Charles Lotin Hildreth, Czas (Time)
Ciemne, wzburzone morze szumi - brzeg jego od nas oddalony
Usiany jest wrakami statków, które do niego dopłynęły,
Szukając krajów pełnych złota i wysp szczęśliwych, wyzłoconych
Słonecznym blaskiem pod błękitnym niebem - i w piaskach zaginęły.
Ich marynarze uśmiechnięci machali nam na pożegnanie
I odpłynęli, a ich szczątki na płaskich plażach spoczywają,
Jedwabny żagiel, maszt, czy reja, złamane wiosło, biernie trwają,
Uschnięty bardzo dawno wieniec leży tam w białej, słonej pianie.
Wiersz wypisany albo imię na wpół wytarte na kamieniu
I więcej nic nie widać, tylko tyle w bezruchu, i milczeniu.
(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)
Charles Lotin Hildreth, Piosenka (Song)
Kiedy już wszystko powiedziano i wyśpiewano, co zostało?
Jedynie miłość, tylko miłość.
Jakie marzenie się wypełni, choć długo na to się czekało?
Jakie wspomnienie nam ostatnio oczy od siebie odwracało?
Jedynie miłość, tylko miłość.
A jakie słowo jest najsłodsze, kiedy poeta go użyje?
Jedynie miłość, tylko miłość.
Jaka opowieść z dawnych czasów, z ust do ust przechodząca, żyje
I w sercach mimo lat upływu się przed oczami świata kryje?
Jedynie miłość, tylko miłość.
Gwiazda przewodnia dla dusz naszych, co zsyła światło najłaskawsze,
Jedynie miłość, tylko miłość.
Więź między osobami, której śmierć nie rozerwie, choć się zaprze,
Litania, którą serafini w niebiosach będą śpiewać zawsze.
Jedynie miłość, tylko miłość.
(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)