Joanna Baillie

Joanna Baillie (1762-1851) to poetka i dramatopisarka szkocka, jedna z najważniejszych autorek pierwszej połowy dziewiętnastego wieku, ciesząca się za życia znaczną popularnością, później zapomniana, dopiero ostatnio przywoływana z niebytu.

Joanna Baillie, Poeta, albo kochanek o zdrowym sercu żegna się ze swoją panią

(fragment)

Przepiękna nimfo, która moim losem władasz

I królową na tronie nade mną zasiadasz;

Oto ty, cała jasna w urody swej blasku

W tyranicznym trzymałaś mnie dotąd potrzasku.

Ci, którzy najsurowszą regułę stosują,

To w rozkazach się swoich jednak powstrzymują

Przed wymaganiem rzeczy całkiem niemożliwych,

Ty żądasz, bym się wyrzekł miłości szczęśliwych.

To już raczej mi okaż miłosierdzie swoje

I pozwól mi porzucić nędzne życie moje.

A kiedy się wyczerpie do cna moc magnesu,

Jego zdolność wiedzenia dociera do kresu.

A kiedy zieleń wiosną ziemi nie okryje,

O śpiewach zapomina ptactwo co tu żyje.

Ty zaś, przepiękna pani i niebiańsko słodka,

Żądasz, by giermek uczuć pozbył się ze środka

Jego czującej piersi. Niech mu będzie dane

By to Twa dłoń zadała mu śmiertelną ranę.

Jedynie wtedy jego serce, czyste w sobie,

Wraz z ostatnim oddechem zapomni o tobie.

I w świetle twego wzroku, blisko twego łona,

On dumnie i bez żalu żywota dokona.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2015)