Emily Brontë

Emily Brontë (1818-1848), jedna z trzech sióstr literatek, weszła na stałe do historii literatury angielskiej i światowej za sprawą powieści Wichrowe wzgórza, którą nawet niechętni jej krytycy uznają za dzieło genialne. Pozostaje ona dla nas właściwie wyłącznie pisarką, podczas gdy w rzeczywistości była przede wszystkim wybitną poetką liryczną.

Emily Brontë, Piosenka

Gdy król Juliusz opuszczał kraj swój południowy,

Jego sztandary wszystkie dumnie łopotały,

Grupki jego dworaków z radością szły za nim,

Ale z wielkim wzdychaniem będą powracały.

Głośno się hymn triumfalny w powietrzu rozlegał,

Werble warczały w marszu, a kopyta koni

Podkowami stukały o kamienie bruku,

Zaś dzwon w mijanej wieży uroczyście dzwonił.

Lecz murawa zielona licznych pobojowisk,

Na których swoje sławne zwycięstwa odnosił

Powleka się rudością, a zmrok przed południem

Przychodzi, ledwo wzejdzie słońce, już zachodzi.

Chociaż wszyscy książęta od niego zależą

I wszystkie okoliczne narody drżą przed nim,

Śmierć uzbrojona w sztylet zachodzi go z boku

I z obnażonym ostrzem czeka i go śledzi.

Tej śmierci nie zadrżała dłoń od niepewności,

Bowiem na chłodno działa ta dostojna pani.

U szczytu ziemskiej chwały, pośrodku dworaków,

Władzę i życie naraz wielki król utracił.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2015)

Emily Brontë, Spadajcie liście z drzew, spadajcie...

Spadajcie suche liście z drzew, więdnijcie kwiaty;

Bo ja niezmiernie cieszę się z waszej zatraty;

Niech noc nabiera siły, a dzień niech się skraca,

Niech opadnięty listek na gałąź nie wraca;

Ja się uśmiechnę, kiedy wielkie zaspy śniegu

Zajmą miejsce różanych kwiatów tam na brzegu,

Będę śpiewać radośnie, gdy nocne ciemności

Sprawią, że po nich jeszcze gorszy dzień zagości.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2016)

Emily Brontë, W domu wszystko ucichło i znieruchomiało...

W domu wszystko ucichło i znieruchomiało,

Za to na zewnątrz pada deszcz i wicher wyje,

Słyszę, jakby mi w duszy coś ciągle szeptało,

Co się za ścianą wody i jej szumem kryje,

Jakby wciąż powtarzało mi: Już nigdy więcej.

Już nigdy? A dlaczego? Czemu nigdy więcej?

Pamięć ma moc tak wielką, jak kiedyś twe ręce.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2016)

Emily Brontë, Jakie powodzie podczas zimy...

Jakie powodzie podczas zimy, jakie ulewy podczas wiosny

Moczyły dniem i nocą trawę strugami wody jak dziryty,

A jednak pod nią ciągle leżał jak upiór ten widmowy pierścień,

Nieporuszony żadną dłonią i przez nikogo nieodkryty

Jako nieznany, niemy świadek przed laty popełnionej zbrodni,

Niewyjawionej, zapomnianej przez ludzi, znanej zaś niebiosom.

W końcu się nam ukaże, aby zatrzymać czas i łzy wywołać,

Które jednakże ukojenia w bólu nikomu nie przyniosą.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Emily Brontë, Otarła łzy swą drobną dłonią...

Otarła łzy swą drobną dłonią; oni się do niej uśmiechali,

Kiedy widzieli, jak rumieniec na jej policzki blade wrócił.

Jednakże nikt nie zauważył, jak wciąż jej trzepotało serce,

Niemal się wyrywając z piersi, bo bólu nikt jej nie ukrócił.

Widząc błyszczące jej spojrzenie, żywy, wesoły ton jej głosu,

Nie domyślali się zupełnie prawdy o podłym jej nastroju

I nie wiedzieli, że gdy zegar nareszcie północ nam wybije,

Przez wiele godzin jeszcze będzie płakać, zamknięta w swym pokoju.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Emily Bronte, "Chodź ze mną, proszę"

"Chodź ze mną, proszę" - takie właśnie były piosenki tamtej słowa,

Księżyc jest jasny na jesiennym niebie, się nie skrył za obłokiem,

A ty się trudzisz i pracujesz, powtarzasz pracę wciąż od nowa

Z mocno bolącą głową, jak też znużonym, załzawionym okiem.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Emily Brontë, Gdyby fałsz w mojej skromnej piersi

Gdyby fałsz w mojej skromnej piersi jak chwast na dobre wykiełkował,

To żadne ciernie nigdy w życiu by mi na drodze nie wyrosły,

A moja dusza wewnętrznego spokoju by nie utraciła

I te łzy by nie popłynęły niczym ogromne krople rosy.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Emily Brontë, Ono już dzisiaj dla mnie nie zaświeci

Ono już dzisiaj dla mnie nie zaświeci,

W swym smutnym biegu doszło aż do końca;

Widziałam, jak się skrył ostatni promień

Zimnego, choć jasnego ciągle słońca.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Emily Brontë, Każda pamiątka po umarłych...

Każda pamiątka po umarłych jest i zostanie dla nas cenna

Jeśli ceniliśmy wysoko tych ludzi, kiedy jeszcze żyli.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Emily Brontë, Uczciwi i uczynni ludzie...

Uczciwi i uczynni ludzie nie ukrywają swych uczynków.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)