Henry Newbolt

Henry Newbolt, Dedykacja na tomie "Żegluga długich okrętów i inne wiersze" (The Sailing of the Long-Ships and other Poems)

Dla Sir Edwarda Greya.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Henry Newbolt, Ochotnik (The Volunteer)

Wziął broń i stanął pod sztandarem, choć siłą nikt go nie przymuszał,

Właściwie tutaj niepotrzebny, odważny, nawet nazbyt śmiały.

Twarz jego jest przykryta czarną ziemią, po której się poruszał,

A jego serce tkwi głęboko, wciśnięte w szparę twardej skały.

Co za straszliwie lekkomyślne było pragnienie niecierpliwe,

Które nie mogło się doczekać sygnału trąbki i wezwania.

Dumny marzyciel poszedł pierwszy, by wkroczyć na niczyją niwę,

I pierwszy padł na polu chwały, bo nikt mu zginąć nie zabraniał.

Och, gorzkie łzy ludzkiego żalu, płynące nam strugami z oczu,

Swym szkłem błękitnym prawdziwego nie zaciemniajcie mi obrazu.

To nie był kaprys, lecz odwaga, która nie stoi na uboczu,

Na której wszyscy towarzysze broni poznali się od razu.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Henry Newbolt, Anglia (England)

Chwal pieśnią, która się nie kończy,

Wielkiego Mistrza Wina w niebie,

Bo gdy każdemu część wydzielał,

Sam zmieszał szczodry dar dla ciebie.

Zrodzony z morza blask poranka,

Zrodzoną z morza ciszę nocy,

Zachodni wiatr, co wieje chłodem,

I silny, zimny wiatr z północy.

Ten świat dla brania i dawania,

Gdzie sobie każdy z nas użyje.

To życie, co się cieszy życiem,

Tę wiarę, co w radości żyje.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)

Henry Newbolt, Irlandio, Irlandio (Ireland, Ireland)

Po twoich wzgórzach i dolinach, Irlandio, moja ty Irlandio,

Po twoich wzgórzach i dolinach zielonych i osamotnionych

Błąka się ciągle twoja dusza, błąka się ciągle i narzeka,

Błądzi i błądzi pod błękitem, błądzi jak ktoś, kto jest szalony.

Ten ból od dawna ciebie gnębi, długo od środka toczy ciebie,

Irlandio, moja ty Irlandio, zielona, piękna, ukochana.

Rabusie silni cię napadli, w ciemności zniewolili ciebie,

Serce złamali ci na zawsze i zostawili aż do rana.

Po twoich wzgórzach i dolinach, Irlandio, moja ty Irlandio,

Błąka się ciągle twoja dusza, błądzi jak ktoś, kto jest szalony.

Zbyt późno cię zaczęli kochać ci, którzy wtedy cię skrzywdzili,

Irlandio, moja ty Irlandio, o wzgórzach pięknych i zielonych.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)