Ten, co jest biały, nieruchomy i nie odmienia swego stanu.

Pokój jak góra niewzruszony i zawsze kryształowo czysty,

W którym stworzenia wszystkie żywe mają swój udział niezbywalny.

Co trwa i żyje własnym życiem w ziemi i na sklepieniu nieba,

Lecz nie zagrzewa sobie długo miejsca w mym sercu delikatnym.

Oddycham w zatłoczonych miastach i na wyżynach niedostępnych

I włóczę się w poszukiwaniach i bardzo często mylę drogę.

Ten pokój czasem się nasila, gdy tylko przyjdzie jego chwila,

A wtedy ja odpocząć mogę, mój Boże, ja odpocząć mogę.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)